ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

          โอ๊ยคนกับมาไม่ทันไรฉันกับป๊อบปี๊ก็ต้องมานั่งทะเลาะกันอีกแล้ว เพราะฉันนี่แหละไม่ยอมไปงานเต้นรำกับเขา ฉันกำลัง เครียด เครียด เครียด ถึงที่สุด ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปกับเขาแต่ว่า งานเลี้ยงจบปีสุดท้ายกำลังมาถึงเนี่ย เป้นงานที่ฉันเกลียดมาก ก็มันฝากรอยแผลไม่กับฉันเมื่อสามปีที่แล้วนะสิ
          "ฟางไปงานพรอมกับพี่นะ"
          พี่จองเบพูดขึ้นระหว่างที่เราสองคนกำลังนั่งกินข้าวกลางวันในบ่ายวันเสาร์ด้วยความที่ฉันยังเด็กมากและไม่รู้ว่างานเลี้ยงจบคืองานอะไรฉันเลยตกปากรับคำไปแบบไม่คิดไม่รู้เลยว่าจะพาตัวเองไปซวย
          "อืมไปก็ได้"
          "ดีมากงั้นเดี๋ยวเตรียมเปลี่ยนชุดพี่ให้คนเตรียมชุดไว้ให้แล้ว"
          "ไปชุดนี้ไม่ได้หรอพี่"
          "ไม่ได้ไปๆเปลี่ยนชุดๆ"
          "ง่าก็ได้"
           สุดท้ายตัวฉันก็มาอยู่ในชุดเดรสสีชมพูสดใสประหนึ่งเจ้าหญิงดิสนีย์นี่พี่ชายฉันคิดบ้าอะไรอยู่นะถึงจับน้องตัวเองแต่งตัวแบบนี้แถมยังมีหลายคนที่มองมาทางฉันผู้ชายไม่เท่าไรแต่พวกผู้หญิงนี่สิมองอย่างกับว่าฉันแอบไปจุดไฟเผาชายกระโปรงพวกเธออย่างนั่นแหละ
          "ไปเข้างานกันเถอะ"
          "ไม่เข้าได้ไหมอ่ะTT"
           "ไม่ได้ครับไปคนสวยเข้างาน"
          พี่จองเบควงฉันเดินเข้างานพี่ชายฉันนะโคตรป๊อบเดินไปทางไหนก็มีแต่คนทักแถมยังคิดว่าฉันเป็นเด็กใหม่เขาจะบอกว่าน้องสาวก็โดนสายตาข่มขู่ไม่ให้พูดชิเอาน้องเป็นไม้กันหมาหล่ะสิ
"เดี๋ยวฟางไปห้องน้ำนะ"
          "เดี๋ยวพี่พาไป"
           พี่จองเบกำลังจะพาฉันไปห้องน้ำแต่ก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาเราสองคน
          "จองเบคะไปทางนี้หน่อยได้ไหม"
          "เดี๋ยวฉันไปฉันขอพาแฟนไปเข้าห้องน้ำก่อน"
          "แต่ว่าแค่ไปห้องน้ำเองน้องก็น่าจะไปเองได้นิคะอยู่ที่รร.นี้เหมือนกันนิ"
          พี่สาวคนนั้นจิกตาใส่ฉัน แถมยังพยายามจะลากเพี่จองเบไปนี่ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะ พี่จองเบคงโวยวายไปแล้วนี่คงเกรงใจว่าเป็นงานโรงเรียนถึงได้แค่ตอบกลับเบาๆเท่านั้น
          "นั่นมันเรื่องอะไรของเธอ"
          "ไม่เป็นไรฟางไปเองก็ได้ไปเถอะคะ"
           "แน่ใจนะ"
           "อืม"
          “ถ้าอย่างนั้นรีบไปรีบมานะ พี่เป็นห่วง”
          ฉันเดินออกมาคนเดียวดีกว่าที่จะให้เจ้นั่นเก็บความแค้นจะมาอาฆาตฉันทีหลังพี่จองเบไม่ได้อยู่เคลียร์ปัญหานี่ปีนี้เขาจบแล้ว คนจะซวยนะมันฉันนนน
          ในขณะที่ฉันกำลังจะออกจากห้องน้ำ ฉันก็ได้ยินเสียงกุกกักเหมือนมีอะไรสักอย่างหน้าห้องน้ำ ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อที่จะเปิดมันออกแต่ลูกกลับขยับลูกบิดไม่ได้
          ประตูล็อค!!!
