Bad boy แบดบอยติดรัก ฉบับเอนซี

“อืม....คงไม่นานหรอก ชั้นว่าชั้นจะเข้ากรุงเทพพรุ่งนี้แล้วหละ”

“เธอทำใจได้งั้นหรอ”

“มันเป็นปีแล้วนะลิป”

“แล้วเธอพร้อมจะอยู่ข้างชั้นได้ไหม”

“หมายความว่าอะไร”

“ชั้นกำลังขอเธอเป็นแฟน...อีกครั้ง”

“ลิป....ความเป็นเพื่อนมันแยกไม่ขาดจริงๆนะ วันไหนชั้นพร้อมที่จะมีชีวิตใหม่กับใคร คนแรกที่ชั้นจะสนใจคือนาย แต่ตอนนี้ ชั้นยังอยากใช้ชีวิตธรรมดาๆไปก่อน”

“ก็ได้....ขอบคุณนะที่ให้โอกาสชั้น แม้จะไม่รู้ว่าจะได้รับโอกาสนั้นเมื่อไหร่”

“ชั้นก็ขอบใจนายนะ ที่เคียงข้างชั้นมาตลอด ขอบใจจริงๆ”ชั้นพูดจบก็กินเค้กอย่างอร่อย ในใจชั้นไม่เคยลืมบิสกิสเลย แต่ตอนนี้ชั้นทำใจได้บ้าง เพราะเค้าคือพี่ชายชั้น พี่ชายแท้ๆและเป็นคนที่ชั้นเคยเห็นเป็นคนรัก แต่ตอนนี้ในสายตาและความรู้สึกของชั้น เค้าคือพี่ชาย แม้ว่าใจชั้นยังจะไม่ยอมมอบตำแหน่งพี่ชายสุดที่รักให้กับเค้า หัวใจยังคงยืนยันว่าเค้าคือสุดที่รัก

รุ่งเช้า

ชั้นออกเดินทางเข้ากรุงเทพโดยเครื่องบินกับลิป ชั้นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ก็เห็นข่าวของบิสกิส คว้าตำแหน่งผู้บริหารสุดหล่อและตำแหน่งบุคคลเซ็กซี่แห่งปี ชั้นอยากจะขำออกมาแต่ในใจก็นึกว่าชั้นยังเสียใจ บิสกิสให้สัมภาษณ์ว่า ถ้าสักวันเค้าเจอคนที่ใช่ เค้าก็จะไปกับคนนั้น คนที่ผ่านไปในชีวิตตอนนี้ยังไม่ใช่คู่ แต่คนที่เป็นคู่และผมรออยู่ ถึงแม้เค้าจะเป็นน้องสาวแท้ๆของผม ผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบดูแลเค้าเสมอ ชั้นนั่งร้องไห้อย่างหนักจนลิปดึงหนังสือพิมออกแล้วโอบกอดชั้นแน่น จนเห็นปาปารัสซี่กำลังแช๊ะกล้องชั้นเลยผลักลิปออกอย่างไว ลิปมองหน้าชั้นงงๆ เมื่อเห็นนักข่าวเขาก็เงียบแล้วหยิบกาแฟขึ้นดื่ม ชั้นนั่งมองอากาศข้างๆแล้วหลับตาลง

ณ กรุงเทพ

ชั้นเดินไปกับลิปตลอดเวลา และก็มีพวกสาวๆมาขอลิปถ่ายรูป ทั้งถ่ายทั้งขอลายเซน บางคนถึงขั้นกอด ชั้นเห็นก็ฉากตัวออกมามองรอบๆ อุ๊บ มือปริศนาปิดตาชั้นแน่น ชั้นพยายามดิ้นเต็มที่แล้วก็หลุด

“อิ่ม”ชั้นเอ่ยชื่อเพื่อนรักสมัยมหาลัยที่แยกไปมีครอบครัวอย่างดัง

“แกจำชั้นได้ด้วยเคมี เป็นไงบางสบายดีไหม มาทำอะไรที่นี่หละ”

“เพิ่งกลับจากเชียงราย”

“ว้าว ไปทำไรมาที่เหนือ”

“ไปพักผ่อนนิดหน่อยอ่ะ”

“ชั้นเห็นแกเป็นข่างกับเจ้าของค่ายดาโมไดเมื่อปีที่แล้วหละมั้ง แต่ชั้นก็ไม่รู้แกอยู่ไหน”

