ไม่ใช่อิจฉา...แค่อยากลืมว่าเป็นเพื่อเธอ

ตอนที่ 7
TOMO TALK :
ยัยเพื่อนคนนี้ของผม ทำไมถึงได้ดื้ออย่างนี้นะ สั่งอะไรไม่เคยฟังเลย แต่ความดื้อของเธอนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องของแก้ว ซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องกำลังหลับอยู่ ตัวเองไม่สบายยังจะไม่ยอมให้ใครดูแลอีก
รู้มั้ย ? ว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงมากแค่ไหน เฮ้อ!
END TOMO TALK
เช้าวันรุ่งขึ้น
“อืมมมม...แสบตาจังเลยอ่ะ”แก้วที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเช้า
“เฮ้ยยย!.....”
“โทโมะ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ทำไมไม่กลับบ้าน มานอนที่นี้ทำไม เฮ้ย!ตื่นดิวะ...”แก้วพยายามปลุกโทโมะให้ตื่น
ซึ่งตอนนี้โทโมะนอนอยู่ข้างเตียวของเธอ
“อ้าวว แก้วตื่นแล้วหรอ ? รู้สึกดีขึ้นยัง ?”โทโมะถามอาการของแก้วทันทีที่รู้สึกตัว
“ฉันโอเคแล้ว ว่าแต่แกเหอะ ทำไมไม่กลับบ้านอ่ะ ?”แก้วถาม
“ก็กลัวว่าแกจะไม่สบายขึ้นมากลางดึกไง เลยนอนนี้ซะเลย”โทโมะตอบพร้อมขยี้ตา
“แล้วโอเคขึ้นแล้วใช่มั้ย ?”โทโมะถามต่อ
“เออ ดีขึ้นแล้ว แกกลับบ้านไปอาบน้ำเลยไป จะได้ไปโรงเรียน”แก้วบอก
“เออ เดี๋ยวมารับนะ ไปก่อนล่ะ”โทโมะพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย!เดี๋ยวก่อน แล้วม๊าฉันกะพี่กิ่งวจะไม่ตกใจแกหรอ ?”แก้วถาม
“ไม่หรอก เพราะคนที่สั่งให้ฉันนอนนี้คือ แม่แกนั่นแหละ”โทโมะตอบพร้อมกับยื่นมือไปเปิดประตู
“ไปนะ ยัยเด็กดื้อ”โทโมะพูด
ผ่านไปสักพัก
แก้วก็มายืนรอโทโมะอยู่หน้าบ้านเหมือนทุกที
“แก้วๆ รอนานมั้ย ?”โทโมะถาม
“ไม่หรอก ว่าแต่ไปกันเถอะ”แก้วบอก
“เดี๋ยวก่อน รอใครบางคนก่อน อ๊ะ! มาโน่นแล้วว”โทโมะบอก
เมื่อโทโมะพูดจบแก้วก็หันไปตามโทโมะ ปรากฏว่าคนที่มาคือ...
