รักอลเวง ของยัยทอมซ่ากะผีหน้าหวาน
8.8
11) กุญแจไขปริศนา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโทโมะ: ก็ใช่ดิไม่เชื่อเหรอ งั้นนี่แนะ(โทโมะตบหัวป๊อป)
ป๊อป: โอ้ย! ไรวะเนี่ย
แก้ว: ไวท์อย่า แกล้งป๊อปดิ
ป๊อป: หือออออ O_o!! นะ นะ นี่ เทอ คุยกับ วะ วิญญาณเหรอ
แก้ว: (ก้มหน้า) อะ อืม แต่ห้ามบอกคัยนะ
ป๊อป: O_o!! เทอ นี่แปลกชะมัดแล้วไอ้เมื่อกี้ ก็ วิญญาณตบหัวชั้นดิ
แก้ว: ชะ ช่าย
ป๊อป: อ๊าคคคคคคค ยะยะ อย่าเข้ามานะ ไป ไป๊ๆๆ ชั้นกลัวออกไป
แก้ว: นายนั่นไม่ทำไรนายหรอก แถมเป็นผีความจำเสื่อมอีกตะหาก
ป๊อป: ห๊า แล้วทำไม มันต้องตบหัวชั้นด้วยอะ
แก้ว: ก็ ความจิงแล้ว นายไวท์เนี่ยเป็นแค่วิญญาณ ที่ออกจากร่าง แต่หาร่างไม่เจออะ
ป๊อป: 555+ โง่จัง
โทโมะ: อ้างไอ้นี่วอนจัง
แก้ว: ไวท์หยุดอย่าทำ
ป๊อป: นายนั่นจะทำไรเหรอ
แก้ว: หยุดเหอะ ตกลงชั้นเข้าร่วมวงกับนายต้องทำไงบ้างอะ??
ป๊อป: ง่ายๆ แค่นั่งๆนอนๆไปวันๆในห้องนี้แหละ ไว้ไกล้ค่อยซ้อมจบข่าว เดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปบอกผ.อ.
แก้ว: เอองั้นวันนี้ชั้นอยู่ได้ปะ
ป๊อป: อยู่ไปดิ หิวก็ไปหาไรกินที่ห้องครัว เซ็งก็ไปที่ห้องนั่งเล่น ง่วงก็ไปห้องนอนมีอยู่2ห้อง (พูดพลางชี้ไปรอบห้อง)
แก้ว: ตกลงชั้นง่วง ไปนอน
ป๊อป: เฮ้ย ห้ามนอนห้องชั้นนะ ไปนอนห้องไอ้โมะเลยนะห้องนี้ชั้นไม่ยอม (พูดแล้วก็รีบวิ่งมาบังประตูห้องนอนตัวเอง((ปันยา...ชะมัด=_=!!))แล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส้แก้ว)
แก้ว: คิคิคิคิ นายนี่ เด็นชะมัดอะ เออๆๆรู้แล้วไปไหนก็ไป ชั้นนอนละ บาย
ป๊อป: เออๆๆไปไหนก็ไปเลยตามสบายวุ้ยุ่งชะมัด
ห้องนอนโทโมะ
โทโมะ:คุ้นๆแฮะ
แก้ว: ไรคุ้นๆ
โทโมะ: ก็ห้องนี้อะ ชั้นรู้สึกคุ้นเคยชะมัดเลยอะ
แก้ว: เหรอ แล้วไง
โทโมะ: เหมือนชั้นเคยนอนห้องนี้เลยอะ แอ๊ะ!!( แล้วโทโมะก็เจอรูปบนหัวเตียงซึ่งเป็นรูปตัวเอง)
แก้ว: เฮ้ย นะ นี่รูปของนายนิ
โทโมะ: นี่แก้วเทอลงไปถามป๊อป ซิว่านี่รูปคัย??
แก้ว: อะ เออๆๆ รอแป็ป
แล้วแก้วก็รีบลงมา
แก้ว: (ตะโกนลั่นห้อง)ป็อปๆๆๆ ไปไหนเนี่ย
โทโมะ: ไม่อยุ่เหรอ
แก้ว: อืม ชั้นว่านะนายนี่ต้องเป็นกุญแจไขปริศนาการหายตัวไปของโทโมะแก้วก็ร่างของนายแน่เลยอะ
โทโมะ: ก็ไม่แน่นะ เพราะครั้งแรกที่ชั้นเจอป๊อป ก็รู้สึกเหมือนกับว่าป๊อปหน้าคุ้นมากๆเลยอะ แล้วชั้นก็คุ้นเคยกับห้องนี้ เบสตัวนั้น(พูดแล้วก็ชี้ไปที่เบสตัวสีดำแดงตรงข้างกำแพงนั่น) มันเหมือนเป็นของที่ชั้นรักมาก
แก้ว: งั้น เราก้อควรที่จะรอหั้ยป๊อปมา แล้วถามเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับนายโทโมะนั่น
โทโมะ: อืม ช่ายๆๆ ข้อนี้ชั้นเห็นด้วย
แก้ว: หาวววววว แต่ตอนนี้ ชั้นง่วงอะ นอนก่อน ฟรี้....
โทโมะ: โห ยัยขี้เซา หาวววจะว่าไปแล้วก็ง่วงแฮะ Z Z Z Z.
แล้วทั้งคู่ก็นอนกันที่โซฟาในห้องนั้นกันแค่2คน....