“เอ่อ...ชั้นย้ายบ้านบ่อย เอาเบอร์แกมาดีกว่า จะได้โทรหากัน”

“08------”

“โอเค ที่โทรไปเบอร์ชั้นนะ”ชั้นกดโทรหาเบอร์เพื่อนแล้วก็กดวาง

“อืมๆๆ ว่าแต่ แกไปเที่ยวกับใครหละ”

“เอ่อ....นู่นไง”ชั้นชี้ไปที่ลิปที่มีวงล้อมสาวๆเป็นสิบ

“อ๋อ... ไอ้ลิป”

“อื้ม”

“แกเจอมันได้ไงว่ะ”

“ชั้นเช่าบ้านมันอยู่ไง”

“เออ ไม่ได้เจอมันนานละ เป็นดาราไปซะงั้น ว่าแต่ ชั้นขอถามไรหน่อยสิ”

“ว่ามา”

“แกกับผู้จัดการค่ายดาโมไดเนี้ย เป็นอะไรกันว่ะ”คำถามนี้แทงเข้าไปในหัวใจเต็มๆ ชั้นรู้สึกมึนงงแล้วไม่อยากตอบคำถาม

“เป็น....พี่น้องกัน”ชั้นพูดขึ้นเสี่ยงเหื่อย

“ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ ชั่งเหอะ เดี๋ยวมานะ”อิ่มพูดจบก็เดินไปดึงหนุ่มหน้าใสคนนึงมา

“นี่นิรุจน์หรือเรียกว่ารุจน์ก็ได้ เป็นสามีชั้นเอง เพิ่งกลับมาจากเกาะสเม็ดกัน”

“อ๋อ ยินดีที่รู้จักคะ ชั้นเคมี”ชั้นพูดแล้วยิ้มให้

“ครับ เช่นกัน”

“งั้นคุยกันไปก่อนนะ ขอตัวไปหาไอ้เพื่อนรักก่อน”อิ่มพูดจบก็วิ่งฝ่าวงล้อมไปหาลิปแล้วกระโดดกอดกันใหญ่ ชั้นเดินไปนั่งตรงจุดพักแล้วก็คุยกับสามียัยอิ่ม

“ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณเคมีมีสามีหรือยังครับเนี้ย”โห เอาซะสุภาพเชียวนะ

“ไม่ต้องสุภาพก็ได้คะ คนกันเอง ยังไม่มีหรอกคะ”ชั้นพูดแล้วยิ้ม

“เป็นกันเองสุดของผมก็เป็นนี้แหละครับ”

“อ่าคะๆ”

“แล้วไม่ทราบว่าคุณเคมีมีแบ้งค์20แลกสัก5ใบไหมครับ ผมจะแลกกับแบ้งค์ร้อย ว่าจะไปบริจาคให้ตู้ตรงนู้นตู้ละ20ครับ”ชั้นยิ้มแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบเงิน

“นี่มัน...รูปคุณภรรยากับพ่อนิครับ”ชั้นงงกับคำพูด รุจชี้มาที่กระเป๋าสตางค์ของชั้นตรงรูปชั้นกับพ่อ

“นี่รูปชั้นคะ”ชั้นพูดขึ้น

“ไม่ใช่ครับ นี่รูปอิ่มภรรยาผมกับท่านพ่อของอิ่ม ผมก็มีครับ เหมือนกันเปะเลย”เค้าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบรูปมาเทียบกับของชั้น มันเหมือนกันมาก เหมือนเปะๆ

“แล้วทำไมตอนอิ่มให้ชั้นมาอิ่มบอกว่าเป็นรู้ของชั้นกับพ่อชั้นหละคะ”ชั้นถามขึ้น

“เดี่ยวนะครับ คุณอิ่มครับ คุณอิ่ม”โห สุภาพเว่อร์เลยเนอะสามียัยอิ่มเนี้ย หน้าตาก็ดี ฐานะก็ดี ยังเรียบร้อยอีก อิ่มเดินออกจากวงล้อมแล้วมาหาสามี

“มีอะไรหรอรุจ”

“นี่รูปคุณอิ่มกับท่านพ่อคุณอิ่มใช่ไหมครับ”นี่ผัวหรือคนรับใช้ว่ะเนี้ย

“อ๋อ ใช่คะ อิ่มเคยบอกรุจแล้วไม่ใช่หรอคะ”

