ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

 
 “ เฮ้ ที่รักน้องฟางเป็นไงบ้างคะ"
อีตาโทโมะเนียนเดินเข้ามากอดเอวฉัน มันจะหอมแก้มแล้วถ้าฉันไม่เอามือดันปากไว้ก่อน ไม่เนียนลวนลามฉันสักวันจะตายไหมไอ้หื่นนนนนน
                 "คนหรือปลาหมึกเนี่ย ปล่อยนะโว้ย"
                 "คิดถึงนะครับ"
                 "มันใช่เวลาไหมไทโมะ โรคจิตว่ะ"
                พี่เขื่อนปลายตามองหน้าโทโมะอย่างหมั่นไส้ ด่ามันเลยคะพี่เขื่อน เอ๊ะนี่ตกลงฉันแฟนใครกันแน่นิ ไม่รู้อ่ะหมั่นไส้ไอ้โทโมะหน้าหม้อนี่
                "ไอ้ที่บ่นนักบ่นหนาเพราะว่าอยากทำอะไรกับใครบางคนแล้วเค้าไม่ยอมให้ทำหรือเปล่าว่ะ"
                 "ไอ้โทโมะ หุบปากไปเลย"
แล้วพี่เขื่อนก็ไล่เตะนายโทโมะยกใหญ่ ก็สมควรอ่ะ ปากหาเรื่องตลอด ทะเลาะกันเสียงดังจนต้องบอกให้เบาลงหน่อยเพราะเกรงใจคนข้างห้อง แล้วก็คนป่วยที่นอนหลับอยู่
                 "แก้วเฟย์กลับก่อนนะ พอดีมีธุระที่บ้านนะ"
                "เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"อย่ามายุ่งกับเฟย์นะ"
                เฟย์วิ่งหนีออกไปนอกห้องพี่เขื่อนวิ่งตามไปแบบหัวเสีย  ดูท่าทางจะมีปัญหากันอยากรู้แต่ไม่กล้าถามไม่อยากมีนิสัยเหมือนพี่โทโมะ
                "ทะเลาอะไรกัน"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ เห็นพี่เป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านหรือไง"        
"รู้ตัวด้วยหรอ นี่เดี่ยวก่อนเห็นพี่ประธานบอกว่านายจะดูแลยัยฟางแทนพี่ประธานหรอ"
                "ที่รักพี่โดนใส่ร้ายนะครับ ป๊อบปี้มันขี้อิจฉา"
                "คิดว่าฉันจะเชื่อคนเครดิตติดลบอย่างนายหรือเชื่อคนที่ประวัติดีเลิศแบบพี่ประธานย่ะ"
                "พอๆไม่พูดเรื่องนี้แล้ว"
                "ไม่ต้องทำหน้านอยด์เลย ฉันล้อเล่นย่ะแล้วเพื่อนนายเมื่อไรจะมาเยี่ยมฟางอีก"
                "เดี๋ยวมันก็มา คงมาเหมือนทุกวันมาดูยัยฟางหลับ"
                 "ทำไมตัองเสียสละอะไรขนาดนั้นด้วยนะ"
                  "ถ้าแก้วมีคนที่รักแก้วจะเข้าใจเองแหละครับ"
                 "พี่ประธาน"
                "เออ ไอ้ป๊อบมาก็ดีแล้วฉันกับแก้วว่าจะไปหาอะไรกินข้างล่างพอดี ใช่ไหมจ๊ะที่รัก"
                 "ก็เพิ่งกินมาไม่ใช่หรอ"
                "ไปเหอะหน่า ก็พี่หิวนิ"
                "อืมๆก็ได้งั้นฝากฟางด้วยนะคะ"
                 "ครับ"
(ฟางsaid)
                ฉันรู้สึกตัวตั้งแต่ที่ยัยเพื่อนตัวแสบเถียงกันเรื่องนายป๊อบปี้แล้วหล่ะ แต่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา พวกนี้มีเรื่องปิดบังอะไรฉันอยู่ ยิ่งนายปอบยิ่งน่าสงสัยทำไมต้องมาเยี่ยมตอนที่ฉันหลับ
                 "วันนี้อาการดูดีขึ้นเยอะเลยนะครับ แต่ทำไมไม่กินสปาเก็ตตี้ที่ฉันทำให้หล่ะ" 
หมอนี่ทำหรอไหนแก้วบอกว่าซื้อมายัยแก้วโกหกหรอ อยากจะถามให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็กลัวว่าคนบางคนจะพรวดพราดหนีไปโดยไม่ทันได้คุยกัน ยิ่งฟังน้ำเสียงเศร้าเจือด้วยความห่วงใยยิ่งอดไม่ได้ที่อยากรู้ความคิดของคนตรงหน้า
                 "พักผ่อนนะ แล้วพรุ่งจะมาใหม่"
                มือหนาวางลงบนหัว โดยไม่ต้องลืมตาไม่ต้องรู้ว่าสายตาคู่นั้นจะมองมาแบบไหน แต่หัวใจก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากการกระทำของคนคนนี้  น้ำใสๆไหลออกมาทั้งที่ฉันยังคงหลับตาอยู่ พยายามอย่างมากที่จะทำให้คล้ายคนที่กำลังฝันร้าย
                "ร้องไห้ทำไม ฝันร้ายหรอครับหืม"
                 ร่างหนาประคองตัวฉันเข้ามากอดไว้ กอดแน่นราวกับกลัวฉันจะหายไป มือหนาลูบหลังอย่างอ่อนโยนคล้ายจะปลอบให้คลายสะอื้น แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะสิ นายมาทำแบบนี้ทำไมป๊อบปี้ จะทรมานกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยหรอ
