valued friend เป็นไปไม่ได้ที่เราจะรักกัน

ตอนที่ 9  

   บรรยากาศยังคงอึดอันเหมือนเดิมฉันโกธรกับทราสน์และไม่ยอมพูดด้วยถ้ารวมวันนี้ก็เป็น 2 วันแล้วแม้แต่หน้าเค้าฉันยังไม่มองเลย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันโมโหมากๆคือ ... เค้าไม่ง้อฉัน!!! -M-   ปกติเค้าก็ต้องง้อฉันตลอดนี่นา แล้วทำไม! ครั้งนี้ไม่อ่า~ นี่ฉันเล่นตัวไปรึป่าว  (มากๆเลย)

ไม่รู้แหละ ถ้าไม่ง้อก็ไม่หาย จบ!  (นางเอกเราเอาแต่ใจอะ)  

“โอ้ย! ไม่ไหวแล้วนะ” ฉันขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเพราะความอึดอัด เดินกระทืบเท้าเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง   มองดูนาฬิกาเป็นเวลา 3 ทุ่มเศษ

ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆจากความเหนื่อยนิดๆที่เดินไปเดินมา

  พรึบ

แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นมาด้วยความตกใจ  ทำไมน่ะหรอ ก็ไฟดับนะสิ! และที่สำคัญ ... ฉันไม่ถูกกับมันเอาสะเลย มืด..มืด..มืดไปหมด  และถ้ามีความมืด ที่นั่นก็ต้องมี .. ผะ .. ผี!!  และมันคือสิ่งที่ฉันกลัวที่สุดในสามโลก โอ้ไม่นะ แม่จ๋า ฮือๆๆ YOY ช่วยหนูด้วยหนูอยากกลับบ้านง่า~ แงๆๆ

ฉันพยายามเก็บรวบรวมสติให้เข้าที่ถึงจะยังไม่ครบก็เหอะ พยามยามควานหาไฟฉาย

“เจอแล้ว!” แต่ ... แกร๊ก  แกร๊ก  แกร๊ก แกร๊กๆๆๆๆ  อ๊าก! ถ่านหมด  ง่า~ ทำไมมันซวยอย่างนี้  ทราสน์ ~ ทราสน์อยู่หนายย ยย~

(หายโกธรเขาแล้วหรอ) (ไม่รู้อันนี้เป็นข้อยกเว้นก่อน) (- -;) 

ฉันตัดสินใจเดินออกไปอยู่หน้าห้องทราสน์โดยใช้มือคลำทางไปตามสัญชาตญาณเมื่อถึงที่หมายฉันก็แง้มประตูออก แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่าและความมืด

“นี่เค้าไปไหนเนี่ย!~”  ฉันร้องมาเมื่อแน่ใจว่าเค้าไม่ได้อยู่ที่ห้องจริงๆ  แล้วทำไมมันรู้สึกเสียวสันหลังวาบแบบนี้เนี่ย ฮือๆๆ จะไม่ไหวแล้วนะ 

“ใจเย็นไว้แตมป์เธออย่าพึ่งฟุ้งซ่านสิมันคงไม่มีอะไรหรอก คอนโดหรูหราขนาดนี้คงไม่มีประวัติที่ไม่ดีหรอก (มั้ง)” ฉันพึมพำเพื่อเรียกสติที่กระเจิกกระเจิง

            หมับ

            เฮิอก!

