ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

บทที่ 14
////พักกลางวัน////
                "ไปกินข้าวกันฟาง"ยัยเฟย์สะกิดฉันยิกๆ ดูท่าทางจะหิวข้าวแล้วละสิ
                "แก้วกับเฟย์ไปก่อนเลย"
                "ทำไมอ่ะ"
                แก้วถามฉันด้วยใบหน้าอยากรู้เต็มที่ แกจะอยากรู้อะไรขนาดนั้นเมื่อเช้าไม่ได้ยินที่อีตาปอบมันประกาศหรือไงว่าถ้าฉันไม่รอมันมีเรื่องแน่
                "เออหน่า"
                "เดี๋ยวนี้หัดมีความลับนะต้องเป็นเรื่องประธานหนุ่มสุดหล่อแน่ๆเลย"
                เฟย?ส่งยิ้มล้อเลียนมาทางฉัน ตั้งแต่เฟย์ไปมีข่าวกุ๊กกิ๊กกับอีตาเขื่อนนี่เจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะเลยนะ ไม่ได้การละเห็นทีฉันต้องแยกน้องเฟย์ที่แสนบริสุทธิ์ออกจากปีศาจร้ายอย่างนายเขื่อนเสียก่อน
                "เฟย์ดูดิคนแถวนี้หน้าแดงใหญ่แล้ว"
                "ก็แดดมันร้อนนนน"ฉันรีบแก้ตัว
                "ฉันด็ยังไม่ได้บอกว่าแกหน้าแดงนิ ร้อนตัวนะคะคนสวย"
                "แก้วอ่ะ"
                "ดีจัง อีกไม่นานเจ้าหญิงนิทราจะได้รับจุมพิตจากเจ้าชายรูปงาม แล้วก็ครองรักกันชั่วนิรันดร์"
                เฟย์ทำหน้าเพ้อฝัน เหมือนกำลังอ่านนิยายน้ำเน่าอยู่  จะว่าไปพอพูดถึงเรื่องจูบทำให้ฉันอดคิดเรื่องวันที่ตัวเองตกน้ำไม่ได้ ก็ตอนที่อีตาปอบมันผายปอดนะ ปากต่อปากเชียวนะ
                "ใครจะไปอยากได้ ครั้งเดียวก็เกินพอหละ"
                "ว่าไงนะ แกเคยจูบกับพี่ป๊อบปี้แล้วหรอ"
                ทั้งแก้วและเฟย์ต่างทำสีหน้าตกอกตกใจไม่แพ้กัน ตายแล้วนี่ฉันพลั้งปากออกไปได้ยังไงนะว่าเคยปากชนปากกับอีตาปอบบ้านั่นมาแล้ว โดนล้อไปอีกสิบชาติแน่เลยT^T         
                "จะบัาหรือไง ผายปอดต่างหาก"
                "แล้วมันโดนปากไหม"
                "โดนT^T"
                “อร้ายยยย เขินแทนอ่ะ >///<”ยัยเฟย์ส่งเสียงกรีดร้อง ไม่ต้องเขินแทนหรอกแค่นี้ฉันก็เขินจะแย่อยู่แล้ววววว
                "สาวๆคุยอะไรกันอยู่หรอครับ"
                ป๊อบปี้เดินเข้ามาในห้องโชคดีที่นักเรียนหลายคนเดินออกไปพักกลางวันแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันต้องตอบคำถามจนไม่ได้นอนแน่เลยเป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุด
                "เรื่องของคนปอบไม่เกี่ยว"
                “นินทาฉันอยู่ละสิ”
                “รู้แล้วจะถามทำไมย่ะ”
                “นินทาคนอื่นนิสัยไม่ดี เรื่องเมื่อเช้ายังไม่เคลียร์นะ”
                ป๊อบปี้หันมามองฉันด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้ยัยแก้วและยัยเฟย์ ทีกับคนอื่นนี้แอ๊บจังนะย่ะทีกับฉันเนี่ยแสดงแต่ด้านมืด
                " แก้วกับเฟย์ไปกินข้าวด้วยกันไหม เขื่อนกับโทโมะคงจะดีใจ เห็นว่าบ่นถึงเธอสองคนตลอดเลย"
                ".////."เฟย์
                "ไอ้เขื่อนมันกล้านินทาแก้วหรอ"
                "นินทากับบ่นว่าคิดถึงมันต่างกันนะแก้ว"
                ฉันส่งยิ้มล้อเลียนให้เพื่อนสาวเป็นการแก้แค้น ชอบล้อฉันกับนายป๊อบปี้ดีนัก
                "ฟางพูดอะไรของแกอ่ะ"
                "5555 หิวข้าวแล้วอ่ะ ไปกินข้าวกันเถอะโอ๊ยย"
                ฉันยันตัวเองขึ้นด้วยความลืมตัวว่าพิการอยู่  เลยโดนความรู้สึกเสียวแปล๊บเข้าเล่นงานที่ขาเต็มๆ
                "ก็บอกว่าอย่าซี้ซั๊วเดินไง"นายปอบทำหน้าจะกินตับฉันอีกแล้วอ่ะ อย่านะเค้ากลัวแล้ว
                "แล้วจะให้คลานไปหรือไง"
                "เดินไม่ได้ก็บอก แค่นั้นเอง"
                พูดจบเขาก็ยกตัวฉันขึ้นจากเก้าอี้ มาอยู่ในวงแขนแกร่ง หมอนี่แอบมีกล้ามด้วยแฮะทั้งกล้ามแขนกล้ามท้อง เฮ้ยทำไมแอบได้ยินคนว่าฉันหื่นอ่ะ
                "////ไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง"
                "แก้วกับเฟย์วันนี้ขอยืมตัวฟางหน่อยนะครับ"
                "เอาไปเลยคะ"แก้วพูด "ฝากด้วยนะคะ"เฟย์โค้งซรีษะแล้วจูงมือแก้วเดินออกไป นี่ไม่มีใครสนใจฉันเลยใช่ไหมมมม คอยดูเถอะฉันจะเลิกคบพวกแกเพื่อนทรยศ
                "เฮ้ยย แก้ว เฟย์"
                "จะไปยุ่งกับคนอื่นเขาทำไม ไปกินข้าวกันเถอะ"
                "ไปแบบนี้อ่ะนะ"
                "เออ"
                ทำไมหมอนี่ถึงได้หน้าด้านขนาดนี้นะ อุ้มฉันเดินเข้าโรงอาหารที่มีคนเยอะขนาดนี้ได้ยังไงกัน คนเขามองกันหมดแล้วถึงฉันจะไม่ได้สนใจคนอื่นเท่าไหร่แต่ก็พอมียางอายอยู่นะ
                "ถ้าอายก็เอาหน้าซุกอกฉันสิ"
                "ฝันไปเหอะ ไอ้ปอบ"
                "งั้นเตรียมเป็นข่าวได้เลย"
                ป๊อบปี้ยื่นหน้ามาใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจคนตรงหน้า ไม่ไหวแล้วนะถ้าฉันเลือดกำเดาพุ่งจะทำไงใครใช้ให้หมอนี่หล่อขนาดนี้นะฟางจะเป็นลม
                "เอาหน้าออกไปได้แล้วคนอื่นเค้ามองกันใหญ่แล้วนะ"
                "ช่างสิ ฉันไม่อาย"
                "หน้าด้านซะมัด"
                "อยากให้ด้านกว่านี้ไหม"
                ป๊อบปี้เอาหน้าเค้ามาอีกครั้งและคราวนี้มันใกล้เสียจนปากเราจะชนกันนอยู่แล้ว  ทำแบบนี้ไม่จูบไปเลยหล่ะ>>>คิดในใจไม่กล้าท้ากลัวดดนจูบจริง
                "ไอ้บ้าเอาหน้าออกไปนะ"
                "5555 แกล้งเธอนี่สนุกซะมัดเลยนะ"
"โรคจิต"
                "ถ้าด่าอีกทีจะพ่อจูบโชว์คนทั้งโรงอาหารเลย"
                "เชอะ" ฉันเบือนหน้านี้โดยไม่พูดอะไรกับอีตานี่สักคำ ขู่มาได้ไงว่าจะจูบคนอื่นเขาโรคจิตซะมัดเลย ยี้~
                "เอ้า นั่งอยู่เฉยๆอย่าไปไหนนะ จะกินอะไรว่ามา"
                "อะไรก็ได้"
                "อืม"
                ป๊อบปี้เดินไปซื้ออาหารกลางวันและปล่อยให้ฉันนั่งรออยู่คนเดียว เมื่อกี้คนตรงหน้าฉันคือป๊อบปี้แต่ตอนนี้กลายเป็นนายปริ๊นไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าพ่อพี่ชายไปแล้วน้องชายจะมาแบบนี้
                "นั่งด้วยคนดิ"
                "นั่งซะขนาดนั้นแล้วยังจะถามอีกหรอฮะ"
                "ก็นะ กินอะไรหรือยัง แล้วนี่ขาไปโดนอะไรมา"
                "มาเป็นชุดเลยนะ กินอะไรหน่ะยังไม่ได้กินส่วนขาฉันหกล้ม"
                "อีกแล้วหรอ งั้นรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน"
                "เห้ย เดี๋ยววว"
                ฉันส่งเสียงห้ามแต่หมอนั่นก็เดินไปไกลเกินกว่าจะได้ยินให้มันได้อย่างนี้สิ แล้วทีนี้จะกินของพี่หรือว่าของน้อง ฉันว่าไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็คงซวยทั้งนั่นแหละ
