top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

ตอนนี้ฉะนนั่งซบเข่าตัวเองอยู่ที่พื้น หลังจากที่เรียกร้องจะออกจากหองนี้นนานนับชั่วโมงกว่า ฉันก็ต้องมานั่งถอดใจอยู่ที่พื้น เพราะไม่อยากขึ้นไปนั่งบนโซฟากับที่อีตานั่นนั่งดูทีวีอยู่

"คนอะไรใจร้ายชะมัด"

ฉันพูดเสียงเบาๆกับตัวเอง ด้วยความหมั่นใส้

"อะไรนะ เธอพูดอะไรนะ"

เขาหันมาถามเธอ

"ปะ..เปล่าวะนิด นายนี้หูจ้องจะหาเรื่องฉันอย่างเดียวเลยนะ"

ฉันพูดออกไปด้วยความว่องไว

"อืมแล้วไป คิดว่าเธอนินทาอะไรฉันลับหลัง อย่าให้ฉันรู้นะ"

เขาหันมาพูดหน้าตายกับฉัน

"ชิ! คนอะไรทำหน้าตายเป็นอยู่หน้าเดียว เก๊กเข้าไป"

"นี่เธอคืนนี้มานอนบนเตียงนะ ฉันเห็นท่านอนบนโซฟาของเธอแล้วเมื่อยแทน"

เขาพูดเมื่อฉันออกมาจากห้องน้ำ แล้วเขานอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

"อ่าว ถ้าฉันนอนบนเตียงของนาย แล้วนายจะนอนที่ไหนล่ะ?"

ฉันพูดออกไปเพระความไม่รู้จริง อย่างเขาเนี้ยนะ จะยอมให้ฉันนอนบนที่นอนตัวเอง และเขาก็ไปนอนที่อื่นอ่ะ

"ก็นอนบนเตียงนี้ไง ถ้าฉันไม่นอนนี้ แล้วฉันจะไปนอนไหนล่ะ"

เขาพูดออกมาพลางปิดหนังสือแล้วนอนลง

"งั้นฉันไม่นอน ฉันยอมนอนบนโซฟาดีกว่าที่ต้องมาให้นอนกับคนใจร้ายอย่างนาย"

ฉันพูดแล้วจะเดินออกไปแต่โดนดึงที่ข้อมือที่ไม่รู้มาตอนไหนเลยล้มลงไปบนเตียงของเขา

"ฉันบอกให้นอนนี้ก็นอนนี้ซะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

เขาพูดออกมา แต่ยังไม่ปล่อยข้อมือของฉัน

"ไม่มีทาง อย่างนายมันเชื่อไม่ได้ ถึงนายจะคิดอะไรกับฉันหรือไม่ได้คิดอะไรฉันก็ไม่นอนหรอก"

ฉันพูดแล้วจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องล้มลงมาอีกครั้งเพราะแรงฉุดของข้อมือ

"ถ้าคืนนี้เธอไม่นอนนี้ ฉันจะทำมากกว่าตอนเย็นเลย แค่นั้นยังทำเธอเกือบตาย ลืมสูบลมหายใจเข้าแล้วถ้าเธอยังดื้ออีก คืนนี้มีหวังเธอเหนื่อยทั้งคืนแน่"

เขาพูดแล้วพลักฉันลงไปนอนทันที

ฉันต้องทนนอนบนเตียงเดียวกับเขาเพราะคำขู่นั้น แต่ถึงแม้เตียงมันจะใหญ่และกว้างขนาดไหน แต่ฉันก็คิดว่ามันอึดอัดอยู่ดีเพราะว่ามีเขาอยู่

ครึ่งเดื่อนต่อมา.................

ฉันก็ยังใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้ไปตั้งแต่วันนั้น ยังไม่มีสิทธิได้ออกไปไหนเลย เสื้อผ้าอะไร นายโทโมะนั่นก็เป็นคนจัดการหามาให้หมด จนตอนนี้ฉันมีของใช้ของผู้หญิงครบทุกอย่างแล้ว ยกเว้นอิสระ ที่นายนั่นบอกว่า อีกไม่นานเขาจะปล่อยให้ฉันไปใช้ชีวิตตามปกติ

  อืมๆตอนนี้ความสัมพันธุ์ของฉันกับตานั่นดีขึ้นมาก เพราะเขากับฉันคุยกันมากขึ้น ฉันอยากได้อะไรเขาก็หามาให้ และเขากลับมากินข้าวตอนเย็นกับฉันทุกวัน แต่ตอนเช้าฉันตื่นขึ้นมามักจะไม่เจอเขา ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาออกไปตอนไนห ทั้งๆที่ฉันก็นอนห้องเดียวกับเขา แต่ฉันไม่ยักรู้ว่าเขาออกจากห้องนี้ไปตอนไหน

 "เกร็ก "

เสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง ทำให้ฉันซึ่งนั่งอยู่หน้าทีวีต้องหันไปมองการมาเยือนของเจ้าของห้อง ที่วันนี้ทำไมกลับมาเร็ว

"ทำไมวันนี้นายกลับมาเร็วจัง"

ฉันถามออกไป ทันที่ที่เห็นเข้าเดินเข้ามาหลังจากถอดรองเท้าเสร็จ

"วันนี้งานฉันไม่ค่อยมี "

เขาตอบกลับมา

"พึ่งรู้ว่าเธอกับไอ้โมะคุยกันดีแล้ว ไม่ทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรอ?"

