ความเจ็บปวดแห่งรัก

ตอนเช้า

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ฟางรีบวิ่งไปที่หน้าประตูพอจับลูกบิดก็ยืนนิ่งเพราะกลัวว่าถ้าเกิดเปิดแล้วเป็นโทโมะจะโดนแก้วว่าเอาได้

"พี่ฟางเปิดประตูสิ่ยืนคิดอะไรอยู่"ตะโกนเมื่อเห็นพี่สาวไม่ยอมเปิดประตูให้คนที่กำลังเคาะ

"แต่ถ้าเป็นพี่โทโมะล่ะพี่จะทำยังไงล่ะยัยเฟย์ยัยแก้วไม่ด่าพี่แย่เลยหรอ"ทำหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"นั่นสิ่งั้นเฟย์เปิดเองก็ได้เวลาโดนว่าเดี๋ยวเฟย์โดนยัยแก้วว่าเอง"เดินไปที่ประตูพร้อมกับดันฟางให้กลับไปนั่งแล้วก็เปิดประตูเอง

"เฟย์แก้วล่ะ"คำถามดังขึ้นทั้งๆที่ประตูยังเปิดออกไม่หมด

"ยัยแก้วอาบน้ำอยู่พี่โทโมะมีอะไรรึเปล่า"

"พี่จะมารับแก้วไปทานอาหารเช้าที่บ้านคุณอาสั่งยังไงถ้าแก้วแต่งตัวเสร็จแล้วก็บอกด้วยนะพี่รออยู่หน้าห้อง"ดึงประตูปิดเฟย์ได้แต่มองอย่าง งงๆเพราะปกติมาต้องพยายามขอเข้าไปหาแก้ว

"ว่าไงยัยเฟย์พี่เขาไปแล้วหรอ"เดินมาสะกิดไหล่น้องสาว

"พี่เขาบอกว่าให้ยัยแก้วไปทานอาหารเช้าที่บ้านคุณอาแต่วันนี้มาแปลกแหะนิ่งๆเงียบๆ"

"อืมใช่ไม่เห็นจะเหมือนเมื่อวานเลยมาอย่างกับพายุวันนี้ดีมาแบบมีมารยาทไม่ก่อกวน"

"เฟย์ก็ว่างั้นแหละ อ๊ะนั่นยัยแก้วออกมาพอดีเดี๋ยวเฟย์ไปบอกยัยแก้วก่อนนะ"เดินเข้าไปในห้องนอนแก้วแล้วนั่งลงที่ปลายเตียง

"พี่โทโมะมาบอกให้แกแต่งตัวแล้วออกไปหาเขาที่หน้าห้องเขามารับแกไปทานอาหารเช้าที่บ้านนี่คือคำสั่งของคุณอา"ร่ายยาวให้ร่างบางฟัง

"ฉันไม่ไปคนอย่างอีตานั่นเชื่อใจได้ที่ไหนกัน"เลือกเสื้อผ้าในตู้อย่างไม่ใส่ใจสิ่งที่เฟย์บอก

"แต่วันนี้พี่เขามาแบบนิ่งๆเงียบๆไม่โวยวายดูจะออกมาดขรึมๆฉันว่าพี่เขาคงไม่ทำอะไรหรอก"

"ฉันไม่เชื่อใจคนอย่างโทโมะหรอกนายนั่นเหมือนชาวบ้านเขาที่ไหนกันฉันไม่ไป"ส่ายหัวอย่างไม่ยอม

"แต่จริงๆนะยัยแก้ววันนี้พี่เขาก็มาแบบดีๆดูเหมือนว่าวันนี้จะอารมณ์เสียด้วยซ้ำแต่เขาก็ยังเก็บความรู้สึกน่ะและอีกอย่างเขาไม่โวยวายว่าจะหาแกด้วยนะแตกต่างจากเมื่อวานที่มาแบบโวยวายซะฉันตกใจเลย"

"ถ้าคนอย่างยัยนั่นแกยังเชื่อใจแกก็คงจะตาบอดไปแล้วล่ะยัยเฟย์ไม่เห็นจะมีอะไรให้หน้าเชื่อถือตรงไหนเลย"เดินมานั่งกับเฟย์ที่ปลายเตียง

"จริงๆนะฉันรับประกันเลยพี่เขาไม่ทำอะไรแกหรอกน่าวันนี้พีเขาดูเป็นคนดีมากเลยแต่ถ้าจะทำก็คงจะฆ่ายัดแกหมกท่อแหละเพราะวันนี้หน้าพี่โทโมะบอกว่าไม่รับบุญ"

"นายนั่นหน้าตาไม่รับบุญมาตั้งแต่ชาติปางก่อนและล่ะยังไงนะฉันก็ไม่ไป"หยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ

"เห้ยแกไปเถอะนะบางทีคุณอาอาจจะให้แกไปจริงๆก็ได้อย่างน้อยแกก็ทำตามคำสั่งพ่อแกบ้างเถอะนะยัยแก้ว"

"เออก็ได้งั้นฉันขอเวลาอีกสิบนาทีเพื่อแต่งตัวละกัน"พยักหน้าก่อนจะแต่งตัวให้ดูดีขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกไปใส่รองเท้า

"มาแล้วหรอไปเถอะเดี๋ยวคุณอารอนาน"เมื่อร่างบางเปิดประตูมาก็มองนิดๆแล้วเดินนำออกไปแก้วก็เลยเดินตามไม่อยากเถียงอะไรด้วย

