top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

-ป๊อปปี้-
"นี่ๆเธอรอก่อนสิ"
ป๊อปปี้เมื่อเดินตามเข้ามาไกลและแถวนี้ไม่มีผู้คนเลยเรียกคนข้างหน้าไว้
"ฉันเหรอ?"
เธอหันมาแล้วชี้ที่ตัวเอง
"อืม เธอนั่นแหละ พอดีว่าฉันอยากคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ"
ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบพูดขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้าไป
"มีอะไรจะคุยกับฉัน  แล้วนี่นายเป็นใครทำไมฉันไม่คุ้น"
เธอพูดขึ้นแล้วถอยหลังออกไปพร้อมกับกำชับกระเป๋าสะพานไว้แน่น
"ในนั้นมีอะไรหรอ? ทำไมเธอดูหวงๆมันจัง"
ป๊อปปี้ชี้ไปที่กระเป๋าและถามขึ้น
"มันเรื่องของฉันน่ะ นายไม่ต้องมายุ่ง มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะไปแล้ว"
เธอพูดแล้วเอากระเป๋าไปไว้ด้านหลัง
"เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งใจร้อนสิ ฉันอยากได้ของจากเธอสักหน่อยอ่ะ เห็นเขาว่าเธอมีอยู่ไม่ใช่หรอ"
ป๊อปปี้พูดออกไป
"อยากได้อะไรกับฉันห่ะ ฉันไม่ได้ขายของนะ จะได้มาเอาของแล้วก็ไปง่ายๆนู้นตรงนู้นมีร้านค้าอยู่ นายไป
แล้วไปหยิบของจ่ายเงินก็ได้แล้ว"
เธอพูดเสร็จแล้วกลับหลังหันพร้อมจะเดินออกไปแต่ต้องชงักพร้อมป๊อปปี้เอ่ยออกมา
"ฉันรู้ว่าเธอมี แล้วตอนนี้ฉันต้องการมัน เพื่อนของฉันให้ฉันมาติดต่อ แต่ฉันไม่รู้ที่และฉันรู้ว่าเธอมี เลยอยาก
ให้เธอช่วยฉันหน่อย เท่าไรฉันไม่เกี่ยง"
ป๊อปปี้พูดออกไปทันที
"นายจะมาอะไรกับฉันอีกล่ะ ก็ในเมื่อฉันบอกแล้วว่าฉันนไม่มีอะไรทั้งนั้นหรอกนะ ไอ้ของที่นายบอกน่ะ นาย
ถามผิดคนแล้วมั้ง"
เธอยังยืนยันว่าไม่มีที่ป๊อปปี้ถามหา
"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ตรงนั้น และฉันรู้ว่าเธอเข้าไปทำไม ฉันแค่ต้องการของ แล้ว
ฉันจะไม่มายุ่งกับเธออีกเด็ดขาด"
ป๊อปปี้บอกพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ
"........"
เธอไม่ได้พูดอะไรอีก
"ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่เกี่ยง เพื่อนของฉันน่ะไม่อั้นอยู่แล้วฉันไม่โกงเธอหรือเอาไปบอกใครหรอกนะ แต่ถ้า
เธอไม่ชวยฉันมันก็ไม่แน่นะ และฉันรู้ว่าเธอตอนนี้กำลังลำบากอยู่ไม่ใช่หรอถ้าเธอได้กำไรจากตรงนี้มันอาจจะ
ช่วยเธอได้นะ"
ป๊อปปี้ก้มลงพูดใหล้ๆกับใบหน้าของเธอ และเขากำลังล่อให้เธอใจอ่อน
" ตอนนี้ฉันไม่มีหรอก ฉันขายให้พวกซอยข้างหน้าไปหมดแล้ว ไว้นายมาวันหลังแล้วกันฉันจะเก็บไว้ให้"
เมื่อเธอพูดจบก็เดินหันหลังกับไปแต่ครั้งนี้ป๊อปปี้ดึงมือของเธอเอาไว้
"เดี๋ยวสิ  เรายังไม่ทันได้รู้จักกันเลยนะ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง และติดต่อกันยังไง"
ป๊อปปี้พูดออกมา
"...."
เธอไม่ด้วยพูดอะไรเพียงแต่หันมามอง
"อ่ะนี้ นามบัตรฉัน ฉันชื่อป๊อปปี้นะ และนี่ก็เบอร์โทรของฉัน เมื่อเธอได้ของแล้วโทรหาฉันเลยนะ แล้วฉันจะรีบมา"
ป๊อปปี้ยื่นนามบัตรให้กับเธอ
"อืม งั้นฉันไปล่ะ"
เธอบอกแล้วจะเดินออกไปอีกรอบ
"เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยนะ และเบอร์ติดต่อเธอด้วย เผื่อฉันโทรมาถามความคืบหน้า "
ป๊อปปี้เรียกแล้วถามออกมา
"ฉันหรอ? อืมสินะ ฉันชื่อแก้ว แต่มันก็ไม่ค่อยจำเป็นหรอเพราะเราคงได้เจอกันแค่วันที่นายมาเอาของ   แล้ว
เบอร์โทรอะไรเนี้ย ฉันไม่มีหรอ ถ้านายอยากได้วันไหนก็มาเอาแล้วกัน ถามคนแถวนี้แหละ เขารู้กัน ฉันไปล่ะ "
แก้วพูดแล้วเดินออกไปอย่างเร็ว
ป๊อปปี้พอเห็นว่าเธอเดินไปไกลแล้วจึงเดินออกจากตรงนั้นและกลับไปที่รถ
"นี่แกไปไหนมาว่ะ กว่าจะกลับมาได้นะ"
ป๊อปปี้เมื่อขึ้นรถมานั่งเสร็จก็ได้ยินเสียงบ่นของเพื่อนเขาทันที
"ไปทำงานมาน่ะสิ ไปเหอะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับได้แล้ว"
ป๊อปปี้หันมาพูดเสร็จแล้วก็แอนหลังพิงเบาะหลับตาลง
"เออๆแกไม่บอกฉันไม่เป็นไร อย่าให้ฉันรู้แล้วกันว่าแกไปจีบสาวในนั้นก็แล้วกัน"
โทโมะพูดแล้วออกรถทันที
ป๊อปปี้ที่นอนฟังก็ส่ายหัวกับคำพูดบ้าของเเพื่อนเขา