top-secret เรื่งของเราอย่าบอกเขาเลย

10.00น. ช่วงสายๆของวันใหม่
แก้วตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียและปวดตัวตัวเป็นเพราะเมื่อคืนนี้เธอนอนบนโซฟาที่เล็กกว่าขนาดตัวของเธอเอง
"นายนั่นหายไปไหนเนี้ย"
เมื่อปวดตัวไปมาเสร็จ แล้ว จึงนึกถึงเจ้าของห้อง ที่ตอนนี้เงียบ เหมือนว่าเธอจะอยู่ในห้องเพียงคนเดียว
'ในตู้เย็นมีอาหารอยู่เธอเอามาเวฟกินไปก่อนแล้วกัน และห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด จนกว่าฉันจะกลับมา'
แก้วเดินไปหยิบโน๊ตกระดาบสีเหลืองที่ตดอยู่ที่โต๊ะว่างๆในห้อง
"คิดว่าฉันจะอยู่รอนายงั้นหรอ  ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันอยู่ในห้องนี้กับนายเป็นคืนที่ 2 หรอก"
แก้วพูดแล้วเดินเขาห้องน้ำไปอาบน้ำ
 
ปึง ปึง ปึง!!!!
"โอ๊ย อะไรกันเนี้ย ทำไมประตูมันเปิดไม่ออกเนี้ย"
แก้วพูดอย่างหัวเสียเพราะเธอตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จแล้วจะออกจากห้องนี้ทันที  แต่กลับเปิดประตูไม่ออกเพราะว่าประตูถูกล็อคจากข้างนอก
"นี่เป็นฝีมือของนายใช่มั๊ย นายบ้าหนิ!!!!"
เมื่อหาทางเปิดประตูห้องไม่ได้ แก้วจึงเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง เพื่อหาวิธีที่จะออกจากห้องนี้ไปได้
 
