top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

1อาทิตย์
"เฮ้ นี่่เธอ ตอนนี้พอมีของให้ฉันหรือยัง"
ป๊อปปี้มายืนพิงกำแพงดักรอแก้วอยู่ที่หน้าบ้านหลังจากที่ถามคนแถวนี้ว่าบ้านของเธออยู่ไหน
"เฮ้ย!!!นี่นายเองหรอ ไหนนายบอกว่าจะให้ฉันโทรไปไง แล้วมาทำไมเนี้ย"
แก้วที่กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ต้องต้องใจเพราะเสียงของป๊อปปี้ที่อยู่พิงกำแพงอยู่ตรงกันข้าม
"นี่มันอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ ฉันกลัวว่าเธอลืมน่ะ เลยมาที่นี้เลย เผื่อว่าเธอจะมีให้ฉันเลยไง"
ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้ามาหาแก้ว
"ฉันไม่ลืมหรอกน่า งั้นนายยืนรออยู่ตรงนี้แปปนึ่งแล้วกัน ฉันจะเข้าเอามาให้"
แก้วบอกเมื่อป๊อปปี้พยักหน้าเธอจึงเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบสิ่งที่เขาต้องการ
"เธอมีแล้วทำไมไม่โทรบอกฉันล่ะ ให้ฉันต้องมาถามเองไง"
ป๊อปปี้เมื่อเห็นแก้วเดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบขนาดกลางก็กอดอกพูดขึ้น
"ฉันพึ่งได้เมื่อวานน่ะ  ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่โทรหรอก ถ้านายอยากได้ก็มาเอาเอง"
แก้วบอกพร้อมกับเปิดกระเป๋าให้ดู
"เธอนี้นะ"
ป๊อปปี้พูดเสร็จก็หยิบขึ้นมาดูและดม วางลงที่กระเป๋าเหมือนเดิม
"เป็นไง พอใจนายยัง ถ้าพอแ้ลวก็เอาเงินมาแล้วเอาของ และตัวของนายกลับบ้านไป"
แก้วบอกพร้อมกับปิดกระเป๋า
"ดีนะที่วันนี้ฉันเอาเงินมาเพราะฉันรู้ว่าเธอต้องมีของมาให้ฉันแน่ๆ"
ป๊อปปปี้บอกแล้วส่งเงินจำนวนหนึ่งให้กับแก้ว
"ขอบใจ แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันนอีกต่อไปแล้วนะ "
แก้วก้มหน้าลงไปนับเงินแล้วก็พูดออกมา
"ฉันไม่แน่ใจนักหรอก"
ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดออกมา
"หมายความว่าไงไม่แน่  ถ้าจะมีครั้งหน้าฉันก็ขอเชิญนายไปหาคนอื่นนู้น
แก้วบอกแล้วชี้ไปมั่วซั่ว"
"ฉันไม่แปลกใจเยนะ ที่เธอจะทำอาชีพนี้น่ะเพราะมัน...."
"นี่ๆนายพูดอะไรน่ะ"
แก้วเงยหน้าขึ้นมาเท้าเอวพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดจบ
"ก็สภาพแวดล้อมเธอเป็นแบบนี้ไง เธอเลยมีอาชีพแบบนี้ "
ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปมองรอบๆนั้น ก็มีแต่วัยรุ่นที่นั่งเป็นกลุ่มๆเพื่อเอาสารเสพติดเข้าสู่ร่างกายกันแทบทุกคน  
เขาไม่แปลกใจเลยที่แก้วจะทำอาชีพนี้เพราะสังคมที่เธออยู่นั้นมันพาไปทำให้เธอต้องทำอาชีพพวกนี้เพื่อ
การดำเนินชีวิตต่อไปเพราะสังคมสภาพแวดล้อมมันบังคับ
"นายอย่ามาพูดมากน่ะ จ่ายเงินแล้วก็รีบๆออกไปซะสิ มัวแต่ยืนทำอะไรก็ไม่รู้"