"ขึ้นมานั่งสิ่"เปิดประตูรถให้แก้ว

"ขอบคุณ"เอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนจะขึ้นไปนั่งเงียบๆโทโมะเดินอ้อมมานั่งที่คนขับก่อนจะขับรถออกไปรถทั้งรถเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่โทโมะก็เอาแต่ขับรถไม่ยอมปริปากพูดอะไรแก้วก็ได้แต่นั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนบางทีเผลอไปจ้องหน้าโทโมะจนโทโมะจ้องกลับ

ณ บ้านศิริมงคลสกุล

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ"ยกมือไหว้พ่อแต่ก็ยังไม่ยอมเดินไปนั่ง

"ฉันไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวมีแม่ด้วย"ชี้ไปที่คุณหญิงแพรวที่นั่งปั้นหน้ายิ้มให้แก้ว

"ถ้าไม่อยากให้มีเรื่องก็บอกมาว่ามีธุระอะไรกับแก้ว"บอกอย่างตัดปัยหาเพราะไม่อยากจะทะเลาะกับใคร

"ฉันให้แกมากินข้าวเช้าเพราะแกไม่ยอมอยู่ทานข้าวกับหนูพิมงั้นวันนี้ก็ทานมันที่นี่แหละ...ไป"เดินมาดึงแขนลูกสาวให้ไปที่โต๊ะอาหารแก้วนั่งลงเงียบๆทางฝั่งซ้ายของพ่อส่วนคุณหญิงแพรวนั่งฝั่งขวาถัดมาก็พิมส่วนโทโมะนั่งข้างแก้ว

"วันนี้พิมทำอาหารเองเลยนะคะถ้าคุณแก้วไม่ชอบหรือไม่อร่อยก็บอกพิมนะคะ"

"ใครถามว่าเธอเป็นคนทำหรือเปล่า"พูดอย่างไม่แคร์ความรู้สึกพิม

"ขอโทษค่ะ"มือบางกำชายกระโปรงตัวเองแน่นอย่างไม่พอใจที่แก้วพูดหักหน้าเธอต่อทุกคน

"ยัยแก้วหัดพูดดีๆหน่อยได้มั้ยหะหนูพิมเขาก็บอกแกดีๆแกก็ควรตอบดีๆ"หันมาว่าลูกสาว

"ทายเถอะครับอย่างเพิ่งทะเลาะกัน"พอเห็นแก้วกำลังจะเถียงก็รีบชิงพูดขึ้นมาจนแก้วต้องเงียบก่อนที่ร่างบางจะส่งค้อนวงโตไปให้โทโมะอย่างไม่พอใจที่มาขัด

"พี่โทโมะคะทานผักเยอะๆนะคะจะได้แข็งแรง"ตักผัดผักใส่จานโทโมะ

"ขอบคุณครับ"เอ่ยขอบคุณก่อนจะตักกุ้งอบวุ้นเส้นให้แก้ว

"ทีหลังไม่ต้อง"หันไปตอบโทโมะอย่างไม่พอใจและก็เขี่ยที่โทโมะตักให้ไว้ข้างจานแล้วตักอาหารกินเอง

เคร้ง เสียงวางช้อนอย่างแรงของพ่อแก้วทำเอาทุกคนสะดุ้งยกเว้นแก้วที่นั่งกินอย่างทองไม่รู้ร้อน

"ฉันไม่กินแล้วกินกับลูกทีมันทำอะไรไม่ได้ดั่งใจฉันก็ไม่กิน"ลุกออกไปจากโต๊ะอย่างหงุดหงิด

"หนูแก้ว..."

"พ่อฉันไม่อยู่แล้วไม่ต้องมาแอ๊บเป็นแม่เลี้ยงใจดี"ตอกกลับจนคุณหญิงแพรวแถบหน้าหงาย

"แก้ว!"หันมาดุแก้วอย่างทนไม่ไหว

"ทำไมหรือฉันพูดไม่ถูกล่ะหะ... ถ้าพ่อไม่อยู่ก็ปล่อยตัวเองให้เป็นไปตามธรรมชาติก็ได้นะฉันไม่ถือ"เหล่ตามองคุณหญิงอย่างเคืองๆ

"นังเด็กเมื่อวานซืนฉันพยายามทำดีกับแกแล้วนะอย่ามาทำปากดีให้มากอย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรแก"ลุกขึ้นยืนตบโต๊ะอาหารอย่างแรง

"งั้นก็อย่าคิดว่าแก้วไม่กล้าทำอะไรคุณนะคุณหญิงแพรวฉํนไม่ใช่คนมีความอดทนสูงขนาดนั้นจำใส่สมองคุณหญิงไว้ด้วย"ลุกขึ้นยืนและตบโต๊ะตามคุณหญิง

"อ๊าย แก"เดินอ้อมมากระชากแขนแก้วอย่างแรง

"เอาสิ่ตบฉันฉันก็ตบกลับ"ง้างมือตามที่คุณหญิงทำ

"คุณป้าใจเย็นค่ะ"เดินเข้ามาจับมือคุณหญิงไว้

"ฮึ่ย หนูพิมจะให้ป้าใจเย็นกับนังเด็กไม่มีสัมมาคาราวะอย่างนี้หรอป้าไม่ยอมให้มันมาอวดดีกับป้าหรอก"

"แก้วมากับพี่""ดึงแขนร่างบางแต่แก้วก็พยายามจะชักกลับ

"ไม่วันนี้ฉันไม่ยอมแพ้ยัยคุณหญิงนี่หรอก"หันไปตะคอกคุณหญิง

"มานี่"ร่างเล็กถูกยกขึ้นบนบ่าใหญ่ก่อนที่โทโมะจะรีบจ้ำมาทางสระน้ำของบ้านแล้วพาแก้วนั่งที่โตะโดยที่กดไหล่ไว้ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนขึ้น