top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

-ป๊อปปี้-

"นี่ๆเธอรอก่อนสิ"

ป๊อปปี้เมื่อเดินตามเข้ามาไกลและแถวนี้ไม่มีผู้คนเลยเรียกคนข้างหน้าไว้

"ฉันเหรอ?"

เธอหันมาแล้วชี้ที่ตัวเอง

"อืม เธอนั่นแหละ พอดีว่าฉันอยากคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ"

ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบพูดขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้าไป

"มีอะไรจะคุยกับฉัน  แล้วนี่นายเป็นใครทำไมฉันไม่คุ้น"

เธอพูดขึ้นแล้วถอยหลังออกไปพร้อมกับกำชับกระเป๋าสะพานไว้แน่น

"ในนั้นมีอะไรหรอ? ทำไมเธอดูหวงๆมันจัง"

ป๊อปปี้ชี้ไปที่กระเป๋าและถามขึ้น

"มันเรื่องของฉันน่ะ นายไม่ต้องมายุ่ง มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะไปแล้ว"

เธอพูดแล้วเอากระเป๋าไปไว้ด้านหลัง

"เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งใจร้อนสิ ฉันอยากได้ของจากเธอสักหน่อยอ่ะ เห็นเขาว่าเธอมีอยู่ไม่ใช่หรอ"

ป๊อปปี้พูดออกไป

"อยากได้อะไรกับฉันห่ะ ฉันไม่ได้ขายของนะ จะได้มาเอาของแล้วก็ไปง่ายๆนู้นตรงนู้นมีร้านค้าอยู่ นายไป

แล้วไปหยิบของจ่ายเงินก็ได้แล้ว"

เธอพูดเสร็จแล้วกลับหลังหันพร้อมจะเดินออกไปแต่ต้องชงักพร้อมป๊อปปี้เอ่ยออกมา

"ฉันรู้ว่าเธอมี แล้วตอนนี้ฉันต้องการมัน เพื่อนของฉันให้ฉันมาติดต่อ แต่ฉันไม่รู้ที่และฉันรู้ว่าเธอมี เลยอยาก

ให้เธอช่วยฉันหน่อย เท่าไรฉันไม่เกี่ยง"

ป๊อปปี้พูดออกไปทันที

"นายจะมาอะไรกับฉันอีกล่ะ ก็ในเมื่อฉันบอกแล้วว่าฉันนไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอกนะ ไอ้ของที่นายบอกน่ะ นาย

ถามผิดคนแล้วมั้ง"

เธอยังยืนยันว่าไม่มีที่ป๊อปปี้ถามหา

"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ตรงนั้น และฉันรู้ว่าเธอเข้าไปทำไม ฉันแค่ต้องการของ แล้ว

ฉันจะไม่มายุ่งกับเธออีกเด็ดขาด"

ป๊อปปี้บอกพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ

"........"

เธอไม่ได้พูดอะไรอีก

"ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่เกี่ยง เพื่อนของฉันน่ะไม่อั้นอยู่แล้วฉันไม่โกงเธอหรือเอาไปบอกใครหรอกนะ แต่ถ้า

เธอไม่ชวยฉันมันก็ไม่แน่นะ และฉันรู้ว่าเธอตอนนี้กำลังลำบากอยู่ไม่ใช่หรอถ้าเธอได้กำไรจากตรงนี้มันอาจจะ

ช่วยเธอได้นะ"

ป๊อปปี้ก้มลงพูดใหล้ๆกับใบหน้าของเธอ และเขากำลังล่อให้เธอใจอ่อน

" ตอนนี้ฉันไม่มีหรอก ฉันขายให้พวกซอยข้างหน้าไปหมดแล้ว ไว้นายมาวันหลังแล้วกันฉันจะเก็บไว้ให้"

เมื่อเธอพูดจบก็เดินหันหลังกับไปแต่ครั้งนี้ป๊อปปี้ดึงมือของเธอเอาไว้

"เดี๋ยวสิ  เรายังไม่ทันได้รู้จักกันเลยนะ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง และติดต่อกันยังไง"

ป๊อปปี้พูดออกมา

"...."

เธอไม่ด้วยพูดอะไรเพียงแต่หันมามอง

"อ่ะนี้ นามบัตรฉัน ฉันชื่อป๊อปปี้นะ และนี่ก็เบอร์โทรของฉัน เมื่อเธอได้ของแล้วโทรหาฉันเลยนะ แล้วฉันจะรีบมา"

ป๊อปปี้ยื่นนามบัตรให้กับเธอ

"อืม งั้นฉันไปล่ะ"

เธอบอกแล้วจะเดินออกไปอีกรอบ

"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยนะ และเบอร์ติดต่อเธอด้วย เผื่อฉันโทรมาถามความคืบหน้า "

ป๊อปปี้เรียกแล้วถามออกมา

"ฉันหรอ? อืมสินะ ฉันชื่อแก้ว แต่มันก็ไม่ค่อยจำเป็นหรอเพราะเราคงได้เจอกันแค่วันที่นายมาเอาของ   แล้ว

เบอร์โทรอะไรเนี้ย ฉันไม่มีหรอ ถ้านายอยากได้วันไหนก็มาเอาแล้วกัน ถามคนแถวนี้แหละ เขารู้กัน ฉันไปล่ะ "

แก้วพูดแล้วเดินออกไปอย่างเร็ว

ป๊อปปี้พอเห็นว่าเธอเดินไปไกลแล้วจึงเดินออกจากตรงนั้นและกลับไปที่รถ

"นี่แกไปไหนมาว่ะ กว่าจะกลับมาได้นะ"

ป๊อปปี้เมื่อขึ้นรถมานั่งเสร็จก็ได้ยินเสียงบ่นของเพื่อนเขาทันที

"ไปทำงานมาน่ะสิ ไปเหอะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับได้แล้ว"

ป๊อปปี้หันมาพูดเสร็จแล้วก็แอนหลังพิงเบาะหลับตาลง

"เออๆแกไม่บอกฉันไม่เป็นไร อย่าให้ฉันรู้แล้วกันว่าแกไปจีบสาวในนั้นก็แล้วกัน"

โทโมะพูดแล้วออกรถทันที

ป๊อปปี้ที่นอนฟังก็ส่ายหัวกับคำพูดบ้าของเเพื่อนเขา