หล่อ'ล่ารักสยบหัวใจกับสาวห้าว >.<

ณ สนามบิน
"แก้ววววววววว" เคนตะวิ่งอ้าแขนกว้างวิ่งมากอดแก้ว
"เฮ้ย...น้อย ๆหน่อยแฟนเขาอยู่นี้" เขื่อนตีหัวของเคนตะที่วิ่งมา
"แฟนแก้วหล่ออ่ะ...แก้วขอคุยด้วยหน่อยดิ้" เคนตะฉุดแขนแก้วออกมาจากวงล้อม
"อื้ม...มีอะไรอ่ะ ?"
"เรื่อง...ไอ้โมะหน่ะ...คือไปหามันหน่อยได้มั๊ย ? มันเอาแต่กินเหล้าเพ้อถึงชื่อแก้วทุกวันเลยอ่ะ" เคนตะร่ายยาวแต่แก้วกับทำสีหน้าเย็นชา
"อื้มม...แล้วไงอ่อเขาไม่ได้รักแก้ว แก้วมีแฟนอยู่แล้วนะลุงลิง" แก้วพุดติดตลกเล็ก ๆน้อย ๆแต่สีหน้ากับนิ่ง
"ช่วยลิงตัวน้อย ๆหน่อยนะ" เคนตะทำท่าอ้อนสุดขีด
".....แก้ว-ไม่-ไป สักวันเขาจะเจอแก้วเองหล้ะ :)"แก้วพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าไปหาวงล้อมของแฟนตัวเอง
"กราฟไปอยุ่บ้านแก้วก่อนก้ได้นะเดี๋ยวพรุ่งนี้แก้วพาไปเดินเล่นที่ห้าง" 
"อื้ม...ได้สิ้" แล้วกราฟแก้วป็อปปี้ฟางเฟยืเขื่อนเคนะตะก้เดินออกไป
"ไอเคนไอโมะเป็นไงมั้งว้ะ" เขื่อนตะโกนถามเพื่อนทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กัน
"จะตะโกนหาพ่อแกหรือไงว้ะ..."เคนตะตะโกนลั่นตอบ
"เออตกลงเป็นไง"เขื่อนถาม
"ก็เมาเหล้าว้ะแม่งหมดสภาพ...วัน ๆกินแต่เหล้าห้องแม่งเหล้าฟุ้งอ่ะขวดเหล้านี้เกลื่อนอ่ะ"
"ก้ดีล้ะ :)ฮึไปเถอะยัยแก้วยังไม่หายดีเลยนะเนี้ย" เขื่อน
"เออ...สักวันจะหาย :P"
ณ บ้านของแก้ว
"เควินพี่กลับมาแล้วไปสามปีตั้งใจเรียนหรือเปล่าฮึ"แก้ววิ่งเข้ามากอดผู้เป้นน้องชายของตัวเองแล้วเอามือลูบผม
"ติดดิพี่ผมได้สอบชิงทุนไปญีปุ่นด้วยหล้ะป๊ากับม๊าก็อยู่นู้นไม่ใช่เหรอ" เควินผละกอดออกจากแก้ว "พี่สวยขึ้นนะ"คำูดนี้ทำให้แก้วเขินบิดตัวไปบิดตัวมา
"บ้า!>< วันนี้งานเลี้ยงกินกันม้ะเพื่อน ๆMy love ทุกคน" 
"เอาเส้ะเฟย์อยากกิน" เฟย์
"ตลอดอ่ะ" ทุกคน
"แหะ ๆ"
"ไอ้เคนมานี้ดิ้"เขื่อนเรียกแล้วกวัก
"มีไรง้ะเพื่อนจ๋า"
"เย็นนี้ไปเรียกไอ้โมะมาด้วยนะเว้ยข้าว่า...ไอ้กราฟเนี้ยมันไม่เหมาะกับแก้วอ่ะแม่งดีเกิ๊นนนนนนนน"
"ก็ได้ ๆ"แล้วเคนตะก็เดินออกไปยังบ้านของแก้วขึ้นรถไปเพื่อนที่จะไปหาโทโมะที่คอนโดของเพื่อนเขานั้นเอง
ณ คอนโดโทโมะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
KenTa Part
