ไม่ใช่อิจฉา...แค่อยากลืมว่าเป็นเพื่อเธอ

ตอนที่ 6
ตกเย็น
เพื่อนๆของแก้วก็ต่างพากันมาเยี่ยมแก้วที่บ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่ง “โทโมะ”
“อ้าววว มาเยี่ยมแก้วกันหรอ ? แก้วอยู่ข้างบนน่ะ”พี่กิ่งพูด
“อ่า ขอบคุณมากนะค่ะ”เฟย์ตอบพี่กิ่ง
เมื่อมาถึวห้องของแก้ว
“ยัยแก้ว แก้ว เปิดประตูสิพวกเรามาเยี่ยมอ่ะ”ฟางเคาะประตูเรียก
สักพักก็มีเสียงฝีเท้าเดินมายังประตู เพื่อมาเปิดประตูให้เพื่อนๆ
“เข้ามาสิ”แก้วบอก
จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าไปในห้องนอนของแก้ว
“แก้ว แกเป็นไรมั้ย ? ทำไมหน้าแกดูซีดจังเลยอ่ะ”เฟย์พูดทันทีที่ได้นั่ง
“ไม่หรอก แค่เวียนหัวนิดหน่อย”แก้วตอบพร้อมจับศรีษะของตนเอง
“กินยาหรือยังอ่ะ ?”โทโมะที่เงียบอยู่นานถาม
“กินแล้ว”แก้วตอบ
“พวกแกกลับไปก่อนได้ป่ะ ? ฉันอยากพักผ่อนอ่ะ”แก้วบอกเพื่อนๆของเธอ
“อ่า ได้ๆ งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”เฟย์บอก
“อืมมม”แก้วตอบพร้อมกับเดินไปนอนลงบนที่เตียงของเธอ
‘เฮ้อออ! ฉันไม่ได้ป่วยหรอกนะ แต่คงเป็นเพราะฉันคิดมากไป มันถึงได้ปวดหัวแบบนี้’แก้วคิดในใจ
ผ่านไป 3 ชั่วโมง
“แก้วว ม๊ากับพี่กิ่งต้องออกไปทำธุระข้างนอก หนูอยู่คนเดียวได้มั้ยลูก”แม่มลบอก
”อ๋อออ ได้ค่ะม๊า ม๊าไปเถอะ แก้วไม่เป็นไรมากหรอก”แก้วตอบผู้เป็นแม่
จากนั้นแม่มลกับพี่กิ่งก็ออกไปข้างนอก
สักพัก ผ่านไป 10 นาที
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“ม๊า กลับมาแล้ว.....เฮ้ย!มาได้ไงเนี้ย ?”แก้วร้องออกมาพร้อมความตกใจเพราะคนที่เธอเห็นไม่ใช่ม๊าของเธอ แต่เป็น เพื่อนสนิทของเธอเอง
“ก็แม่เธอบอกว่าเธออยู่บ้านคนเดียว ฉันเลยมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะเห็นไม่สบายอยู่”โทโมะตอบ
“แต่ฉันไม่ต้องการ กลับบ้านนายไปเหอะ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เป็นอะไรเนี้ยแก้ว ???”โทโมะถาม
“เป็นคนดิ นายเห็นฉันเป็นอะไร เป็นผีหรือไง”แก้วตอบด้วยท่าทางกวนประสาท
“นี้ กวนหรอ ?”โทโมะเริ่มโมโห
“คนนะ ไม่ใช่มะม่วง กวนไม่ได้”แก้วยังคงกวนไม่เลิก
“พอเหอะ ฉันขี้เกียจพูดล่ะ ยิ่งพูดยิ่งเวียนหัว”โทโมะพูดอย่างระอา
“ดี งั้นนายก็กลับบ้านไปซะ”แก้วบอกพร้อมกับกำลังจะปิดประตูแต่....
