ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

            ผมกำลังเดินไปสระว่ายน้ำของโรงเรียน แค่งานโรงเรียนผมก็เคลียร์แทบไม่ไหวอยู่แล้วยังต้องมาคอยตามคุมการทำโทษเด็กนักเรียนที่ทะเลาะกับอีก   รายล่าสุดที่ผมต้องคุมเป็นนักเรียนหญิงที่ทะเลาะกันกลางโรงเรียน พวกผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงจะทะเลาะกันไปทำไมก็ไม่รู้ลำบากผมต้องมาคอยคุมอีก

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังมาจากสระว่ายน้ำ นั่นมันเสียงคนขอความช่วยเหลือนิผมรีบวิ่งไปที่สระว่ายน้ำทันที ใจคอผมชักไม่ดีแล้ว

                เมื่อไปถึงสระว่าน้ำ ผมตกใจมากที่เห็นเด็กผู้หญิงกำลังจะจมลงไปใต้น้ำ เรือนผมสีดำสนิทและหน้าตาที่ดูดีราวกับเจ้าหญิงทำให้ผมรู้ทันทีเลยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ยัยตัวแสบเอ่ยเพิ่งแขนเคล็ดมาแท้ทำไมถึงได้ยังจะไปหาเรื่องทำให้ตัวเองตกน้ำตกท่าอีก ผมรีบกระโดดลงไปแล้วเอาตัวเธอขึ้นมาบนบก

“ฟางๆ”ผมสะกิดเธอเบาๆ แต่คนตรงหน้ากับไม่มีทีท่าตอบสนองเลย

“ฟาง เธอไม่ตื่นเองจะมาโกรธฉันไม่ได้นะ”ผมพูด แล้วประกบปากตัวเองลงบนริมฝีปากบางเพื่อเป่าอากาศเข้าไป ทำไมผมต้องรู้สึกตื่นเต้นด้วยเนี่ยมันก็แค่การปฐมพยาบาลแบบหนึ่งเท่านั้นเอง

“แค่ก ก ก”ยัยฟางสำลักน้ำออกมา

“นึกยังไงถึงได้ลงไปว่ายน้ำเล่นแบบนั้น”ผมค่อยประคองเธอขึ้นมานั่งพิงตัวผมไว้

“หึหึ”ฟางตอบรับเสียงแผ่ว

“เธอโอเคใช่ไหม”ผมพูดถ้าเป็นปกติยัยนี่ด่าผมเปิงแล้วที่ไปจูบปากเธอทางอ้อมแบบนั้น

“อืมคงงั้นมั้ง”

“ใส่เสื้อฉันซะ”ผมถอดเสื้อนอกตัวเองออกแล้วเอามาคลุมตัวยัยนี่ไว้ ดูท่าเธออาการไม่ค่อยดีเลยผมว่าพาให้หมอดูจะดีซะกว่า

“ใส่ทำไม??”

“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าชุดนักเรียนมันสีขาว แล้วก็ค่อนข้างบางมากด้วย”ผมพูดพลางหลบตาเธอ  ยัยนี่หุ่นดีซะมัดเลย

“ไอ้โรคจิตไว้ฉันมีหายเมื่อไรนายตายแน่”ฟางจ้องหน้าผมอย่างหาเรื่อง ถ้ายัยนี่ลุกขึ้นมาเตะผมได้คงทำแล้วหล่ะ

“เดินให้มันไหวก่อนเถอะ แล้วค่อยคิดจะทำอะไรฉัน”

“โถ่ก็แค่เดิน”ยัยตัวแสบทำอวดดีลุกขึ้นมาเดิน แต่เธอคงลืมไปว่าตัวเองแทบจะไม่มีแรง เลยทำให้เธอเดินไปแค่นิดเดียวก็ทำท่าจะล้ม ลำบากผมต้องเข้าไปประคองอีก

“แค่ยืนยังไม่ไหวเลย”ผมส่ายหน้าเบาๆให้กับความอวดเก่งของเธอ แล้วตัดสินใจอุ้มคนตรงหน้าขึ้นมา แม้เจ้าตัวจะทำท่าขุดใจเล็กน้อย แต่สิ่งที่ผมตกใจคือแทนที่ยัยนั่นจะด่ากับพูดอะไรแปลกๆออกมาแทน