                 ผมเคาะประตูห้องไไอ้โมะอยู่นานแล้วทำไมมันไม่ยอมมาเปิดสักทีเนี้ยลองอีกสักครั้งถ้ามันไม่ยอมเปิดผมจะไขกุญแจเข้าไปแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
                ไร้เสียงตอบรับอีกแล้วครับ
แกร๊ก (เสียงไขกุญแจ)
แอ๊ดดดด -
"ไอ้โมะ!!!!!!" ภาพที่เห้นนั้นคืนโทโมะจูบกับผู้หญิวคนนึงอย่างดูดดื่มอ่อ...ที่มันไม่เปิดก็มันกำลังจพเข้าเรื่องอย่างว่ามนสินะผมไม่รอช้ารีบเข้าไปต่อยหน้าผู้เป๊นเพื่อนอย่างจัง ๆ
ผลั๊วววววววะ
"แกต่อยชั้นทำไมไอ้เคน" 
"แก..ชั้นว่าแกไม่อยากเจอแก้วใช่ไม๊ที่ชั้นมาเพราะชั้นมารับแกไปหาแก้ว" เคนตะ
"ฮึ...เขาไม่ได้รักชั้น"
"เออ...'แล้วเจอกันไอ้เพื่อนเวรถ้าชั้นเห็นแกเหยียบเข้าไปบ้านแก้วเมื่อไหร่หึ...มึงตายเฮ้ย!!!! ไอ้โมะลืมไปว่ะแก้วจะแต่งงานกับคนอื่นเสียใจด้วยที่ไม่ใช่แกไอ้เวร"เคนตะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป
"โถ่เว้ยยยยย!!!!!!"
"โทโมะค่ะมาต่อกันดีกว่านะ" ยัยผู้หญิงเข้ามาเกาะแขนของโทโมะแลวทำท่าอ้อน
"ไม่มีอารมอย่ามายุ่ง"โทโมะรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปบ้านของแก้ว
ณ บ้านของแก้ว
"เป็นไงมั้งวะไอ้เคน" เขื่อน
"แม่ง...ไม่มาว้ะ :(" เคนตะ
"เออชั่งแม่ง"เขื่อนกันป๊อปปี้ประสานเสียงกัน
ทางด้านแก้ว
"แก้วแกใส่ชุดแซคคล้องคอสีชมพูแล้วสวยว้ะ"
"อื้ม..."แก้ว
"ใส่รองเท้าส้นสูงสีดำสวยแน่่นอน"เฟย์พูดแล้วหยิบรองเท้าออกมาจากกล่อง
"อื้มมมลงไปข้างล่างเถอะ"
"โอเค ๆ"
ทางด้านล่าง
"อ่าว...สวัสดีค่ะวันนี้เราได้รับหน้าที่เป็นพิธีก่อนมา ณ ตอนนี้ขอให้ทุกคนเงียบและขอเชิญเจ้าของงานบ้านนี้ด้วยค่าาาาาาา"
ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก (เสียงรองเท้าแก้วที่เดินลงมาจากบรรไดข้างบน)
"สวัสดีค่ะ" แก้วเอ่ยขึ้นแต่เสียงตอบรับเงียบกริบเพราะแก้วทำให้ทุกคนในงานตะลึงในความสวยของตัวเองที่ไม่เคยได้เปิดเผยมาก่อน "เอ่อ...มีอะไรหรือเปล่า ?ป๊อปปี้ทำไมไม่มีใครตอบแก้วเลย" แก้วกระซิบ
"แก้ว...สวยไง"ไอ้นี้ก็ตาค้างหรอว้ะเนี้ย
"เอ่อ...งั้นแก้วขอตัวน่ะค่ะ" พูดเสร็จกำลังจะขึ้นห้องของตนเองแต่ก็...
"แก้ววววววว!!!" เสียงของใครทำไมคุ้นบ้างไม่คุ้นบ้างต้องหันกลับมาดูซะบ้างละ
"เอ่อ..นายเป็นใครอ้ะ ?" แก้วถามทั้ง ๆที่ตัวเองรู้ว่าใครไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น...'โทโมะ'...
