ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

หมอนั่นลากฉันออกจากบริเวณนั้น ไปที่สวนหลังโรงเรียนที่ฉันชอบหลบไปนอนอยู่บ่อยๆ

“เจ็บนะ”ฉันประท้วงเบาๆ  หมอนั่นเลยรีบปล่อยมือออกจากแขนฉันทันที

“อ่ะ โทษที”

“แล้วลากฉันมานี่มีอะไรย่ะ”

“ก็แค่จะถามว่าเป็นไงบ้าง”
“แต่นี้เนี่ยนะ จะเป็นก็อีตอนที่โดนนายลากมาเนี่ยหล่ะ”

“เธอยังไม่กลับอังกฤษใส่ไหม”หมอนั่นถามขึ้น

“ไม่กลับง่ายหรอกย่ะ ยังไงซะถึงจะต้องกลับจริงๆก็คงรอจนจบม.6ก่อน”ฉันพูด

“ดีจัง”หมอนั่นพึมพำอะไรซักอย่างเบาๆ

“นายว่าอะไรนะ”

“ฮะ อ้อก็แค่บอกว่าทำไมไม่รีบกลับไปตอนนี้เลยหล่ะ เบื่อหน้าเธอจะแย่อยู่แล้ว”

“ถ้าฉันไปแล้วอย่ามาร้องไห้ก็แล้วกันย่ะ มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปเข้าเรียน”

“เดี๋ยวก่อนเรื่องยัยหวายอะไรนั่นหน่ะ ต่อไปถ้ายัยนั่นมาวุ่นวายกับเธอเธอต้องบอกฉันเข้าใจไหม”

“ไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องบอกนายด้วยหล่ะ”

“ก็เพราะฉันจะไม่ยอมให้ยัยนั่นมาทำร้ายเธออีกเป็นครั้งที่สองแน่”หมอนั่นพูดสีหน้าดูจริงจังขึ้นมาก จนฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบแทนยัยหวายเลย

“นี่ไม่ต้องคิดมากหรอกหน่า มันไม่ใช่ความผิดนายซักหน่อยอีกอย่างเดี๋ยวเบื่อก็เลิกไปเองหล่ะ”

“ก็เพราะเธอคิดอะไรง่ายแบบนี้ไงถึงต้องห่วง ยัยนั่นไม่เลิกราง่ายๆหรอก”
“เรื่องของเค้าสิ”ฉันตอบเล่นเอานายป๊อบปี้มองฉันตาเขียวปัด

“ก็ฉันขี้เกียจทะเลาะนี่นา”หมอนั่นก็ยังคงจ้องฉันอยู่สายตาดูโกรธกว่าเดิมซะอีก

“ก็ได้ๆ เอาเป็นว่าฉันจะดูแลตัวเอง”คิ้วของหมอนั่นคลายออก เผยรอยยิ้มเล็กออกมากจากมุมปาก

“ดี ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาก็แล้วกัน”

“เบอร์นายล่ะ”

“เอาเบอร์เธอมาสิแล้วฉันจะกดโทรเข้าไป”

“08-12xx-xxxx”

“555+ แค่นี้เธอก็ให้เธอฉันแหละยัยโง่”

“ไอ้ปอบบ้า นี่นายหลอกขอเบอรืฉันหรอ”

“ก็ใช่นะสิ555+”

“นายไม่ตายดีแน่”ฉันพูดแล้ววิ่งไล่นายป๊อบปี้ หมอนั่นเมื่อรู้ว่าภัยกำลังมาก็วิ่งหนีอย่างสุดชีวิตแล้วมีหรือคนขาสั้นอย่างฉันจะวิ่งตามเสาไฟฟ้าอย่างนายป๊อบปี้ได้

“อย่าพยายามเลย เห็นเธอวิ่งแล้วเหนื่อยแทน”

“นายอยากตายใช่ไหม”
“นี่น้อยๆหน่อยแม่คุณแรงเท่ากุ้งแห้งอย่าเธอจะทำอะไรฉันได้”

“จะลองไหมล่ะ”ฉันพุ่งเข้าไปหานายป๊อบปี้แต่ขาเจ้ากรรมดันไปสะดุดก้อนหินที่อยู่บนพื้น

“โอ๊ยยย”

“สมน้ำหน้ากรรมตามสนอง”แม้คำพูดหมอนั่นจะเป็นการถากถางแต่เขากลับยื่นมือมาดึงฉันให้ลุกขึ้น แต่ขาฉันกลับเจ็บแปลบจนทำให้เซจนเทียบจะล้มลงไปอีก

“ต้องให้ฉันอุ้มอีกแล้วสินะ”หมอนั่นยิ้ม แล้วตวัดตัวฉันขึ้นมาบนอ้อมแขนของเขา ทำไมใจฉันมันถึงสั่นขนาดนี้เนี่ย

“นี่อย่ามาได้ใจนะ ถ้าฉันเดินเองได้ก็คงไม่พึ่งนายหรอก”

“ก็เผอิญเธอเดินไม่ได้ก็เลยต้องมาพึ่งคนอย่างฉันไง”

“ชิ เจอนายทีไรเป็นอันได้เจ็บตัวตลอดเลย”

“เธอซุ่มซ่ามเองต่างหาก แล้วห้องเรียนเธออยู่ไหนเนี่ย”

“ตึก 3ย่ะ”

