top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

   ...คอนโดหรูแห่งหนึ่ง...

เสียงอ๊อดหน้าห้องดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ข้างในห้องต้องรีบมาเปิดประตูเพราะเสียงอ๊อดกดถี่เกินของใครบ้างคน

"เฮ้ย!!อะไรของแกว่ะ กดแม่งจังเลย"

เสียงของคนที่เปิดประตูออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นใครเลยอดไม่ได้ที่จะโวยขึ้นก่อน

"เอ้า เอายายนี้ไป"

โทโมะพูดเสร็จก็ผลักแก้วที่ยืนก้มหน้าอยู่เข้าไปในห้องอย่างเร็วจนแทบหน้าควำลงพื้นห้อง

"อะไรของแกว่ะเนี้ย"

ป๊อปปี้พูดขึ้น

"ก็ยายนี้ไม่ยอมบอกอะไรฉันเลยสักอย่าง  ตามมาตั้งนานแล้วนะเว้ย"

โทโมะที่มีความอดทนต่ำพูดขึ้น

"เฮ้อ แกเนี้ยหัดใจเย็นๆบ้างดิว่ะ"

"แล้วเธอเป็นไงบ้างล่ะ"

ป๊อปปี้ที่พูดกับเพื่อนของเขาเสร็จก็หันไปพูดกับแก้วทันที

"นะ..นาย  นายคนเมื่อเดือนก่อนหนิ  แล้วนาย2คนรู้จักกันได้ยังไงอ่ะ"

แก้วเงยหน้าขึ้นมาและเห็นหน้าของป๊อปปี้ก็ตกใจ

""พวกฉันเป็นเพื่อนกัน  เธอไม่ต้องถามอะไรมาก  เพราะถ้าฉันอยากจะบอกอะไรเธอเดี่ยวฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง"

ป๊อปี้บอกแล้วเดินนำไปที่โซฟากลางห้อง  ที่มีโทโมะนั่งรออยู่แล้ว

"พวกนานต้องการจะทำอะไรกัน  แล้วฉันไม่รู้จักพวกนายด้วย"

แก้วเดินตามมาแล้วพูดขึ้น

"ฉันแค่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเธอนิดหน่อยน่ะ  หวังว่าเธอคงช่วยฉันได้นะ"

ป๊อปปี้ที่นั่งลงแล้วพูดกับแก้ว

"ฉันเนี้ยหรอจะช่วยอะไรพวกนายได้  ขนาดพวกนายตัวใหญ่ๆกันัยงทำเองไม่ได้เลย  แล้วนับภาษาอะไรกับฉันเป็นู้หญิงจะช้วยได้"

แก้วบอก

"งานนี้เธอไม่ได้ออกแรง  หรือใช้กำลังอะไรหรอก  มันเป็นงานง่ายสำหรับเธอด้วยซ้ำไป"

ป๊อปปี้บอกออกไปแล้วเงยหน้ามองสบตาของแก้ว

"แล้วถ้าฉันไม่ช่วยพวกนายล่ะ"

แก้วบอกออกไปอย่างท้าทาย

"ฉันก็จะแจ้งตำรวจมาจับเธอ  ข้อหาค้ายาเสพติด  ยังไงล่ะ  วัดกันสักตั้งมั๊ย"

ป๊อปปี้บอกไปอย่างเหนือกว่า

"แต่นายก็เคยมาซื้อของกับฉัน  นายก็ต้องเข้าคุกเหมือนกัน"

แก้วบอกออกไปที่เริ่มโมโหนิดๆแล้ว

"ไม่มีหลักฐานที่ไหนมามัดตัวฉันได้หรอก   เพราะที่ฉันซื้อกับเธอไปคราวที่แล้วฉันไปปล่อยให้เพื่อนของฉัน  และฉันไม่เคยลองมันด้วย ที่ตัวฉันก็ไม่มี  ตำรวจที่ไหนจะเอาผิดฉันได้  นอกจากเธอที่มีหลักฐานมัดตัวแน่นสะจนดิ้นหนีไม่หลุดเลยล่ะ"

เขาบอกแล้วยักคิ้วข้างหนึ่ง

แก้วที่ยืนอยู่ได้แต่กำมือแน่น  เพราะเธอพูดอะไรไปก็คงไม่ทันเขาอยู่นั่นแหละ

"แล้วพวกนายจะให้ฉันช่วยยังไง บอกมาดิ"

แก้วกลั้นใจพูดออกมา

"นี่เธอ  พวกฉันไม่ได้ไปบีบคอเธอให้พูดสักหน่อย  ทำหน้าดีๆหน่อยสิ"

โทโมะที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเพราะเห็นแก้วหน้าซีดๆไป

"ไอ้โมะ  แกเงียบไปก่อน  เดี๋ยวฉันคุยเอง"

ป๊อปปี้หันไปบอกเพื่อนของเขา

"ตอนนี้ฉันอยากรู้อะไรบ้างอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นที่เธอเข้าไปในวันนี้  ฉันรู้นะว่าเธอเข้าไปทำอะไร  และแถวนั้นเจ้าหน้าที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจอะไรเพราะมีผู้อิทะฺพลรายใหญ่แถวนั้นคอยดูแลอยู่

พวกฉันแค่อยากที่จะเก็บของที่เธอไปรับมาจากบ้านหลังนั้นทุกครั้งที่เธอเข้าไปเอามาให้ฉัน   ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน  เพราะฉันจะให้เงินเธอไปเอาของทุกครั้งเอง"

ป๊อปปี้บอกกับแก้วด้วยเสียงจริงจัง

"นายจะเอาของพวกนั้นไปทำอะไร"

แก้วถามขึ้นเพราะเธอก็สงสัยเหมือนกันว่าพวกเขาเป็นใครและทำไมถึงอยากได้ของพวกนั้นัก

"ไม่ต้องรู้หรอก  ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้ ฉันอยากบอกเธอตอนไหนเดี๋ยวเธอก็จะได้รู้เองโดยไม่ต้องถาม"

ป๊อปปี้บอก

"หน้าที่ของเธอคือเอาของมาส่งให้ฉันตลอด  และคอยบอกฉันเรื่องมีการส่งของออกนอกประเทศที่ไหนเวลาไหนบ้าง  เพราะฉันรู้ดีว่าเธอรู้และอยู่ในเวลาขนย้ายของด้วย  พวกฉันจึงอยากขอความร่วมมือกับเธอ"

ป๊อปปี้บอกแล้วยืนขึ้นเท่ากับแก้ว

"ได้  แล้วฉันจะร่วมมือกับพวกนายสองคน  แต่พอพวกนาน2คนเสร็จงานแล้ว  ก็ออกไปจากชีวิตของฉันด้วยก็แล้วกัน"

แก้วบอกแล้วส่งกระเป๋าใบนั้นให้ป๊อปปี้ทันที