รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน

ความเดิมตอนที่แล้ว

หลังจากทั้งคู่เดินออกไปหมอก็เดินเข้ามา

แก้ว: หมอคะ ชั้นขอร้องนะคะได้โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร

หมอ: แต่ คุณครับอาการป่วยของคุณมันหนักมากแล้วนะครับ ขืนดื้อแบบนี้คุณก็อาจไม่รอดนะครับ

แก้ว: ชั้นรู้ตัวค่ะ แต่ชั้นขอเวลา1 เดือนก่อนเข้ารับการรักษาได้มั๊ยคะ คือในเดือนนี้จะมิมินิคอร์นเสิร์ตที่ร.ร. ค่ะ แล้วมันก็เป็นความฝันของชั้น ชั้นเฝ้าคอยเวลานี้มานานแล้วนะคะหมอชั้นขอร้องนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะหมอ

หมอ: อืมมมม ได้ครับ แต่คุณต้องจำไว้นะครับว่าอย่าหักโหม อย่าคิดมาก และอย่าเครียดนะครับ ถ้าคุณหักโหมเมื่อไหร่อาการของคุณจะ ทรุดลงมากจนอาจจะหมดสติไปเลย หมอไปละครับ

แก้ว: ค่ะ ขอบคุณนะคะ

หลังจากหมอเดินออกไป

แก้ว: (พูดกับตัวเอง) เฮ้ออออออ เหนื่อยชะมัด เมื่อไหร่นายจะจำชั้นได้นะ วันนี้...พรุ่งนี้..เดือนหน้า....ปีหน้า..หรือนานกว่านั้นละไวท์ ไม่ซิโทโมะ...เฮ้ออออออออ นายรู้มั๊ยว่าชั้นเจ็บ นายทำให้ชั้นเสียใจ...คนผิดสัญญา...

ทางด้านโทโมะ

โทโมะ: เทอ...ทำไมชั้นถึงคุ้นกับเทอมากจังละ แล้วทำไมเทอถึงเรียกชั้นว่าไวท์นะ

หวาย: โมะคะ อะนี่ หวายซื้เค้กมาฝาก เดี๋ยวหวายเอาไปใส่จานให้นะคะ

โทโมะ: ครับ

หวาย: มาเดี๋ยวหวายป้อนนะ

แล้วโทโมะก็จ้องเค้กสตรอว์เบอร์รี่อย่างงๆ

โทโมะ: อ้าวนี่เทอชอบเค้กช๊อกโกแล๊ตไม่ใช่เหรอ

หวาย: อะ อะไรนะ หวายก็กินเค้กสตรอว์เบอร์รี่มาตั้งนานแล้วนะโมะ แถมไม่เคยกินเค้กช๊อกโกแล๊ตเลยด้วยขืนกินอ้วนตายพอดี

โทโมะ: เอ๊ะ แต่เท่าที่ชั้นจำได้ก็คือ เทอชอบกินเค้กช๊อกโกแล๊ต นิสัยห้าวๆ ไม่ชอบโวยวายนี่

หวาย: (เริ่มโมโห) นี่ไรกันคะ โมะ หวายก็เป็นของหวายแบบนี้ตั้งนานแล้วนี่  ถ้าจะเลิกกันก็บอกมาตรงๆเลยดีกว่า

แล้วจู่ๆ โทโมะก็เริ่มจำเรื่องเมื่อ 2 เดือนก่อน ได้นิดหน่อย

...เมื่อ 2 เดือนก่อน....

