ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

                     หลังจากที่ได้แก้แค้นไอ้เด็กบ้านั่นแล้วฉันก็ไปหาที่สงบนอน และที่สงบที่ว่านั่นจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากต้นไม้หลังโรงเรียน  ฉันกำลังนอนหลับสบายอยู่เชียวแต่ก็มีเสียงผู้ชายสองคนดังขึ้นมาปลุกฉัน
ชวนให้อารมณ์เสียซะมัด
“ปริ๊นแกทำอย่างนี้ทำไมแกก็รู้ว่าพ่อแม่ไม่สบายใจ”
“พ่อไม่เคยสนใจใครนอกจากพี่อยู่แล้วก็ไอ้บริษัทบ้าๆนั่น”
“ปริ๊นพ่อรักแกนะแต่ท่านแค่ทิฐิมากจนไม่กล้ามาพูดกับแก”
“ตาแก่นั่นเคยสนอะไรนอกจากเงินบ้าง”
“ไอ้ปริ๊น”
“ทำไมพี่ป๊อปปี๊ผมพูดผิดตรงไหน ถ้าพ่อเค้ารักผมเค้าก็คงไม่ไล่ผมออกจากบ้านหรอ”สองคนนี้เป็นพี่น้องกันหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อเลย แต่เด็กนั่นก็มีผมสีเดียวกับอีตาปอปนั่นนิ
“กลับบ้านกับฉันเถอะ แกอยากให้พ่อตายไปต่อหน้าต่อตาหรือไงแกถึงจะพอใจ”
“แล้วผมต้องสนด้วยหรอ”
“แกชักจะพูดจาไม่รู้เรื่องแล้วนะ”
“พี่ไม่ต้องพยายามพูดอะไรหรอกผมไม่มีวันกลับไป”
“ถ้าแกไม่กลับอย่างน้อยก็ออกจากแก๊งบ้าๆนั่นซะ”
“ไม่มีทาง ฟังนะผมจะทำตัวเองให้พังพินาศทำให้เค้าเสียใจให้ถึงที่สุดแล้วผมก็จะไม่มีวันกลับไปหาคนที่ทำให้แม่ผมตายหรอ”ทำไมไอ้เด็กบ้านั่นต้องตะโกนด้วยนะ
“งี่เง่า”ฉันพูดเสียงดังจงใจให้ไอ้สองคนข้างล่างนั่นได้ยิน
พรึ้บ บ บ ฉันกระโดดลงมาจากต้นไม้
“O_Oนี่เธอขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ยังไง”
“ก็ปีนขึ้นไปสิถามได้ อันที่จริงฉันกะจะนอนต่อนะแต่พวกนายเสียงดังเกินไปแล้ว”
“เดี๋ยวนะเมื่อกี้เธอว่าใครงี่เง่า”ปริ๊นถาม
“ฉันง่วง ช่วยคุยกันเบาๆได้ไหม”ฉันหลับตาพูดอย่างช้าๆ
“ฉันถามว่าเมื่อกี้เธอว่าใครงี่เง่า”
“ฉันไปนอนก่อนนะ ทะเลาะกันเบาๆล่ะ”ฉันตั้งท่าจะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อีกครั้งแต่ไอ้เด็กบ้านั่นดึงสายเสื้อฉันไว้
“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย”
“ฉันง่วง”
“นี่เธอพูดเป็นแต่คำว่าง่วงงั้นหรอ”
“ถ้าตอบนายจะปล่อยฉันไปนอนต่อใช่ไหม”
“เออ”
“ฉันว่านายทั้งคู่นั้นแหละ ทะเลาะกันเสียงดังน่ารำคาญ”
“นี่เธอ”
“ปริ๊นแกมีเรียนไม่ใช่หรอ รีบไปเข้าเรียนสิ”
“แต่ผม”
“ฉันขอสั่งในฐานะประธานนักเรียน”
“ก็ได้ว่ะ”ไอ้เด็กปริ๊นเดือนไปอย่าหัวเสีย แต่ทำไมนายปอบต้องช่วยฉันด้วยนะ พอปริ๊นเดินไปนายปอบก็หันมาคุยกับฉัน
“เธอก็เหมือนกันไม่มีเรียนหรือไง”ฉันส่ายหัสแทนคำตอบ
“ไม่มีงั้นหรอ”
“ไม่เข้าเรียนต่างหากล่ะ”ฉันตอบ
“เธอนี่มัน”
“ขอบคุณที่ช่วยไล่น้องชายนายไปนะ ตอนนี้นายไม่มีธุระอะไรแล้วงั้นฉันนอนต่อนะ”
“เธอจะนอนทุกเวลาเลยหรือไง”
“ยัยฟาง”
“.......”
“ยัยเจ้าหญิงนิทรา”
ป๊อปปี้ said
                ผมนี่มันเรื่องอะไรของผมเนี่ยที่ต้องมาแบกยัยนี่มานอนที่ห้องทำงานประธานนักเรียน ผู้หญิงอะไรหลับลึกซะมัดปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมใครๆถึงเรียกเธอว่าเจ้าหญิงนิทรา ถ้านับเวลาตั้งแต่ผมแบกยัยนี่มาจนถึงตอนนี้มันก็ผ่านมาจนเกือบจะห้าโมงเย็นแล้วนะ สงสัยผมต้องปลุกยัยนี่อย่างจริงจังซะแล้ว
“ยัยฟางๆ”
“...........”
