แค้นนี้ต้องเป็น...เธอ

ฉันเดินไปเรื่อยๆ อย่างคนไร้จุดหมาย ฉันกลับบ้านไม่ได้เพราะว่า

พวกนายโทโมะ รู้จักบ้านฉัน

ฉันเดินจนกระทั่ง.....

เอี๊ยดดดดดดด

มีรถเฟอร์รารี่ สีแดงคันงาม ขับมาแล้วปัดท้าย แต่โชคดนะ ที่เอ่อมันไม่มีรถผ่านสักเท่าไหร่

ฉันไปเปิดประตูด้านคนขับ เป็นผู้ชายคนนึง ท่าทางนายจะเมามาก

" นี่คุณ....คุณ " ฉันเรียกเขา

.

.

..

Part  ToMo

" โวยย!!!!!!!!!!!!!!!" ผมสบถออกมาอย่าหัวเสีย

"นี่พี่โมะ ป๊อปเห็นพี่โวยวายนานแล้วนะ" ป๊อป หรือ ป๊อปปี้ น้องต่างสายเลือด พูดด้วยความ รำคาญ

" อย่ายุ่ง "

" ทำไม?...อกหักรึงัย? สมน้ำหน้า !"

" หยุดพูด!! "

" พูดหรอ...ได้!"

ผึบบบบ!!!

"กรี๊ดดดด" ป๊อป ร้องเพราะผมกระชากมือเธอมา อย่างแรง

จนเธอมานั่งตักผม 55 น่าซีดเป็นไก่ต้มเลย

ผมไม่ได้ชอบนะแค่อยากแกล้งก้อเท่านั้น