ความเจ็บปวดแห่งรัก

"แก้ว"ร่างสูงหันไปตามเสียงใสทันที
"เหวอ!นายโทโมะ"ร่างบางถึงกับหันหลังแล้วเตรียมปิดประตูห้องนอนทันทีแต่ร่างสูงก็ผลักมันออกจนตัวหญิงสาวล้มไปกองกับพื้น
"ใช่พี่เองทำไมพี่โทรมาต้องปิดเครื่อง...เอ๋?โทรศัพท์แก้วแตกนี่"เห็นเศษส่วนประกอบแล้วหน้าจอของโทรศัพท์แตกกระจายเต็มพื้น
"เออฉันรำคาญนายฉันเลยปาโทรศัพท์จนแตกกระจายพอใจหรือยังหะไอ้บ้านายมาบุกรุกแบบนี้ได้ไงกันหะมาแบบนี้เพื่อนฉันก็ตกใจหมดน่ะสิ่"ลุกขึ้นแล้วจัดเสื้อผ้าตัวเอง
"งั้นไปซื้อโทรศัพท์กัน"กุมมือร่างบางแน่น
"บ้าหรอตอนมืดเนี่ยนะไม่เอาไม่ไปแล้วฉันก็จะไม่ไปกับนายด้วยน่าเบื่อปล่อยๆ"ตีมือร่างสูงอย่างแรง
"ไปด้วยกัน"ยอมปล่อยมือออกก่อนจะตีหน้านิ่งพร้อมน้ำเสียงเรียบๆที่คล้ายเป็นคำสั่งเด็ดขาด
"ดูปากฉันนะโทโมะว่า ฉัน-ไม่-ไป-ไหน-กับ-นาย-ทั้ง-นั้น"ชี้นิ้วเข้าหาปากตัวเองแล้วเน้นทีล่ะคำ
"งั้นแก้วดูปากพี่นะ แก้ว-ต้อง-ไป-กับ-พี่"
"นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกันหะว่าฉันไม่ไปน่ะคนอย่างนายมันไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือได้เลยสักนิดฉันไม่ไป"สะบัดหน้าหนีโทโมะ
"ทำไมคนอย่างพี่มันเป็นยังไงหะถึงไม่อยากอยู่ใกล้"
"ก็เป็นอย่างนี้ไงล่ะเอาแต่ใจ ลามก หื่นกาม ชอบฉวยโอกาส"
"แล้วจะทำไม?ถ้าพี่ไม่มีอารมณ์พี่ก็ไม่ทำอะไรแก้วแต่ถ้าแก้วปากดีเกินไปบางทีพี่อาจมีอารมณ์แล้วปล้ำแก้วตอนนี้เลยก็ได้"
"นี่! มากไปแล้วนะโทโมะพูดอะไรให้เกรียติกันบ้างสิ่"
"นี่แหละที่พี่พูดให้เกรียติแก้วที่สุดแก้วดีกับพี่พี่ก็ดีกับแก้วแก้วร้ายกับพี่พี่ก็จะร้ายกับแก้ว"
"เหอะ ฉันไม่อยู่ให้นายร้าย แล้วก็เลวกับฉันหรอกนะโทโมะนายควรเลิกตามราวีฉันได้แล้วอย่ามายุ่งกันอีก"
"คำพูดก็แค่ลมปากมันอยู่ที่การกระทำมากกว่าแก้วไล่พี่แล้วแก้วอยู่คนเดียวได้รึไงหะ"
"ไม่มีนายโลกนี้คงจะสดใสกว่านี้นะโทโมะอย่ามาคิดว่าตัวเองสำคัญไปหน่อยเลย"
"แต่ถ้าแก้วไม่มีพี่แก้วก็อยู่ไม่ได้ใช่รึเปล่า"
"สำคัญตัวผิดไปแล้วโทโมะฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีนายนายไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิตฉันนักหรอกนะ"
"แก้วใจ...อย่าปากเก่งไปหน่อยเลยอีกไม่นานเธอก็ต้องสยบแทบเท้าพี่เหมือนหมาที่มันเชื่องต่อเจ้านายและก็ยอมมอบกายให้พี่เหมือนดังผู้หญิงขายตัว"
เพี๊ยะ มือบางปาดลงใบหน้าหล่ออย่างแรงเธอโกรธที่เขาเอาเธอไปเปรียบเทียบกับสัตว์เดรัจฉานและผู้หญิงขายบริการทางเพศ
"มากไปแล้วโทโมะออกไปซะฉันเกลียดนายได้ยินมั้ยโทโมะฉันเกลียดนาย"กระชากคอเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างแรง
"แต่พี่ไม่เกลียดแก้วแล้วพี่ก็จะไม่ไปไหนถ้าแก้วไม่ไปกับพี่"ดึงมือแก้วออกก่อนจะดันตัวแก้วเข้าไปในห้องมือหนาปิดประตูอย่างแรงแล้วล๊อคทันทีทำเอาสองพี่น้องอย่าง เฟย์-ฟางถึงกับสะดุ้ง
"ปล่อยฉันโทโมะ"ถอยหลังจนนอนล้มลงกับเตียงร่างสูงโถมทับร่างบางไว้ทันที
"ปากดีอีกสิ่ไม่ใช่มาวิงวอนขอร้องให้พี่ปล่อยเมื่อกี้ยังเก่งอยู่ไม่ใช่เลยหรอ"
"อย่ามาพูดมากโทโมะฉันบอกให้ปล่อยอย่ามาทำอะไรทุเรศทุเรศแบบนี้อย่าทำตัวให้ฉันรังเกียจนายไปมากกว่านี้"
"มันไม่มีอะไรน่ารังเกียจถ้าแก้วเปิดใจยอมรับพี่อีกสักครั้งแต่นี่แก้วไม่แม้แต่จะเปิดใจกับพี่สักนิดทุกอย่างที่เป็นพี่แก้วก็รังเกียจหมด"
"นายก็รู้ตัวว่าฉันรังเกียจนายและฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเปิดใจเพื่อรับนายเพราะฉัน...จะไม่กลับไปเจ็บอีกครั้ง"เสียงแผ่วเบาตรงประโยคท้ายใบหน้าสวยเบือนหนีสายตาคมของร่างสูง
"แก้วยังจำมันอีกหรอพี่ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำถ้าไม่เจอแก้วพี่ก็จำเรื่องนั้นไม่ได้"
"เพราะนายไม่คิดจะจำมันไงล่ะนายมันพวกรักง่ายหน่ายเร็วลืมง่ายลืมทุกอย่างแต่สำหรับฉันเรื่องที่ผ่านมามันคืออดีตที่แสนเจ็บปวด"
"ถ้าตอนนี้พี่อยากขอโทษแก้วได้มั้ย?"
