top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

1อาทิตย์

"เฮ้ นี่่เธอ ตอนนี้พอมีของให้ฉันหรือยัง"

ป๊อปปี้มายืนพิงกำแพงดักรอแก้วอยู่ที่หน้าบ้านหลังจากที่ถามคนแถวนี้ว่าบ้านของเธออยู่ไหน

"เฮ้ย!!!นี่นายเองหรอ ไหนนายบอกว่าจะให้ฉันโทรไปไง แล้วมาทำไมเนี้ย"

แก้วที่กำลังจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ต้องต้องใจเพราะเสียงของป๊อปปี้ที่อยู่พิงกำแพงอยู่ตรงกันข้าม

"นี่มันอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ ฉันกลัวว่าเธอลืมน่ะ เลยมาที่นี้เลย เผื่อว่าเธอจะมีให้ฉันเลยไง"

ป๊อปปี้พูดแล้วเดินเข้ามาหาแก้ว

"ฉันไม่ลืมหรอกน่า งั้นนายยืนรออยู่ตรงนี้แปปนึ่งแล้วกัน ฉันจะเข้าเอามาให้"

แก้วบอกเมื่อป๊อปปี้พยักหน้าเธอจึงเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบสิ่งที่เขาต้องการ

"เธอมีแล้วทำไมไม่โทรบอกฉันล่ะ ให้ฉันต้องมาถามเองไง"

ป๊อปปี้เมื่อเห็นแก้วเดินออกมาพร้อมกระเป๋าใบขนาดกลางก็กอดอกพูดขึ้น

"ฉันพึ่งได้เมื่อวานน่ะ  ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่โทรหรอก ถ้านายอยากได้ก็มาเอาเอง"

แก้วบอกพร้อมกับเปิดกระเป๋าให้ดู

"เธอนี้นะ"

ป๊อปปี้พูดเสร็จก็หยิบขึ้นมาดูและดม วางลงที่กระเป๋าเหมือนเดิม

"เป็นไง พอใจนายยัง ถ้าพอแ้ลวก็เอาเงินมาแล้วเอาของ และตัวของนายกลับบ้านไป"

แก้วบอกพร้อมกับปิดกระเป๋า

"ดีนะที่วันนี้ฉันเอาเงินมาเพราะฉันรู้ว่าเธอต้องมีของมาให้ฉันแน่ๆ"

ป๊อปปปี้บอกแล้วส่งเงินจำนวนหนึ่งให้กับแก้ว

"ขอบใจ แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันนอีกต่อไปแล้วนะ "

แก้วก้มหน้าลงไปนับเงินแล้วก็พูดออกมา

"ฉันไม่แน่ใจนักหรอก"

ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดออกมา

"หมายความว่าไงไม่แน่  ถ้าจะมีครั้งหน้าฉันก็ขอเชิญนายไปหาคนอื่นนู้น

แก้วบอกแล้วชี้ไปมั่วซั่ว"

"ฉันไม่แปลกใจเยนะ ที่เธอจะทำอาชีพนี้น่ะเพราะมัน...."

"นี่ๆนายพูดอะไรน่ะ"

แก้วเงยหน้าขึ้นมาเท้าเอวพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดจบ

"ก็สภาพแวดล้อมเธอเป็นแบบนี้ไง เธอเลยมีอาชีพแบบนี้ "

ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปมองรอบๆนั้น ก็มีแต่วัยรุ่นที่นั่งเป็นกลุ่มๆเพื่อเอาสารเสพติดเข้าสู่ร่างกายกันแทบทุกคน  

เขาไม่แปลกใจเลยที่แก้วจะทำอาชีพนี้เพราะสังคมที่เธออยู่นั้นมันพาไปทำให้เธอต้องทำอาชีพพวกนี้เพื่อ

การดำเนินชีวิตต่อไปเพราะสังคมสภาพแวดล้อมมันบังคับ

"นายอย่ามาพูดมากน่ะ จ่ายเงินแล้วก็รีบๆออกไปซะสิ มัวแต่ยืนทำอะไรก็ไม่รู้"

แก้วยืนเท้าเอวบอกอย่างรำคาญ เลยรีบไล่ๆเขาออกไป

"ปกติเธอส่งของให้ลูกค้าเธอทำมันกลางแจ้งแบบนี้ทุกคนเปล่าเนี้ย"