แก้วยืนเท้าเอวบอกอย่างรำคาญ เลยรีบไล่ๆเขาออกไป
"ปกติเธอส่งของให้ลูกค้าเธอทำมันกลางแจ้งแบบนี้ทุกคนเปล่าเนี้ย"
ป๊อปปี้ที่ยืนก็พูดขึ้น เพราะเธอทำแบบไม่แคร์ใครเลย
"จะแบบไหนมันก็เรื่องของฉันน่ะ แถวนี้มันไม่มีตำรวจเข้ามายุ่งตั้งนานแล้ว เพราะถ้าตำรวจเข้ามายุ่งแม้แต่คน
เดียวมันจะเป็นเรื่องใหญ๋"
แก้วพูดอย่างไม่ถือสา
"แล้วเธอไม่กลัวตำรวจแอบเข้ามาบ้างหรอ"
ป๊อปปี้ถามแก้วแล้วมองที่หน้าของเธอ
"ฉันก็บอกไปแล้วไง ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่จะมีตำรวจเข้ามาน่ะ   นี่นายอย่าถามมากได้ไหม เมื่อไรจะกลับล่ะเนี้ย ฉํนขี้เกียจยืนอยู่ตรงนี้นานๆนะ"
แก้วพูดเสียงดัง
"อ๋อแบบนี้นี่เอง ถึงว่าฉันไม่เห็นตำรวจเลยเนอะ"
ป๊อปปี้ยังลอยหน้าลอยตาถามออกไป
"นี่ นายฟังที่ฉันพูดไหม อีกนานไหมกว่าที่นายจะเดินออกไปน่ะ"
แก้วพูดอย่างเหลืออด
"อือก็ได้งั้นฉันไปล่ะ"
ป๊อปปี้พูดเสร็จก็เดินออกจากตรงนั้นอย่างนิ่งๆ
 
...บนรถ...
"เฮ้ย นี่แก้วเอาอะไรมาด้วยว่ะเนี้ย ไปหอบอะไรของเขามา"
เมื่อป๊อปปี้ขึ้นมานั่งบนรถได้ก็ได้ยินเสียงเพื่อนของเขาพูดทันที
"หลักฐานที่จะมัดตัวผู้มีอธิพลแถวนี้ให้ดิ้นไม่หลุดไง"
ป๊อปปี้บอกแล้วดึงแขนเสื้อของตัวเองขึ้นเพื่อคลายความร้อน
"นี่แก ทิ้งฉันอยู่บนรถแล้วออกไปทำงานคนเดียวอย่างนั้นหรอ"
โทโมะบอกออกมาอย่างเคื่องๆ
"ตอนนี้ฉันจะจัดการเปิดทางปูพื้นให้แกเดินสะดวกๆก่อนไง แล้วที่หลังนายค่อยลงจากรถแล้วเดินไปที่ฉันปูทางไว้ให้เข้าใจไหม"
ป๊อปปี้หันมาบอกกับโทโมะที่ขับรถอยู่
"เออ ของให้ทางมันสะดวกๆก็แล้วกัน  ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
โทโมะบอกออกมาแล้วหัวเราะ
"เราไปดื่มอะไรสักหน่อยไหม "
โทโมะอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา
"นี่มันยังเย็นอยู่เลยนะโว๊ย แกจะรีบไปไหนว่ะ"
"ก็กลับไปอาบน้ำก่อนไง เดี๋ยวดึกแล้วฉันจะไปรับแกที่บ้านโอเคไหม ตามนี้นะ"
โทโมะพูดเสร็จก็หันมาหาป๊อปปี้
"เฮ้อ แกไม่น่ามาทำงาแบบนี้เลยว่ะ ฉันว่าอย่างแกน่ะน่าจะไปเป็นอะไรที่ทำงานที่ผับที่บาร์มากกว่านี้ ฉันว่าแกน่าจะไวกว่าเรื่องนี้อยู่นะ"
ป๊อปปี้พูดออกมา
"ฉันน่ะ ทำงานนี้น่ะถูกแล้ว แกไว้ตอนกลางวันไง ส่วนฉันน่ะ ไวตอนกลางคืน ยิ่งมืดๆนะไม่มีใครสู้ฉันได้หรอก"
โทโมะพูดแต่ตาของเขายังมองแยู่ที่ถนนก็มีแต่ป๊อปปี้ที่นั่งหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนเขาอยู่
"เออ แกน่ะเก่งไม่มีใครสู้แกได้หรอก ไอ้พ่อเสื้อ"
ป๊อปปี้พูดออกมา
"ให้ตายสิ ฉันอยากจะเก็กหน้านิ่งทั้งวันแบบนี้อย่างแกบ้างจังเลยพูดอะไรไปหน้าของแกก็อยู่แบบนี้ตลอด"
โทโมะบอก