ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ
เขียนโดย 
African_violet
วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 19.56 น.
แก้ไขเมื่อ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2563 13.00 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่
ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องของโรงพยาบาล ชุดนักเรียนก็ถูกเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ สายน้ำเกลือโยงใยมาที่หลังมือฉัน เอ๊ะเดี๋ยวนะถ้าอยู่โรงพยาบาลก็แปลว่าฉันต้องเป็นคนป่วย โอ๊ยปวดหัวทำไมมันมึนๆแบบนี้นะ เหมือนว่าโรงพยาบาลหมุนกลับตาลปัดไปหมด
“ฟื้นแล้วหรอ”ปริ๊นถามขึ้นมา
“ปริ๊น เกิดอะไรขึ้น”
“เธอโดนจับตัวไปตอนนี้ปลอดภัยแล้วหล่ะ ไม่ต้องกลัว”
“กลัวบ้าอะไรหล่ะ ก็แค่คิดว่าฉันประมาทเกินไปเลยถูกจับตัวได้ง่ายๆแล้วนายไปช่วยฉันมาหรอ”
“นี่เจ้เราอยู่กันสองคนถ้าฉันไม่ช่วยใครจะช่วยครับ”
“ไอ้บ้างั้นก็ขอบคุณนะ”
ปริ๊นเป็นคนช่วยฉัน แล้วคนที่บอกให้ฉันนั่งรออยู่นานสองนานมันหายหัวไปไหนกันนะ ทั้งที่ฉันอยากให้เขาเป้นคนแรกที่จะมาดูและ มาปกป้อง แต่ทำไมเวลาแบบนี้ถึงไม่อยู่
ฮึก ฮึกกก ฉันเบนหน้าไปทางอื่นแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา รู้สึกสมเพชตัวเองซะมัดที่มานั่งคิดถึงคนที่ไม่สนใจเรา
“ฟางเธอเป็นอะไร”
“เปล่าเจ็บแผลหน่ะ แล้วแก้วกับเฟย์รู้เรื่องรึเปล่าเน่ย”
ฉันปาดน้ำตาแล้วส่งยิ้มบางๆไปให้ นี่ไม่ใช้เวลามาทำตัวอ่อนแอวะหน่อย หมอนี่อุตส่าห์ช่วยฉันจะมานั่งร้องห่มร้องไห้ทำไม
“อย่าหลอกฉันเลย เรื่องป๊อบปี้ใช่ไหม”
“เปล่านิ นายคิดมากหน่า”
“ถ้าเค้าไม่รักคบกับฉันได้ไหม”
ฉันเบิกตากว้างกับคำขอคบแบบโต้งๆ อยู่ดีๆก็มาขอฉันคบแบบนี้เนี่ยนะ ตอนที่ไปช่วยฉันไอ้ปริ๊นมันสมอกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่า ที่ฉันเข้าไปมันไม่ชอบฉันไม่ใช่หรือไง
“ล้อเล่นเหอะ”
“เปล่าฉันพูดจริง”
“นี่อำกันเล่นใช่ไหมเนี่ย โด่ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นฉันไม่เชื่อหรอกหน่า”
“สำหรับเธอฉันไม่เคยโกหก เธอไม่รู้หรือไงเพราะอะไรฉันถึงไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง เพราะว่าฉันไม่เคยอยากเป็นน้องชายเธอ ฉันอยากเป็นคนรักของเธอ”
“ขอโทษนะแต่สำหรับฉันนายคือน้องชาย ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ไม่เป็นไร ฉันจะรอรอวันที่เธอหันมามองฉัน”
“ขอบคุณนะ และก็ขอโทษที่ฉันให้ความรักนายในแบบที่นายต้องการไม่ได้ แต่ขอร้องเถอะอย่ากลับไปทำร้ายตัวเองแบบนั้นเลยนะ”
