ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

                หลังจากที่พาฟางไปโรงพยาบาลผมก็รีบซิ่งรถกลับมาที่บ้าน ป่านนี้ไอ้พวกเขื่อนคงสาปแช่งผมตายแล้วหล่ะที่ทิ้งให้พวกมันทำงานกันสองคน
“หายหัวไปไหนมาว่ะป๊อบปล่อยให้ฉันนั่งเคลียร์งานคนเดียว”ไอ้โทโมะออกโรงด่าทันทีที่ผมก้าวเค้าไปในห้องทำงาน
“ธุระนิดหน่อยนะ”ผมตอบแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“ธุระอะไรที่ทำให้คนบ้างานอย่างแกทิ้งงานว่ะ”เขื่อนละสายตายจากหน้าจอคอมหันมามองผมอย่างคาดคั้น
“ก็ไม่ไดสำคัญอะไรหรอก”ผมพูดแล้วเดินไปหยิบเอกสารเกี่ยวกับงานบริษัทที่พวกผมต้องช่วยดูแลขึ้นมาอ่าน เพื่อบอกพวกมันเป็นนัยๆว่าผมขี้เกียจพูดต่อ
“เป็นไงใช้ได้ไหม”เขื่อนพูดเมื่อเห็นผมอ่านเอกสารด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“อืมก็ดี”ผมพยักหน้าเมื่ออ่านเอกสารคร่าว พวกผมถูกฝึกเพื่อให้เป็นนักธุรกิจตั้งแต่ตอนเด็กๆ ทำให้พวกผมสามารถทำงานได้อย่างคล่องแคล่ว ผมกับไอ้เขื่นเรียนจบปุ๊บก็คงต้องเข้าไปบริหารงานอย่างจริงจังส่วนไอ้               โทโมะหน่ะอีกนานกว่าพ่อมันจะไว้ใจ ไม่ใช่มันทำงานไม่เก่งหรอกนะแต่คนอย่างมันหน่ะไว้ใจไม่ได้เลยซักนิดคิดจะทำก็ทำคิดจะขี้เกียจก็ขี้เกียจซะดื้อ
“เออแกจะเอายังไงกับไอ้ปริ๊นเนี่ย”จู่ไอ้โทโมะก็พูดขึ้น ผมเห็นมันทำท่าจะพูดหลายทีแล้วหล่ะแต่คงกลัวผมอึดอัดก็เลยไม่พูด
 “หึ ก็คงต้องปล่อยไปก่อนหล่ะ”ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ จะมีวิธีไหนบ้างนะที่จะทำให้ได้ปริ๊นกลับบ้านดีๆถ้าถึงที่สุดจริงๆผมคงต้องบังคับมัน
“ปล่อยหรอ มันจะโดนไล่ออกจากโรงเรียนอยู่แล้วนะถ้าไม่ติดว่าผอ.เกรงใจพ่อแกนะ”
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงกับมันให้พ่อเอาโซ่มาล่ามมันไว้หรือไง”
“ใจเย็นหน่าป๊อบ”เขื่อนพูด
“ฉันว่าฉันมีวิธี”โทโมะพูดขึ้น
“วิธีอะไรของแกว่ะ”
“แกคิดดีแล้วหรอที่จะฟังวิธีมันหน่ะ”เขื่อนพูดขึ้นด้วยใบหน้าเย็นชา
“โห คุณเขื่อนครับผมก็มีสาระกับเขาเหมือนกันนะครับ”
“แกจะพูดอะไรก็พูดมา”
“ฉันได้ข่าวมาว่าไอ้ปริ๊นมันกำลังชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”
“แล้วไง”
“ฉันคิดว่าถ้าเราให้เด็กผู้หญิงคนนั้นคุยกับมันบางทีมันอาจจะยอมฟังก็ได้”
“แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นจะยอมหรอ”
“เรามีทั้งเงินทั้งอำนาจไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะว่ะ”โทโมะพูด