“ยัยฟาง เห้ยยย”ผมร้องเมื่อขาไปสะดุดกับของที่วางไว้บนพื้นตอนนี้ตัวผมแล้วล้มลงมาทับบนตัวฟาง
“ป๊อปโว้ยย โทษทีไม่รู้ว่าแกยุ่งอยู่”ไอ้เขื่อนพูดพร้อมทำสีหน้าล้อเลียน
“ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะเว้ย”ผมดันตัวขึ้นจากฟาง เหลือเชื่อเฮอะขนาดไอ้เขื่อนเสียงดังขนาดนี้ยัยนี่ยังไม่ตื่นเลย
“เห็นขรึมแบบนี้ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง”
“เคยมีใครบอกไหมว่าแกเวลาเขินโคตรตลกเลย”
“แกอยากโดนเตะใส่ไหมว่ะ แล้วเธอไม่คิดจะปฏิเสธหรอฟาง”ผมหันไปถามคนที่กำลังนั่งหาวอยู่บนเตียง
“ปฎิเสธอะไรหรอ”ฟางพูดแล้วทำหน้างงนิดๆ นี่แสดงว่าไม่รู้อะไรเลยหรอหรือว่าไม่รู้สึกรู้สากันแน่
“ก็ที่ฉันล้มเมื่อกี้ไง”
“อ้อ ผู้ชายอยู่บนตัวผู้หญิงคิดว่าทำอะไรกันอ่ะ”ยัยนั่นถามไอ้เขื่อนหน้าตาย ผมอายจะตายแล้วแต่ยัยนี่กับทำหน้าเฉยอ่ะนะ
“เป็นอย่างที่คิดจริงหรอเนี่ย”
“ก็ใช่นะสิ ผู้ชายอยู่บนตัวผู้หญิงจะเป็นอะไรได้นอกจากหกล้ม”ยัยนั่นหันไปตอบไอ้เขื่อนด้วยหน้าตาใสสื่อ แต่ทำไมหางตาผมเหลือบไปเห็นยัยนั่นทำหน้าล้อเลียนผมอยู่นะ
“งั้นหรอ”
“อืม”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“แล้วถ้าแกยังไม่เชื่อฉันจะแถมบาทาเป็นเครื่องยืนยันด้วย”ผมหันไปทำหน้าขู่ใส่มัน
“แค่นี้ต้องขู่ด้วย  ว่าแต่เจ้าหญิงนิทรามาทำอะไรที่นี่หรอ”
“เจ้าหญิงนิทราใครหรอ”ยัยนั่นหันมาสะกิดผม ก็เธอนั่นแหละคนอะไรขนาดฉายาตัวเองยังไม่รู้เลย ผมคงไม่ต้องบอกนะว่าทำไมใครๆถึงเรียกเธอว่าเจ้าหญิงนิทรา แล้วนอกจากยัยนี่แล้วยังมียัยแก้วที่ใครๆก็เรียกว่าสโนวไวท์ผมคิดว่ายัยนั่นเหมือนเจ้าชายมากกว่าซะอีก ส่วนเฟย์ก็ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงเบลล์ แล้วไม่ต้องสงสัยนะว่าผมรู้จักพวกนี้ได้ยังไงก็ยัยสามคนนี้คือนักดนตรีในวง ปริ๊นเซส วงน้องใหม่ที่คนในโรงเรียนนี้ปลื้มมากนะสิ
“ไอ้ป๊อปแกล่อลวงยัยนี่มาหรอ”
“ใช่ เอ่ย ไม่ใช่เฟ้ยยั่ยนี้หลับอยู่ฉันไม่อยากทิ้งไว้ก็เลยหิ้วมานอนในห้องนี่แหละ”
“แหม อย่าให้รู้นะว่าซุกกิ๊กนะ โอ๊ยเจ็บนะเฟ้ย”เขื่อนร้องเมื่อผมเอาแฟ้มงานโยนใส่หัวมันพูดมากดีนะ
“พูดมากหน่า ว่าธุระของแกมาเถอะ”พอพูดคำว่าธุระหน้าของเขื่อนก็เปลี่ยนมาเครียดขึ้น
“พวกมันเอาอีกแล้ว”
“ฉันจะไปจัดการเอง”
“เออ เดี๋ยวฉันกับไอโทโมะล่วงหน้าไปก่อนแล้วกันแกก็ไปตามไอ้จองเบด้วย”
“อืม”ผมพยักหน้า
“เกิดอะไรขึ้นหรอ”
“อย่ารู้เลย กลับหอเองได้ใช่ไหม”
“กลับได้ย่ะ”
“เคยมีใครบอกเธอหรือเปล่าว่าเวลาเธอตื่นปากเสียตลอดเลยนะ”มียัยแก้วไง
“ย่ะฉันมันปากสีย นายจะไปไหนกรีบไสหัวไปป่ะ”ยัยฟางไล่ นั่นสินะผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำนี่นา เรื่องที่ล้มไปทับยัยนี่ไว้เคลียร์วันหลังล่ะกัน ไปจัดการเรื่องน้องชายตัวแสบก่อนดีกว่า แต่ทำไมผมถึงรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย