แค้นนี้ต้องเป็น...เธอ

ฉันเดินไปเรื่อยๆ อย่างคนไร้จุดหมาย ฉันกลับบ้านไม่ได้เพราะว่า
พวกนายโทโมะ รู้จักบ้านฉัน
 
ฉันเดินจนกระทั่ง.....
 
เอี๊ยดดดดดดด
 
มีรถเฟอร์รารี่ สีแดงคันงาม ขับมาแล้วปัดท้าย แต่โชคดนะ ที่เอ่อมันไม่มีรถผ่านสักเท่าไหร่
ฉันไปเปิดประตูด้านคนขับ เป็นผู้ชายคนนึง ท่าทางนายจะเมามาก
" นี่คุณ....คุณ " ฉันเรียกเขา
.
.
..
Part  ToMo
" โวยย!!!!!!!!!!!!!!!" ผมสบถออกมาอย่าหัวเสีย
"นี่พี่โมะ ป๊อปเห็นพี่โวยวายนานแล้วนะ" ป๊อป หรือ ป๊อปปี้ น้องต่างสายเลือด พูดด้วยความ รำคาญ
" อย่ายุ่ง "
" ทำไม?...อกหักรึงัย? สมน้ำหน้า !"
" หยุดพูด!! "
" พูดหรอ...ได้!"
 
ผึบบบบ!!!
 
"กรี๊ดดดด" ป๊อป ร้องเพราะผมกระชากมือเธอมา อย่างแรง
จนเธอมานั่งตักผม 55 น่าซีดเป็นไก่ต้มเลย
ผมไม่ได้ชอบนะแค่อยากแกล้งก้อเท่านั้น