“แต่ว่ายัยอิ่ม รูปนี้แกให้ชั้นมาแล้วบอกว่าเป็นรูปชั้นกับพ่อ”ชั้นท้วงขึ้น

“ไม่ใช่ๆ ชั้นจำได้แล้ว วันนั้นชั้นหยิบผิดอัน ชั้นเมาอยู่ นี่รูปแกกับพ่ออันนี้”อิ่มหยิบรูปจากกระเป๋าสามีตัวเองอีกใบมายื่นให้ชั้น ซึ่งชั้นกำลังถูกพ่ออุ้มอยู่ตอนอายุประมาณเกือบขวบ ชั้นถึงกับอึ้ง แสดงว่ายัยอิ่มคือลูกชิดน้องสาวของบิสกิสงั้นหรอ ชั้นไม่ใช่น้องสาวของบิสกิสใช่ไหม จู่ๆน้ำตาชั้นก็ไหลออกมาแทบท่วมหัวก่อนจะวิ่งออกจากสนามบินไปโบกรถไปบ้านบิสกิสอย่างไว

ณ บ้านบิสกิส

“ขอพบบิสกิสหน่อยได้ไหมคะ”ชั้นบอกกับแม่ของบิสกิสที่นั่งจิบน้ำชายามเช้าอยู่

“ลูกชิด กลับมาหาแม่แล้วใช่ไหม”

“คือ คุณป้าคะ หนูขอโทดนะคะ แต่หนูไม่ใช่ลูกชิด ลูกชิดที่ป้ากล่าวคนนั้นคือเพื่อนของหนูที่ชื่ออิ่มคะ เรามีการสลับรูปกัน”ชั้นอธิบายให้แม่บิสกิสเข้าใจ

“แล้วลูกชิดของชั้นอยู่ไหน พามาหาชั้นที”ชั้นจดเบอร์ยัยอิ่มใส่กระดาษแล้วรีบยื่นให้กับเขาก่อนจะแลกกันโดยการวิ่งไปที่ห้องบิสกิส ชั้นเปิดประตูเข้าไป บิสกิสนอนหลับอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน เขาไม่ใส่เสื้อ ผ้าห่มกระจัดกระจาย ชั้นปิดประตูลงเบาๆแล้วล็อค น้ำตาชั้นไหลออกมาเป็นทาง ชั้นค่อยๆเดินไปนั่งบนเตียงของบิสกิสเบาๆแล้วห่มผ้าให้กับเขา น้ำตาชั้นไหลลงเรื่อยๆทุกทีที่มองเขา ชั้นอยู่ไปได้อย่างไงตอนไม่มีนาย บิสกิส ชั้นรักนายนะ ชั้นขอโทดที่หนีนายไป แต่ถ้าชั้นไม่หนี ชาตินี้เราคงไม่รู้ความจริง ขอโทดนะบิสกิส ชั้นนึกในใจก่อนจะโอบกอดบิสกิสไว้หลวมๆแล้วแทรกตัวไปนอนข้างๆบิสกิสกอดเค้าไว้ใต้ผ้าห่มแล้วหลับตาลง

กลางวัน

ชั้นลืมตามาเห็นว่าบิสกิสยังคงนอนหลับอยู่ ชั้นมองเค้าแล้วสำรวจใบหน้า ทำไมขี้เทราแบบนี้หละ ชั้นหยิกแก้มเขาเบาๆแล้วเริ่มหมันไส้เลยโผเข้าจูบเข้าเต็มที่เพื่อเปิดปาก บิสกิสลืมตาขึ้นก็ถึงกับตกใจผลักชั้นออกก่อนจะรู้ว่าคนที่ตัวเองผลักออกคือชั้น

“เคมี เธอจริงๆใช่ไหม เคมี”บิสกิสจับหน้าชั้นแล้วหันซ้ายหันขวา ชั้นยิ้มอย่างร่าเริง

“ถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วจะให้เป็นใครหละ”ชั้นยิ้มแล้วถามเค้า บิสกิสกอดชั้นแน่นหนา น้ำตาชั้นไหลออกมาเป็นทาง ชั้นกอดตอบเค้าอย่างเต็มที่

“ชั้นไม่ได้ฝันใช่ไหม”