“ฉันจะไม่กลับไปทำแบบนั้นอีกแล้วหล่ะ แต่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม”
“อะไรหรอ”
“เอ่อ คือว่า”
โครมม มม
“แก้วเปิดประตูเบาๆสิ”
“โอ๊ยของเต็มมือขนาดนี้จะเปิดเบาๆยังไง”
“นี่พวกแกยังจำได้อีกหรอว่ามีฉันเป็นเพื่อนหน่ะ”
“โอ้ๆ อย่างอนดิที่มาเยี่ยมช้าเพราะมัวแต่ไปหาของโปรดมาเยี่ยมแกนะเนี่ย เออฟางฉันว่าแกไปทำบุญบ้างเหอะช่วงนี้เจอแต่เรื่องซวยๆ”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ”
“ซื้ออะไรมาอ่ะแก”
“สปาเกตตี้ของโปรดฟางไง เนี่ยร้อนๆเลยนะ”
“ขอบคุณมากเฟย์ รักเฟย์ที่สุดเลย”
“นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยถือมานะ”
“ฉันก็รักแกเหมือนกันแหละย่ะ”
“ปริ๊นฉันว่านายกลับไปพักดีกว่าไหม เหนื่อยมาเยอะแล้วนิ”
“อืมฝากฟางด้วย”
พอปริ๊นเดินออกไปแก้วก็เริ่มหัวข้อเม้ากันทันที
“นี่แกไอ้เด็กนั่นชอบแกอ่ะดิ”
“เออ”
“แล้วฟางว่าไงอ่ะ เค้าก็หล่อดีนะ”
“โหชมผู้ชายคนอื่นจะฟ้องเขื่อน”
“แก้วอ่ะ นิสัยไม่ดีก็บอกกี่ครั้งแล้วว่าเฟย์กับพี่เขื่อนไม่ได้เป็นอะไรกันเฟย์เกลียดหมอนั่น”
“ดูดิหน้าแดงเลย ไอ้ฟางไม่ต้องทำเป็นหลับเคลียร์ให้จบก่อนดิ”
“ฉันก็บอกว่าเห็นเป็นแค่น้องชายก็เท่านั้น”
“แหม เพราะชอบพี่ชายเค้าหรือเปล่า”
“เออ พอใจพวกแกไหม แล้วก็หยุดพูดเรื่องของหมอนั่นสักทีมาดูดำดูดีก็ไม่มี ทั้งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ๆ”
“แกฉันว่าบางทีมันอาจมีเหตุผลนะ”
“ข้ออ้างมากกว่าสิ”
“ เฟย์ว่า”
กริ้งงง กริ้งงง กริ้งงง
“ใครโทรมารับดิเฟย์”
“เออคือ”
ยัยเฟย์ไม่พูดอะไรแต่โชว์หน้าจอให้ฉันกับแก้วดู ก็นึกว่าใครที่แท้ก็พี่จองเบ ห้าพี่จองเบพี่เปลี่ยนชื่อเป็นจองเวรจองกรรมดีไหมทำไมต้องโทรมาตอนนี้ คืนรู้เข้าการกลับอเมริกาได้กลายเป็นอนาคตอันใกล้แน่ T^T
“ทำไงดีอ่ะแก้ว ฟาง”
“รับเลยๆ เปิดเสียงด้วย”
(เฟย์ ฟางเป็นอะไรทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ พี่โทรหาทั้งคืนเป็นร้อยๆสาย ยิ่งตอนเช้าปิดเครื่องหนีไปเลยนี่มันอะไรกันครับ)
“พี่จองเบคะ ใจเย็น ก่อนนะฟางมันลืมมือถือไว้ที่แก้วอ่ะ แล้วแก้วลืมดูว่าพี่โทรมาก็เลยไม่ได้รับ”
(ยัยฟางนี่นะลืมมือถือ)
“พี่จองเบก็รู้นิคะว่าฟางขี้ลืม เฟย์ว่าอย่าตกใจไปเลยนะคะไม่มีอะไรหรอ”
(ไม่มีอะไรแน่นะ แล้วตอนนี้ฟางอยู่กับพวกเราหรือเปล่า)
“ไม่อยู่/อยู่คะ”
“แก้ว/เฟย์”
“พอๆฉันคุยเอง เอามานี่เลย”
ฉันกดเปลี่ยนมาคุยแบบปกติ
“พี่จองเบาฟางเองนะ เปล่าๆไม่ได้เป็นไรแค่ลืมโทรศัพท์นะคะ”
(น้ำเสียงดูไม่ค่อยดีเลยนะ)
“ไม่ได้เป็นอะไรจริง เดี๋ยวface timeให้ดูเลยไหม”
(เอาพี่เชื่อก็ได้แล้วทำไมพี่ไปหาที่หอไม่เจอ)
“แหมพี่ชายคะอายุปูนนี้แล้วจะให้อยู่แต่บ้านก็ไปค้างบ้านเพื่อนบ้างอะไรบ้างสิคะ”
(แน่ใจนะ)
“คะ”
(งั้นพี่ไปทำงานนะ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ)
“บายคะ”
ฉันกดวางสายโทรศัพท์ รู้สึกโล่งอกที่ไม่ถูกจับได้
“เป็นไงบ้าง”
“ก็เชื่อดิ มือชั้นนี้หล่ะ”
“แปบเฟย์พูดเรื่องพี่ป๊อบต่อก่อนฟางคิดว่าพี่ป๊อบไม่สนใจฟางจริงๆหรอ”
“พอๆ นี่พวกแกได้ค่านายหน้าป่าวเนี่ย เชียร์กันจังฉันหิวแล้วอยากหาอะไรกิน”
“อ้อ โอเคเดี๋ยวแกะมาให้”
“งั้นฟางไปเอาน้ำมาให้นะ”
พอสองสาวออกไปแกะอาหารมาให้ฉัน จู่น้ำตามันก็ไหลออกมาวันนี้ฉันร้องไห้เพราะนายสองรอบแล้วนะถ้านายยังไม่ยอมมาหาฉันจะโกรธจริงๆนะ
“เออ ฉันจะถามว่าแกจะ.. เฮ้ยฟางเป็นอะไร”
แก้วรีบเข้ามากอดปลอบฉันเท่านั้นแหละบ่อน้ำตาแตกเลย ฉันร้องไห้ไปสะอึกสะอื้นไปเหมือนเด็กแต่ก่อนฉันไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ เพราะนายคนเดียวเพราะนายคนเดียวป๊อบปี้
แก้ว said
“หลับไปแล้วหล่ะ”
ฉันหันไปพูดหันยัยเฟย์ที่นั่งทำหน้าจะร้องไห้ตามอยู่ข้างๆ ถ้าร้องขึ้นมาอีกคนนี่ฉันจะร้องตามแล้วนะบ้านสร้างเขื่อนกันหรือไงถึงได้สั่งน้ำตาได้ขนาดนี้
“เรื่องพี่ประธานแน่เลย แก้วจะไม่บอกฟางจริงหรอว่าพี่ป๊อบปี้หน่ะ เป็นคนบอกให้พวกเรามาเยี่ยมฟางแถมยังอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำโจ๊กนี่ให้ยัยฟางทั้งที่ตัวเองเจ็บแทบตาย”
“อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวยัยฟางรู้ขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็เฟย์อยากให้ฟางรู้”
“ฟังแก้วนะเฟย์ เฟย์เคยมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกให้แก้วรู้ไหม”
“ก็มีนะ แก้วถามทำไมอ่ะ”
“เห็นไหมเรื่องบางเรื่องเฟย์ยังไม่อยากบอกแก้วเลยขนาดแก้วเป็นเพื่อนเฟย์นะ แล้วเฟย์คิดว่าพี่ประธานเค้าจะมาบอกเรื่อส่วนตัวกับเราทำไม หืมมม”
“แต่เฟย์ไม่อยากให้ฟางโกรธพี่ประธานเลย”
“ให้เค้าเคลีย์กันเองดีกว่าเฟย์”
เฟย์เงียบไป ใบหน้าหวานยังคงไม่คลายความกังวลก็อย่างนี้แหละน้าชอบเป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นไปทั่ว เฮ้อออออ
“เฟย์กลัวแก้ว กลัวว่าฟางจะโกรธจนไม่เหลือความรักให้พี่ประธาน เฟย์ไม่อยากให้คนสองคนที่รักกันมาก ต้องมาโกรธกันเพราะเรื่องเข้าใจผิด”
“เอ้าหน่า ให้เวลาตัดสินดีกว่าถ้าเค้าคู่กันจริงเรื่องแค่นี้เค้าทั้งคู่ต้องผ่านไปได้แน่”
...................................................................................................................
มาลงก่อนสอบปลายภาค ไว้ปิดเทอมแล้วจะมาลงให้แวะกว่านี้เน้อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
