ความเจ็บปวดแห่งรัก

"ไปไหนคนสวย"ตรงเข้าไปกระชากข้อมือเล็ฏอย่างแรงจนร่างบางเซเข้ามาอยู่ในอ้อมอก
"โอ๊ยนี่คุณเป็น...นายปล่อย"ตอนแรกไม่เห็นหน้าแต่พอเห็นหน้าก็โวยวายลั่น
"หยุด!อยู่เฉยๆ"รวบข้อมือทั้งสองข้างไว้ก่อนจะตะคอกร่างบาง
"นายมาที่นี่ทำไมหะ"มองหน้าชายหนุ่มอย่างโมโห
"ขับรถตามมาดิ่จะให้วิ่งตามมาไง"ยักไหล่อย่างกวนๆให้ร่างบาง
"กวนประสาทปล่อยชั้นได้แล้วชั้นจะขึ้นห้อง"พยายามแกะมือหนาออก
"เดี๋ยวไปส่งโอเคมั้ย"
"ไม่โอเคไม่ต้องไปส่งชั้นเดินขึ้นไปเองได้ปล่อยเดี๋ยวนี้ไม่งั้นชั้นตะโกนให้คนช่วยจริงๆด้วย"
"แหมขู่เป็นงูเลยนะแม่คุณคิดว่าพี่จะกลัวหรอเอาดิ่ตะโกนเลย...เงียบไม่กล้าตะโกนใช่มั้ยล่ะ"
"หึ...อ๊ายช่วยด้วยค่ะไอ้โรคจิตนี่มันจะข่มขืนชั้นช่วยด้วย!ช่วยด้วยค่ะไอ้หื่นกามนี่มันจะจับตัวชั้นไปข่มขืนอ๊าย...อื้อ"ตะโกนลั่นจนรปภ.กับคนที่อยู่ที่ลานจอดรถวิ่งตรงมาที่ทั้งคู่
"แก้วทำบ้าอะไรเนี่ยหะเดี๋ยวพี่ก็โดนเค้าฆ่าตายหรอกฮึ่ย"ว่าร่างบางเป็นการใหญ่แต่คนในอ้อมอกก็ไม่หยุดดิ้นสักที
"เห้ยนี่แกจะข่มขืนผู้หญิงหรอวะ"รปภ.เดินเข้ามากระชากแขนโทโมะอย่างแรง
"เปล่าชั้นเป็นพี่ชายของผู้หญิงคนนี้ต่างหากเล่า"
"ไม่ใช่ค่ะไอ้โรคจิตขับรถตามชั้นมาพอชั้นจอดรถมันก็กระชากชั้นจะให้ขึ้นรถเลย"เกาะแขนผู้หญิงคนนึงไว้แน่น
"ออกไปจากคอนโดนี้ซะถ้าไม่อยากไปโรงพักแล้วอย่ากลับมาอีก"ผลักโทโมะ
"ฝากไว้ก่อนเถอะแก้ว"เดินฮึดฮัดไปขึ้นรถแล้วขับออกไปอยย่างเร็ว
"ขอบคุณนะคะขอตัวก่อนค่ะ"ก้มหัวให้คนที่มาช่วยก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟต์ในคอนโด
ก๊อก ก๊อก เคาะประตูห้องเพื่อนสาว
"อ้าวยัยแก้วไหนบอกว่าสองสามวันไงนี่แกไปแค่คืนเดียวเองนะ"
"ไม่อยากอยู่และอีกอย่างนายนั่นก็เป็นคนอยากกลับเองด้วยฮึ่ยแล้วเมื่อกี้ยังจะตามชั้นมาอีก"นั่งลงที่โซฟาอย่างแรง
"อ้าวแล้วพี่เค้าไม่ตามแกขึ้นมาหรอ"เดินไปเอาน้ำมาให้แก้วก่อนจะนั่งลงอีกโซฟา
"ไม่เมื่อกี้อีตานั่นโดนไล่ออกจากคอนโดเพราะชั้นบอกว่าโทโฒะจะข่มขืนชั้นก็เลยถูกยามมาไล่ออกไป"
"สุดยอดไปเลยยัยแก้ว"ตีมือกับแก้วอย่างสนุก
"ยัยเฟย์!แกก็ไปให้ท้ายยัยแก้วแกล้งพี่ชายตัวเองเนี่ยนะสนุกไม่เห็นหน้าสนุกเลย"ดุน้องสาว
"สมควรแล้วล่ะยัยฟางนายนั่นมันหน้าจะโดนมากกว่านี้อีก"ยกน้ำขึ้นมาดื่ม
"ยัยแก้วคอแกไปโดนอะไรมา"ชี้คอที่เป็นจ้ำๆสีแดงของเพื่อนสาว
"อะ...เอ่อสงสัยจะเป็นเป็น.."