โทโมะ เห็นหวายจูบกับผู้ชายที่เป็นศัตรูต่าวร.ร.ที่มีเรื่องกันอยู่บ่อยๆ เมื่อโทโมะเห็นแบบนั้นจึง จะไปบอกเลิกกับหวายในช่วงเย็นวันนั้น และ เย็นวันนั้นเองที่โทโมะนัดพบหวาย ขณะที่โทโมะกำลังจะบอกเลิกกลับมีไม้หน้าสามที่มาจากไหนก็ไม่รู้ตีที่ ต้นคอของโทโมะ จนโทโมะล้มลงไปแต่ภาพครั้งสุดท้ายที่โทโมะเห็นก็คือ หวายยิ้มอย่างสะใจที่เห็นตนล้มลงและมีผู้ชายที่จูบกับหวายมาโอบไหล่หวายแล้วสั่งให้ลูกน้องกระทืบตนแล้วทั้ง2 ก็เดินโอบไหล่กันออกไป

โทโมะ: โอ้ย ปวดหัวออกไป ออกไป  (โทโมะไล่หวายแล้วชี้หน้าหวายด้วยสายตาอาคาดแค้น) ยัยคนหลอกลวงออกไป ออกไป ชั้นเกลียดเทอ

หวาย: อะ อะ อะไรคะ โมะ วะ หวายทำไรให้โมะถึงต้องไล่กันแบบนี้

โทโมะ: เทอ ไม่ได้รักชั้น เทอแค่หวังเกาะชั้นดัง เทอเป็นคนทำร้ายชั้น

หวาย: (นึกในใจ:อะไรกัน ไหนจองเบ บอกว่าให้ยาสลายความจำให้กินแล้วไง นี่ทำไมมันยังจำได้อีกละ)

โทโมะ: เทอ ออกไปจากชีวิตชั้นแล้วอย่าให้ชั้นเห็นหน้าเทออีก ออกไป!!!!

หวาย: เดี๋ยวซิคะโมะ พูดอะไรออกมาหวายไม่รู้เรื่องเลยนะโมะ 

โทโมะ: อย่ามา”สตรอว์”แถวนี้ ออกไป (แล้วโทโมะก็ขว้าง หมอน,ผ้าห่มใส่หวาย)

หวาย: เฮอะไปก็ได้ เชอะ

...แล้วหวายก็เดินออกไปโดยสวนทางกับป๊อป....

ป๊อป:  เฮ้ย...ของกระจายหมดมีไรกันวะโมะ

โทโมะ:  ชั้นจำเรื่องก่อนที่ชั้นจะเข้ารพ. ได้แล้วละ

ป๊อป: แล้วมันเกี่ยวไรกับหวายวะ?

โทโมะ: ยัยนั่นแหละตัวดีเลย คือเรื่องมันเป็นแบบนี้........ ฉอดๆๆแว๊ดๆๆบลาๆๆๆๆๆๆ.....เรื่องมันก็ประมาณนี้แหละ

ป๊อป: โห แรงวะ เออใช่แล้วเรื่องแก้วละ

โทโมะ: ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแต่มีสิ่งหนึ่งที่ มาอยู่ในความทรงจำชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วชั้นก็จำได้แม่นมากด้วย

ป๊อป: แกลองเล่ามาดิ แล้วเดี๋ยวชั้นลองถามฟางให้

โทโมะ: อืม  เทอคนนั้น ชอบกุหลาบสีเหลือง ที่หมายถึง ความร่าเริง สดใส ส่วนสีม่วง ที่หมายถึง ความมั่นคงในรัก และชอบเค้กช๊อกโกแลตอะ

ป๊อป: อืมๆ เอาไว้ชั้นถามฟางให้

โทโมะ: คัยอะคุ้นๆนะชื่ออะ

ป๊อป: เพื่อนแก้วนะ แล้วแกจะออกรพ. เมื่อไหร่เนี่ย ข่าวชักปิดไม่ค่อยมิดแล้วนะเพื่อนๆ แฟนคลับในร.ร. เริ่มรู้แล้วมั้ง

โทโมะ: พรุ่งนี้เช้า อะ แล้วแม่ชั้นจะมาถึงเมื่อไหร่วะ

ป๊อป: แม่แกมาถึงพรุ่งนี้ตอนค่ำๆมั้ง

ทางด้านแก้ว

...แก้วลืมตาขึ้น”””