 “ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้”เธอก้มหน้าแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ อันที่จริงถ้าอาการยัยนี่ดีกว่านี้ผมคงจับเธอนั่งคาดคั้นแล้วหล่ะว่าใครทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆว่าเป็นเพราะผม

“แล้วจะให้ฉันใจดำปล่อยเธอเดินไปเองหรือไงหะ”ผมเอามือเขกหัวเธอเบาๆ แต่ดูเหมือนยัยนี่จะหลับไปแล้วผมเลยค่อยอุ้มเธอออกไป ผมไม่แคร์สายตาแปลกๆของพวกนักเรียนที่จ้องผมกับเธอมาตลอดทางหรอกนะ ก็ผมเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่านี่นา

ฟาง said

                ฉันค่อยลืมตาขึ้นเหมือนตอนนี้ฉันจะอยู่ที่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่ง ถ้าจำไม่ผิดล่าสุดฉันอยู่กับนายป๊อบปี้นี่นา ฉันมองหาอีตาบ้านั่นแล้วสายตาฉันก็มาหยุดตรงไอ้มนุษย์บ้าที่นอนเอาหัวหนุนแขนฉันอยู่ถึงว่าทำไมมันรู้สึกหนักๆที่แขนจัง ถ้าไม่ติดว่าหมอนี่เคยช่วยฉันไว้แม่จะลุกขึ้นให้หัวคะมำเลย

“ความจริงนายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกนะ”ฉันมองไปยังใบหน้างดงามราวกับดาราที่หลุดออกมาจากแม็กกาซีน

จะว่าไปขนาดช่วงนี้หน้าหมอนี่เหมือนคนไม่หลับไม่นอนมาหลายคืนก็ยังไม่ทำให้หมอนี่ดูดีน้อยลงเลย เสียอย่างเดียวปากจัดแถมยังชอบทำหน้าเหมือนไปโกรธใครมาอยู่ตลอดเวลา

“ตื่นแล้วหรอ”นายป๊อบปี้ที่ยังคงสะลืมสะลืออยู่ถามขึ้น

“แล้วนายเห็นฉันหลับอยู่หรือไงย่ะ”

“รู้งี้ปล่อยให้จมน้ำเป็นพยูนอืดอยู่ในสระดีกว่า”

“อีตาบ้า ว่าใครเป็นพยูนฮะ”ฉันหยิบหมอนปาใส่หมอนั่น แต่หมอนั่นก็หลบได้ทุกใบอยู่ดี อีตาบ้านี่ชาติที่แล้วเกิดเป็นลิงหรือเปล่านะ หลบเก่งซะมัด

“ไม่ต้องมาคิดว่าฉันเป็นลิงเลยนะ   เธอลองมาโดนขว้างของใส่บ้างสิ”

“นายมีจิตสัมผัสป่ะเนี่ยรู้ได้ไงว่าฉันแอบด่าอยู่”

“มองหน้าเธอก็รู้แล้วว่ากำลังด่าฉัน”

“ก็ดีเหมือนกัน งั้นวันหลังฉันจะด่านายในใจนายจะได้เจ็บแสบโดยที่ฉันไม่ต้องเปลืองน้ำลาย”

“ฉลาดนักนะเรื่องแบบนี้หน่ะ”

“ฉันก็ฉลาดทุกเรื่องแหละ”

“จ้า แม่คนฉลาดแล้วคนฉลาดอย่างเธอไปเดินอีท่าไหนล่ะถึงได้ตกน้ำตกท่าล่ะ”ซวยแล้วไงฉันไม่น่าพูดให้เค้ามาเรื่องนี้เลย

“ก็อากาศมันร้อนเลยอยากว่ายน้ำเล่นไง”

“หรอ”

“ก็ใช่หน่ะสิ”

“เล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น”หมอนั่นเขยิบมาใกล้ๆแล้วจ้องหน้าฉันเหมือนกับจะบอกว่าถ้าเธอโกหกอีกเธอตายแน่

“ก็เออ....”ในขณะที่ฉันกำลังจะเริ่มเล่านั่นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาเสียก่อนจนทำให้นายป๊อบปี้ต้องลุกขึ้นไปเปิดอย่างหัวเสีย แต่ก็ยังไม่วายหันมาจ้องฉันด้วยสายตาคาดคั้นเอาเรื่อง

