ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

     ฉันหันมองไปทางที่ป๊อบปี้ยืนอยู่ รอจนร่างสูงโปร่งยอมโผล่ออกจากหลังกำแพง ใบหน้าคมคายเผยสีหน้าตกใจออกมาเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตรงออกมาหาฉันที่โต๊ะ
     "ฟางคือฉัน"
     "เกลียดนายที่สุดเลยป๊อบปี้ จะมาทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปถึงไหนกัน"
     "ฉันไม่ได้ตั้งใจฟาง ทุกอย่างที่ฉันทำฉันมีเหตุผล ฉันอยู่ใกล้เธอไม่ได้แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่อยากอยู่ใกล้ ๆมันทรมานมากเลยนะกับความรู้สึกแบบนี้
     "นายหน่ะหรอเจ็บ ความเจ็บปวดของนายเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันรู้สึกหรอก"
     "ฟางฉันไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่าคำขอโทษแต่ฉันกับเธอเราไม่สมควรที่จะรู้จักกันเลย"
     "นายมันงี่เง่า ฉันให้โอกาสนายครั้งสุดท้ายจะบอกความจริงกับฉันก่อนที่นายจะไม่มีโอกาสพูดอีก"
     "ฟางฉันขอโทษ"
     "ป๊อบปี้"
     ฉันตวาดลั่น น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้าฉันทั้งโกรธเสียใจและผิดหวังที่คนตรงหน้าเอาแต่พูดว่าขอโทษ บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยมากจริงฉันคิดว่าหมอนั่นจะยอมพูดอะไรออกมาสักทีแต่เปล่าเลยหมอนั่นไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่น้ย เขาเพียงแค่กอดปลอบ พอฉันคลายสะอื้นเขาก็ทำท่าจะเดินจากไป
     "ฟางฉันบอกไม่ได้จริงๆ"
     "ไม่เป็นไร ฉันก็คิดไว้แล้วว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้ลาก่อนนะป๊อบปี้ ฉันจะตามครอบครัวไปเรียนอเมริกา นายจะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่นายไม่ได้รักอีก”
     "หมายความว่ายังไงฟาง"
     "พี่จองเบหน่ะเค้าไม่ได้มาเที่ยวไทยหรอกนะ เค้ามาเพื่อจะตามฉันกลับอเมริกา หลายวันมานี่ฉันมานั่งคิดดูแล้วอยู่อเมริกาก็ดีเหมือนกัน"
     "ไม่ให้ไป"
     "มีสิทธิ์ห้ามด้วยหรอ"
     พอโดนฉันท้าทาย หมอนั่นก็ดึงฉันให้นั่งลงบนตักเค้าแล้วกอดแน่น ฉันตกใจมากกับท่าทางที่อยู่ๆก็เปลี่ยนไปของเขานี่มาไม้ไหนกันแน่
     "อื้อปล่อยนะ"
     "ก็ลองไปดูสิ ฉันไม่ปล่อยหรอก"
     "ฉันไม่กลัวนาย นายก็รู้ และก็ไม่มีอะไรจะห้ามไม่ให้ฉันไปอเมริกาได้ด้วย"
     "โอเคๆ ถ้าเธอรู้เหตุผลฉันแล้วเธอจะไม่ไปใช่ไหม"
     "เหตุผลนายหน่ะหมดโอกาสพูดไปตั้งแต่ห้านาทีที่แล้วหล่ะ ไอ้ปอบบ้า"
     ฉันฟาดมือลงไปที่แขนขาวๆของหมอนั่นให้ปล่อยฉันออก แต่เขาก็กลับกอดแน่นขึ้นจนกระดูกจะแหลกอยู่แล้ว แถมยังเอาหน้าหล่อๆมาเกยที่ไหล่ฉันอีกต่างหาก
     "นี่ขออยู่แบบนี้อีกหน่อยนะ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว"
     "ให้มันตายเลยสิ ทีฉันร้องไห้นายยังไม่เห็นสนใจเลย"
     "ใครว่าหล่ะ ถ้าไม่สนใจจะคอยตามแบบนี้หรอ"
     "ไม่ต้องพูดมากเลย ฉันไม่สนใจนายแล้วปล่อยปล่อยยยยย"
      ฉันดิ้นขลุกขลัก คราวนี้ขัดขืนแบบจริงจังจะได้รู้ซะมั้งว่าฉันหน่ะไม่ใช่ของตาย ที่คิดจะมารักก็มาคิดจะเย็นชาก็ไม่สนใจ
