โอ๊ย! ยัยบ้าฉันเปลี่ยนไปเพราะรักเธอ

ตอนที่แล้ว

...: เดี๋ยว! แก้ว

ปัจจุบัน

แก้ว: อ้าว!ฟางแล้ววันนร้ไม่ไปทำงานเหรอ

ฟาง: ทำไมแก้วทำแบบนี้อ่ะ เราพึงเป็นเพื่อนกันได้แค่วันเดียวเองนะ แก้วจะไปอีกอ่ะ อยู่กับพวกเราก่อนสิ

แก้ว: โถ่~ฟางแก้วไปช่วยพ่อทำงานที่อังกฤษแค่ 2-3ปีเองเดี๋ยวก็กลับแล้ว รอหน่อยนะ

...: เธอคิดว่าคนอื่นจะเธอได้รึไง

แก้ว/ฟาง: โทโมะ!

โทโมะ: ใช่ ฉันเอง ทำไมเธอทำแบบนี้ฮะแก้ว เธอพึ่งมาทำงานได้แค่วันเดียวเองนะ แสดงความเป็นผู้นำให้คนอื่นเห็นหน่อยสิ ( ปากพูดไปอย่างั้น แต่ในใจก็เสียใจเหมือนกันทั้งทีสัญญากับป๊อปปี้ไว้แล้วว่าจะจีบแก้วแต่แก้วก็ดัน ต้องมาห่างไกลกัน เฮ้อ!~ )

แก้ว: เฮ่ นี่นายเป็นพ่อฉันรึไง ถึงได้มาว่าฉันอย่างนี้ นายเป็นแค่ลูกจ้างนะ

โทโมะ: คำก็ลูกจ้าง สองคำก็ลูกจ้าง สมใจเธอแล้วใช่ไหม

แก้ว: นายมันไม่มีเหตุผลเลยนะ ฉันก็ให้น้องฉันไปทำงานแทนแล้วไงยังจะมาบ่นอีก ดีแล้วไม่เหรอนายจะได้ไม่มีคนมายุ่งเรื่องของนายไง

โทโมะ: นี่เธออย่ามาประชดฉันนะ

แก้ว: ฉันไม่ได้ประชด โอ๊ะฉันไม่อยากเสียเวลากับนายมากฉันไปล่ะ

โทโมะ: นี่เธอ....

แก้ว: หุบปากซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ถ้าฉันกลับมาแล้วนายยังจะทำตัวแบบนี้อีกฉันจะ "ไล่นายออก"

ฟาง: อ่ะกันสองคนนี้ ไม่ทะเลาะกันซักวันมันจะเป็นไหมฮะ

แก้ว: แต่ฉันพึ่งรู้นายนี้เมื่อวานเองนะ ฉันทะเลาะกับนายนี่แค่วันเดียวเอง ( แก้วทำหน้าตาใสซื่อ )

ฟาง: เหอะ กวนเข้าไป

แก้ว: นั้นฉันไปก่อนนะ เบื่อหน้าคนแถวนี้มีไรก็โทรมานะจ๊ะ

โทโมะ: เบื่อก็ไปไกลๆสิ

แก้ว: เอ่อ ฉันไปแน่ ไปก่อนนะฟาง ( แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหนลงมาอย่าบ้าระห่ำ หยุดไม่ได้ )

จากนั้นโทโมะก็เดินคอตกกลับไปที่รถแล้วขับออกไปจากสนามบินแต่ยังไม่ทันที่จะออก เขาก็มองเห็นเครื่องบินที่บินขึ้นไปสู่ท้องฟ้งอันกว้างใหญ่ เขามองพร้อมกับน้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลออกมา นี่เขารักเธอขนาดนี้เลยเหรอ

( เขาจะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร ติดตามตอน 7 จ้า! )