top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

เช้าวันต่อมา

ฉันลุกขึ้นจากที่นอนที่แสนนุ่มและเย็นจากแอร์ด้วยอาการงัวเงียเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไรถึงรู้สึกสดชื่นกว่าปกติ หรือจะเป็นเพราะอีตานั่น บ้าๆๆไม่ใช่หรอก  น่าจะเป็นเพราาะฉันนอนเต็มอิ่มต่างหาก  ตื่ยนมาก็เหมือนเช่นเคย ไม่มีมนุษย์ที่ไหนอยู่ในห้องเลยเว้นฉัน  จนเกิดการชินไปแล้ว

เมื่อคืนหลังจากนั้นตานั่นก็พาฉันเดินเข้ามาในห้องและนอนหลับกันอย่างปกติ แต่ที่แปลกคือเขากอดฉันไว้ทั้งคืน จนฉันเผลอหลับไป

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วหาอะไรในตู้เย็นที่พอจะกินได้มากนและดูทีวีเพื่อค่าเวลา เพราะวันๆ ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว จะออกจาห้องนี้ก็ออกไปไหนไม่ได้  เลยได้แต่กินแล้วก็อืดอยู่ในนี้ไม่ได้พบเจอใคร นอกจากเขาจะพาเพื่อนเขามาที่ห้อง แต่ฉันก็ไม่ได้ยุ่งหรอก เพราะถ้าเขาเอาเพื่อนมา  ฉันจะเขาห้องนอนไปทันที

"เกร็ก!!"

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปดูด้วยความสงสัย เพราะปกตินายนั่นจะไม่กลับมาตอนบ่ายๆแบบนี้

"อะ..อ้าว ทำไมวันนี้นายกลับมาเร็วจัง"

ฉันพูดเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาแต่ยังไม่ปิดประตู

"ฉันพาคนที่เธออยากเจอมา"

เขาพูดแล้วหันไปที่ประตู ปรากฏเป็น เกล น้องสาวของฉันที่ฉันไม่ได้เจอหน้ามีเกือบ 1 เดือนเต็ม

"ยัยเกล"

ฉันร้องออกมาด้วยความดีใจและตรงเข้าไปกอดน้องแน่ะ  เกลกอดตอบรับฉันแน่เหมือนกัน

"นี่เธอ 2 คนจะกอดกันให้ห้องอื่นเขาออกมาดูอีกนานไหม"

โทโมะพูดพลางจองมาที่หน้าของฉัน  เขาก็ยังเป็นเขาเหมือนเดมหน้ายังไงก็ยังทำหน้าอย่างนั้น

"ปะ พี่ว่าเราเข้าไปคุยข้างในกันเธอ"

ฉันเดินไปปิดประตูแล้วจูงมือของเกลเข้ามานั่งที่โซฟากลางห้อง

"เป็นยังไงบ้าง เธอสบายดีไหม แล้วบ้านของเราล่ะ"

ฉันรัวคำถามใส่เกลทันทีที่นั่งลง

"ฉันก็ปกติดี สบายดี บ้านอ่ะหรอ พวกใครก็ไม่รู้มันมาถล่มที่บ้าน "

เกลตอบทุกคำถามที่ฉันถามออกไป

"แล้วเธออยู่ที่ไหนหรอ"

ฉันถามเพราะสงสัยที่เกลบอกว่า สบายดี

"อยู่กับผู้หญิงที่เปป็นรุ่นน้องของนายป๊อปปี้อะไรนั่นอ่ะ สบายดี ใกล้โรงเรียนด้วย"

เกลพูดออกมา

"หรอ ดีแล้วล่ะ"

ฉันพูดออกมาเมื่อรู้ว่าน้องยังอยู่ดี กินดี และสบาย

6โมงเย็น

ฉันนั่งคุยกับเกลเป็นเวลานานจนไม่รู้ว่านายโทโมะนั่นออกจากห้องไปตอนไหน เขาคงไปทำงานมั้ง งานนะจะเยอะ เพราะออกไปทำงานแต่เช้าทุกวันเลย

"นี่เธอหิวมั๊ย เดี๋ยวฉันทำไรให้กินเอามั๊ย"

ถามพูดออกไปเพราะตั้งแต่มาเกลยังไม่ได้กินอะไรเลย

"ก็ ดี"

เกลบอกออกไป ทั้งๆที่สายตายังจ้องไปที่ทีวีที่อยู่เบื้องหน้ของเธออยู่

 ฉันจึงลงมือทำอาหารที่มีอยู่ในตู้เย็นออกมา

"นี่ เธอ ฉันอยากมาอยู่กับเธออ่ะ เธอช่วยบอกนายนั่นให้หน่อยสิ เวลานายนั่นไปทำงานเธอจะได้มีเพื่อนคุยไง"

เกลงั้นมาพูดกับฉันตาเป็นประกาย

"ได้ไงล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่ผู้อาศัย ไอ้อยากให้เธอมาอยู่ด้วยมันก็อยากหรอกนะ แต่เขาจะยอมหรอ แค่ฉันมาอยู่เขายังไม่ค่อยอยากจะพูดกับฉันเลย"

ฉันพูดออกไปตามความจริง ฉันเป็นแค่ผู้อาศัยจะไปเรียกร้องขออะไรเขามากมาย

"แล้วเธอลองหรือยังล่ะ อ๋อ เพราะจริงๆแล้วเธอไม่อยากให้ฉันมาอยู่ที่นี้ใช่มั๊ย เยแกล้งทำเป็นพูดโน้นนี้มาอ่ะ"

เกลหันมาพูดแล้วชี้้มาที่หน้าของฉัน

"ไม่ใช่อย่างนั้นะ"

ฉันพูดออกไป

"งั้นวันนี้ถ้าตานั่นกลับมา เธอต้องไปพูดกับเขาเรื่องที่ขอให้ฉันมาอยู่ที่นี้"

เกลพูดแล้วหันไปดูทัวีตามเดียวโดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้แย้งเลยสักนิด

ไม่นายนายนั่นก็กลับมาแล้วเข้าห้องไปอาบน้ำทันที  เกลจึงยุให้ฉันไปพูดกับเขา ฉันเลยต้องเข้ามาในห้องแล้วมานั่งรอที่โต๊ะหนังสือของเขา

...โทโมะ...

