ความเจ็บปวดแห่งรัก

"ฮึก...อื้อ"น้ำตาร้อนไหลออกจากดวงตากลมโตไหลเปื้อนแก้มเนียนจนไปแตะที่ริมฝีปากร่างสูงที่กำลังประกบอยู่กับปากอวบอิ่ม

"แก้ว"ถอนจูบออกอย่างชะงักก่อนจะมองใบหน้าสวยที่แดงซ่านไปด้วยความโกรธปากที่บวมเจ่อเพราะจูบอันหนักหน่วงและดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตา

"นายมันเลวชั้นเกลียดนายทำไมต้องทำแบบนี้กับชั้นชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อยเลิกทำอะไรบ้าๆแบบนี้สักที"

"ก็เพราะแก้วปากดีอย่างนี้ไงล่ะพี่ถึงต้องสยบแก้วเก่งนี่งั้นพี่ก็จะทำให้เราเลิกดื้อสักทีแก้วใจ"ประกบปากร่างบางอย่างรุนแรงอีกครั้งมือหนากระชากผ้าขนหนูออกอย่างแรงจนคนร่างบางแทบปลิวไปตามผ้าขนหนู

"ออกไปชั้นเกลียดนาย"พอถูกเปิดปากเป็นอิสระก็ตะโกนลั่นพยายามดันไหล่ร่างสูงออกจากตัวเอง

"ฮื่อ...หอมไปทั้งตัวเลยแก้วใจ"ลิ้นร้อนลากลงมาตั้งแต่ลำคอแล้วมาหยุดที่ทรวงอกงามก่อนจะมองอย่างกระหายแล้วกลืนยอดปทุมถันไปจนหมดทั้งดูดทั้งดุนจนมันแดงทั้งสองข้างก่อนจะเคล้นคลึงทรวงอกจนมันล้นมือผิวขาวแดงระเรื่อไปทั้งตัว

"อื้อ...ฮึกออก...อื้อ"เสียงขาดห้วงของร่างบางดังขึ้นเรื่อยๆแต่ใช่ว่าโทโมะจะสะทกสะท้านเค้ายังคงเล่นกับอกงามต่อไปลิ้นร้อนเกียวตวัดยอมอกไปมาแล้วลากลงผ่านหน้าท้องแบนราบแล้ววนอยู่กับสะดือขาวจนร่างบางถึงกับบิดไปมาเพราะความเสียว

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำก่อนจะหันหน้าไปมองทางประตู

"ใครมาวะ"ลุกขึ้นออกจาตัวร่างบางก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัวแก้วไว้

"เข้าไปในห้องน้ำแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย"หันมาสั่งอย่างหัวเสียก่อนจะจัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินไปเปิดประตู

"พี่โทโมะคะทำอะไรอยู่"เอ่ยถามร่างสูงทันทีที่เปิดประตู

"พี่รอแก้วน่ะครับน้องพิมมีอะไรรึเปล่าถึงมาหาพี่"

"เปล่าค่ะพิมเห็นพี่หายไปนานก็เลยมาตามงั้นพี่รอคุณแก้วเถอะค่ะเดี๋ยวพิมจะไปรอข้างล่างนะคะ"ยิ้มให้ก่อนจะเดินลงไปชายหนุ่มมองตามจนสาวน้อยลงไปข้างล่างแล้วค่อยปิดประตูก่อนจะมานั่งรอแก้วที่เตียง

"ออกมาแล้วหรอแม่กวางน้อยของพี่"มือหนาคว้าเอวบางของแก้วที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำมานั่งบนตัก

"ฮึก...ปล่อยชั้น"ดิ้นอยู่บนตักหนาไปมา

"หยุด!ถ้ายังดิ้นอยู่ล่ะก็พี่จะต่อจากเมื่อกี้แน่"ขู่ร่างบางเสียงแข็งหญิงสาวหยุดดิ้นก่อนจะหลบสายตาคม

"นายมันไม่ต่างอะไรจากสัตว์นรกหรอกโทโมะชั้นเกลียดนายเลิกยุ่งกับชีวิตชั้นสักทีนายมีคู่หมั้นแล้วอย่ามายุ่งกับชั้น"พูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าชายหนุ่มหรือสบตาแม้แต่น้อยเสียงหวานสั่นเครือคล้ายคนร้องไห้ภาพที่เพิ่งถูกกระทำไม่กี่นาทีที่แล้วยังคงฉายอยู่ภายในสมองรอยแดงยังคงประปรายอยู่ตามลำคออย่างเด่นชัด

"หึแล้วไงแค่คู่หมั้นไม่ใช่เมียถึงเค้ากับพี่จะแต่งงานกันพี่ก็ไม่เลิกยุ่งกับแก้วเพราะพี่รักแก้วเข้าใจมั้ย"

"แต่ชั้นไม่ได้รักนายชั้นเกลียดนายเลยด้วยซ้ำ...เมื่อก่อนดีปานเทพบุตรทำไมตอนนี้ถึงได้กลายเป็นซาตานแบบนี้ล่ะไม่ต่างอะไรจากป้าไม่มีผิด"อาศัยช่วงชายหนุ่มคลายกอดจนหลวมลุกขึ้นยืนตรงหน้าอย่างเร็ว