ฟาง: แก้วเป็นไงบ้าง

แก้ว: อืม ไม่เป็นไรแล้ว

ฟาง: ได้ไง หน้าแกโทรมลงเยอะเลยอะ

แก้ว: แคกๆ ขอน้ำหน่อย

ขณะที่ฟางกำลังไปรินน้ำให้แก้ว

แก้ว: (นึกในใจ: เฮ้ย อะ อะไร เนี่ย ทำไมเราไอเป็นเลือดละ อ๊ะ ไม่ได้จะให้ใครรู้ไม่ได้)

แล้วแก้วก็รีบเอามือข้างที่มีเลือดใขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้แก้วเห็น

ฟาง: อะ น้ำ ชั้นป้อนนะ

แก้ว: อืม อิ่มละ เทอออกไปก่อนนะชั้นอยากพักผ่อน

ฟาง: เออๆ รู้แล้ว  เออใช่ชั้นมีเรื่องจะบอกแกอะ คือพรุ่งนี้เช้า หมอให้คุณน้าออกได้แล้วนะ แล้วแกละออกเมื่อไหร่

แก้ว: พรุ่งนี้เหมือนกันแต่เป็นตอนเย็น แกก็ไปส่งแม่ชั้นก่อนแล้วตอนเย็นชั้นค่อยโทรให้แกมารับละกัน ออกไปได้แล้ว ง่วง

ฟาง: เออออออ

...แล้วฟางก็เดินออกไป .... แก้วซึ่งตอนนี้อยู่คนเดียวจึงเอามือที่เปื้อนเลือดขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกสั่นๆเล็กน้อย

แก้ว: (พูดกับตัวเอง) ชั้นคงอยู่ได้อีกไม่นานซินะ ดีเหมือนกัน..ชั้นจะได้ไม่ต้องเจ็บเพราะเรื่องนายอีก

แล้วแก้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือก่อนจะมานอนพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น

....แอบมีเทออย่างนี้....

แก้ว: ไง แม่ถึงบ้านแล้วเหรอ?

ฟาง: (อืออออ แน่ใจนะว่าไม่ให้ชั้นไปอยู่ด้วยอะ?)

แก้ว: ไม่ต้องดูแม่ชั้นเหอะ แค่นี้นะ....ตู๊ดๆๆ

เมื่อวางสายแล้วหมอก็เข้ามา

หมอ: คุณแน่ใจเหรอครับว่าจะรับการรักษาเดือนหน้า อาการของคุณหนักเกินไปแล้วนะครับ

แก้ว: ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นจะใช้เวลาที่เหลือทำในสิ่งที่อยากทำก่อนที่จะรับการรักษาค่ะ

หมอ: แต่อาการมันเกินที่จะรักษาแล้วนะครับ 

แก้ว: เอาเป็นว่าชั้นขอจองตัวหมอผ่าตัดเอาไว้เลยละกันค่ะ สิ้นเดือนนี้เมื่อไหร่ ชั้นจะเข้ารับการรักษาทันที

หมอ: งั้นหมอก็คงไม่ห้ามแล้วละครับ แต่หมอจะเตรียมยาไว้ให้ละกันครับ ช่วงเย็นๆก็คงกลับได้หมอไปละครับ

หลังจากที่หมอออกไปแล้ว

แก้ว: (พูดกับตัวเอง) เฮ้อ ทั้งๆที่รู้ว่าจะตายแต่กลับไม่รู้สึกกลัวเลย คงเป็นเพราะเจ็บอยู่มั้ง ถึงท้อจนไม่อยากมีชีวิตอยู่.....

ฮือๆๆๆ อย่าลืมเม้นเค้านะ ฮือๆๆ แก้วท้อ เค้าก็ท้อ เพราะไม่มีคนเม้นนี่แหละ ฮือๆๆ