top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

   ...คอนโดหรูแห่งหนึ่ง...
เสียงอ๊อดหน้าห้องดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ข้างในห้องต้องรีบมาเปิดประตูเพราะเสียงอ๊อดกดถี่เกินของใครบ้างคน
"เฮ้ย!!อะไรของแกว่ะ กดแม่งจังเลย"
เสียงของคนที่เปิดประตูออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใครเลยอดไม่ได้ที่จะโวยขึ้นก่อน
"เอ้า เอายายนี้ไป"
โทโมะพูดเสร็จก็ผลักแก้วที่ยืนก้มหน้าอยู่เข้าไปในห้องอย่างเร็วจนแทบหน้าควำลงพื้นห้อง
"อะไรของแกว่ะเนี้ย"
ป๊อปปี้พูดขึ้น
"ก็ยายนี้ไม่ยอมบอกอะไรฉันเลยสักอย่าง  ตามมาตั้งนานแล้วนะเว้ย"
โทโมะที่มีความอดทนต่ำพูดขึ้น
"เฮ้อ แกเนี้ยหัดใจเย็นๆบ้างดิว่ะ"
"แล้วเธอเป็นไงบ้างล่ะ"
ป๊อปปี้ที่พูดกับเพื่อนของเขาเสร็จก็หันไปพูดกับแก้วทันที
"นะ..นาย  นายคนเมื่อเดือนก่อนหนิ  แล้วนาย2คนรู้จักกันได้ยังไงอ่ะ"
แก้วเงยหน้าขึ้นมาและเห็นหน้าของป๊อปปี้ก็ตกใจ
""พวกฉันเป็นเพื่อนกัน  เธอไม่ต้องถามอะไรมาก  เพราะถ้าฉันอยากจะบอกอะไรเธอเดี่ยวฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง"
ป๊อปี้บอกแล้วเดินนำไปที่โซฟากลางห้อง  ที่มีโทโมะนั่งรออยู่แล้ว
"พวกนานต้องการจะทำอะไรกัน  แล้วฉันไม่รู้จักพวกนายด้วย"
แก้วเดินตามมาแล้วพูดขึ้น
"ฉันแค่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเธอนิดหน่อยน่ะ  หวังว่าเธอคงช่วยฉันได้นะ"
ป๊อปปี้ที่นั่งลงแล้วพูดกับแก้ว
"ฉันเนี้ยหรอจะช่วยอะไรพวกนายได้  ขนาดพวกนายตัวใหญ่ๆกันัยงทำเองไม่ได้เลย  แล้วนับภาษาอะไรกับฉันเป็นู้หญิงจะช้วยได้"
แก้วบอก
"งานนี้เธอไม่ได้ออกแรง  หรือใช้กำลังอะไรหรอก  มันเป็นงานง่ายสำหรับเธอด้วยซ้ำไป"
ป๊อปปี้บอกออกไปแล้วเงยหน้ามองสบตาของแก้ว
"แล้วถ้าฉันไม่ช่วยพวกนายล่ะ"
แก้วบอกออกไปอย่างท้าทาย
"ฉันก็จะแจ้งตำรวจมาจับเธอ  ข้อหาค้ายาเสพติด  ยังไงล่ะ  วัดกันสักตั้งมั๊ย"
ป๊อปปี้บอกไปอย่างเหนือกว่า
"แต่นายก็เคยมาซื้อของกับฉัน  นายก็ต้องเข้าคุกเหมือนกัน"
แก้วบอกออกไปที่เริ่มโมโหนิดๆแล้ว
"ไม่มีหลักฐานที่ไหนมามัดตัวฉันได้หรอก   เพราะที่ฉันซื้อกับเธอไปคราวที่แล้วฉันไปปล่อยให้เพื่อนของฉัน  และฉันไม่เคยลองมันด้วย ที่ตัวฉันก็ไม่มี  ตำรวจที่ไหนจะเอาผิดฉันได้  นอกจากเธอที่มีหลักฐานมัดตัวแน่นสะจนดิ้นหนีไม่หลุดเลยล่ะ"
เขาบอกแล้วยักคิ้วข้างหนึ่ง
แก้วที่ยืนอยู่ได้แต่กำมือแน่น  เพราะเธอพูดอะไรไปก็คงไม่ทันเขาอยู่นั่นแหละ
"แล้วพวกนายจะให้ฉันช่วยยังไง บอกมาดิ"
แก้วกลั้นใจพูดออกมา
"นี่เธอ  พวกฉันไม่ได้ไปบีบคอเธอให้พูดสักหน่อย  ทำหน้าดีๆหน่อยสิ"
โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเพราะเห็นแก้วหน้าซีดๆไป
"ไอ้โมะ  แกเงียบไปก่อน  เดี๋ยวฉันคุยเอง"
ป๊อปปี้หันไปบอกเพื่อนของเขา
"ตอนนี้ฉันอยากรู้อะไรบ้างอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นที่เธอเข้าไปในวันนี้  ฉันรู้นะว่าเธอเข้าไปทำอะไร  และแถวนั้นเจ้าหน้าที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจอะไรเพราะมีผู้อิทะฺพลรายใหญ่แถวนั้นคอยดูแลอยู่
พวกฉันแค่อยากที่จะเก็บของที่เธอไปรับมาจากบ้านหลังนั้นทุกครั้งที่เธอเข้าไปเอามาให้ฉัน   ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน  เพราะฉันจะให้เงินเธอไปเอาของทุกครั้งเอง"
ป๊อปปี้บอกกับแก้วด้วยเสียงจริงจัง
"นายจะเอาของพวกนั้นไปทำอะไร"
แก้วถามขึ้นเพราะเธอก็สงสัยเหมือนกันว่าพวกเขาเป็นใครและทำไมถึงอยากได้ของพวกนั้นัก
"ไม่ต้องรู้หรอก  ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ ฉันอยากบอกเธอตอนไหนเดี๋ยวเธอก็จะได้รู้เองโดยไม่ต้องถาม"
ป๊อปปี้บอก
"หน้าที่ของเธอคือเอาของมาส่งให้ฉันตลอด  และคอยบอกฉันเรื่องมีการส่งของออกนอกประเทศที่ไหนเวลาไหนบ้าง  เพราะฉันรู้ดีว่าเธอรู้และอยู่ในเวลาขนย้ายของด้วย  พวกฉันจึงอยากขอความร่วมมือกับเธอ"
ป๊อปปี้บอกแล้วยืนขึ้นเท่ากับแก้ว
"ได้  แล้วฉันจะร่วมมือกับพวกนายสองคน  แต่พอพวกนาน2คนเสร็จงานแล้ว  ก็ออกไปจากชีวิตของฉันด้วยก็แล้วกัน"
แก้วบอกแล้วส่งกระเป๋าใบนั้นให้ป๊อปปี้ทันที