ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                 โรงพยาบาล RS Group 

 " เอ ~ ไอ้จองเบมันหายหัวไปไหนของมันน่า " ป๊อปปี้ที่เดินหาจองเบ ตามทางที่เขื่อนบอก แต่ทว่าเขาเดินหาตั้งนาน ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบจองเบเลยสักนิด  

 " เอ๊ะ !? นี่มัน " ป๊อปปี้เดินมาถึงห้องๆหนึ่ง จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ตรงนั้นทันทีที่ได้เห็นชื่อเจ้าของห้อง 

 " ปาร์ค จองเบ อะ ~ ไม่ผิดแน่ นี่จะต้องเป็นชื่อของมันอย่างแน่นอน เอ๊ะ !? พักฟื้น 5 เดือนยังงั้นเหรอ " ป๊อปปี้แปลกใจกับข้อความที่หมอเขียนติดไว้เป็นอย่างมาก เพราะจองเบที่เขาเจออยู่ทุกวัน ดูจะเป็นปกติดี ไม่มีอาการป่วยให้เห็นเลยสักนิด 

 " หรือว่า ... หมอจะเขียนผิด ไม่มั้ง ~ ยังไงก็ขอเข้าไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า ขออนุญาตครับ ! " จากนั้นป๊อปปี้ก็เปิดประตูเข้าไป 

                 ห้อง 408 คุณ ปาร์ค จองเบ 

 " เอ๊ะ !? นั่นเสียงป๊อปปี้นี่ " แก้วที่กำลังคุยกับพี่ชายฝาแฝดอย่างเพลินๆ จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ว่า กำลังมีคนเข้ามาในห้องของจองเบโดยพลการ  

 " แย่แล้วล่ะ ถ้าเกิดเข้ามาเจอฉันกับพี่อยู่พร้อมกันแบบนี้ล่ะก็ มีหวังฉันได้ตายแน่ๆ " แก้วพยายามจะทำอะไรสักอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะอีกไม่กี่วินาที ประตูก็จะถูกเปิดออกมาแล้ว 

 " เอาไงดีอ่ะ พี่จองเบ ยกโทษให้ฉันด้วยนะ " จากนั้นแก้วก็รีบแบกจองเบขึ้นมาอย่างทุลักทุเล และนำเขาไปซ่อนไว้ในห้องน้ำ ก่อนที่จะสวมรอยเป็นพี่ชายฝาแฝดที่ป่วยหนัก

 " ไอ้จองเบ ~ อ้าว หลับอยู่เหรอเนี่ย ? " ป๊อปปี้ก้าวเข้ามาในห้อง จากนั้นเขาก็ตรงไปที่เตียง ในขณะที่แก้วยังพยายามที่จะแกล้งหลับให้เหมือนกับพี่ชายของเธอ

 " ตัวก็ไม่ร้อนนี่ อะ ผิวเจ้านี่ ทำไมมันนุ่นแบบนี้นะ " ป๊อปปี้เอามือแตะที่หน้าผากของแก้ว เพื่อเช๊คอาการ ก่อนที่จะตกใจเล็กน้อย เพราะผิวพรรณที่ดูเปลี่ยนไปของจองเบ

 " ดูไปดูมา ยังกับผู้หญิงแนะ เอ๊ะ !? นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย " ป๊อปปี้ยังคงสงสัยกับความรู้สึกของตนเอง

 " เอาวะ ผู้ชายก็ผู้ชาย ยังไงก็ ขอจูบซะหน่อยก็แล้วกัน " พอพูดจบ ป๊อปปี้ก็พยายามยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้วเรื่อยๆ ดูเหมือเขาคงอยากจะจูบคนที่กำลังนอนบนเตียงเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย 

 " พลั่ก !! " จองเบตัวจริงที่นอนอยู่ในห้องน้ำ จู่ๆเขาก็เหยียดขาไปโดนไม้ถูพื้นในนั้น ทำเอาป๊อปปี้สะดุ้งขึ้น ก่อนที่จะรีบไปดูต้นเหตุของเสียง 

 " นั่นใครน่ะ ใครอยู่ในห้องน้ำ ออกมาซะดีๆนะ ? " ป๊อปปี้พยายามเรียกคนที่อยู่ในนั้น แต่ทว่าจองเบตัวจริงยังคงนอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่ข้างใน 

 " แย่แล้วสิ ! " แก้วลุ้นเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่ตัวเองตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะขืนตื่นขึ้นมาตอนนี้ล่ะก็ ป๊อปปี้ต้องสงสัยเธอแน่ 

 " ไอ้ป๊อปปี้ มาทำอะไรตรงนี้วะ ฉันหานายตั้งนาน " จู่ๆ เขื่อนก็เข้ามาขัดจังหวะของป๊อปปี้พอดี 

 " อ้าว ไอ้เขื่อน มีอะไรกับฉันเหรอวะ ? " ป๊อปปี้เลิกล้มการตามหาตัวคนร้าย เขาหันไปถามเขื่อนถึงธุระบางอย่างทันที  

 " ไอ้โทโมะฟื้นแล้ว มันบ่นหาแต่ไอ้จองเบอย่างเดียวเลย ตอนนี้ไอ้เคนตะกำลังดูมันอยู่ " เขื่อนอธิบายถึงเหตุที่เขาจำเป็นที่จะต้องมาตามป๊อปปี้  

 " แต่ไอ้จองเบมันยังนอนซมอยู่นะ จะทิ้งมันได้ลงหรอ ? " ป๊อปปี้ชี้ไปทางแก้วทันที  

 " มันคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันว่าพวกเราไปหยุดเจ้าคนอาละวาดนั่นน่าจะดีกว่านะ เดี๋ยวโรงบาลได้แตกกันพอดี " เขื่อนพยายามบอกป๊อปปี้ให้รีบไปดูโทโมะ ก่อนที่เขาจะทำให้คนป่วยทุกคนหนวกหูเพราะเสียงของเขา 

 " งั้นก็ไปกัน " ว่าแล้วป๊อปปี้ก็เดินตามเขื่อนไป อย่างว่าง่าย 

 " เห้อ ~ โล่งอกไปที " หลังจากที่ป๊อปปี้ไปแล้ว แก้วที่ดูเหมือนจะโล่งใจอยู่ไม่น้อย พลางนึกถึงบางสิ่งที่เธอลืมไป

 "  จริงด้วย พี่จองเบ ยังอยู่ในห้องน้ำนี่นา " ว่าแล้วแก้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอนำจองเบไปซ่อนไว้ในห้องน้ำ ที่เมื่อสักครู่ก็มีเสียงเหมือนไม้ถูพื้นถูกเตะเต็มแรง เธอจึงคิดว่าพี่ชายของเธอคงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว

            อาจจะเป็นตอนสั้นๆนะครับ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยล่ะ