19.55น.
ตอนนนี้เวลาล่วงเลยไปทั้งวันแล้ว จากที่ฉันหยิ่งว่าจะไม่กินอาหารแช่เข็งพวกนั้นแต่ก็ต้องยอมเปิดตู้เย็นเพื่อหาของที่กินได้มาเวฟและกินเสร็จไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ 4 โมงเย็น จนตอนนี้น้ำย่อยในกระเพาะของฉันมันก็จะเรี้ยร้องอีกแล้ว แต่นายนั้นยังไมกลับมาเลย แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี้ย ไหนจะยัยเกลอีก เฮ้อ  กลับมาสักทีสิตาบ้า ฉันไม่อยากอยู่ห้องของนายอีกแล้วนะ
"เกร็ก!!"
เสียงประตูเปิดเข้ามาทำให้ฉันหันไปดูอย่างรวดเร้ว
แล้วมันก็เป็นจริงเมื่อมีเสียงคนเดินเข้ามาในห้อง
"นาย นาย กลับมาแล้วหรอ พาฉันกลับบ้นหน่อยสิ"
ฉันเดินเข้าไปพูดกับอีตานั่นทันที
"ไม่ได้ เธอต้องอยู่ที่นี้ต่อ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!!!"
เสียงที่ออกมาจากปากของคนเบื้องหน้าทำให้เธอใจแป้ว
"ทำไมล่ะ ทำไมฉันจะกลับบ้านของฉันไม่ได้ นี่นายอย่ามีกักขังฉันนะ"
ฉันไม่ยอมแพ้พูดเสียงดังกับไปบ้าง
"เธออยากกลับบ้านงั้นหรอ?"
เขาถามออกมา
"อยากสิ นายจะพาฉันกลับบ้านแล้วใช่มั๊ย"
ฉันถามด้วยเสียงดีใจ และเดินเข้าไปใกล้เข้ามากขึ้น
"กลับไปทำไม ตอนนี้ไม่มีบ้านเธอแล้ว"
เขาตอบเสียงเย็นและเดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
"หมายความว่าไง ที่ไม่มีบ้านของฉันอีกแล้ว นายเอาอะไรมาพูด"
ฉันถามออกไปเพราะไม่เชื่อว่าเขาจะพูดจริง ทำไมบ้านของฉันจะเป็นอะไร
"พวกนั้นส่งคนมาหาตัวเธอและพังบ้านเธอจนเละไม่เหลือโครงให้เธอเห็นแล้วล่ะ"
เขาหันหน้ามาพูด
"ไม่จริงอ่ะ นายโกหก แล้วเกลล่ะ เกลน้องฉันล่ะ เธอจะเป็นยังไง"
ถามพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
"น้องเธอก็ไม่เห็นเป็นไรหนิ ไม่เห็นจะถามถึงเธอด้วย อย่างนี้เธอไม่น่าเป็นห่วงนะ"
เขาพูดออกมาแต่ไม่ได้มองมาทางฉัน
"ไม่เป็นห่วงอะไร เธอจะพูดหรือไม่พูดแต่นั่นก็เป็นน้องของฉัน นายพาฉันไปหาน้องของฉันเถอะนะ ขอร้องเถอะ"
ฉันยอมเดินเข้าไปหาเขาและขอร้องเขาอย่างที่ไม่เคยทำกับใคร และเขาเป็นคนแรกเลยก็ได้ที่ได้เห็นน้ำตาของฉัน
"ไม่! ฉันบอกแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิออกจากห้องนี้เด็ดขาด ส่วนเรื่องน้องของเธอไอ้ป๊อปมันให้คนจัดการปัญหาให้แล้ว"
เขาพูดออกมาเสียงดังอีกครั้ง
"ไม! ฉันจะไป ในเมื่อนายไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะไป นายขวางฉันไว้ไม่ได้หรอก เพราะยังไง ฉันก็จะไป"
ฉันพูดแล้วรีบเดินไปทางประตูทันที และคิดว่าครั้งนี้เขาคงจะไม่ล็อคประตูจากข้างนอกหรอก เพราะตัวเขาเองก็อยู่ข้างใน
"นี่!เธอจะไปไหน ฉันบอกแล้วไงว่าเธอจะไปไหนไม่ได้"
ไวกว่าความคิดเขาพุดพร้อมกับวิ่งมาดักหน้าฉันเพียงเสี้ยววินาทีที่ฉันกำลังจะบิดลูกบิดประตูห้อง แต่เขาวิ่งมาเอาตัวบังไว้
"ออกไป ฉันจะไปหาน้องฉัน"
ฉันพูดออกไปพร้อมกับมองเขาตาขวางอย่าคนไม่ยอมแพ้
"ถ้าเธอออกไปตอนนี้ เธอยังก้าวไม่พ้นจากที่นี้หรอก เธอได้ตายก่อนสิ เธอไม่รู้หรอกว่าข้างนอกนั้นมันเป็นยังไง"
เขขาพูดออกมาและดังตัวฉันอย่างไม่ยอมเช่านกัน
"ฉันก็จะออกไป ให้รู้ไง ว่าข้างนอกมันเป็นบังไง ถอย!!!"
ฉันตวาดเขาคำสุดท้าย
"ฉันเตือนเธอแล้วนะ"
เขากลับมาพูดเสียงเย็นอีกครั้ง
"เรื่องของฉะ...อุ๊บ"
ฉันยังพูดไม่จบประโยคนายนั้นก็โน้มตัวลงมาประกบปากของฉันอย่างแรง ทำให้ฉันเกือบทรงตัวไม่อยู่และหงายหลังลงไปถ้าไม่มีแขนของเขามาประคองอยู่
เขาจูบฉันอย่างหนักหน่วงและรุนแรงมากจนฉันจะรับไม่ไหวเพราะไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน
"แค่ก แค่ก"
เสียงของฉันที่สำลักออกมาเพราะไม่มีอากาศหายใจจนหน้าแดง ทำให้เขาต้องปล่อย
"ฉันเตื่อนเธอไปแล้วนะ"
เขขาพูดล้วเดินไปนั่งไปนั่งดูทีวีหน้าตาเฉย เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
แต่ฉันนี้สิทั้งโกธรทั้งอายจนแยกไปถูก โกธรที่เขาไม่ยอมให้ฉันออกไปและที่เขาทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้แบบนี้ และอายที่เขาทำกับฉันแบเมื่อกี้