"ไออ้โมะไหนบอกไม่มาไงโถ่เอ้ยต้องเอาคำว่าแต่งงานมาล่อหรอว้ะ"เคนตะตะโกนขึ้น
"เออ!แก้วขอคุยอะไรด้วยหน่อนนะ" โทโมะพูดแล้วก็ฉุดกระชากลากไส้แก้วออกมาจากในบ้านตอนนี้อยู่ที่สวนหย่อมของบ้านอีกฟากหนึ่ง
"เอ่อ...นาย...มีอะไรหรอกับชั้นหรอ"แก้วทำเป้นตีหน้าซื่อ
"แก้วจำโทโมะไม่ได้เหรอ"โทโมะถามเสียงเศร้า
"จำได้สิ้...จำได้ดีเลยเมื่อสามปีก่อนชั้นเคยสัญยากับเขาไว้ว่าชั้นจะไม่ทิ้งเขาแล้วนายเป็นใครหล้ะรู้จักกับโทโมะด้วยเหรอ"แก้วถามสีหน้านิ่ง
"แก้วอย่ทำเป็นไม่รู้จัก...!"โทโมะพิมข้อมือแก้วแน่นเหมือนทำให้กระดูกร้าว
"หมอ...หมอแบงค์" แก้วตะโกนเรียกหมอประจำของตนเองจนทำให้หมอแบงค์วิ่งออกมาดู
"แก้ว...เป้นอะไร...แล้วทำไมเป็นรอยแก้วเป๋นรอยไม่ได้แล้วทำไมช้ำแบบนี้หล้ะ"
"แก้ว...โดนบีบข้อมือแก้วเจ็บหมอแบงคืช่วยแก้วด้วย" แก้ว
"หมอครับแก้วเป้นอะไรทำเกิดรอยจ้ำ ๆแบบนี้" โทโมะ
"อ่อ...แก้วเป็นลูคีเมียหน่ะไปรักษาที่อเมริกามานานแล้วแต่ยังไม่หายดี"
"งั้นผมขอคุยกับแก้วน้ะครับ'2'คนเท่านั้น" หมอแบงค์ไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าแล้วเดินไป
"แก้วทำไมไม่บอกโทโมะว่าแก้วเป็นโรคนี้"โทโมะตะหวาดลั่น
"เรื่องของชั้น..! นายโทโมะถ้านายไม่ยุ่งกับชั้นสักเรื่องมันจะตายมั๊ย???"
"แก้วจำชั้นได้เหรอ" 
"เออ ชั้นจำนายได้จำนายได้จำจนไม่อยากจะลืม! ชั้นจำได้โทโมะ วิศว ไทยานนท์ คนที่ไม่เคยรักชั้นเลย" แก้วบอกพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาจากดวงตา
"ขอโทษ"
"ขอโทษอะไร"
"ชั้นรักเธอนะแก้ว..เธออย่าทิ้งชั้นไปไหนได้มั๊ยชั้นอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีเธอ"
"ชั้นไม่ให้อภัย"
"ขอโทษครับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษได้มั๊ย"
"นายไม่ได้รักชั้น"
"ชั้นรักเธอนะแก้ววันนั้นที่ชั้นพูดไปเพราะว่าชั้น 'หึง' มีแต่คนให้ดอกไม้เธอเธอคุยกับผู้ชายคนอื่นไม่ใช่ชั้น"
"แล้วไง"แก้วตอบสีหน้านิ่ง
"ให้อภัยชั้นได้มั๊ย"
"ชั้น...." 
"ได้มั๊ยแก้ว"
"ชั้นไม่..."แก้วยังไม่ทันพูดจบโทโมะก็พูดแทรกก่อน
"ไม่เป็นไรถ้าแก้วไม่ให้อภัยโทโมะไปเอง" แล้วโทโมะก้เดินจากไป
หมับบบ!
"นายจะรีบไปไหนชั้นยังพูดไม่จบ" แก้วคว้าข้อมือของโทโมะ "ชั้นไม่ปฏิเสธนายเลยโทโมะ"
"จริงน้ะแก้ว...หูชั้นไม่ได้ฝาดใช่มั๊ย"
"อื้มมม" 
"เย้ ๆๆๆๆ !!! ผมได้แฟนผมคืนแล้วครับ ' " โทโมะตะโกน
"ชั้นรักนายนะโทโมะ :)^^" 
"ชั้นก็รักเธอเหมือนกันแก้ว Chup- ชั้นจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว"
"ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว'หวานเว้ย" ทุกคนที่แอบดูสถานการณ์ออกมาแซว
"มันก็มีบ้าง"โทโมะ
"แหวะ...'ชั้นก็รักเธอเหมือนกันนะแก้ว' จะอ้วกเว้ย" นายเขื่อนลอกเรียกแบบ
"เชอะชั้นรักแก้วคนเดียวจะไม่เหลียวแลใครอีกเลย :P " โทโมะ
 
 
 
"The End :)"