โอ้ไม่นะแม่เจ้า มะ  …มือใครอะ จะ ..จับไหล่ฉ้านนนนน YOY    ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อสั่งหงิกๆอยู่หน้าประตูที่เดิมหน้าที่คิดว่าจะหันไปเผชิญมากลับมาล็อกสะงั้น    ฉันรู้สึกถึงบางอย่างที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆจนสัมผัสอุ่นๆมากระทบหลัง  มือที่ยังคงจับอยู่ที่ไหล่ของฉันเช่นเดิม  ตอนนี้น้ำใสมันมาลื่นอยู่ที่ม่านขอบตาเต็มไปหมดพร้อมจะหยดลงได้ทุกเมื่อ TOT  ฉันไม่ได้เว่อร์นะ  แต่คนเรามันมีสิ่งที่กลัวแตกต่างกันและฉันก็ดันงี่เง่ามากลัวผีจนเว่อร์เองแหละ TOT มันช่วยไม่ได้นี้  เฮือก! มือที่ยังจับอยู่ที่ไหล่ฉันเพิ่มแรงบีมมากขึ้น สายลมที่ผ่านช่องหน้าต่างที่ถูกแง้มไว้เพียงเล็กน้อยลอยมาปะทะผิวหนังฉัน ให้ความรู้สึกเย็บวาบไปทั่วร่างกายผสมผสานกับเสียงฝนที่กำลังตกพร้อมมาด้วยเสียงฟ้าร้องอยู่ภายนอก โอ้บรรยายกาศมันช่างเป็นใจ ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ ทำไมตามันร้องอย่างนี้ล่ะ แผละ! เอน้ำอะไรน่ะ หลังคารั่วหรอ บ้า!เป็นไปไม่ได้หรอกน่าที่มันคอนโดนะ แผละ! อีกแล้ว..น้ำมันหยดมาอีกแล้ว  ..เอะหรือว่า

    ฉันลองเอานิ้วเรียวๆของตัวเองปาดเบาๆที่ข้างแก้ม ฮ่ะๆๆ ^O^ จริงๆด้วย   ..ฉันร้องไห้!! TTOTT 

“ยัยขี้แย” สัมผัสอุ่นๆจากที่หลังและบางอย่างที่ทิ้งน้ำหนักลงมาบนไหล่  มันทำให้ฉันสะดุ้ง

“ผีนิสัยไม่ดี  -^-”

“แต่หล่อ”

“เอ๊ะ..!!! - -*” ไอ้บ้าหนิ ที่จะหลงตัวเองก็เอาสะ ...ฮุ้ย!! -.,-  (เออ..ลืมเรื่องผีไปชั่วขณะ)

  ฟุ่ ~

“-[]-//” ลมที่ปล่อยออกจากลมปากของคนข้างหลัง สัมผัสบริเวณต้นคอ มันทำให้ฉันกระตุกวาบ

     เพี๊ย!!

 “เจ็บ - -++”  มันปล่อยมือที่ล็อคเอว (ตั้งแต่เมื่อไหน่ไม่รู้)เสียงพูดนิ่งๆแต่เบ้หน้าเล็กหน่อย

“สม”

“ทำตัวไม่น่ารักเลย”

“ก็ไม่ได้อยากน่ารักในสายตาใครหนิ L”  ชิชะหาว่าเค้าทำตัวไม่น่ารัก  -^-

♫ So get out, get out, get out of my head  And fall into my arms instead ..~ ♫

            ::+ Pitch +::

“นี่สนิทกันจนถึงขนาดให้เบอร์เลยหรอ - _ -” คนนิสัยไม่ดีฉวยโทรศัพท์ที่ฉันพึ่งหยิบออกมาจากกระไปอย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะตวัดสายตาอันคมกริบมามอง

“เฮ้! ไม่เอาน่า เอาคืนมา”

“ไม่” คนนิสัยไม่ดีปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วโยนไปที่เตียงอย่างไม่ยีหระ

“ทำอะไรน่ะ -_-^^” ทราสน์ยักไหล่ก่อนจะเดินมาชิดตัวฉัน

“…”

“แกชอบมัน”  เค้าหันกลับมาสบตาฉันอีกครั้ง  แววตาเขาต้องการจะเค้นคำตอบที่แท้จริงออกมา

“มันไหน (- _ -?)”

