ความเจ็บปวดแห่งรัก

"นี่มากินข้าวทุกอย่างเสร็จแล้ว"หลังจากจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็ตะโกนเรียกหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังนั่งหยอกล้อกันอย่างสนุก
"เสร็จแล้วหรอโหรู้ป่ะหิวมาก"มือลูบท้องก่อนจะเดินมานั่งพร้อมเฟย์
"แกสองคนหัดรู้จักโตกันบ้างรึยังทำตัวเป็นเด็กไปได้"
"เฟย์โตแล้วยัยแก้วนั่นแหละไม่โต"
"แกแหละยัยเฟย์"
"พอเลยแกกินข้าวเถอะหิวแล้ว"
***
ณ บ้านศิริมงคลสกุล
"คุณพี่คะคือตอนนี้หลานชายของแพรวกลับมารจากอเมริกาแล้วเค้าไม่มีที่พักเลยจะจอมาพักกับเราได้มั้ยคะ"
"ได้สิ่บ้านเราเหลือห้องตั้งเยอะว่าแต่มาวันไหนล่ะ"
"อ๋อแพรวให้คนขับรถไปรับที่สนามบินแล้วน่ะค่ะ"
"คุณป้า"เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตูใหญ่ของบ้าน
"โทโมะ"รีบเดินไปหาหลานชายก่อนจะจับใบหน้าหล่อเหลาไปมา
"หล่อขึ้นเยอะนะหลานชายสวัสดีคุณลุงก่อนสิ่"
"สวัสดีครับ"ยิ้มให้ก่อนจะเดินมานั่งกับคุณป้า
"อืมเมื่อก่อนยังตัวเล็กอยู่เลยตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อขึ้นนะเนี่ยเรา"ลูบหัวชายหนุ่มอย่างเอ็นดู
"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"หันมาถามหลานชาย
"25ครับ"
"อืมงั้นก็เป็นพี่ยัยแก้วน่ะสิ่ยัยแก้วเพิ่ง21เองแต่ดูเราจะเรียบร้อยกว่ายัยแก้วเยอะนะทั้งๆที่เราเป็นผู้ชาย"
"แก้วว่าแต่แก้วอยู่ไหนล่ะครับ"
"มันไปอยู่ที่อื่นน่ะอยากเจอน้องหรอเดี๋ยวลุงรีบกลับมาให้ก็ได้"
"เอ่อครับผมอยากเจอ"พยักหน้าดวงตาคมมองที่รูปหญิงสาวที่ถ่ายกับครอบครัวอย่างจดจ้อง
"คุณพี่จะเรียกมัน...เอ่อลูกแก้วกลับมาหรอคะ"
"ทำไมล่ะไม่อยากให้แก้วกลับมาหรอ"
"อยากสิ่คะแพรวคิดถึงลูก"
"จากไปไม่กี่ชั่วโมงอย่าไปคิดถึงคนอย่างนั้นเลย"
"ทำไมล่ะครับน้องแก้วไปไหน"
"อาก็ไม่รู้ไปอยู่กับเพื่อนมันแล้วล่ะ"
"อ๋อครับงั้นผมขอตัวก่อนนะเอ่อแล้วห้องผม"
"นอนห้องยัยแก้วไปก่อนละกันตอนนี้ห้องยังไม่ได้ทำความสะอาดน่ะ"
"ครับ"ยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนห้องของหญิงสาวหาได้ง่ายเพราะดูจากป้ายสลักที่จะมีชื่อว่า'kaewjai'
"หึห้องนี้เองหรอ"ยิ้มให้กับรูปร่างบางที่ติดอยู่เต็มห้องเดินสำรวจไปเรื่อยๆรอบห้องก่อนสะดุดกับสร้อยคอที่เป็นจี้รูปหัวใจวางอยู่บนโต๊ะหัวนอน
"เก็บไว้ทำไม?"ขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนเก็บสร้อยใส่กระเป๋ากางเกงแล้วนอนลงบนเตียงสีครีม
"เฮ้อทำไมต้องออกจากบ้านไปด้วยเนี่ย"ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆหลับตาจนเผลอหลับไปเพราะความเพลียในที่สุด
***
"อ่า...อิ่มมากเลยยัยฟาง"ยิ้มหลังจากกินอาหารไปจนเกลี้ยง
"ให้ได้ยังงี้ดิ่แกอ่ะยัยแก้ว"
"ฮะ ฮะยัยเฟย์แกกินอิ่มยัง"
"ไม่อิ่มก็ต้องอิ่มก็มันไม่มีให้กินแล้วนี่"
"เออว่ะ"
~ผิดก็ตรงที่เผลอใจไปรักเธอ ผิดแค่คนที่รักเธอเขารักเธอก่อนนะ~
"ยัยแก้วโทรศัพท์"
"อืม"ลุกออกจากโต๊ะอาหารก่อนจะเดินมาที่ระเบียง
"ฮัลโหลว่านังไงคุณพ่อโดนนังมารมันหลอกจนหมดตัวแล้วหรอถึงได้โทรมาหาแก้ว"
(ยัยแก้วแกเคยพูดดีๆกับเค้าเป็นบ้างมั้ยชั้นพ่อแกนะส่วนที่แกพูดว่านังมารก็แม่แกนะ)
"อย่ามาหาเรื่องทะเลาะกับแก้วดีกว่ามีอะไรพูดมา"
(รีบนักรึไงหะ)
"ไม่ได้รีบแต่แก้วไม่อยากได้ยินเสียงผู้ชายที่หลงผู้หญิงจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างพ่อ"
(ยัยแก้ว)
"ตกลงมีอะไรถ้าไม่มีอะไรแก้วจะวางแล้ว"
(อย่างเพิ่งแกกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้)
"ทำไม?"
(ไม่ต้องถามกลับมา)
"แก้วไม่มีเหตุผลที่จะกลับไปที่นั่น"
(วันนี้โทโมะกลับมาจากอเมริกากลับมาหาพี่เค้าหน่อย)
"เรื่องของอีตานั่นสิ่เกี่ยวกับแก้วมั้ย"
(ถ้าแกไม่กลับชั้นจะไปตามแกจากคอนโดฟาง)
"ฮึ่ยงั้นก็รอแก้วอยู่กับพวกนั้นแหละเดี๋ยวแก้วไป"