“เพื่อนเธอมาหน่ะ”ป๊อบปี้เดินเข้ามาพร้อมกับเฟย์และแก้ว

“ฟางไม่เป็นไรมากใช่ไหมเฟย์เป็นห่วงแทบตาย”เฟย์เดินเข้ามาสำรวจตัวฉันทุกซอกทุกมุมเฟย์ก็เป็นอย่างนี้เสมอเป็นห่วงคนอื่นอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็เป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสียอีก

“ไม่เป็นไรหรอกเฟย์”ฉันหันไปยิ้มจางๆให้กับเฟย์เป็นการสื่อความหมายว่าขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง

“ถ้าแกเป็นอะไรฉันฆ่ายัยหวายแน่”แก้วพูดแล้วมองฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วงไม่แพ้เฟย์ ต่างตรงที่ว่าแก้วไม่ค่อยจะยอมรับเท่าไรว่าห่วงฉัน แต่จริงๆแล้วยัยเนี่ยห่วงฉันกับเฟย์มากยังกับลูกสาวตัวเอง

“หวาย เกี่ยวอะไรกับเด็กคนนั้นหรอ”นายป๊อบปี้ถาม นี่นายจะอยากรู้อยากเห็นไปทำไมเนี่ย

“ก็จะใครสะอีกหล่ะที่ทำให้ยัยฟางแขนหัก ถ้าเดาไม่ผิดยัยนั่นก็คงผลักฟางตกน้ำนั่นแหละ”

“ว่าไงยัยตัวดี จะเล่ามาได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”ป๊อบปี้หันมามองฉันด้วยสาตาคาดคั้นอีกครั้งแล้วคราวนี้ต่อให้มีคนมาพังประตูก็คงฉุดหมอนี่ไว้ไม่อยู่แล้วหล่ะ

“ฮ้าวววววววว ง่วงจังทำไมฉันถึงรู้สึกอยากพักผ่อนขนาดนี้เนี่ย”ฉันแกล้งทำเป็นง่วง อันที่จริงไม่ใช่ว่าฉันไม่โกรธอะไรหวายหรอกนะ แต่ฉันแค่ไม่อยากให้หมอนี่โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้ฉันต้องเจ็บตัว ทำไมฉันช่างเป็นคนดีขนาดนี้เนี่ย

“ง่วงได้จังหวะเวลามากเลยนะ”ป๊อบปี้ด้วยน้ำเสียงที่ติดประชดนิดๆ

“ก็คนมันง่วงนี่นา นายหน่ะกลับบ้านไปเลยชิ่วๆๆๆ”ฉันบอกมือไล่

“เธอกล้าไล่ผู้มีพระคุณของเธอหรอ”

“ทวงบุญคุณซะมัด”

“พอทั้งสองคนเลย พี่ประธานค่ะฉันว่ามันก็ดึกแล้วนะคะเดี๋ยวพวกเราเฝ้าฟางเองพี่กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”เฟย์พูด

“งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน ฝากดูแลฟางด้วยนะครับ”ป๊อบปี้หันไปยิ้มกับเฟย์และแก้วแบบสุภาพบุรุษ แล้วก็ขอตัวออกไปหมอนี่มันสร้างภาพวะมัดเลย

“ฟางเฟย์ว่าพี่ประธานต้องชอบฟางแน่เลยอ่ะ”พอป๊อบปี้ออกไปเฟย์ก็แล้วเปิดประเด็น

“จะบ้าหรอเฟย์นายนั่นเนี่ยนะจะมาชอบฟาง”

“ก็ไม่แน่หรอกฟาง แกลองดูสายตาที่เขามองแกสิหวานเยิ้มขนาดนั้น”แก้วพูด

“แก้วก็เป็นไปกับเฟย์ด้วยหรอ”

“ก็มันจริงนี่นาฟางเด็กอนุบาลยังดูออกเลย สมน้ำหน้ายัยหวายดีนะ”

“บ้าไม่คุยกับพวกแก้วแล้ว นอนดีกว่า”

“นอนหลับดีๆนะ อย่าละเมอถึงใครล่ะ”แก้วพูดแล้วส่งยิ้มปนล้อเลียนมาที่ฉัน พวกนี้จะบ้ากันไปใหญ่แล้วคนอย่างนายป๊อบปี้เนี่ยนะจะมาชอบผู้หญิงอย่างฉัน