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอเข้ากับแก้วเธอนั่งอยู่ที่เก้สอี้โต๊ะหนังสือของผมเหมือนอยากจะเข้ามาพูดอะไร

"เธอมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า"

ผมถามออกไปเพราะเธอไม่ยอมพูดสักที

"เอ่อ ฉันจะมา... ไม่มีอะไรแล้ว นายแต่งตัวไปเถอะ"

เธอพูดแล้วจะเดินออกจากห้องไป ผมจึงเินไปคว้าเอวของเธอและสวมกอดเอาไว้

"นี่ปล่อยนะ เดี๋ยวน้องฉันก็เข้ามาเห็น ปล่อยๆ"

เธอดิ้นอยู่ ปละตีแขนผมอย่างไม่ยอม

"งั้นเธอก็พูดมาสิ ว่าเธอมีอะไรกับฉัน ถึงเข้ามารออยู่ในห้องเนี้ย"

ผมถามเธออีกครั้ง

"เอ่อ ฉัน ฉันๆ"

เธอยังอึกอักพูด

"ฉัน ทำไม พูดมาสิ"

พูดถามเธอแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ทำให้เธอต้องเบี่ยงตัวหนี้จนหลังชนกับหน้าอกของผม

"ฉันจะขอให้ยัยเกลอยู่ที่นี้กับฉันได้ไหม"

ในที่สุดเธอก็พูดออกมา หลับตาปี๋

"หะ เธอว่าอะไรนะ"

พูดถามออกไปเพราะไม่คิดว่าเธอจะมาขอให้น้องของเธอมาอยู่ด้วย

"ฉันอยากให้น้อของฉันมาอยู่ด้วย ตอนกลางวันไม่มีคนอยู่ ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันเงียบๆอ่ะ"

เธอพูดแล้วหันหน้ามา

"ก้ให้น้องของเธอมาหาเธอทุกวันไง"

ผมพูดออกไปเพราะไม่ค่อยเห็นด้วย

"แต่ฉันกับน้องฉันไม่ได้เจอกันไม่ได้คุยกันมาตั้งเกือบดือนนะ นะๆ นายให้เกลเข้ามาอยู่ที่นี้เถอะ แล้วฉันจะไม่กวนนายอีกเลย"

แก้วพูดแกมขอร้อง

"แล้วถ้าฉัน บอกว่าไม่ล่ะ เธอจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะหาทางหนีออกไปอีกอ่ะ ฉันไม่ยอมหรอก"

ผมพูดแล้วกำชับอ้มแขนให้แน่นจนหน้าของผมกับแก้วแทบจะชนกัน

 "ใช่ แล้วนายก้ปล่อยด้วย เดี๋ยวนี้เลย!"

เธอพูดเสียงแข็งใส่ผม

"เรื่องอะไร เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ เรื่องอะไรจะให้เธอหนีฉันไปล่ะ"

ผมพูดออกไปพลางยิ้มให้เธอ

"อะไร ใครเป็นแฟนนาย ฉันยังไม่ได้พูดสักคำ อย่ามาขี้ตู่นะ"

เธอยังพุดเฉไฉไปเรื่อย

"งั้นลองแบบเมื่อคืนนี้ไหม ว่าเธอเป็นแฟนฉันหรือเปล่า แตฉันไม่รับประกันนะว่ามันจะหยุดเหมือนเมื่อคืนหรือเปล่า ยิ่งอยู่ในห้องนอนด้วย"

ผมพูดแล้วพลางมองไปที่เตียงทำให้คนเบื้องหน้าต้องตบเข้าไปที่หน้าอกของผมอย่างเต็มแรง

"นายก็ทำของนายไปคนเดียวสิ แล้วนี้ตกลงว่าไงอ่ะ"

เธอยังไม่ยอมแพ้ ท้วงคำตอบอยู่

"ถ้าฉันให้น้องเธอมาอยู่ที่นี้ เธอต้องมานอนกับฉันที่ห้องนี้เหมือนเดิมทุกคืน ห้ามไปนอนกับน้องของเธอนะ"

ผมพูดแล้วบอกเธอ

"ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะนอนกับน้องของฉันไม่ได้ นายนั่นแหละที่เป็นฝ่ายต้องนอนคนเดียว"

เธอพูดออกมาอย่างไม่ยอม

"งั้นเรื่องนี้ก็ไม่ตกลงแล้วกัน"

ผมพูดแล้วปล่อยกอดเธอเดินไปจะนอนลงที่เตียง

"แล้วจะให้เกลนอนไหนล่ะ"

เธอถามพลางเดินตามผมมา

"ก็อีกห้องหนึ่งไง ว่าง แถมมีของครบเลยนะ"

ผมพูดแล้วดึงเธอให้นอนลงมาแล้วกอดไว้

"นายมันเห็นแก่ตัวที่สุด"

เธอพูดแล้วหันไปอีกข้างอย่างงอนๆ

"ตามนี้นะ"

พูดเสร็จก็ขยับเข้าไปกอดเธอแน่ๆอีกที จนหลับไป