“ไม่ได้ เธอไม่สบายอยู่จะให้ฉันทิ้งเธอได้ยังไงล่ะ ?”โทโมะพูด
“เฮ้อ!โอเคๆ อยากอยู่ก็อยู่ไป”แก้วพูดจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
แล้วแก้วก็เดินลงมายังห้องนั่งเล่น ส่วนโทโมะก็เดินเข้าไปในครัว
“เห้ยยย! แกเข้าไปในนั้นทำไม”แก้วถามเมื่อเห็นโทโมะกำลังเดินเข้าไปในครัว
“ก็มาทำกับข้าวให้คนป่วยกินไง”โทโมะตอบ
“ไม่ต้อง ฉันไม่หิว”แก้วตอบ
“ไม่หิวก็ต้องกิน จะได้กินยา”โทโมะตอบ
จากนั้นโทโมะก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อไปทำกับข้าว
ระหว่างรอแก้วก็นั่งดูโทรทัศน์
และแล้วกับข้าวฝีมือโทโมะก็เสร็จ
“แก้ว เสร็จแล้ววว มากินได้แล้ว”โทโมะตะโกนบอก
“บอกไม่กินไง”แก้วตะโกนตอบ
“ดื้อนักใช่มั้ย ? มากินข้าวเดี๋ยวนี้เลยนะ!”โทโมะเริ่มโมโหเด็กดื้อคนนี้ ที่ไม่ยอมกินข้าว จึงกระชากข้อมือให้มากินข้าว
“เอ้า!นั่งลงซะ แล้วก็กินดีดีด้วย ถ้าเธอไม่กินดีดีนะ ฉันจะป้อนเธอเอง อ้อ!แล้วก็ไม่ได้ป้อนด้วยมือนะ จะป้อนด้วยปากเลย จะลองมั้ย ?”โทโมะพูดด้วยท่าทีที่จริงจังมาก จึงทำให้แก้ว...
“ไม่ต้องหรอก เกรงใจ กินเองได้”แก้วจึงปฏิบัติตามโดยดี
“ดีมากกกก”โทโมะพูดด้วยท่าทีของผู้ชนะ
จากนั้นแก้วก็กินข้าวฝีมือโทโมะหมดเกลี้ยง
“อร่อยล่ะสิ กับข้าวฝีมือฉันน่ะ”โทโมะเห็นอย่างนั้นจึงแซว
“อร่อยที่ไหนล่ะ ? ก็งั้นๆแหละ”แก้วก็ยังไม่ยอม
“หรอ ? งั้นๆหรอ ? แต่ว่าใครบางคนก็กินซะหมดเกลี้ยงเลยนะ”โทโมะพูดพลางเอาจานข้าวที่แก้วกินขึ้นมาคว่ำให้ดู
“ชิ หมดธุระนายแล้วใช่มั้ย ? ทีนี้ก็กลับบ้านไปได้แล้ว”แก้วบอกแล้วเดินลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที
“ยังไม่หมดซะหน่อย”โทโมะพูดพลางกับจับข้อมือแก้วไว้
“เฮ้ย! มีอะไรอีกอ่ะเนี้ย ?”แก้วบอกด้วยท่าทางหงุดหงิด
“เธอต้องกินยาก่อน เอ้า! จะได้หายไวไว”โทโมะพูดพลางยื่นยาให้
“พอกินยาเสร็จนายกลับบ้านไปเลยนะ”แก้วบอก
“อืมม”โทโมะตอบ
จากนั้นแก้วก็กินยาเข้าไป
“เอ้า!ฉันกินยาเสร็จแล้ว นายรีบกลับบ้านไปเลยไป ฉันจะพักผ่อน”แก้วบอก
“ไม่ได้หรอก ฉันต้องอยู่ดูแลเธอจนกว่า แม่เธอกับพี่กิ่งจะกลับมา”โทโมะบอก
“เฮ้ย!แต่นายสัญญาแล้วนะ เมื่อกี้อ่ะ”แก้วโวยวาย
“เลิกโวยวายแล้วรีบไปนอนได้แล้ว หรือจะให้ฉันอุ้มหะ ?”โทโมะบอก
“ไม่ต้อง ฉันมีขาเดินเองได้ ชิ!”แก้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์
จากนั้นแก้วก็เดินขึ้นไปบนห้องของเธอ พร้อมกับโทโมะ
“เอ้า!รีบๆนอนได้แล้ว”โทโมะบอก
“รู้แล้วล่ะน่า เพื่อนหรือพ่อเนี้ยห๊ะ ? สั่งจัง”แก้วบอกพร้อมกับเดินไปยังเตียงของเธอ
จากนั้นเธอก็ค่อยๆนั่งลงบนเตียง แล้วนอนในทีสุด
ผ่านไป 30 นาที
‘นอนไม่หลับอ่ะ ทำไงดี! อีตาบ้านี้ก็ ไล่แล้วก็ยังไม่กลับ รู้มั้ย ? มันยิ่งทำให้ฉันอึดอัดนะ เฮ้อ! แต่จะว่าไปมันก็ดีเหมือนกัน’แก้วคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว