ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

“มาแล้วหรอไอ้พี่ชาย”

ปริ๊นเดินล้วงกระเป๋าออกมาด้วยท่าทางสบายๆผมเดาไม่ออกเลยจริงๆว่ามันรู้หรือไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเชื่อไปมันได้มากแค่ไหนสิ่งเดียวที่ผมสังเกตได้จากแววตามันผมว่ามันเองก็รู้สึกห่วงฟางไม่น้อยไปกว่าผมหรอกแต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงต้องทำท่าทางแบบนั้น

“ฟางอยู่ไหน”

“น่าจะอยู่ข้างบน”

“มึงใช่คำว่าน่าจะหรอ”

ผมกระชากคอเสื้อมันอย่างเหลืออด ถ้ามันไม่ใช่น้องชายผมมันได้ลงไปกองที่พื้นนานแล้ว แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ใช่ใจอะไรเลยมันเค้นยิ้มแล้วพูดบอกผม ผมถึงได้รู้ว่าที่มันไม่ยอมพูดอะไรก็เพื่อจะให้ผมรู้สึกเจ็บปวเหมือนที่มันเคยรู้สึกตอนเสียแม่ไป

“ที่นี่เข้าใจความรู้สึกของผมตอนที่เสียแม่ไปหรือยังหล่ะ ที่ต้องเห็นแม่ตายโดยช่วยอะไรไม่ได้”

“แล้วแกคิดว่าฉันไม่เสียใจหรือไง”

“แต่พี่เข้าข้างพ่อ”

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงทำตัวแบบแกแล้วแม่จะฟื้นขึ้นมาหรอไง”

“ผมไม่สนหรอก”

“แกไม่สนเรื่องพ่อฉันเข้าใจแต่แกจะไม่สนเลยหรอว่าฟางจะเป็นตายร้ายดียังไง”

“ผมไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ พี่ก็รู้ว่าผมชอบฟาง”

“ถ้าชอบฟางจริงๆ แกก็ช่วยเปิดทางให้พวกฉันไปช่วยฟางหน่อย”

“พี่คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือยังไง ถึงจะเดินเข้าแบบไม่มีอาวุธเลย”

ผมครุ่นคิดก็จริงอย่างที่มันว่าผมไม่มีอาวุธอะไรเลย ส่วนอีกฝ่ายไม่มีทางแน่นอนที่มันจะมาตัวเปล่ายังไงก็ต้องมีอาวุธครบมืออยู่แล้ว ผมไม่อยากมีเรื่องแน่ละแต่ถ้าเข้าไปตัวเปล่าผมก็เข้ากับดักให้พวกมันกระทืบอ่ะดิ

อาจจะสงสัยกันว่าทำไมไอ้คริสมันต้องมาจองล้างจองผลาญผมกับครอบครัวด้วย แต่ก่อนมันก็เคยอยู่กลุ่มเดียวกับผมและก็พวกเขื่อน  แต่พอมีเรื่องครีมทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษแต่มันไม่มีประโยชน์ ครอบครัวนั้นเกลียดผมเข้าไส้เกลียด โดยเฉพาะคริสมันเลิกเป็นเพื่อนกับผมทำเรื่องเลวๆหนักเข้ามันก็ลากไอ้ปริ๊นไปทำเรื่องเลวกับมัน เพราะมันรู้ว่านั่นจะทำให้ผมเจ็บปวดเหมือนที่มันเจ็บปวด

 “ยืนเงียบเลยนะกำลังคิดถึงเรื่องนั้นอยาหรือไง เรื่องเลวๆที่นายเคยทำไว้นะ”

“ไอ้ปริ้นนี่หุบปากไปก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ”

“หึๆ ทำตัวแสนดีที่แท้ก็เน่า อยากให้ฟางรู้เรื่องนี้จัง”

“แกไม่ต้องบอกฟางหรอกฉันจะเป็นคนบอกฟางเรื่องนี้เอง เพราะฉันไม่มีอะไรปิดบังคนที่ฉันรักอยู่แล้ว”

“หึ จะคอยดูแล้วกันว่าจะรักกันไปได้กี่น้ำ”

“แปบนะนี่มันใช่เวลาที่พวกนายจะมาเถียงกันไหม ปล่อยให้ยัยฟางตายก่อนไหมถึงจะเข้าไปช่วยนะ”

“เอางี้ไอ้เขื่อน พวกแกไปดักรออยู่ข้างล่างแล้วโทรตามเบอร์นี้ บอกว่าคุณหนูป๊อบปี้ต้องการความช่วยเหลือด่วนเลยนะ แกด้วยปริ้นไม่ต้องตามขึ้นไป”

“อืมๆ แกจะเอาคนของฉันเพิ่มอีกไหม”

“ไม่หรอกแค่นี้ฉันน่าจะเอาอยู่ แค่เผื่อไว้เซฟนะ วันนี้แหละจะได้ชำระสิ่งที่ค้างไว้ให้หมดไปเสียที ฉันจะได้ไม่ต้องจมกับความรู้สึกผิด”