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย”  เอ๊ะไอ้นี่หนิก็คนมันไม่รู้จริงๆอะ  -  -*

“นี่แกเป็นอะไรรึป่าว” ฉันก้าวเข้าไปหาเค้าในระยะประชิดที่ตอนนี้จะไม่เหลือช่องให้ชิดอีกต่อไป แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น  มือทั้งสองของฉันข้างตบแก้มของเขาเบา

“แกกำลังออกนอกเรื่องและเบี่ยงเบน -  -” เค้าไม่ปฏิเสธการกระทำของฉันและจ้องตาฉันตอบ

“แต่แกกำลังจะพูดไม่รู้เรื่องนะ (-_-;)”

“แกต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง  ฉันก็แค่จะถามแกแต่แกก็เบี่ยงเบน .. แสดงว่าแกมีใจให้มัน” เค้าปัดมือฉันออกด้วยความหงุดหงิดทันที   แต่ฉันก็มีความอดทนพอที่จะต่อกรกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงงายดายของผู้ชายคนนี้  ฉันจับหน้าเค้าหันกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าก็รู้ทันทีมาไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่

“นี่แกกำลังโกธรเค้าหยอ ^^”  ฉันถามด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสถานการณ์นี้ฉันยังยิ้มออก อาจเป็นเพราะฉันว่าเค้าอารมณ์เสียเพราะฉัน  และฉันก็รู้สึกดีที่ทำให้เค้าหงุดหงิด ^^  ฉันต้องเพี้ยนแน่ๆ

“...” เค้าไม่พูดอะไรเพียงแต่จ้องตาฉันนิ่ง ที่แฝงไปด้วยความไม่เข้าใจ ฉันปล่อยมือออกจากหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้ออกห่าง

“ ...”  ต่างฝ่ายต่างไม่พูดกันเพียงใช้แค่ดวงตามองทะลุหาคำตอบและความหมายซึ่งกันและกันเป็นเวลาพักหนึ่ง

“ทำไมแกต้องทำให้ฉันหงุดหงิด” เค้าพูดออกมาหลังจากที่เงียบกันอยู่นาน ปากของเค้าเม้มกันเป็นเส้นตรงเหมือนกำลังสับสน

“ โกธร ^^” ฉันฉีกยิ้มอย่างชอบใจ

       หมับ    อยู่ดีๆเค้าก็ดึงตัวฉันไปกอดเฉยเลย

“ไม่ได้โกธร ..สักหน่อย    แต่ทำไมฉันต้องมาหงุดหงิดเพราะแกด้วย” ทราสน์

 “ฉันต้องตอบแกมั๊ย?” ฉัน

       พรืด~  เค้ายิ่งกอดรัดฉันแน่นขึ้นมากจนฉันหายใจแทบไม่ออก

“มันเขี้ยว ..”   อ้าว! งั๋ยเป็นงี้อะ  =o=

“นี่..ฉันหายใจไม่..ออก  ทราสน์” ฉันพูดออกไปอย่างกระตุกกระตักเมื่อเห็นท่าทีว่าเค้าจะไม่ปล่อยง่ายๆแน่ แถมยังรัดแน่นขึ้นทุกที

“เฮ้อ~ แกเนี่ยน้า .. มันน่ามันเขี้ยวจริงๆ” ทราสน์ปล่อยฉันก่อนที่จะมาขยี้ผมฉันจนยุ่งฟู

“ยัยเตี้ยเอ้ย ^^” แหม๋~ อารมณ์ดีเชียวนะ   เห็นมั๊ยบอกแล้วผู้ชายคนนี้เปลี่ยนอารมณ์ง่ายสุดๆและเข้าใจยากโคตรขนาดอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด

“หายโกธร .. เอ้ยหายหงุดหงิดแล้วหรอ *0*”

“ไม่รู้ .. ยัง(มั้ง)” เค้าทั้งพูดทั้งโยกหัวฉันไปมา  นี่มันคนอารมณ์ดีขึ้นชัดๆ

“หาวว~ -O- ง่วงอ่า~” ปากฉันหาวออกมาเป็นสัญญาณเตือนว่าวันนี้คุณหมดพลังงานแล้ว

“นอนสิ” ไม่ต้องพูดฉันจะขอบใจแกมากก

“นอนด้วยดิ J”