                "มาแล้ววว"ป๊อบปี้ & ปริ๊น ไปไม่พร้อมทำไมกลับไมพร้อมฟร่ะ
                จานสลัดผักกับจานผัดผักรวมมิตรสองจานวางอยู่ตรงหน้าฉัน ไอ้พวกนี้มันเห็นฉันเป็นสัตว์กินหญ้าหรือไงถึงได้ซื้อมาแต่ผักคนเขาไม่ชอบกินผักก็ไม่รู้อีก
                “ไม่นึกว่าจะมีคนนั่งด้วย”
                ปริ๊นพูดพร้อมชำเลืองตามองพี่สายตัวเอง ส่วนอีตาปอบก็มองน้องตัวเองไม่วางตาเหมือนกัน เออมองกันเข้าไปถ้ามองตากันแล้วท้องได้เดี๋ยวก็แช่งให้ท้องซะเลย
                “ยัยนี่เดินเองไม่ได้ฉันเลยพามาส่ง”
                “งั้นหรอ”
                สองหนุ่มยังไม่เลิกมองตากัน จะมองไม่ได้ว่าอะไรหรอกแต่ทำไมมันต้องมาจ้องตากันข้ามหัวฉันด้วย มันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเตี้ยยังไงไม่รู้
                “จะมองอะไรกันนักหนา ข้าวหน่ะไม่กินกันหรือไง”
                “ก็กินสิ”
                ทั้งคู่ต่างยื่นจานของตัวเองมาให้ฉันเลือก แหมแอบส่งสายตาข่มขู่กันด้วยแต่เสียใจย่ะฉันไม่กินมันทั้งสองจานอ่ะแหละ ก็บอกแล้วไงว่าไม่กินผัก
                “ไม่กินได้ป่ะ”
                “ไม่ได้”
                ป๊อบปี้และปริ๊นพร้อมใจกันประสานเสียงดัง จนคนที่ไม่ได้สนใจพวกเราเริ่มหันมามองกันเป็นแถบและเหมือนจะลุกลามไปเรื่อยๆ
                “พวกนายจะตะโกนพร้อมกันทำไม”
                “ถ้าเธออยากกินแต่ของไอ้ป๊อบก็บอกได้นะ”ปริ๊นถามเสียงขุ่น
                “หรือในทางกลับกันท่าเธออยากกินของปริ๊นแต่ไม่อยากกินของฉันก็แล้วแต่”
                ป๊อบปี้พูดแล้วจ้องหน้าฉัน แล้วแต่ฉันแล้วพวกนายมาข่มขู่กันทางสายตาทำไมย่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากกินของพวกเขาทั้งสองคนนั้นแหละแต่จะให้ทำยังไงอ่ะ อีกฝ่ายก็ทำเสียงงอนอีกคนก็มองตาขวาง
                “กินก็ได้พอใจหรือยัง”
                ด้วยอารมณ์อะไรไม่รู้ฉันก็เลยตักอาหารทั้งสองจานเข้าปากโดยลืมไปว่าตัวเองกินผักไม่ได้ แล้วถ้ากินละก็ผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้
                อุ๊บบบ โอ๊กกก...
                ฉันควานหาถุงหรืออะไรก็ได้ที่จะใส่อ้วก นายปอบที่เหมือนจะรู้สึกตัวก่อนยื่นแก้วน้ำเปล่ามาให้ฉันอ้วกใส่ แหวะนี่ฉันลืมไปได้ยังไงว่าตัวเองกินผักไม่ได้
                “นี่เธอกินผักไม่ได้งั้นหรอ”ปริ๊นถามงงๆ
                “ก็เออนะสิ”
                “แล้วจะกินเข้าไปทำไมห้า”
                ป๊อบปี้ถามโกรธๆ มืออีกข้างที่ไม่ได้ลูบหลังฉันอยู่เขกหัวฉัน อยากจะเถียงเหลือเกินว่าไอ้พี่น้องสองคนไหนที่มันบังคับให้ฉันกิน
                หลังจากอ้วกไปสักพักฉันก็เงยหน้าขึ้นบอกนายป๊อบปี้ที่ยังนั่งอยู่ ส่วนไอ้เด็กปริ๊นแยกไปเรียนแล้วแม้จะทำท่าไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่
“เอ่อ ฉันว่าฉันโอเคแล้วหล่ะ”
                “แน่ใจนะ”
                “อืมมม ฉันอยากเข้าเรียนแล้วหล่ะ”
                “เข้าไปเรียนหรือเข้าไปนอนกันแน่”อีตาปอบแอบจิกกัดฉัน
                “รู้แล้วจะถามทำไมหล่ะ”
                “ก็อยากคุยด้วยนิ”
                อยากคุยด้วยงั้นหรอ >///< ตรงไปนะ เขินอ่ะ
                “แต่ฉันไม่เห็นจะอยากคุยกับนายเลย พาฉันไปส่งที่ห้องได้แล้ว”
                “ครับๆๆๆ เจ้าหญิง”