      "อย่าดิ้นสิเดี๋ยวก็ตกหรอก ชู่วววนิ่งสิครับคนดี"
      "ไม่ใช่เด็กนะ”
      “ก็ดีแล้วที่โตแล้ว งั้นก็โตพอที่จะเป็นแฟนกันได้ใช่ไหม”
      "ไม่ใช่เด็กนะ ถ้าจะปลอบไปปลอบน้องหวายสิ"
      ฉันเบือนหน้าหนี ประชดเขาขอบตาร้อนผ่าวอีกแล้วเรา ป๊อบปี๊โยกหัวฉันไปมาอย่างอ่อนโยน
      "ไม่เอาไม่ร้องไห้ อยากรู้ไม่ใช่หรอไงว่าทำไมถึงไม่อยากให้อยู่ใกล้อ่ะ"
      ฉันนิ่งเงียบไป คือความจริงอยากรู้มากไงแต่ถ้าบอกมีหวังเสียฟอร์มจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไหนๆก็ไหนๆหล่ะเล่นตัวอีกนิดนึงดีกว่า
     "ไม่อยากรู้แล้ว"
     "แต่ฉันอยากบอกและเธอต้องฟัง  จำได้ไหมตอนที่เธอหายตัวไป ปริ๊นจะบอกที่ซ่อนของเธอก็ต่อเมื่อมีข้อแลกเปลี่ยน"
     "ข้อแลกเปลี่ยนอะไร"
     "ปริ๊นขอให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอ มันขอโอกาสจีบเธอ ฉันสัญญาไปแล้วเลยต้องทำตามที่ทันขอทุกอย่าง"
     "ทำไมนายไม่บอกฉัน"ป๊อบปี้ปล่อยมือจากเอวฉัน มือหนาเลื่อนมากุมมือของฉันไว้
     "มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องทำให้เธออึดอัดตามไปด้วย ก็ดีเหมือนกันจะได้เปิดโอกาสให้เธอมองคนอื่นแต่ถ้าเธอต้องการฉันนั้นก็อีกเรื่องนึง"หมอนั่นยักคิ้วกวนๆเกือบจะซึ้งแล้วนั เกือบจะ
     "ใครเค้าต้องการนายกันย่ะ แล้วต่อจากนี้นายจะทำอะไรต่อไปฮะ"
     "ก็คงจีบเธอแข่งกับปริ๊นมั้ง ก็คนมันรักไปแล้วจะให้ทำยังไงได้"
      "ร รักหรอ ไม่จริงอ่ะนายยังบอกว่ารักยัยหวายอยู่เลย"
      "ก็แค่ประชด ไม่เคยรู้เลยหรือไงว่าเธอหน่ะน่ารักแค่ไหน หืมมม"
      "เพ้อเจ้อไม่คุยกับนายแล้วปล่อยมือซะฉันจะกลับบ้าน"
       ฉันกระชากมืออกยังไงก็ไม่สำเร็จนายป๊อยจับมือฉันไว้แน่นมาก"จับไว้แบบนี้ก็ไปส่งที่บ้านได้ครับ"ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มมาให้ เขาจูงมือฉันออกจากห้องเรียน จะเอาให้ละลายกันไปข้างหนึ่งเลยใช่ไหม
                ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาเป็นยังไง เราเจอหน้ากันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อเวลาทุกนาทีในโรงเรียนของฉันแทบจะเป็นของเขา แต่เราไม่ได้ทำตัวเหลวไหลกันนะ ก็อย่างที่รู้ว่านายป๊อบหน่ะเป็นถึงประธานนักเรียนแล้วก็เข้มงวดเรื่องกฎระเบียบมาก ยิ่งกับฉันยิ่งเข้มงวดมากเป็นพิเศษ
          “มาสาย ตัดสิบคะแนน”
          “ก็รถมันติดนี่นา”ฉันถลึกตาใส่เขา ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตรงอย่างกับไม้บรรทัด
          “นั่นมันเหตุผลของเธอ ให้ไปรับก็หมดเรื่อง”บ้าเข้าทางนายเลยนะสิ แค่ให้ไปส่งฉันก็กลัวจะโดนเฮียจองเบฆ่าตัดตอนตายแล้ว ถ้าเฮียรู้อนาคตอันใกล้ได้ไปอเมริกาแน่นอน
          “ก็คนมันตื่นสายนี่นา ช่างเหอะไม่คุยกับนายแล้วข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน”
          “เอาไปกิน ทีหลังหัดตื่นให้มันเช้าๆรู้ไหม”ป๊อบปี้โยนแซนวิชมากับกาแฟ
          “อื้อ รู้แล้วหน่าขอบใจสำหรับมื้อเช้านะ ฉันไปเรียนก่อนนะ”
          “เดินไปส่งไหม”