อับแล้วๆ ดีไม่ดี ก็ เม้นด้วยน้า เด๋วคนเขียนท้อ(แต่ไม่เคยถอย)555+
ป๊อป: โอ้ย! ไรวะเนี่ย
แก้ว: ไวท์อย่า แกล้งป๊อปดิ
ป๊อป: หือออออ O_o!! นะ นะ นี่ เทอ คุยกับ วะ วิญญาณเหรอ
แก้ว: (ก้มหน้า) อะ อืม แต่ห้ามบอกคัยนะ
ป๊อป: O_o!! เทอ นี่แปลกชะมัดแล้วไอ้เมื่อกี้ ก็ วิญญาณตบหัวชั้นดิ
แก้ว: ชะ ช่าย
ป๊อป: อ๊าคคคคคคค ยะยะ อย่าเข้ามานะ ไป ไป๊ๆๆ ชั้นกลัวออกไป
แก้ว: นายนั่นไม่ทำไรนายหรอก แถมเป็นผีความจำเสื่อมอีกตะหาก
ป๊อป: ห๊า แล้วทำไม มันต้องตบหัวชั้นด้วยอะ
แก้ว: ก็ ความจิงแล้ว นายไวท์เนี่ยเป็นแค่วิญญาณ ที่ออกจากร่าง แต่หาร่างไม่เจออะ
ป๊อป: 555+ โง่จัง
โทโมะ: อ้างไอ้นี่วอนจัง
แก้ว: ไวท์หยุดอย่าทำ
ป๊อป: นายนั่นจะทำไรเหรอ
แก้ว: หยุดเหอะ ตกลงชั้นเข้าร่วมวงกับนายต้องทำไงบ้างอะ??
ป๊อป: ง่ายๆ แค่นั่งๆนอนๆไปวันๆในห้องนี้แหละ ไว้ไกล้ค่อยซ้อมจบข่าว เดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปบอกผ.อ.
แก้ว: เอองั้นวันนี้ชั้นอยู่ได้ปะ
ป๊อป: อยู่ไปดิ หิวก็ไปหาไรกินที่ห้องครัว เซ็งก็ไปที่ห้องนั่งเล่น ง่วงก็ไปห้องนอนมีอยู่2ห้อง (พูดพลางชี้ไปรอบห้อง)
แก้ว: ตกลงชั้นง่วง ไปนอน
ป๊อป: เฮ้ย ห้ามนอนห้องชั้นนะ ไปนอนห้องไอ้โมะเลยนะห้องนี้ชั้นไม่ยอม (พูดแล้วก็รีบวิ่งมาบังประตูห้องนอนตัวเอง((ปันยา...ชะมัด=_=!!))แล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส้แก้ว)
แก้ว: คิคิคิคิ นายนี่ เด็นชะมัดอะ เออๆๆรู้แล้วไปไหนก็ไป ชั้นนอนละ บาย
ป๊อป: เออๆๆไปไหนก็ไปเลยตามสบายวุ้ยุ่งชะมัด
ห้องนอนโทโมะ
โทโมะ:คุ้นๆแฮะ
แก้ว: ไรคุ้นๆ
โทโมะ: ก็ห้องนี้อะ ชั้นรู้สึกคุ้นเคยชะมัดเลยอะ
แก้ว: เหรอ แล้วไง
โทโมะ: เหมือนชั้นเคยนอนห้องนี้เลยอะ แอ๊ะ!!( แล้วโทโมะก็เจอรูปบนหัวเตียงซึ่งเป็นรูปตัวเอง)
แก้ว: เฮ้ย นะ นี่รูปของนายนิ
โทโมะ: นี่แก้วเทอลงไปถามป๊อป ซิว่านี่รูปคัย??
แก้ว: อะ เออๆๆ รอแป็ป
แล้วแก้วก็รีบลงมา
แก้ว: (ตะโกนลั่นห้อง)ป็อปๆๆๆ ไปไหนเนี่ย
โทโมะ: ไม่อยุ่เหรอ
แก้ว: อืม ชั้นว่านะนายนี่ต้องเป็นกุญแจไขปริศนาการหายตัวไปของโทโมะแก้วก็ร่างของนายแน่เลยอะ
โทโมะ: ก็ไม่แน่นะ เพราะครั้งแรกที่ชั้นเจอป๊อป ก็รู้สึกเหมือนกับว่าป๊อปหน้าคุ้นมากๆเลยอะ แล้วชั้นก็คุ้นเคยกับห้องนี้ เบสตัวนั้น(พูดแล้วก็ชี้ไปที่เบสตัวสีดำแดงตรงข้างกำแพงนั่น) มันเหมือนเป็นของที่ชั้นรักมาก
แก้ว: งั้น เราก้อควรที่จะรอหั้ยป๊อปมา แล้วถามเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับนายโทโมะนั่น
โทโมะ: อืม ช่ายๆๆ ข้อนี้ชั้นเห็นด้วย
แก้ว: หาวววววว แต่ตอนนี้ ชั้นง่วงอะ นอนก่อน ฟรี้....
โทโมะ: โห ยัยขี้เซา หาวววจะว่าไปแล้วก็ง่วงแฮะ Z Z Z Z.
แล้วทั้งคู่ก็นอนกันที่โซฟาในห้องนั้นกันแค่2คน....
อับแล้วๆ ดีไม่ดี ก็ เม้นด้วยน้า เด๋วคนเขียนท้อ(แต่ไม่เคยถอย)555+
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