“นี่แหนะ นายไม่ได้ฝันเข้าใจไหม”ชั้นตีหัวบิสกิสแล้วยิ้ม บิสกิสเช็ดน้ำตาชั้นก่อนจะโผเข้าจูบเบาๆ

“รู้ไหม ชั้นรอเธอมาตลอด ไม่แม้แต่ชายตามองผู้หญิงคนไหน และวันนี้เธอกลับมาแล้ว เย้ๆๆ ชั้นจะได้ชายตามองหญิงอื่นซะที ฮ่าๆๆๆ”โป๊ก ชั้นโบกหัวเอาความบ้าจากตัวเค้าออก

“นี่ ถ้าอย่างนี้ชั้นกลับดอยดีกว่า”ชั้นพูดขึ้น

“เธอไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อหาชั้นบ้าง ชั้นคิดถึงเธอจะแย่แล้วนะ”เค้าพูดขึ้น

“ชั้นหนีนายไงหละ นายจะเจอได้ไง ชั้นไปอยู่ดอยที่เชียงราย ลิปเป็นคนพาไป”

“ไอ้ลิปอีกแล้ว ไปอยู่กับมันตั้งปีนึงเนี้ยนะ”

“ชั้นอยู่คนเดียว ลิปแค่แวะเอาของใช้มาให้บ้างเป็นบางวัน”

“เธอไปทำไมหละ”

“ก็ชั้นรู้ว่าคนที่ชั้นรักมากดันกลายเป็นพี่ชายชั้นไง แต่วันนี้ชั้นรู้ความจริงแล้ว ว่านายไม่ใช่พี่ชายชั้น คนที่เป็นน้องสาวนายหนะ คือเพื่อนชั้น”ชั้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้บิสกิสฟัง พูดจบบิสกิสก็จูบชั้นเต็มที่ก่อนจะถอดเสื้อกันหนาวของชั้นออก

“หยุดนะ ได้แค่จูบเท่านั้น”

“ทำไมหละ”เค้าแบะปาก

“ชั้นมีประจำเดือน รออีกสัก2วันก็น่าจะหมด”ชั้นแลบลิ้นล้อเลียน บิสกิสยิ้มปนหัวเราะ

“รอมาเป็นปีละอีกแค่สองวันไม่ตายหรอก แต่ถ้าเยอะกว่านั้นอาจจะผ่าไฟแดงนะ”เค้าหัวเราะ ชั้นตีหัวเค้าแล้วยิ้มปนหัวเราะให้

“ระวังตำรวจจับแล้วกัน”ชั้นพูดและกอดกับเค้ากลม

ชั้นรอบิสกิสอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างด้วยกัน พ่อกับแม่ของบิสกิสยืนจ้องเราสองคนอย่างกับว่าจะกินไปทั้งตัว ชั้นบีบมือบิสกิสแน่นจนนึกหวาดหวั่น

“บิสกิส!!”พ่อของบิสกิสกระแทกเสียง

“...”บิสกิสมองหน้าพ่อตัวเองด้วยหน้าตาเฉยชาสุดๆ

“ชั้นบอกแกว่าให้เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ แกไม่เข้าใจหรือไง”

“...”บิสกิสยังคงจ้องหน้าพ่อตัวเองอย่างเฉยๆ

“ถึงเค้าจะไม่ใช่น้องสาวแกก็เถอะ แต่เค้าไม่เหมาะกับแกเลย เค้ามันคนเดินดิน แกมันดาราใหญ่ แค่แกมีข่าวเสียหายแม่แกก็ไม่ไหวจะรับหน้าแล้ว แล้วนี่แกยังจะมีข่าวอะไรให้แม่แกต้องรับหน้าอีก”พ่อของบิสกิสร่ายยาว

“...”บิสกิสยังคงทำเหมือนทองไม่รู้ร้อน

“แกจะเงียบอีกนานไหม!!”พ่อบิสกิสตะคอก

“แล้วไง”บิสกิสพูดขึ้นช้าๆ

“พ่อคิดว่าสิ่งที่พ่อทำอยู่มันจะได้ผลหรอ คิดจะจับพิ้งค์ให้แต่งงานกับผม พ่อคิดบ้าๆได้ยังไง พิ้งค์มีแฟนแล้ว จะบังคับจิตใจน้องงั้นหรอ คนที่ผมรักมีคนเดียวคือเคมี ไม่ใช่พิ้งค์ เลิกจับคู่ให้ผมสักที ก่อนที่ผมจะล้มเลิกตำแหน่งเจ้าของค่ายดาโมได”บิสกิสพูดขึ้นชั้นก็ถึงกับกระจ่างทันที นี่พ่อเค้าจะจับคู่เค้ากับน้องสาวไม่แท้ของเค้าที่ใส่ชุดขาววั้นนั้นหนะหรอ