"ก็ในเมื่อพี่เป็นเทพบุตรแล้วแก้วยังไม่ยอมเป็นนางฟ้าของพี่พี่ก็จะเป็นซาตานเพื่อคู่กับนางมารอย่างแก้วไงล่ะ"ลุกขึ้นยืนมือหนาจับคางเนียนแล้วเชิดมันขึ้นมา

"นายมันไม่มีหัวใจนายไม่เคยคิดถึงใจคนอื่นชั้นเกลียดนายออกไปจากห้องชั้นซะแล้วไม่ต้องกลับมาอีกออกไป"ผลักอกหนาอย่าแรงแต่โทโมะก็แค่เอนไปนิดเดียว

"ได้พี่จะออกไป...แต่คืนนี้พี่จะมาต่อนะคนสวย"ประโยคแรกพูดดังแต่ประโยคสุดท้ายกระซิบข้างหูร่างบางอย่างแผ่วเบาจนคนฟังขนลุกซู่

"ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้!"ทุบร่างสูงจนชายหนุ่มออกไปถึงปิดประตูแล้วล๊อคอย่างดีก่อนจะมายืนมองตัวเองที่หน้ากระจก

"ไอ้เลว...ฮึ่ยฝันไปเถอะว่าชั้นจะนอนที่นี่ไอ้หื่นกามนายมันเลวเลวที่สุดโทโมะชั้นขอให้ชาตินี้นายไม่เจอรักแท้ไอ้ชั่ว"มือขาวถูรอยแดงของตัวเองอย่างรังเกียจปากอวบอิ่มก็พ่นคำสาปแช่งไม่หยุดหย่อน

ก๊อก ก๊อก ประตูถูกเคาะเสียงดังจนคนในห้องสะดุ้ง

"แก้วลงมาหาพ่อข้างล่างหน่อยลูกแก้ว"เสียงใหญ่ทุ้มดังขึ้นจากด้านนอกหญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอาเสื้อโค้ทตัวหนาแล้วมีคอขึ้นสูงมาสวมทับไว้

"ค่ะพ่อมีอะไรรึเปล่า"เดินไปเปิดประตู

"ลงไปข้างล่างพ่ออยากให้ไปฟังเรื่องงานหมั้นของพี่ชายเรา"บอกลูกสาวเสียงเย็น

"ค่ะ"พยักหน้าก่อนจะเดินตามพ่อไป

"อ้าวคุณแก้วไม่สบายหรอคะถึงได้ใส่เสื้อหนาขนาดนั้น"ถามร่างบางที่นั่งลงบนโซฟา

"เรื่องของชั้น"ตอบอย่างไม่สนใจก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นสาวน้อยหน้าเสียไปนิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ตอบดีๆหน่อยสิ่แก้วหนูพิมเค้าถามดีๆนะ"หันไปดุลูกสาว

"ไม่เป็นไรค่ะเพราะเรื่องส่วนตัวใครก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้"กระแทกเสียงใส่ร่างบางนิดๆแล้วยิ้มให้กับพ่อของแก้ว

"เอาล่ะพอเถอะค่ะป้าว่ามาคุยเรื่องงานหมั้นของโทโมะกับหนูพิมดีกว่านะ"ไม่ค่อยพอใจกับท่าทีของร่างบางก็รีบตัดบททันที

"ควรจะเริ่มกันตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ"เอ่ยประชดชันก่อนจะหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม

"คือป้าเนี่ยว่าจะให้เราหมั้นกับหนูพิมเดือนหน้ามีปัญหาอะไรมั้ยโทโมะหนูพิม"

"พิมไม่มีปัญหาค่ะเพราะคุณพ่อคุณแม่ท่านก็ยินดีค่ะแล้วพี่โทโมะล่ะคะ"หันไปถามร่างสูงที่นั่งมองร่างบางไม่เลิก

"ตาโทโมะน้องถามได้ยินรึเปล่า"ตะคอกหลานชาย

"เอ่อครับ...ผมก็ไม่มีปัญหาครับ"สะดุ้งก่อนจะหันมาตอบคำถาม

"มีเรื่องเค่นี้ใช่มั้ยแก้วขอตัวนะคะพ่อ"ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อนสิ่แก้วอยู่ก่อนมันยังไม่จบ"ดึงข้อมือแก้วไว้จนร่างบางมานั่งบนตัก

"นาย...ฮึ่ยปล่อย"สะบัดตัวออกแล้วกลับไปนั่งที่เดิม

"ตาโทโมะทีหลังจะทำอะไรดูบ้างสิ่น้องโตแล้วนะเล่นอะไรไม่รู้เรื่องอย่าโกรธนะลูกแก้ว"หันมาว่าหลานชายก่อนจะหันไปขอโทษร่างบางอย่างเอาหน้า

