รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

...ความเดิมตอนที่แล้ว...

หมอ: งั้นหมอก็คงไม่ห้ามแล้วละครับ แต่หมอจะเตรียมยาไว้ให้ละกันครับ ช่วงเย็นๆก็คงกลับได้หมอไปละครับ

หลังจากที่หมอออกไปแล้ว

แก้ว: (พูดกับตัวเอง) เฮ้อ ทั้งๆที่รู้ว่าจะตายแต่กลับไม่รู้สึกกลัวเลย คงเป็นเพราะเจ็บอยู่มั้ง ถึงท้อจนไม่อยากมี.ชีวิตอยู่.....

...ทางด้านโทโมะ....

ป๊อป: ไงเพื่อน ชั้นมารับแล้ว

โทโมะ: (ทำหน้าเบื่อโลก) ชั้นบอกให้แกมารับชั้น..เช้า..แกมารับ..เที่ยง ถ้าชั้นบอกให้แกมารับชั้นค่ำๆแกคงมารับชั้นพรุ่งนี้เช้ามั้งเนี่ย

ป๊อป: เออออออ ก็กะไว้เหมือนกัน (พูดด้วยน้ำเสียงประชด)

โทโมะ: แล้วแก้วเป็นไงบ้างอะ??

ป๊อป: เห็นฟางบอกว่าตอนเย็นๆหมอจะให้กลับ อยากไปเยี่ยมเค้ามั้ยละ เพราะเราต้องทำงานด้วยกัน

โทโมะ: ทำงานอะไร ชั้นไม่เข้าใจ

ป๊อป: เอ่อ คือ ชั้นรับแก้ว เข้าวงเราอะ แล้วแก้วก็ต้องแสดงมินิคอร์นเสิร์ต อีก 1oวัน ของเราด้วยอะ

โทโมะ: เฮ้ยได้ไง  แกทำไมไม่ปรึกษากันเลยวะ

ป๊อป: ก็ชั้นนึกว่า แกจะหายไม่ทัน ชั้นก็เลยต้องหาคนมาแทนแกอะดิ เอาน่า แก้วเสียงออกจะเพราะ

โทโมะ: ขอให้เป็นอย่างแกพูดละกัน แล้วจะให้แก้วเป็นไรอะ

ป๊อป: อืมมมมมมมม อ๊ะ แขกรับเชิญไง มาร้องคู่กับเรา ในเพลงช้าแล้วก็มาเต้นคู่กับเรา ในเพลงเร็ว

โทโมะ: อืม งั้นก็ได้ งั้นเราไปเยี่ยมแก้วกัน

หน้าห้องแก้ว

...ก๊อกๆๆ.....

แก้ว: ใครคะ??

ป๊อป: ป๊อปเอง เข้าไปได้มั๊ย?

แก้ว: อืม เข้ามาดิ

หลังจากที่ป๊อปกับโทโมะเข้ามา แก้วก็เผลออุทานชื่อ”ไวท์”ขึ้นมา

แก้ว: ไวท์ เอ่อ ทะ โทโมะ นายหายแล้วเหรอ

โทโมะ: อืม แต่เทอโทรมมากเลยนะ ไหวมั๊ย?? อีกแค่ 10 วันเองนะ ที่คอร์เสิร์ตจะเริ่มอะ

แก้ว:  ไหว อยู่แล้ว แคกๆๆ (แก้วรีบเอาผ้ามาปิดปากเพราะกลัวป๊อปปี้และโทโมะจะเห็นเลือดจึงรีบเช็ดปากแล้วเก็บผ้าเอาไว้ใต้หมอน)

โทโมะ: นี่ เทอ ดื่มน้ำก่อนนะ (แล้วโทโมะก้รินน้ำให้แก้ว) เอ่อ..ผม..ป้อนนะ (แล้วโทโมะก็ป้อนน้ำแก้ว)

แล้วทั้งคู่ก็สบตากัน

   จู่ๆความจำโทโมะก็ แล่นเข้ามา มันเป็นภาพตอนที่แก้วกับโทโมะ มองตากันก่อนที่โทโมะ จะจูบแก้ว..

แก้ว: อ๊ะ เอ่อ ชั้นอิ่มแล้ว

โทโมะ: อะ อืม

ป๊อป: สภาพแบบนี้ไหวแน่นะ

แก้ว: เอออออออออ  ไหวก็ไหวดิ เซ้าซี้ชะมัด เดี๋ยวฟางก็มารับแล้ว

ป๊อป: ฮะ ฟะ ฟางเหรอ

แก้ว: เออดิ แต่ชั้นดูๆแล้ว มันก็ยิ้มทุกครั้งที่ได้คุยกับนายนะ คงหวั่นไหวบ้างแหละ ถ้านายไปฝึกยิ้มแล้วยิ้มให้มันดูบ่อยๆ ก็คงดีกว่านี้ เพราะ ยัยฟางบอกว่าเวลาที่นายยิ้ม โลกโคตรสดใส เลยอะ

ป๊อป: เออ รู้น่า นี่แหละ เสน่ชั้น 555+

แก้ว/โทโมะ: แหวะ

ป๊อป: ไรกันๆ งั้นพรุ่งนี้ซ้อมอะ ถ้าไม่ไหว ก็ไม่ต้องไปนะ

แก้ว: เออ ไหวอยู่แล้วน่า พวกนายกลับไปได้แล้ว รบกวนเวลาพักผ่อนของคนไข้หมด ออกไปด้แล้ว

ป๊อป: โด่ กลับก็ได้ เชอะ กลับเถอะไอ้โมะ

โทโมะ: อืม ชั้นกลับนะ ดูแลตัวเองดีๆละ ปะ ป๊อป

แล้ว 2 หนุ่มก็เดินออกไป

แก้ว: (พูดกับตัวเอง)  ฮึก นายยังห่วงชั้น นายยังรักชั้นอยู่ใช่มั๊ย ไวท์ ชั้นยังรักนายเสมอนะ และยังรอให้นายกลับมารักกับชั้นอีกครั้ง...

เม้นด้วยน๊ะ จุ๊บๆ