“อย่าบอกว่าแกจะลุยมือเปล่า”

“หึหึ”

ผมแจกแจงหน้าที่เวลาเฉพาะหน้าแบบนี้มีหมัดก็ลุยด้วยหมัดหล่ะครับ แต่ก็อย่างที่ไอ้ปริ๊นว่าผมไม่ใช่เด็กแสนดีอะไรขนาดนั้น ผมเองก็มีมุมบางมุมที่ไม่ได้เปิดเผยให้ใครเห็นเหมือนกัน ใครจะรู้ว่าประธานนักเรียนที่รักษาระเบียบเข้มงวดอย่างผมจะเก่งเรื่องต่อยตีเป็นที่หนึ่งเยาวชนที่ดีไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะครับเรื่องทะเลาวิวาทมันไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก

“อ้อ ฉันลืมไปว่าแกมันโหดตัวพ่อเลยนิ”

“ถ้าฉันไม่กลับมาเป็นประธานนักเรียนแทนฉันด้วยนะไอ้เขื่อน”

“ปากหรอกไอ้ป๊อบ ถ้าแกไม่กลับมาก็เรื่องของแกแต่ช่วยน้องฟางคนสวยมาให้ได้นะเว้ยเดี๋ยวฉันดูแลให้เอง”

ไอ้โทะโมะบอกคือถ้ามันไม่ใช่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานผมกระโดดถีบมันแล้วครับ แหมกวนตีนได้ทุกที่ทุกเวลาเลยนะครับเพื่อนรัก

“ทำตัวเป็นพระเอกถ้าศพไม่สวยอย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน”

“ไม่ต้องหรอกไอ้เด็กเวร ฉันจะอยู่คอยควบคุมให้แกประสาทเสียไปจนกว่าแกจะดูและตัวเองได้หล่ะ ก็แกเป็นน้องคนเดียวของฉันนิ”

ผมเห็นไอ้ปริ้นหน้าเจื่อนไป ไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่ให้มันขึ้น ไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ว่าผมห่วงมันแค่ไหน แต่ใจก็มันไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกเหล่านั้นมากกว่า และผมก็จะรอรอว่าสักวันหนึ่งมันจะเปิดใจยอมรับผมในฐานะพี่ชายของมันอีกครั้ง

ผมใช้ระบบจีพีอาเอสของโทรศัพท์ฟางเพื่อยืนยันว่าที่ที่เธออยู่คือที่นี่ และมันก็เป็นตามที่ขาดการไว้ไม่มีผิดผมคิดจะรอดูความเคลื่อนไหวมันสักนิด บริเวณหน้าประตูห้องมีคนเฝ้าอยู่แค่ไม่กี่คนแต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเป็นกลลวงแน่ ผมรู้จักมันมานานมากพอที่จะมั่นใจได้ว่ามันไม่มีทางจะทำอะไรไม่รอบคอบแน่  แต่เอาเถอะถ้าเพื่อยัยตัวแสบแล้วถึงจะเป็นกับดักผมก็จะยอมกระโจนเข้าไป

กึก กัก กึก กัก เสียงฝีเท่าเบาๆดังขึ้นมาข้างหลังผม ผมตั้งตัวเตรียมจะซัดหมัดลงไปถ้าไม่ติดว่าเห็นหน้าคนที่มันอยู่ข้างหลังผม ไอ้ปริ๊น

“ฉันไม่ยอมให้นายเป็นพระเอกหรอก ฉันจะเข้าไปแกล้งร่วมมือกับมันแล้วระหว่างนั้นแกก็หาทางช่วยฟางฉันจะบอกพวกมันว่านายคือลูกน้องที่เพิ่งหามาได้นายก็อย่ากระโตกกระตากก็แล้วกัน”

“นี่แกคิดว่ามันง่ายเหมือนในละครหรือไง อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเลยดีกว่าหน่า”

“แกนั่นแหละที่คิดอะไรง่ายๆเอาสิถ้าแกไม่ให้ฉันไปด้วยฉันจะบอกพวกมันเรื่องที่นายรุ้ที่ซ่อนฟางแล้ว คิดนะว่ามันจะพาฟางไปซ่อนไว้ที่อื่นหรือเปล่า”

“นี่นาย”

“เงียบเหอะหน่า บ่นมากน่ารำคาญเอ้าหมวกกับแว่นนี่ไปใส่แล้วปิดหน้าปิดตาให้มันมิด ถ้าจะให้ดีก็ไม่ต้องพูดแล้วเดินตามมา”

“เหอะ”

มาถึงขั้นนี้ก็ต้องเอาตามมันหล่ะครับความปลอบภัยในตัวฟางสำคัญมากกว่า ผมจะเข้าไปโดนรุมกระทืบก็ช่างมันเหอะ มันไม่เจ็บเท่าเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นอะไรไปเพราะตัวเองหรอก