"ขอโทษ...มันสายไปแล้วโทโมะนายกำลังจะหมั้นนายกำลังจะแต่งงานหยุดทำตัวเสเพลแบบนี้ซะไม่งั้นชีวิตนายก็ไม่มีความสุข"
"ทำตัวเสเพลแต่ได้อยู่กับแก้วดีกว่าทำตัวดีๆแต่ไม่ได้อยู่กับแก้วพี่ทำตัวเสเพลดีกว่า"
"คิดว่านายทำตัวเสเพลแล้วจะได้อยู่กับฉันหรอขอบอกนะฉันไม่อยู่กับคนที่ฉันพึ่งพาไม่ได้อย่างนายหรอกนะโทโมะ"
"แต่สำหรับแก้วแล้วไม่ว่าพี่จะทำตัวยังไงดีหรือเลวแค่ไหนแก้วก็ต้องอยู่กับพี่"
"ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่อยู่กับนายไม่ว่านายจะทำยังไงฉันก็ไม่อยู่กับนาย"
"ต้องอยู่เพราะพี่รักแก้วรักแก้วคนเดียวไม่มีใครมาแย่งแก้วไปจากพี่ได้หรอกไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า"
"เพ้อเจ้อ หลงตัวเองคิดว่าดีมาจากไหนถึงจะทำให้ฉันอยู่กับนายได้ไม่มีทางหรอกโทโมะ"
"ก็บอกแล้วว่าต้องอยู่แล้วฐานะที่แก้วอยู่คือคนรักของพี่เท่านั้น"
"แต่นายไม่ใช่คนรักสำหรับฉันเพราะคำว่าคนรักที่ฉันมีให้นายมันเป็นแค่อดีต"ใช้แรงที่มีอยู่ผลักโทโมะออกไปจนร่างสูงตกลงไปที่ข้างเตียงแก้วเด้งตัวขึ้นอย่างเร็วก่อนจะรีบวิ่งออกไปหาเฟย์กับฟางข้างนอก
"ยัยแก้ว แกเป็นไงบ้าง"นั่งเป็นห่วงอยู่ข้างนอกไม่กล้าแม้แต่จะเคาะประตูเพราะกลัวอารมณ์ของโทโมะ
"ไม่เป็นอะไรฉันว่าเราออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่าเดี๋ยวโทโมะกลับเราค่อยกลับมา"จัดชุดตัวเองก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายคู่ใจส่วนสองสาวพี่น้องก็เตรียมตัวกันเรียบร้อย
"ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นพี่ไปเอง"เดินออกมาจากห้องแล้วดินตรงเข้ามาหาแก้วใบหน้าหวานก้มลงไปข้างหูคนตัวเล็ก
"แล้วเราเจอกันแก้วใจ...My Darling"กระซิบเบาๆข้างหูก่อนจะละมากดจูบหนักๆที่ปากอวบอิ่มแล้วถอนออกร่างสูงเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่รู้วว่าคนที่อยู่ในห้องตกใจแค่ไหน
"แก้ว...ฉันเกลียดพี่ชายแกจริงๆเลย"เดินเข้าไปเขย่าร่างบาง
"นายนั่นไม่ใช่พี่ชายฉัน...และนายนั่นก็คือคนที่ฉันเกลียดที่สุดยัยเฟย์ทีหลังแกไม่ต้องเปิดประตูให้นายนั่นนะแกด้วยยัยฟาง"
"อืมๆ"สาวตัวเล็กพยักหน้า หงึกๆอย่าเข้าใจ
"ฉันขอตัวฉันเจอเรื่องมามากพอแล้ว"เดินเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์เสียร่างบางเดินไปที่หน้ากระจกก่อนจะใช้มือถูปากตัวเองแรงๆอย่างรังเกียจที่โทโมะจูบเธอ
"ฮึ่ยไอ้คนบ้า...ฉันเกลียดนายไม่ว่าชาตินี้ชาติหน้าชาติไหนๆขออย่าให้ฉันได้เจอกับนายอีกเลย ฉันเกลียดนาย!!!"มองตัวเองในกระจกอย่างโมโหก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียงนุ่มอย่างแรง
"คนอย่างนายไม่มีวันได้ฉันไปเป็นคนรัก"ทั้งต่อยทั้งทุบไปที่หมอนสีขาวจนปลอกหมอนหลุดกระจายก่อนจะนอนลงอย่างเหนื่อยๆดวงตากลมโตปิดลงช้าๆก่อนจะหลับไป