“ไม่ค่อยจะชั่วเลยนะ ไอ้ป๊อบฉันว่าฉันไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไร ถ้าเด็กคนนั้นไม่ได้ชอบมันปัญหามันจะยิ่งบานปลาย ยิ่งถ้ามันรู้ว่าเป็นแผนของพวกเรามันอาจเตลิดไปมากกว่านี้ก็ได้”เขื่อนพูด
“แล้วเด็กผู้หญิงที่ว่าคือใคร”ผมหันไปถามโทโมะ ในขณะที่กำลังคิดอะไรไปพลางๆ
“ฟางไงรุ่นน้องม.5ที่น่ารักๆหน่ะ”
“บ้าชิบ”ผมสถบอย่างหัวเสีย ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงคนอื่นผมก็รู้สึกผิดจะแย่แล้วนะแต่นี่ดันเป็นยัยฟางเด็กผู้หญิงที่ผมกำลังรู้สึกดีๆด้วย
“งั้นแกก็พับแผนแกเก็บไปได้เลย แกไม่รู้เลยหรือไงว่าไอ้ป๊อบมันชอบยัยเด็กฟางอยู่”เขื่อนหันไปด่าโทโมะ ผมควรทำไงดีเนี่ยนี่ผมชอบผู้หญิงคนเดียวกับน้องตัวเองงั้นหรอ
“จริงหรอว่ะ งั้นแกจะเอายังไงต่อไป”
“ฉันจะลองคุยกับฟางดู”
“แกจะเอาอย่างนั้นจริงๆหรอ”
“ถ้ามีวิธีไหนที่ทำให้ปริ๊นยอมกลับบ้านฉันจะทำ”
“ถึงแม้ว่ามันจะต้องทำลายความรู้สึกคนที่แกชอบนะหรอ”
“อืม”
“ไอ้ปร๊นมันน่าจะสำนึกนะว่าแกรักมันมากขนาดนี้ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเลวๆซะที”
“อย่าไปว่ามันเลยที่มันเป็นแบบนี้ฉันก็มีส่วน”
“แกก็โทษตัวเองแบบนี้ตลอดล่ะ”โทโมะพูดแล้วมองผมด้วยสายตาเห็นใจพวกมันรู้เรื่องครอบครัวผมดีและรู้ด้วยว่าผมโทษตัวเองมาตลอดที่มีส่วนให้น้องเสียคน
“ฉันก็หวังว่าสักวันมันจะเข้าใจว่าพ่อกับฉันรักมันมาก”ผมพูดแล้วนึกย้อนไป
แต่ก่อนปริ๊นเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ผมพูดอะไรมันก็เชื่อทุกอย่าง จนกระทั่งวันทิ่แม่ตายมันก็เริ่มเปลี่ยนไปแต่เรื่องคงไม่เลวร้ายเท่าวันที่พ่อโกรธไอ้ปริ๊นมากจนพลั้งปากไล่มันออกจากบ้าน วันนั้นเป็นวันครบรอบวันตายของแม่ ไอ้ปริ๊นทะเลาะกับพ่อที่พ่อยุ่งกับงานจนไม่ยอมไปทำบุญครบรอบวันตาย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงโกรธขนาดพูดออกมาว่าพ่อเป็นต้นเหตุให้แม่ตายพอพ่อได้ยินมันพูดก็โกรธมากถึงขนาดไล่มันออกจากบ้าน  หลังจากวันนั้นไอ้ปริ๊นก็ไม่ใช่น้องชายคนเดิมของผมมันออกจากบ้านและทำทุกอย่างที่ทำให้ตัวเองดูแย่ลง ทั้งโดดเรียน กินเหล้าสูบบุหรี่ แถมพักหลังๆยังเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกอันธพาล พอพ่อรู้พ่อผมก็เสียใจแล้วเอาแต่โทษตัวเองผมก็เลยรับปากกับท่านว่าจะเอามันกลับบ้านให้ได้ เฮ้ออผมต้องเอายัยฟางมาเอี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยจริงหรอเนี่ย