"ชั้นไม่โกรธหรอกแต่ชั้นเกลียดเลยแหละ"มองร่างสูงด้วยหางตาแล้วละสายตามองไปข้างนอก

"ยัยแก้วแกจะไปไหนก็ไปยิ่งอยู่ยิ่งอารมณ์เสีย!"ตงาดลูกสาวเสียงดังจนคนรอบกานตกใจแต่ร่างบางกลับยืนขึ้นอย่างเฉยชาไม่รับรู้อะไร

"ดีเหมือนกันเพราะแก้วก็ไม่ได้อยากอยู่"เดินขึ้นไปข้างบน

"คุณลุงใจเย็นนะครับเดี๋ยวผมไปดูแก้วเองพิมกับคุณป้าเดี๋ยวผมมานะครับ"ก้มหัวให้แล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน

"จะไปไหน"เดินขึ้นมาก็เห็นร่างบางกำลังจะเดินลงไป

"อะไรของนายไม่เห็นรึไงว่าคุณพ่อไล่ชั้น...อ๊ายแล้วนายจะทำอะไร"ถูกร่างสูงช้อนตัวขึ้นก็โวยวาย

ปัง ประตูถูกปิดลงอย่างดังด้วยเท้าของร่างสูงขาแข็งแรงก้าวย่างไวไปที่เตียงแล้วโยนคนในอ้อมอกลง

"พาชั้นกลับมาที่ห้องทำไมหะหลบไปชั้นจะกลับคอนโด"ลุกขึ้นยืนบนเตียงก่อนจะกระโดดลงอีกข้างนึง

"จะไปไหรหรีพี่ไม่พ้นหรอกเลิกทำตัวดื้อสักทีได้มั้ยหะ"เดินไปขวางไว้คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ

"จะดื้อหรือไม่ดื้อเรื่องของชั้นแต่นายไม่ต้องมายุ่ง"เท้าเอวตะคอกใส่คนตรงหน้าไม่หยุด

"อยากต่อรึไงหะปากดีจังเลยนะแก้วใจ"เดินเข้าไปใกล้ร่างบางก่อนจะรวบข้อมือเล็กแล้วกระชากตัวแก้วเข้ามาใกล้

"ไอ้บ้าปล่อยชั้นนะโทโมะชั้นขอร้องล่ะชั้นไม่อยากอยู่ที่นี่ชั้นจะกลับไปคอนโดป่านนี้ยัยเฟย์กับฟางคงห่วงชั้นแย่แล้วขอร้องนะ"ส่งสายตาอ้อนวอนร่างสูงอย่างเต็มที่

"แล้วคิดว่าคนที่นี่ไม่เป็นห่วงแก้วรึไงหะพี่ก็เป็นห่วงเราคุณลุงคุณป้าก็เป็นห่วงเรานะอย่าไปไหนอีกได้มั้ยทำตัวเป็นเด็กดีให้คุณลุงดีใจบ้างเถอะ"

"ให้ตายชั้นก็ไม่อยู่ที่นี่นายไม่เป็นชั้นนายไม่รู้หรอกนายมันมีทุกอย่างนี่นายมันสมบรูณ์นายมีป้ากับพ่อชั้นคอยเอาใจนายตลอด.."

"ใครบอกว่าพี่มีทุกอย่างพี่ขาดนะแก้วพ่อแม่ไงล่ะพี่ไม่มีพ่อแม่แก้วแก้วยังดีนะแก้วมีพ่อแต่พี่ไม่มีใครเลยนอกจากป้าแก้วดีกว่าพี่ทุกอย่างนะ"

"มีพ่อก็เหมือนไม่มีหรอกโทโมะนายยังมีป้าไงล่ะที่ใจดีกับนายเลือกคนที่ดีให้สำหรับนายแต่พ่อเคยทำอะไรให้ชั้นบ้างนอกจากซ้อของกับเงินมาปรนเปรปชั้นแต่ชั้นไม่เคยได้ความอบอุ่นจากเค้าเลย"

"ถ้าแก้วไม่ได้จากพ่อพี่ให้แก้วได้นะพี่รักแก้วนะแก้ว"ปล่อยข้อมือเล็กที่แดงเทือกออกก่อนจะคว้าร่างบางมากอดแนบอก

"ชั้นไม่ต้องการถอยไปชั้นจะกลับคอนโด"ผลักร่างสูงออกก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องร่างสูงมองตามอย่างไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้โทโมะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง

"ไม่มีวันที่แก้วจะหนีพี่พ้นหรอกแม่กวางน้อย"ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนแล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันที

"ตาโทโมะไปไหน"ตะโกนเรียกหลานชายที่วิ่งออกไปจากบ้านอย่างเร็ว

"เดี๋ยวผมมา"ตะโกนตอบกลับแล้วรีบขับรถตัวเองออกไปไม่มีใครรู้ว่าจุดมุ่งหมายของเค้าคือที่ไหนมีแต่เค้าที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตามใครไปแน่นอนว่าคนที่เค้าตามไปก็คือ'แก้วใจ'ที่เค้าตั้งคำปฏิญานกับตัวเองไว้ว่าตราบใดที่เค้ายังอยู่แก้วก็ยังจะคงตกนรกอยู่กับเค้าไปชั่วนิรันดร์