“แกกล้าดียังไงที่จะเลิกตำแหน่งนั้น”พ่อของบิสกิสตะคอก

 

“แล้วพ่อกล้าดียังไงมาจับคู่ให้กับผม ถ้าพ่อกล้าดีอย่างงั้นผมก็กล้าดีบ้าง พ่อไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนหรอกนะ เพราะอย่างไงพ่อก็ได้แค่สร้างบริษัท นอกจากสร้างก็ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้บริษัทเลย ดีแต่คอยรับหน้าว่าบริษัทไปได้สวย ทั้งๆที่คนดูแลคือแม่ ไม่ใช่พ่อ พ่อก็แค่เป็นคนได้หน้าเท่านั้น แต่ไปบอกใครๆว่าตัวเองเป็นคนดัง คนปั้นดาวดารา วันๆนั่งมีความสุขอยู่กับบ้าน งานการไม่ทำ รอให้ผมกับแม่ยื่นเงินให้ทุกเดือน จะว่าทดแทนบุญคุณมันก็มีส่วน แต่นอกจากทำให้ผมเกิดแล้วพ่อเคยเลี้ยงดูผมด้วยหรอ เคยซื้อนมให้ผมสักกล่องไหม เคยซื้อของเล็กๆน้อยๆเพื่อเลี้ยงดูผมบ้างรึปล่าว เคยแม้แต่อุ้มผมบ้างไหม เคยอาบน้ำให้ผมไหม พ่อไม่เคยทำอะไรนอกจากแทนตัวเองในตำแหน่งพ่อ พ่อมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากบุคคลธรรมดาในสายตาผม นี่ถือว่าผมยังนับถือนะ ที่พ่อเป็นพ่อให้กำเนิด ถ้าผมเป็นบิสกี้ลูกโปรดพ่อ พ่อคงจะตามใจมันตลอด พ่อคงไม่จับคู่และให้มันทำงานงกๆแบบนี้หรอก พ่อมันเห็นแก่ตัว ลำเอียง ทั้งๆที่ผมกับบิสกี้ก็เป็นแฝดกัน มีอะไรเหมือนๆกัน มีความรักเป็นเหมือนกัน แต่พ่อกับยอมรับคนที่บิสกี้รัก แต่ไม่ยอมรับคนที่ผมรัก ถ้าไม่เห็นว่าพ่อเป็นคนให้ผมเกิดมาผมคงจะพาแม่หนีไปให้ไกลที่สุด แล้วจะดูสิว่าคนมีหน้ามีตาและได้ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการบริหารดีเด่นอย่างพ่อจะทำให้บริษัทที่ผมกับแม่ช่วยกันดูแลไปได้ไกลแค่ไหน”บิสกิสพูดแล้วยิ้มมุมปากอย่างเย้ยๆ แล้วโอบไหล่ชั้นแน่นก่อนจะจูบเพื่อเย้ยพ่อตัวเอง ชั้นผลักเค้าออกเบาๆ บิสกิสยอมถอยออกก่อนจะพาชั้นเดินออกจากบ้านหน้าตาเฉย แม่ของบิสกิสค่อยๆล้มลงไปกองกับพื้น ชั้นเดาว่าคงจะเป็นลม ชั้นพยายามวิ่งเข้าไปแต่บิสกิสรั้งมือชั้นไว้แล้วเข้าไปเอง ชั้นงงกับท่าทีของบิสกิส บิสกิสอุ้มแม่ของเค้าไปขึ้นรถแล้วดึงมือชั้นตามไปขึ้นรถ ปล่อยให้พ่อของเค้ายืนงงอยู่ในบ้านคนเดียว