ป๊อปปี้ที่ยืนก็พูดขึ้น เพราะเธอทำแบบไม่แคร์ใครเลย

"จะแบบไหนมันก็เรื่องของฉันน่ะ แถวนี้มันไม่มีตำรวจเข้ามายุ่งตั้งนานแล้ว เพราะถ้าตำรวจเข้ามายุ่งแม้แต่คน

เดียวมันจะเป็นเรื่องใหญ๋"

แก้วพูดอย่างไม่ถือสา

"แล้วเธอไม่กลัวตำรวจแอบเข้ามาบ้างหรอ"

ป๊อปปี้ถามแก้วแล้วมองที่หน้าของเธอ

"ฉันก็บอกไปแล้วไง ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกที่จะมีตำรวจเข้ามาน่ะ   นี่นายอย่าถามมากได้ไหม เมื่อไรจะกลับล่ะเนี้ย ฉํนขี้เกียจยืนอยู่ตรงนี้นานๆนะ"

แก้วพูดเสียงดัง

"อ๋อแบบนี้นี่เอง ถึงว่าฉันไม่เห็นตำรวจเลยเนอะ"

ป๊อปปี้ยังลอยหน้าลอยตาถามออกไป

"นี่ นายฟังที่ฉันพูดไหม อีกนานไหมกว่าที่นายจะเดินออกไปน่ะ"

แก้วพูดอย่างเหลืออด

"อือก็ได้งั้นฉันไปล่ะ"

ป๊อปปี้พูดเสร็จก็เดินออกจากตรงนั้นอย่างนิ่งๆ

...บนรถ...

"เฮ้ย นี่แก้วเอาอะไรมาด้วยว่ะเนี้ย ไปหอบอะไรของเขามา"

เมื่อป๊อปปี้ขึ้นมานั่งบนรถได้ก็ได้ยินเสียงเพื่อนของเขาพูดทันที

"หลักฐานที่จะมัดตัวผู้มีอธิพลแถวนี้ให้ดิ้นไม่หลุดไง"

ป๊อปปี้บอกแล้วดึงแขนเสื้อของตัวเองขึ้นเพื่อคลายความร้อน

"นี่แก ทิ้งฉันอยู่บนรถแล้วออกไปทำงานคนเดียวอย่างนั้นหรอ"

โทโมะบอกออกมาอย่างเคื่องๆ

"ตอนนี้ฉันจะจัดการเปิดทางปูพื้นให้แกเดินสะดวกๆก่อนไง แล้วที่หลังนายค่อยลงจากรถแล้วเดินไปที่ฉันปูทางไว้ให้เข้าใจไหม"

ป๊อปปี้หันมาบอกกับโทโมะที่ขับรถอยู่

"เออ ของให้ทางมันสะดวกๆก็แล้วกัน  ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

โทโมะบอกออกมาแล้วหัวเราะ

"เราไปดื่มอะไรสักหน่อยไหม "

โทโมะอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา

"นี่มันยังเย็นอยู่เลยนะโว๊ย แกจะรีบไปไหนว่ะ"

"ก็กลับไปอาบน้ำก่อนไง เดี๋ยวดึกแล้วฉันจะไปรับแกที่บ้านโอเคไหม ตามนี้นะ"

โทโมะพูดเสร็จก็หันมาหาป๊อปปี้

"เฮ้อ แกไม่น่ามาทำงาแบบนี้เลยว่ะ ฉันว่าอย่างแกน่ะน่าจะไปเป็นอะไรที่ทำงานที่ผับที่บาร์มากกว่านี้ ฉันว่าแกน่าจะไวกว่าเรื่องนี้อยู่นะ"

ป๊อปปี้พูดออกมา

"ฉันน่ะ ทำงานนี้น่ะถูกแล้ว แกไว้ตอนกลางวันไง ส่วนฉันน่ะ ไวตอนกลางคืน ยิ่งมืดๆนะไม่มีใครสู้ฉันได้หรอก"

โทโมะพูดแต่ตาของเขายังมองแยู่ที่ถนนก็มีแต่ป๊อปปี้ที่นั่งหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนเขาอยู่

"เออ แกน่ะเก่งไม่มีใครสู้แกได้หรอก ไอ้พ่อเสื้อ"

ป๊อปปี้พูดออกมา

"ให้ตายสิ ฉันอยากจะเก็กหน้านิ่งทั้งวันแบบนี้อย่างแกบ้างจังเลยพูดอะไรไปหน้าของแกก็อยู่แบบนี้ตลอด"

โทโมะบอก