“ไกลซะมัด กว่าจะแบกเธอไปถึงฉันไม่แขนหักตายก่อนหรอฟร่ะเนี่ย”

“ไอ้บ้าฉันไม่ได้ตัวหนักขนาดนั้นนะย่ะ”

“ชู่ว์อย่าเสียงดังสิคนมองกันหมดแล้ว”ป๊อบปี้พูด ฉันเลยหันไปสนใจคนรอบข้างแทนที่จะต่อล้อต่อเถียงกับหมอนี่ หลายคนมองมาที่ฉันและอีตาปอบอย่างอยากรู้อยาเห็นโดยเฉพาะพวกผู้หญิงบางคนก็หันไปซุบซิบกันอย่างออกรส งานเข้าแล้วไงฟาง

“ไงล่ะที่นี้ก็เงียบได้แล้วใช่ไหม”
“ย่ะทำไมเค้าต้องมองเราขนาดนี้ด้วย”ฉันลดเสียงลงจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ  แต่เพราะหมอนี่กลัวไม่ได้ยินเลยโน้มหน้าเค้ามาใกล้ๆ

“อ้อ เค้าคงคิดว่าเราเป็นแฟนกันมั้ง”หมอนั่นตอบอย่างหน้าตาเฉยอะไรจะหน้าด้านหน้าทนขนาดนี้ ส่วนฉันหน้าแทบจะเหมือนโดนเลือดสาดอยู่แล้วเนี่ย ฉันเป็นอะไรของฉันนะปกติฉันไม่ใช่คนขี้อายขนาดนี้นี่นา

“จะบ้าหรือไง ฉันกับนายเนี่ยนะ”

“ก็ดีเหมือนกันนะฉันกับเธอเป็นแฟนกัน”หมอนั่นพูดแล้วทำท่าทางจินตนาการ แล้วจู่หน้าหมอนั่นก็แดงขึ้นมาเฉยเลย

“หยุดเอาฉันไปจิ้นแบบนั้นนะไอ้ปอบหื่น”

“555+เธอรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไร”

“ก็หน้านายมันฟ้องนี่นา”

“หน้าฉันมันบอกขนาดนั้นเลยหรอ”หมอนั่นถามแล้วทำหน้าตาครุ่นคิดเล็กน้อย

“ย่ะ”

“อ่าถึงซะที”หมอนั่นค่อยวางฉันลงแล้วประคองเค้าไปวางบนที่นั่ง

“ขอบใจ”

“ไม่ต้องหลอกยังไงเธอก็ได้ตอบแทนแน่”

“ฉันนึกแล้วว่านายมันพวกทำอะไรหวังผล”

“กลางวันนี้รอด้วยล่ะเดี๋ยวฉันมารับไปกินข้าว”

“ทำไมต้องรอนายด้วยย่ะ”

“มีปํญญาเดินไปกินเองใหมล่ะ ถ้าไม่มีก็อย่าบ่น”

“เชอะ จะมาก็มาเถอะแต่ไม่รับปากหรอกนะว่าจะไปด้วย”

“คร้าบบบบบบ คุณผู้หญิง”

“ไปเรียนได้แล้วไป”

“ไปล่ะครับตั้งใจเรียนหล่ะ”ป๊อบปี้ลูบหัวฉันเบาๆ เมื่อแผ่นหลังของป๊อบปี้ลับไปเพื่อนๆที่เมื่อกี้ตะลึงค้างกันอยู่ก็กรูเข้ามาหาฉัน

“แกเป็นอะไรกับพี่ป๊อบอ่ะฟาง”เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น

“คนรู้จักหน่ะไม่มีอะไรหรอก”

“แล้วทำไมพี่เค้าต้องมาเทคแคร์แกขนาดนี้ด้วยหล่ะ”หมอนั่นนี่นะคอยเทกแคร์คอยแกล้งล่ะสิไม่ว่า

“เค้าก็คงเห็นฉันเป็นน้องสาวล่ะมั้ง”ฉันตอบส่งๆไปให้พวกนั้นเลิกสงสัย

“จริงหรอ”พวกเพื่อนๆยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไร

“ก็ไปถามหมอนั่นดูก็แล้วกัน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าหมอนั่นคิดยังไง”ฉันตอบไปตามความจริงฉันจะไปรู้ได้ยังไงหล่ะว่าหมอนั่นคิดยังไงกับฉัน

“ใครจะกล้าหล่ะพี่เค้าดุจะตาย”

“ถ้างั้นพวกเธอก็ไปเตรียมตัวเรียนเฮอะ”พวกเพื่อนสลายกลุ่มไปเมื่อไม่ได้คำตอบที่อยากรู้ ส่วนเพื่อนสาวสุดแสบทั้งสองก็ลอบยิ้มล้อเลียนมาที่ฉันกันใหญ่ จะล้ออะไรกันนะพวหนี้เนี่ย ฉันไม่สนใจแล้วเตรียมตัวนอนต่อดีกว่าฮ้าวววว เพิ่งรู้นะว่าการตื่นเช้ามันทำให้ง่วงขนาดนี้หน่ะ

 ................................................................................................................................

กลับมาอีกครั้งหลังจากสอบปลายภาค ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะไรเตอร์จะพยายามอัพอย่างสม่ำเสมอค่ะ

ชอบไม่ชอบตรงไหนก็บอกกันได้นะค่ะ