          “ไม่ต้องเลย ยังไม่เคลียร์เรื่องปริ๊นนะ”ฉันติง ช่วงนี้ฉันแทบจะไม่เห็นปริ๊นเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าบังเอิญหรือเขารู้เรื่องฉันกับป๊อบปี้ ก็ได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นอย่างหลังฉันไม่ค่อยโอเท่าไรถ้าพี่น้องจะทะเลาะกันเพราะฉัน
          “ไม่ต้องเครียดหน่า ฉันจัดการได้ เห็นไหมนี่ไงสาเหตุที่ฉันไม่บอกเธอ”
          “สาเหตุอะไรของนาย”
          “ก็เพราะเธอชอบห่วงความรู้นึกคนอื่น แล้วเวลาที่เธอเครียดก็จะทำหน้ามุ้ยแบบนี้”มือเรียวแตะที่แก้มฉันเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปโยกศีรษะฉันไปมา ก็เป็นอย่างที่ป๊อบปี้พูดตอนนี้ฉันค่อนข้างกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของพี่น้องกลัวว่าตัวเองจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่าเดิม
          “นายแน่ใจใส่ไหม ว่าเรื่องมันจะไม่แย่มากไปกว่าเดิม”
          “ไม่หรอกวางใจเถอะนะ เธอหน่ะตั้งใจเรียนไปเถอะถ้าแอบหลับจะโดนไม่ใช่น้อย”
          “รู้แล้วหน่า นี่ฉันยังไม่เคลียร์อีกเรื่อง”
          “เรื่องอะไร”
          “ก็เรื่องยัยหวายไง ถ้าฉันโดนตบนี่เพราะนายเลยนะ”
          คิดถึงยัยนั่นแล้วก็อดสยองไม่ได้ขนาดฉันกับป๊อบปี้ยังไม่ได้เป็นอะไรกันยังเกือบโดนตบเลย ถ้ายัยหวายรู้ว่าฉันกับป๊อบปี๊คบกันมีหวังฉันโดนกระโดดตบแน่ T^T
                “ฉันคุยกับหวายแล้วถ้ายังมาวุ่นวายกับเธอเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง ห้ามไปทะเลาะรู้ไหม”
                “ย่ะ นี่นายส่งฉันแค่นี้พอแล้ว ถ้าไปถึงห้องมีหวังเฟย์กับแก้วล้อจนลูกฉันบวชแน่”
                “หึ ความจริงมันก็ไม่นานหรอกนะถ้าลูกของเราจะบวชหน่ะ เรียนจบปุ๊บแต่งงานปั๊บโอเคมะอีกสองสามปีลูกเราก็ออกมาวิ่งเล่นแล้ว”
                “กล้าพูดนะย่ะว่าลูกของเราใครเค้าจะแต่งกับนาย ไม่พูดด้วยแล้วฉันไปเรียนแล้วนะไม่อยากสายไปมากกว่านี้”
                “เดี๋ยวเย็นนี้ไปรับหน่ะครับที่รัก”
                ป๊อบปี๊ตะโกนไล่หลัง ไอ้คนหน้าด้านพูดบ้าอะไรเนี่ยยังไม่แต่งงานลูกเลิกอะไรเล่า โอ๊ยแก้มฉันทำไมมันแดงแข่งกับลูกตำลึงแบบนี้เนี่ยถ้าใครเห็นเข้าฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนนนนน
                ป๊อบปี๊รอจนเห็นร่างบางเดินเข้าห้องไป แล้วค่อยไปเข้าห้องเรียน ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาอดเป็นกังวลเรื่องฟางไม่ได้ ช่วงนี้คงต้องให้อยู่ในสายตาตลอดเพราะเค้าไม่รู้เลยว่าคริสจะจ้องเล่นงานฟางอีกเมื่อไร
                ลับหลังร่างของทั้งสองคนปริ๊นเดินออกมาจากมุมมืด แววตาอ่านไม่ออกว่าผิดหวังหรือเคียดแค้นกันแน่ คนคนหนึ่งกำลังทรยศต่อคำสัญญาที่มีให้เขา มันไม่น่าโกรธเท่าคนนั้นเป็นพี่ชายแท้ของตัวเอง คริสเดินตามหลังปริ๊นมาติดๆมือหนาวางลงบนบ่าเหมือนว่าเข้าใจความรู้สึกเขา
              “นายเห็นแล้วใช่ไหมว่ามันก็แค่หลอกใช้นาย มันไม่มีทางหลีกทางให้นายได้คบกับฟางหรอกนายอยากเห็นมันมีความสุขบนความทุกข์ของนายหรือไง”
              “นายจะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามา ถ้าทำให้มันได้รับความเจ็บปวดบ้างฉันจะทำ”