“ไอ้ป๊อบปี้”โทโมะตะโกนขึ้น
“แกจะตะโกนทำไมว่ะ เรียกดีๆไม่เป็นหรือไง”
“ก็เรียกดีๆแล้วแกได้ยินไหมล่ะ”
“กำลังคิดถึงเรื่องที่ยัยฟางกับปริ๊นอยูใช่ไหม”
“อืม”ผมยอมรับตรงๆไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอะไรคนอย่างเขื่อน
“ตัดสินใจดีๆล่ะถ้าแกไม่อยากทำลายความรู้สึกของคนที่แกรักทั้งสองคน”
“แหม ที่แกใส่ใจเรื่องนี้มากกว่าปกติเป็นเพราะว่าฟางเป็นเพื่อนสนิทกับยัยเฟย์หรือเปล่านะ”โทโมะพูดด้วยใบหน้าล้อเลียน
“ลามปามแล้วไอ้นี่ เกี่ยวอะไรกับเฟย์ว่ะ”เขื่อนหันไปด่าไอ้โทโมะ
“อ่าวแกไม่ได้เป็นห่วงว่าฟางจะเสียใจ แล้วเฟย์จะเป็นเดือดเป็นร้อนตามหรอ”โทโมะแกล้งพูดด้วยใบหน้าไล่เดียงสา แต่ผมเห็นมันแอบยิ้มล้อเลียนอยู่
“หุบปากไปเลยไอ้โทโมะ ถ้าแกหุบดีๆไม่ได้ฉันจะไปบอกยัยแก้วให้ช่วยแกหุบ”
“เห้ยๆ อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะเฟ้ย”
“ทำไมกลัวหรือไงว่ะ”
“กลัวไร ก็แค่เกรงใจโว้ย”โทโมะหันไปต่อปากต่อคำกับเขื่อนต่อ ไอ้พวกเนี่ยก็แปลกอย่างไอ้เขื่อนก็ชอบยัยเฟย์มาตั้งนานแล้วแต่ก็ท่ามาก ชอบหาเรื่องอยู่ใกล้ๆยัยเฟย์หรือไม่ก็ชอบไปแกล้งนู่นแกล้งนี่เธออยู่ตลอดเวลา พอถามก็บอกว่าไม่ได้ชอบ แต่พอรู้ว่ามีคนมาจีบยัยเฟย์ผมก็เห็นมันไปไล่พวกนั้นไปแทบทุกครั้งแหละ ส่วนไอ้โทโมะนี่แล้วใหญ่ที่เห็นมันชอบทำตัวเจ้าชู้ไปทั่วแบบนี้ก็เพราะหวังให้ยัยแก้วหึง แต่มันก็โคตรหน้าสงสารเลย เพราะทุกครั้งที่แก้วรู้เรื่องไม่ทำหน้าเฉยๆ ก็ถามมันว่ามาบอกเธอทำไม  ส่วนผมนะหรอดูท่าจะอาภัพมากกว่าพวกมันก็ผมดันหลงรักคนๆเดียวกับน้องชายตัวเองนี่นา
“เออ ไอ้ป๊อบมีอีกเรื่องหนึ่งที่แกโทรมาบอกให้ฉันช่วยสืบหน่ะ”
“เรื่องยัยเด็กที่ชื่อหวายนะหรอ”
“อืม เท่าที่สืบมายัยหวายหน่ะเป็นประธานชมรมแฟนคลับแกเชียวนะ แถมยังเป็นคนที่ชนะการประกวดร้องเพลงเมื่อปีที่แล้วอีก”
“จะเป็นใครฉันไม่สนหรอก แต่ฉันอยากรู้ว่ายัยนั่นทำอะไรยัยฟางไว้บ้าง”
“เท่าที่ฉันรู้ก็แผลที่แขนยัยฟาง แล้วก็รู้สึกว่าจะทะเลาะกันที่กลางโรงเรียนด้วย”
“ฉันก็สงสัยแล้วเซียวว่าคนใครทำ”
“ใจเย็นนะเว้ย ยัยนั่นเป็นผู้หญิงแล้วก็ทำไปเพราะชอบแกด้วย”โทโมะบอก
“อืม ฉันไม่ทำไรหรอกหน่า ก็แค่จะทำให้ยัยนั่นเลิกยุ่งกับยัยฟางก็พอ”
ผมรับปาก อันที่จริงผมไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง หรือใครทั้งนั้นแต่ถ้ามายุ่งกับคนของผมมันก็ช่วยไม่ได้หล่ะนะ