“นี่แกไม่กระดากปากหรอ”

“ไม่หนิ (•o•) ก็เรานอนด้วยกันออกบ่อย”

“นั่นมันตอนเด็ก - -*” เค้าคงบอกเธอไม่ทันแล้วล่ะเพราะเธอได้กระโดดลงเตียงแล้วหลับตาไปแล้ว เขาสายหน้าอย่างระอากับการกระทำเหมือนเด็กของเพื่อนสนิทตัวเอง โตป่านนี้ก็ยังเหมือนเดิม

“แกนี่มันจริงๆเลย” เขายิ้มบางๆให้กันผู้หญิงตรงหน้าที่หลับตาพริ้ม  พร้อมกับมือที่เอือมไปหยิกแก้วเธอเบาๆที่เบี่ยงหน้าอย่างขัดใจ

“น่ามันเขี้ยว” เขากระตุกยิ้มมุมปากบางๆซึ่งไม่ค่อยเห็นบ่อยหนักอย่างสบายใจ  ก่อนที่จะไปคว้าหมอนไปวางที่บนโซฟาขนาดยาวอยู่ไม่ห่างจากเตียงนอนเท่าไหร่ก่อนที่เขาจะที้งตัวลงนอนโดนหันหน้าออกไปมองเพื่อนสนิทตัวเองที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงของเขาแล้ว เขานอนมองใบหน้าหวานของเพื่อนตัวเองอยู่พักใหญ่ๆและคุ่นคิดสิ่งต่างๆมากมายที่วกเข้ามาในหัว เขายังมีเรื่องที่เธออยากรู้มาตลอดแต่ก็ไม่บอกเธอสักที เขาไม่กล้า..หรือเขากลัวกันแน่ กลัวที่จะไม่ได้เห็นใบหน้าหวานๆของเพื่อนสาวที่มาคอยมากวนใจเขาเสมอมาตั้งแต่เล็กจนโต กลัวที่จะไม่ได้ยินเสียงจิ๊จ้ะของเธอเมื่อโดนเขาขัดใจเมื่อคิดรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาถ้าสาวได้มาเห็นเป็นต้องละลายเป็นแน่ แต่รอยยิ้มนี้คงเป็นของผู้หญิงตรงหน้าแต่เพียงผู้เดียว  หลายครั้งที่เขาเฝ้าถามตัวเองว่าเขาเป็นอะไรความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่ แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบเลยสักครั้ง... เขาไม่รู้ตัวเลยว่าลุมลึกของหัวใจมีความรู้สึกหนึ่งที่ค่อยๆก่อเกิดโดยไม่รู้ตัว

                                                            ---------------------------------------------------------------------------

 เออ..ไม่กล้าจะพูดอะไรกลัวโดนตบ เอาจริงๆเราว่าจะทิ้งเรื่องนี้แล้วนะ คือพอร์ตมันไม่ลงล็อกซักที แถมยังคิดพอร์ตนิยายใหม่ได้อีกหลายเรื่องแต่ต้องหยุดคิดไปเพราะงาน งาน งานนน และงาน มันเยอะมากกก และเตรียมสอบแข่งขันอีกมากมายมันก็เลยหยุดไปจนผ่านมาปีหนึ่งเลย แหะ แต่ไปรู้เป็นอะไรวันหนึ่งอยากลองเปิดเข้ามาก็ซึ้งใจว่ายังมีเพื่อนๆรออยู่ขอบคุณมากนะค่ะแค่เสียงไม่กี่เสียงก็ทำให้เราซึ่งแทบขาดใจ ขอบคุณจริงๆ แล้วจะพยายามอัพค่ะ แค่คงนานหน่อย นะ