ความรู้สึกทั้งหลายประดังประเดเข้ามาทั้งความรักความไม่เข้าใจ ความน้อยใจที่หมอนี่ไม่มาใยดีฉันเลย น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลพรูออกมาแทนความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาได้
                ฉันนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ในห้องเหลือเพียงฉันกับความว่างเปล่าหมอนั่นก็กลับไปได้สักพัก น้ำตาของฉันก็หลุดไหลไปนานแล้วด้วย ช่างเถอะมัวแต่คิดถึงไอ้ปอบนั่นก็รังแต่จะทำให้จิตใจขุ่นมัว ไปล้างหน้าล้างตาเพื่อว่าความเย็นของน้ำจะทำให้สับสนกับเรื่องบ้านี่น้อยลงไปบ้าง
                "ฟางๆอยู่ไหนอ่ะ"
                "อยู่ในห้องน้ำเดียวออกไป"
ฉันตะโกนตอบ พอโผล่ออกมาจากห้องน้ำก็โดนลากขึ้นเตียงเลย ตามด้วยคำบ่นคำด่าอีกเป็นชุด ยังกับฉันหนีออกจากเตียงไปโดดตึกงั้นแหละ
                "ตกใจแทบแย่นึกว่าแกเป็นอะไรซะอีก ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
                "ก็แค่ไปล้างหน้าย่ะ เพิ่งตื่นเมื่อกี้เอง"
                "ไปๆกินสปาเก็ตตี้เย็นหมดแล้ว เห้ยแกไปโดนอะไรมา"
                แก้วชี้นิ้วมาที่รอยเลือดวงใหญ่ตรงท้อง ฉันมองตามมันจะไปมีรอยเลือดได้ยังไงในเมื่อฉันแค่หัวกระแทกนิดหน่อยเท่านั้นเอง หรือว่า นี่มันเลือดนายปอบ เมื่อกี้หมอนั่นเพิ่งกอดฉัน
"เลือดนายป๊อบปี้หน่ะ ถามจริงเหอะมีอะไรที่แกรู้แล้วยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า"
"ไม่มีนิ"
"โอเค ฉันจะออกจากโรงพยาบาลไปถามไอ้บ้านั่นเองก็ได้"
ฉันเตรียมจะกระชากสายน้ำเกลือออก แต่ยัยแก้วห้ามไว้ก่อน
                "เห้ย ใจเย็นดิคือว่า”
“คือว่าอะไร”
ฉันเร่ง ยิ่งอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่นอน
“พี่ป๊อบปี้เค้าไปช่วยแกกับไอ้เด็กปริ๊นอะไรนั่นแหละ แต่พลาดถูกแทงที่ท้องแถมยังถูกกระทืบปางตายอีก ดีนะที่โทโมะกับเขื่อนไปช่วยไว้ทัน”
“ฮะนายป๊อบปี้ถูกแทง ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เห็นว่าหนีไปได้ยังไงแกก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน”
“แล้วทำไมหมอนั่นต้องแอบมาเยี่ยมฉันด้วย”
“ฉันก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามีเหตุผลบางอย่าง ที่ฉันรู้ก็มีแค่นี้”
“แกแน่ใจใช่ไหมว่ารู้แค่นี้”
“แน่ใจสิ แต่ขอร้องเถอะอย่าบอกพี่ประธานว่ารู้เรื่องนี้จากฉันไม่อย่างงั้นฉันตายแน่เลย”
“อืมไม่บอกหรอกหน่า เอาเป็นว่าถ้าหมอนั่นไม่อยากให้รู้ฉันก็จะไม่รู้ ถ้าเค้าไม่อยากโผล่หัวมาให้ฉันเห็นฉันก็จะไม่สนใจเค้าแล้ว”
“จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ”
“กับปอบใจดำแบบนั้น ไม่ต้องไปสนใจหรอกคอยดูนะแม้แต่หน้าหมอนั้นฉันก็จะไม่มอง ไม่แคร์ ไม่สนใจแล้ว”
“แสดงว่าแต่ก่อนแกมอง แกแคร์ แกสนใจ นี่อย่าบอกนะว่าตกหลุมรักเค้าไปแล้ว”
“บ้าหรอ ฉันเอ่อฉันก็แค่ชอบมั้ง”
“อร้ายยยย  รักแท้แพ้ใกล้ชิด”
“รักบ้ารักบออะไรเล่า แค่ชอบก็พอย่ะ”
“จ้า แค่ชอบก็แค่ชอบ”
“ไม่รู้แหละ ยังไงโกรธก็คือโกรธฉันไม่มีทางหายโกรธหมอนั่นง่ายๆแน่”
“แกทำตัวเหมือนผู้หญิงที่กำลังรอให้แฟนมาง้อเลย”
“ไม่พูดกับแกแล้วจะนอน”
“อ่ะแล้วสปาเก็ตตี้อ่ะ”
“ไม่กิน”
“ไม่กินงั้นฉันเอาไปทิ้งนะ”
“ไม่กินแต่ห้ามทิ้งนะโว้ย เก็บๆไว้แหละเสียดายของ”
ฉันหันหน้าหนีสายตาจับผิด แก้มนวลกลายเป็นสีแดงจัดจนรู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ใบหน้า ความรู้สึกที่คนที่ชอบอุตส่าห์ยอมโดนแทงเพื่อช่วยเรา มันเหมือนเค้าพยายามปกป้องถนุถนอมเราอย่างงั้นแหละ แค่คิดก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกแต่ความขุ่นข้องในใจก็ใช่ว่าจะหายไป ฉันรอนายอยู่นะไอ้บ้าถ้านายไม่รีบบอกเหตุผลของการกระทำบ้าๆนี่ฉันจะไม่รักนายแล้ว