รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

ณ. ที่ๆโทโมะโดนรุมจนน๊อกมืด

แก้ว:ถึงแล้ว

โทโมะ:คุ้นๆแต่ลืมเล่าเหตุการณ์ซิ

แก้ว:ก็ชั้นเจอนายโดนรุมกระทืบนอนเดี้ยงอยู่ตรงนี้อะก็เลยหามไปส่ง ร.พ.

โทโมะ:ไม่แน่นะร่างชั้นอาจจะอยู่ ร.พ.นั้นก็ได้นะ

แก้ว:อืมมมมม งั้นวันอาทิตย์ชั้นพานายไปเดินดูรอบๆ ร.พ.นั้นก็ได้เผื่อนายจะจำอะไรได้บ้าง

โทโมะ:อืมมมมม งั้นกลับบ้านกัน

แก้ว:อืม

ขณะที่เดินกลับนั้นเองแก้วก็สะดุดก้อนหินจะล้ม แต่โทโมะคว้าร่างบางๆของแก้วไว้ได้

แก้ว:O_o!!!นะ นะ นี่นาย โดนตัวชั้นได้เหรอ

โทโมะ:มะ มะ ไม่รุ้ นี่เทอจะค้างแบบนี้อีกนานมั้ยเนี่ยชั้นหนักนะ

แก้ว:ปากเสีย กลับบ้านดีกว่าไม่ต้องเดินตามมาเลยนะคืนนี้จะนอนที่ไหนก็ไปเลย

โทโมะ:เฮ้ยเค้าย้อเย่น นะหมดกันที่ซุกหัวนอนสงสัยต้องไปง้อซะละ ขนาดงอนยังนะรักเลยอะแบบนี้รักตายเลย^^!!!

ณ. บ้านแก้ว

แก้ว:แม่แก้วกลับมาแล้ววววววววว อะอ้าวไปไหนนะเอ๊ะ แม่เขียนไรไว้อะ “แม่ไปต่างจังหวัด3วันกลับ เงินอยู่ในลิ้นชักห้องแม่”

โทโมะ:แก้วจ๋า หายงอนนะ เค้าไม่มีที่จะนอนอะ

แก้ว:นายจะตื้อถึงไหนเนี่ย

....แอบมีเทออย่างนี้......

แก้ว:โหล ไงฟาง

ฟาง: (ฮึก ฮือๆๆๆแก้วแกมารับชั้นหน่อยซิ อยู่หน้าบ้านแกเนี่ย)

แก้ว:เออๆๆๆ

หน้าบ้านแก้ว

ฟางรีบวิ่งมากอดแก้ว

แก้ว:เฮ้ย นะ นี่แกเป็นไรเนี่ย

ฟาง: ชั้นเกลียดนายป๊อปปี้ ฮือๆ เกลียดนายป๊อปปี้ เกลียดๆๆๆๆ ฮือๆๆๆ

แก้ว: นี่ป๊อปปง ป๊อปปี้ไหนละเนี่ย เข้าไปคุยในห้องชั้นดีกว่า ดึกละลมก็แรงไปเหอะ

ฟาง: ฮือๆ วันนี้ชั้นนอนกะแกนะฮือๆ

แก้ว: เออๆๆไปได้ละ

ห้องแก้ว

แก้ว: ไหนแกเล่ามาให้ชั้นฟังซิว่าเกิดไรขึ้น

แล้วฟางก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แก้วฟังโดยมีโทโมะนั่งฟังอย่างตั้งใจข้างๆแก้ว

แก้ว: แล้วทำไมแกต้องโกรธนายนั่นขนาดนั้นด้วยละ

ฟาง: ก็นายนั่นชอบตะคอกชั้นอะ แล้วก็พูดเสียงดังยิ้มก็ไม่ยิ้ม ไม่รู้ว่าพ่อแม่ไม่เคยสอนให้ยิ้มรึไง เวลาจะหั้ยชั้นช่วยอะไรก็ชอบขู่บังคับพอทำอะไรไม่โดนใจก็ฉุดกระชากลากถูชั้นจนตัวช้ำหมดเลย แล้วก็ชอบเหวี่ยงชั้นลงกับพื้น