ณ โรงพยาบาล

“แม่คุณแค่มีอาการเป็นลมอาจจะเพราะตกใจมากก็คงจะเป็นได้นะคะ ไม่เป็นอะไรมากหรอกนะคะ เดี๋ยวก็หายแล้ว เพียงแต่อย่าทำอะไรทำร้ายจิตใจท่านมากก็เท่านั้นคะ กลับบ้านได้เลยนะคะ”บิสกิสพยักหน้ารับก่อนจะประคองแม่ขึ้นไปที่รถ ชั้นก็ช่วยประคองไปอีกแรง ชั้นลงไปนั่งเบาะหลังแล้วในรถก็มีแต่ความเงียบ

“แม่...ผมขอโทดนะที่แต่งงานกับคนที่แม่พยายามจะให้ผมแต่งด้วยได้”บิสกิสพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกลูก”แม่บิสกิสหันมามองชั้นที่นั่งมองทั้งคู่อยู่

“สิ่งที่แม่อยากได้ที่สุดในตอนนี้คือลูกชิด แม่อยากให้ลูกชิดกลับคืนมา”ยัยอิ่มสินะ

“เอ่อ...แล้วเบอร์ที่หนูให้ไปหละคะ ได้ลองโทรไปหรือยัง”ชั้นพูดขึ้น

“โทรไปแล้ว ชั้นพูดอะไรไปคนที่ตอบมาก็บอกว่าโทรผิด โทรไปครั้งที่สองก็ไม่รับสาย เมื่อไหร่ลูกชิดจะกลับมา”ชั้นหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาโทรหายัยอิ่ม

“อิ่ม นี่ชั้นเคมีนะ”

(ว่าไงจ๊ะ)

“คนที่โทรไปหาแกทีแรกเค้าคือแม่ของแกนะ แกรู้ไหมว่าเค้าตามหาลูกเค้ามานานแค่ไหน เค้าคือแม่ของแก เมื่อก่อนแกชื่อลูกชิด รูปใบนั้นไง แกจำได้ไหมที่แกให้ชั้นผิด รูปนั้นคือรูปแกกับพ่อ พ่อแกคือสามีของคนที่โทรไปหาแกเมื่อกี้”

(แกจะบอกอะไรชั้น)

“ชั้นก็จะบอกแบบนี้แหละ”

(แล้วชั้นต้องทำยังไงหละ ชั้นอยากเจอแม่จะแย่อยู่แล้วนะ) อิ่มสะอื้นน้อยๆ

“เอางี้นะ”ชั้นบอกเลขที่บ้านของบิสกิสให้อิ่มฟัง

“คุณไม่ต้องห่วงแล้วนะคะ เดี๋ยวยัยอิ่มจะมาหาที่บ้าน”ชั้นพูดกับแม่เป็นบิส

“เรียกชั้นว่าแม่เถอะ”ชั้นอึ้งแล้วมองหน้าบิสกิส บิสกิสยิ้มแล้วมองถนน แม่ของบิสกิสยิ้มแล้วหันมาลูบหัวชั้นเบาๆ

“ชั้นยอมรับเธอนะ”แม่ของบิสกิสพูดขึ้น ชั้นยิ้มตอบแล้วไหว้ที่หัวไหล่ท่าน

“ขอบคุณมากนะคะ...แม่”ชั้นพูดเบาๆ

ณ บ้านบิสกิส

บิสกิสและชั้นช่วยกันประคองแม่เข้าบ้าน

“อิ่ม ทำไมมาไวจัง”ชั้นเห็นยัยอิ่มยืนกอดกับพ่อของบิสกิสแน่น

“คุณ นี่ไงลูกชิดลูกของเรา”พ่อของบิสกิสพูดขึ้น แม่วิ่งเข้าไปหาลูกชิดแล้วกอดไว้อย่างรวดเร็ว ยัยอิ่มกอดตอบอย่างอบอุ่น ชั้นยิ้มเมื่อเห็นภาพ สามีของยัยอิ่มยืนยิ้มอยู่ที่ข้างๆโถสวย ไม่มีที่จะยืนแล้วมั้งนั่น

1 ปีผ่านไป

เรามาร่วมกันกินข้าวเย็นอย่างเต็มครอบครัว ชั้นมาเยี่ยมบ้านบิสกิส แต่ดูเหมือนว่าชั้นจะยังไม่ค่อยเป็นที่ถูกใจของพ่อบิสกิสเลยหละมั้ง เห็นพ่อของบิสกิสยังยุยงให้บิสกิสแต่งงานกับพิ้งค์ เฮ้อ....

