top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

ฉันลุกออกจากที่นอนเมื่อเห็นว่านายนั่นหลับไปนานแล้ว จึงออกจกห้องมาหาเกลที่นั่งดูทีวีอยู่นิ่งๆ ฉันสูดลมหายใจเข้าและพ่นออกมาเดินเข้าไปนั่งข้างๆเกล
 "พี่บอกนายนั่นให้แล้วนะ"
ฉันพูดออกไป ทำให้เกลหันมาหา ด้วยสีหน้าดีใจ จึงทำให้ฉันยิ้มออกไปได้
"แล้วเขาว่าไงบ้าง"
เกลพูดแล้วเขย่าแขนของฉัน
"เขาให้อยู่ได้ตามสบาย"
ฉันพูดออกไป
"แล้วห้องไหนอ่ะ ที่จะให้ฉันอยู่อ่ะ ฉันง่วงนอนแล้วนะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วย"
เกลพูดและหาวไปพลางมองไปรอบๆเพื่อหาห้องของเธอ
"ปะ เดี่ยวพี่พาไปดูห้อง เขาบอกว่ามีของครบหนิ"
ฉันพูดแล้วลุกขึ้น ทำให้เกลลุกขึ้นตามอย่างรวดเร็ว
"นี้ เป็นไง เธอพออยู่ไดไหม"
ฉันพูดและเดินนำไปเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น
"นี่มันดีกว่าบ้านของเราอีก ทำไมฉันจะอยู่ไม่ได้ล่ะ"
เกลพูดแล้วนั่งลงบนเตียงสีฟ้าอ่อน ซึ่งเป็นเตียงเดี่ยวของห้อง
ห้องนี้น่าจะเป็นห้องนอนไว้ให้แขกหรือเพื่อนที่มาที่ห้องของเขาพัก เพราะในห้องมีของใช้ไม่เยอะ แต่มีห้องน้ำในตัวห้องด้วย
"ในเมื่อห้องนี้ เป็นห้องรับรอง ทำไมเขาไม่ให้ฉันมาอยู่ที่ห้องนี้นะ ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นแบบนี้ แต่เขากลับให้ไปนอนในห้องเดียวกับบเขา"
"เธอพูดอะไรคนเดียวอ่ะ"
เกลถามแล้วมองมาที่ฉันที่พูดเบาๆกับตัวเอง
"ปะ...เปล่า เออ ใเมื่อเธอชอบก็ดีแล้ว งั้นพูดไปเก็บของข้างนอกแล้วนอนแล้วนะ เธอก็รีบนอนด้วยล่ะ" 
ฉันพูดแล้วเดินออกจาห้องไปทันที
 
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันตื่นไม่ทันนายนั่นอีกแล้ว แต่ฉันตื่นแล้วเดินออกจาห้องมาไม่พบใครเลยตกใจที่เกลก็ไม่อยู่เลยเดินไปเพื่อจะโทรหานายนั่นที่ให้เบอไว้เวลาฉุกเฉินจะโทรหา แต่ก็ต้องว่าหูโทรศัพท์เพราะมีโน๊ตแผ่นเล็กๆแปะไว้ว่า เขาพาเกลไปโรงเรียนแล้ว  จากนั้นทำให้ฉันสบายใจขึ้น
"ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง"
ฉันที่นั่งดูทีวีเพลินๆต้องตกใจสะดุ้งตัวขึ้นมาเพราะเสียงกริ๊งที่หน้าห้อง
"สงสัยนายนั่นจะกลับมาแล้วมั้ง แต่ทำไมวันนี้ยังไม่เที่ยงเลย กลับมาเร็วจัง"
ฉันพูดแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อจะเปิดให้ แต่เมื่อส่องตาแมวดูแล้วมันไม่ใช่ แต่คนที่อยู่หน้าประตูคือผู้หญิงคนหนึ่งที่หิ้วของพรุงพรังอยู่หน้าห้อง ทำให้ฉันต้องเปิดประตูออกไป
"เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อฟางนะคะ วันนี้ฉัรจะมาอยู่เป็นเพื่อน"
เมื่อเปิดประตูออกไป เธอก็พูดทักทายขึ้นมาทันที
"เอ่อ สวัสดีค่ะ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันหรอคะ?"
ฉันถามและชี้มาที่ตัวเอง อย่างสงสัย ก็ฉันไม่เคยรู้จักเธอหนิ
"ค่ะ วันนี้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน แล้วเราจะมาทำอาหารกัน"
เธอพูดแล้วชูของในมือขุ้นมาพลางยิ้มออกมา
"งั้นเข้าห้องก่อนดีกว่านะ"
ฉันพูดออกไปแล้วให้เธอเข้าห้องมา และช่วยถือของเขามา
"ฉันรู้จักกับพี่โมะ ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันเป็นใคร เธอไม่ต้องกลัวนะ"
เธอหันมาพูดยิ้มๆให้ฉัน ที่ยังทำหน้าสงสัย
"อ๋ออ ค่ะๆ"
แล้วฉันก็ส่งยิ้มกลับไป
วันนี้ฉันกับฟางเราเข้าครัวทำอาหารและขนมกันตั้งแต่เที่ยง กว่าจะเสร็จก็เกือบเยน ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าอาหารแพงๆนี้เขาต้องใช้เวลาในการทำมากขนาดนี้ ไหนจะมักแล้วก็เอาเข้าตู้เย็น รอเวลาเอาออกมาเข้าตู้อบ โอ๊ย บราๆ เยอะแยะจริง กว่าจะเสร็จเล่นเอาเหนื่อยไปเลย
"นี่ เดี่ยวพี่โมะกลับมาแล้ว เราค่อยทานกันพร้อมกันนะ"
ฟางพูดออกมา เะอไมม่มีสีหนาบ่งบอกเลยว่าเหนื่อย แถมยังมีความสุขอีกต่างหากเวลาทำขนม ต่างกับฉันที่เคยทำแต่อะไรง่าย มาทำวันนี้มันเนื่อยเหลือเกิน
จากที่รอเวลานายนั่นจะกลับมาเราสองคนก็หากิจกรรมาทำเธอเอาไอแพตขึ้นมากดๆเล่นๆและถ่ายรูปเล่นของเธอ และไม่ใช่ว่าเธอจะสนุกคนเดียวเธอดึงฉันเข้าไปถ่ายรูปด้วยทุกที แต่ก็สนุกดี ไม่เบื่อเหมือนที่ต้องอยุ่คนเดียวทุกวันด้วย