          "ช่วยด้วยคะ มีคนอยู่ในห้องน้ำ"
          ฉันตะโกนอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครเปิด มีแค่เสียงหัวเราะของคนที่อยู่ข้างนอกแค่นี้ก็รู้แล้วว่าถูกแกล้ง ไม่ใช่แค่ขังในห้องน้ำแต่ปิดไฟห้องน้ำเพื่อให้ฉันอยู่ในความมืดคนเดียว โทรศัพท์ฉันก็ไม่ได้เอามาเพราะชุดที่ใส่มันไม่มีที่เก็บก็เลยฝากพี่จองเบไว้ และที่แย่ที่สุดคือฉันกลัวความมืดนะสิ
          เสียงยัยพวกนั้นเงียบไป ฉันเลยลองพยายามตะโกนอีกครั้ง ตะโกนไปหลายครั้งสุดท้ายก็ไม่มีเสียงคนตอบกลับมาฉันเริ่มถูกความกลัวครอบงำจนไม่รู้จะทำอะไรนอกจากนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ภาวนาว่าพี่จองเบจะผิดสังเกตแล้วตามหาฉัน จำได้ว่าร้องไห้จนสลบไป สุดท้ายก็มีคนได้ยินเสียงฉันแล้วช่วยออกมา จนตอนนี้ยังติดคำขอบคุณเขาคนนั้นอยู่เลย
           ที่ก็รู้กันแล้วใช่ไหมว่าปีนี้ใครจบ ป๊อบปี๊มาขอให้ฉันไปงานกับเขาแต่ฉันไม่อยากไปนะสิ ก้เลยปฎิเสธไปเจ้าตัวแม้จะไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ดูผิดหวังเอามากๆ ขนาดเวลานี้ที่เขาควรมารับฉันกลับบ้านยังให้แก้วกับเฟย์พาฉันกลับแทนเลย นี่กำลังโดนงอนใช่ไหม
          "ฟาง แกก็แค่บอกพี่เค้าไปว่าเพราะอะไร มัวแต่ไม่พูดพี่เค้าก็น้อยใจนะสิ"
          "ใช่เฟย์ก็ว่างั้นแหละ ถ้าเป็นเฟย์ เฟย์ก็โกรธนะ"
          "จะให้ฟางบอกยังไงเล่า นายปอบได้หัวเราะตาย"
          "ก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะให้พี่เค้าขำ หรือจะให้พี่เค้าโกรธแต่บอกไว้เลยนะคนแบบพี่ประธานเค้าไม่เห็นว่าเรื่องแย่ๆที่แกเจอเป็นเรื่องตลกหรอก"
          "ก็ได้ฉันไปบอกป๊อบปี๊ก็ได้"
          "ดี ป่ะเฟย์เรากลับบ้านกันเถอะ"
          แก้วกับเฟย์ทิ้งฉันให้ไปหาป๊อบปี๊คนเดียว เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอกับพี่เขื่อนเลยเพิ่งรู้ว่าป๊อบปี๊ไปสระว่ายน้ำ แล้วก้ว่ายมาหลายชั่วโมงแล้วด้วย ฉันเลยนั่งรอพี่ห้องสภาที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาสักที สุดท้ายฉันเลยเดินไปหาที่สระว่ายน้ำ ป่านนี้สระว่ายน้ำน่าจะใกล้ปิดแล้ว คนไม่มีคนอยู่มากเท่าไร เอาว่ะบอกมันตอนนี้แหละ