แก้ว: แล้วทำไมแกไม่เลิกยุ่งกับมันละ

ฟาง: เลิกไม่ได้อะ คือเค้าให้ชั้นช่วยจีบผู้หญิงคนนึงอะแล้วชั้นก็รับปากเค้าไว้แล้วอะแต่ก็คิดไม่ถึงเหมือนกันนี่นา

ว่านายนั่นอ่อนหัดชะมัดเลยอะ แอบดูเค้ามาเกิบปีแม้แต่ชื่อยังไม่รู้จัก แถมเวลาคุยอะไรไม่เข้าหูก็จะอาลาวาด

แก้ว: โหยังมีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอวะ เออๆ เอาเป็นว่าหั้ยมันผ่านๆไปเหอะนอนได้แล้วแกนอนห้องชั้นนะเดี๋ยวชั้นจะไปนอนห้องแม่

ฟาง: คุณน้าไปไหนอะ

แก้ว: ไปต่างจังหวัดอะ บายราตรีสวัด

ฟาง: อืม เช่นกัน

ห้องแม่แก้ว

โทโมะ: นี่เทอชั้นรู้สึกคุ้นๆกับชื่อป๊อปปี้จัง

แก้ว: คิดว่าถ้านายเห็นหน้านายนั่นแล้วนายน่าจะจำอะไรได้บ้างมั้ยอะ

โทโมะ: ก็ไม่แน่ เทอบอกเพื่อนเทอดิวันเสาร์นี้หั้ยพาป๊อปปี้มาด้วย

แก้ว: อืมมมเออใช่ชั้นสงสัยตั้งแต่ตอนที่นายแตะตัวชั้นได้ละ ทำไมนายแตะหน้าผากชั้นได้อะ

โทโมะ: ไม่รู้เหมือนกัน  นอนเหอะพรุ่งนี้เทอมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอชั้นไม่ปลุกนะ

แก้ว: ค่ะคุนไวท์

และแก้วก็สะดุดขาตัวเองล้มทับโทโมะO_o!!!

แก้ว/โทโมะ: ตึก ตึก ตึก ตึก

แล้วโทโมะก็ก้มลงจูบแก้วอย่างอ่อนโยนโดยที่แก้วไม่ขัดข้อง

โทโมะ: อะ เอ่อ ขะ ขอโทด

แก้ว: อะ อืม มะ ไม่เป็นไร ชั้นนอนแล้วนะ

แก้ว: นึกในใจ(ทำไมแกไม่ด่านายนั่นนะแก้ว แกเสียจูบหั้ยนายนั่นได้ไงกันเนี่ยบ้าที่สุดเลย>///<!!!)

โทโมะ: นึกในใจ(นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย แต่ปากยัยนั่นนุ่มชะมัดหวานด้วยแฮะ^^)((โรคจิต...))

เช้า

ฟาง: แก้วชั้นกลับละนะ

แก้ว: อืมมม เออใช่วันเสาร์แกจะไปเที่ยวกับชั้นมั้ย?

ฟาง: อืมมมมม ชั้นว่างมีไรป่าว

แก้ว: แกช่วยพานายป๊อปปี้มาด้วยได้มั้ย คือชั้นอยากเห็นหน้าอะ

ฟาง: อือ จะพยายามนะ ไปละบาย

แก้ว: อือ โอ้ยปวดหัวจังปวดท้องด้วยไปร.ร.ไม่ไหวอะโอ้ยยยยย

โทโมะ: นะ นี่เทอเป็นไรมากป่าวเนี่ย

แก้ว: เจ็บท้องงงงงโอ้ยยยยยยยยย

โทโมะ: ละ ละ แล้วให้ชั้นทำไงละ

แก้ว: ยา ยาชั้นต้องการยาเคลือบกระเพาะ ยะ ยา

โทโมะ: ชะ ชั้นหยิบมะไม่ได้

แก้ว: ยะ ยะ ยา(แล้วแก้วก็สลบไป)

โทโมะ: กะ กะ แก้ว แก้วๆๆตื่นเซ่

เป็นไงต่อเอาใจช่วยกันหน่อยนะ