“ลูกชิด กินเลยลูก”ยัยอิ่มมองหน้าพ่อตัวเองแล้วพยักหน้าก่อนจะกินข้าว ข้างขวาของพ่อบิสกิสมีแม่ ยัยอิ่ม ส่วนตรงข้ามแม่ก็มีบิสกิส แล้วชั้นก็นั่งข้างๆตรงข้ามกับยัยอิ่ม

“แม่ครับ ผมอยากแต่งงาน”ชั้นช้อนหล่นทันที

“มารยาทสะกดเป็นไหม เค้าห้ามคุยขณะรับประทานอาหาร”พ่อของบิสกิสพูดขึ้น

“ถ้าพ่อมีมารยาทก็ไม่ต้องพูด ผมมันคนไม่มีมารยาท นึกจะพูดก็พูด นึกจะด่าใครก็ด่า ไม่อยากเก็บอาการให้มันคันคอเล่น”บิสกิสต่อตอบไปอย่างหนักหน่วง ชั้นจับไหล่บิสกิส บิสกิสเอาหลังพิงเก้าอี้แต่ไม่ยอมทานอาหาร

“แกจะก้าวร้าวก็ก้าวมร้าวไปเถอะ แต่ก้าวร้าวได้กับชั้นคนเดียวเท่านั้น อย่าทำตัวไร้มารยาทกับคนอื่น”

“มันก็เรื่องของผม พ่อไม่มีสิทธิ์ยุ่ง ต้องขอขอบคุณพ่อมากนะที่คิดจะฆ่าผม”บิสกิสพูดขึ้น ชั้นพยายามจับไหล่เค้าให้เย็นแต่มันก็ยิ่งกลับร้อนไปใหญ่

“ชั้นไม่ได้จะฆ่าแก ชั้นยอมรับว่าชั้นผิด ชั้นเมาแกเข้าใจไหม ชั้นเมาแล้วรถมันเสียหลัก”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆแล้วทำไมตอนรถมันเอียงพ่ออุ้มไอ้บิสกี้ไปกอดแต่ปล่อยผมไว้คนเดียว”บิสกิสถามขึ้น

“ก็บิสกี้มันใกล้อันตรายมากกว่าแก”

“แล้วถ้าพ่อไม่คว้าผิดป่านนี้คนที่ตายคงเป็นผมไม่ใช่บิสกี้”ชั้นพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างละ คือว่าวันนั้นพ่อบิสกิสขับรถไปส่งบิสกี้กับบิสกิสที่บ้านกลับจากโรงเรียนแล้วตัวเองเมาจนเสียหลักลงข้างทางแต่รถดันเสียหลักเอียงเข้าข้างทางที่มีไม้แหลมอยู่เยอะ บิสกี้ที่นั่งอยู่กับบิสกิสที่เบาะข้างแต่พ่อของบิสกิสจะอุ้มบิสกี้มาที่ตักแต่ดันอุ้มผิดเป็นอุ้มบิสกิสเลยทำให้บิสกี้ถูกไม้ทิ่มเข้าที่ขั้วหัวใจจนตาย ความจริงชั้นก็ไม่ได้เข้าใจอะไรหรอกนะ แต่บิสกิสเล่าให้ชั้นฟังในรถตอนกลับจากโรงพยาบาล

“ชั้นตั้งใจจะคว้าทั้งสองคนแต่ชั้นคว้าบิสกี้ไม่ทัน”พ่อของบิสกิสวางช้อนอย่างแรง

“แล้วทำไมพ่อรีบอุ้มผมวิ่งปล่อยให้บิสกี้นอนอยู่ในรถแล้วพอมาเจอนาฬิการูปหมีพูพ่อเลยรู้ว่าเป็นผมเลยโยนผมลงพื้นอย่างแรงแล้วพูดว่านี่ไม่ใช่บิสกี้ แล้วก็วิ่งร้องไห้รีบเข้าไปหาบิสกี้ พ่อตั้งใจให้คนที่ตายเป็นผมชัดๆ”บิสกิสพูดเสียงดัง ชั้นดึงไหล่บิสกิสอย่างแรง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

แง่งๆๆ ทะเลาะกันเข้าป้ายยยยยย เฮ้อ.....!!

เดี๋ยอวัพต่อ เอ๊ะ หรือจะไม่อัพดี ฮ่าๆๆ muah!!