“พี่โทโมะ รอพิมนานมั้ยอ่ะ ? พี่แก้ว สวัสดีค่ะ”พิมนั้นเอง
“ไม่นานหรอกคับ เบบี๋ ไปกันเถอะ”โทโมะพูดพร้อมกับเอามือไปขยี้ผมพิม
ระหว่างทางที่เดินจากบ้านของโทโมะและแก้วไปยังโรงเรียน โทโมะกับพิมคุยกันตลอดทาง
ดูท่าทีว่าโทโมะคงลืมไปว่ามีอีกคนอยู่ด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็คือ “แก้ว”
KAEW TALK :
นาย รู้มั้ย ? ว่ามันเจ็บมากเลยนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา นายไม่เคยรู้เลยว่าฉันชอบนาย แน่นอน!นายไม่เคยรู้ เพราะฉันไม่เคยบอกนาย ฉันอยากบอกนายนะ แต่ฉันไม่กล้า ฉันกลัว นายจะรู้มั้ย ? ว่าฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อนน่ะ โทโมะ
END KAEW TALK
เมื่อทั้ง 3 มาถึงโรงเรียน
“แก้ว ฉันไปกินข้าวกับพิมก่อนนะ ไปกันเถอะ เบบี๋”ประโยคแรกโทโมะพูดให้กับเพื่อนสาวของเค้าด้วยท่าทีปกติ แต่ประโยคที่สอง ที่โทโมะพูดให้กับหญิงอันเป็นที่รัก โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
“อืมม ไปเถอะ ฉันไปกินคนเดียวก็ได้”แก้วตอบ
จากนั้นโทโมะก็เดินไปกับพิม ทิ้งให้แก้วอยู่คนเดียว
“ยัยแก้ว หายแล้วหรอ ?”เฟย์ถาม
“อืมม ดีขึ้นแล้วล่ะ พวกแกกินข้าวกันยังอ่ะ ?”แก้วถาม
“ยังเลย ไปกินด้วยกันป่ะ ?”เฟย์ถาม
“ไปสิ กำลังหิว”แก้วพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ถึงแม้รอยยิ้มนั้นเธอจะฝืนก็ตาม
เมื่อทั้งหมดมาถึงโรงอาหาร
“อ้าววว!แก้ว มากินข้าวหรอ ? นั่งด้วยกันมั้ย ?”
“ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากขัดจังหวะแกอ่ะ”แก้วตอบ
“เอางั้นก็ได้”โทโมะตอบ
“ไปกันเถอะเฟย์ ฟาง”แก้วบอกเพื่อนทั้ง 2 ของตน
เมื่อทั้ง 3 สาวหาที่นั่งได้แล้ว
“ยัยแก้ว ที่แกไม่นั่งเพราะสายตายัยพิมที่มองแกมาใช่มะ ?”ฟางถาม
“ใช่ๆ เฟย์ก็เห็น สายตานี้เหมือนกับจะฆ่ายัยแก้วให้ตาย ถ้าแกไปนั่งอ่ะ ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ น่าหมั่นไส้!!!”เฟย์พูดด้วยน้ำเสยงไม่พอใจ
“พอเลยๆเฟย์ ดูยัยแก้วดิ ยังไม่เหวี่ยง วีน เท่าแกเลยนะ ขนาดมันเป็นคนชอบนะ”ฟางพูด
“แหะๆ”แก้วได้แต่ยิ้มเพราะไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเธอรู้อยู่เต็มอกว่าทั้ง 2 คนนั้นคบกันในฐานะอะไร ?
“เค้า 2 คนนั้นเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ”หลังจากที่เงยบอยู่นานแก้วก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา
“เฮ้ยย! จริงดิ!”เฟย์และฟางพูดพร้อมกัน
“อืมม เป็นกันเมื่อวานอ่ะ โทโมะมันบอกฉัน”แก้วตอบด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“เฮ้อ!เพื่อนฉัน อย่าเศร้าไปเลย ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้น่า”เฟย์ปลอบ
“มันก็จริงนะเฟย์ แต่แก้วบอกตรงๆเลยนะว่า แก้วเจอผู้ชายหลายคนที่นิสัยดี หน้าตาดี พอพอกับโทโมะมาหลายคนแล้ว
แต่มัน...ก็ยังไม่ถูกใจเท่า โทโมะ สักคนเลยนะ”แก้วพูดออกมา
“อ่ะหืมมม! เป็นขนาดนี้แล้วท่าทางจะเลิกรักยากแล้วล่ะพี่ฟาง”เฟย์บอก
“นั่นสิ คงต้องรอเวลาอ่ะเฟย์ อย่าคิดมากนะแก้วใจ”ฟางบอก
“อืมม ไม่คิดมากหรอก 555555”แก้วพุดออกมาพร้อมกับหัวเราะ
เธอหัวเราะออกมา แม้ในใจของเธอจะร้องไห้ แม้ในใจเธอจะเจ็บปวด แต่เธอก็ยังหัวเราะออกมา