"เป็นอะไรยัยแก้วตกลงแกไปโดนอะไรมาหะถึงได้เป็นจ้ำๆแบบนี้"จิ้มที่รอยแดง
"อย่าสนใจเลยชั้นคงแพ้อะไรมั้งเลยขึ้นเป็นข้ำๆแบบนี้น่ะอย่าสนใจมันเลยเดี๋ยวก็หาย"กระชับเสื้อโค้ทตัวเอง
"ไม่ต้องใส่แล้วเสื้อโค้ทน่ะมันร้อนนะถอดเถอะ"ดึงเสื้อโค้ทออกจากตัวร่างบาง
"ยัยแก้วตรงนี้แกก็มีตกลงแกไปโดนอะไรมา"เห็นรอยแดงที่ประปรายลงไปจากคอจนหายเข้าไปในเสื้อ
"เปล่าเฟย์ชั้นไม่ได้เป็นอะไร"
"แก้วแกเป็นเพื่อนชั้นรึเปล่าแกเป็นอะไรชั้นเป็นเพื่อนแกมาตั้งนานนะมีอะไรเราต้องบอกกันไม่ใช่หรอ"
"เฟย์ฟาง....เค้ามีคู่หมั้นแล้วแต่เค้าก็ยัง..."
"ยุ่งกับแกแล้วก็พยายามจะมีอะไรกับแกว่างั้น"
"เอ่อ...แกก็ตรงไปเฟย์"
"หรือมันไม่จริงล่ะแก้วพี่เค้าจะข่มขืนแกหรอ"
"เปล่า...ชั้นไม่รู้แต่อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะขอร้องแล้วนายนั่นกับชั้นเราก็ยังไม่ได้มีอะไรนะฟางได้โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ"เขย่าแขนฟางอย่างแรง
"เออๆดีแล้วที่แกยังไม่ได้มีอะไรกับเค้าแต่ที่หลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะอย่าพยายามอยู่กับพี่เค้าสองต่อสองเดี๋ยวแกจะโดนกินไม่รู้ตัว"
"อืมชั้นจะอยู่ห่างจากนายนั่นไว้"พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป
แกร๊ก เดินเข้ามาในห้องก็ปิดประตูแล้วล๊อคก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์แก้วดังขึ้น
"ไอ้บ้านี่จะไม่เลิกตามรังควานชั้นจริงๆหรอเนี่ยฮึ่ยบ้าที่สุด"บ่นให้กับปลายสายที่โทรมาแต่ก็ยังไม่กดรับ
(ฮัลโหลแก้วถึงห้องหรือยัง)พอกดรับก็เงียบไม่ยอมพูดอะไร
"..."
(อย่าเงียบสิ่ไม่งั้นพี่จะไปหาเราที่คอนโดอีกครั้งจริงๆด้วย)
"..."
(แก้วอย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะพี่ยังไม่ได้ไปจากคอนโดเราด้วยซ้ำพี่อยู่แถวคอนโดเรานั่นแหละ)
"นี่ทำไมนายยังไม่กลับหะกลับไปเดี๋ยวนี้นะ"
(ฮ่าๆพี่ล้อเล่นพี่ถึงบ้านแล้วแต่เมื่อกี้เราแสบมากเลยนะรู้มั้ย)
"ฮึ่ยแค่นี้นะชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย"
(เดี๋ยวๆแก้วอย่าเพิ่งสิ่คืนนี้ไม่มานอนที่บ้านหรอ)
"ไม่ย่ะชั้นจะนอนที่คอนโดส่วนนายก็เชิญนอนกอดคู่หมั้นนายไปเลยไป"
(พิมไม่ได้นอนที่นี่ทำไมแก้วไม่มานอนที่บ้านล่ะพี่ยังกินเราไม่เสร็จเลยนะ)
"ไอ้ทุเรศชั้นเกลียดนายที่สุด"กดวางสายอย่างโมโห
เพล้ง~ไอโฟนสีขาวถูกปาลงพื้นจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆคนบนเตียงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วล้มตัวลงนอน
"เมื่อไหร่ชั้นจะไปพ้นจากนายโทโมะ"เอ่ยเบาๆกับตัวเองก่อนจะหลับลงด้วยความเพลียและเหนื่อยอ่อนของร่างกาย