บุคคลที่ 3 ที่เดินตามหลังโทโมะเข้ามาทักขึ้น

"นี่นาย มาได้ไงอ่ะ"

ฉันถามออกไป

"อ้าว ฉันจะมาห้องเพื่อนของฉันไม่ได้ไง ว่าไง ที่ฉันถามอ่ะ ว่าเธอกับไอ้โมะไม่กัดกันแล้วหรอ"

ป๊อปปี้ถามฉัน

"เบื่อ ขี้เกียจแล้ว "

ฉันตอบออกไปอย่างปลงๆ

"ไม่อยากจะเชื่อ"

ป๊อปปี้ยังพูดออกมาพร้อมกับเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมา 2 กระป๋องแล้วโยนให้โทโมะกระป๋อง 1 

 ทั้ง 2 คนเข้าไปคุยงานอีกห้อง 1 ซึ่งเป็นห้องวางไม่มีใครอยู่ แต่มีเฟอรืนีเจอร์ครบ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ให้ฉันอยู่ห้องนั้นจะได้ไม่ต้องมานอนเบียดอยู่ที่เตียงของเขา

20.00น.

เมื่อคุยงานกันเสร็จก็ออกมาจากห้องนั้นแล้วป๊อปปี้ก็ขอตัวกลับไปก่อน ทำให้ทั้งห้องเหลือฉันกับเขา 2 คนตามเดิม

"นี่นาย ทำไมวันนี้นายดื่มเยอะจัง หมดไปเป็นสิบๆกระป๋องแล้วนะ พอเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้นายก็ต้องไปทำงานอีก"

ฉันพูดออกไปเพราะเขาดื่มตั้งแต่ที่ป๊อปปี้ออกไปจนตอนนี้กระป๋องเบียร์ที่เขาดื่มมันล้นออกมาจากถังขยะแล้ว

"นี่ได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี้ย"

ฉันเขย่าตัวของเขาให้หันมามอง หลังจากที่ฉันพูดประโยคแรกออกไปแล้เขาไม่หันมามอง

"เธอไปนอนเถอะ ฉันของอยู่ตรงนี้สักพัก"

เขาพูดแล้วพยายามผลักฉันให้ลุกขึนไป

ฉันเดินเข้ามานอนแล้ว แต่นอนไม่หลับ ได้แต่พลิกไปพลิกมา ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หรือเป็นเพราะว่าฉันเป็นห่วงเขา  ไวกว่าความคิด ฉันรีบเดินออกจากห้องนอนแล้วตรงไปที่กระป๋องเบียร์ที่เขายกดื่มอยู่

"เอามานี่!"

เขาพูดแล้วคว้ากระป๋องกลับคืนไปได้

"พอได้แล้ว นายดื่มเยอะแล้วนะ"

ฉันพูดออกไป

"เธอเป็นห่วงฉันหรอ?"

เขาหันมาถาม สายตาของเขานิ่งจนฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

"อือ ฉันเป็นห่วงนาย พอเถอะ เลิกกินได้แล้ว แล้วไปนอนนะ"

ฉันพูดไปตามความจริง ก็ไม่รูจะโกหกไปทำไม

"เรื่องจริงหรอที่เธอเป็นห่วงฉัน"เขายังถามคำถามเดิม

"อือ เรื่องจริง ปะ นายไปนอนได้แล้ว"

ฉันพูดแล้วก็ดึงมือของเขาให้ลุกขึ้นตามฉันมา แต่

"ฮะ..เฮ้ย!"

ฉันกับต้องล้มลงไปหลังแตะโซฟาและมีตัวของเขาทาบทับฉันอยู่

"นี่ ลุกออกไปเลยนะ"

ฉันพูดแล้วพยายามผลักไปที่หน้าอกของเขา

"เธอ"

เขาพูดแล้วจับมองที่ฉันกำลังผลักเขาอยู่

"อะไรของนายเนี้ย ฉันหนักนะ ลุกๆไปได้แล้ว"

ฉันยังคงให้เขาลุกออกไปเพราะถ้าเขาอยู่อย่างนี้นานๆมันอาจจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วก็ได้

"คบกับฉันนะ ฉันรักเธอ"

เขาพูดออกมาโดยที่สายตามไม่ขยับเขยือนไปไหน จ้องมาที่ดวงตาทั้ง 2 ข้างของฉัน

"นา....นายพูดอะไรออกมาน่ะ รู้ตัวหรือเปล่า นายไม่ชอบหน้าฉันไม่ใช่หรอ แล้วยังชอบพูดทำร้ายฉันอีก"

ฉันพูดออกไปเพราะยังไม่เชื่อในคำพูดของเขา

"นี่ไง ฉันพูดความจริง ฉันชอบเธอจริงๆนะ คบกับฉันได้ไหม"

ฉันยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาก็ประทับริมฝีปากของเขาลงมาที่ริมฝีปากของฉันทันที แต่ครั้งนี้กลับอ่อนดยนไม่เหมือนครั้งที่แล้ว เขาค่อยๆเอาลิ้นเข้ามาทำให้รู้รสชาติของเบียร์ ซึ้งฉันต้องเบือนหน้าหนี แต่เขาก็ยังใช่มือมาจับที่คางไม่ให้ฉันหันหน้าหนีไปได้