ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                               หน้าโรงเรียน K school กลางดึก 

    จองเบเข้าไปหาพวกโทโมะด้วยสีหน้าที่ปกติของเขา แต่ในขณะเดียวกัน โทโมะก็เข้าไปกอดแก้วอย่างช้าๆ ซึ่งแก้วในตอนนี้นั้น เธอยังคงร้องไห้ออกอย่างต่อเนื่อง เธอรับกอดนั่นอย่างอ่อนโยน ส่วนเสียงยุในหัวของจองเบ ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่า มันจะไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระเลยทีเดียว

 " หยุดทำอะไรบ้าๆซะทีเถอะ ! " จองเบตะโกนออกไป ด้วยความตกใจของทั้งคู่ ทำให้โทโมะและแก้ว ต่างผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว 

 " พี่ค่ะ ? มาได้ไงเนี่ย .. " แก้วถามพี่ชายฝาแฝดด้วยความสงสัย 

 " ก็มาดักจับเจ้าคนผิดสัญญายังไงล่ะ " จองเบพูดขึ้นด้วยความโมโห พร้อมๆกับชี้ไปที่หน้าของโทโมะ 

 " ทำไมล่ะ .. ทำไมพี่ต้องเกลียดโทโมะด้วย ? " แก้วพูดขึ้นอย่างแปลกใจ 

 " เพราะเขากำลังจะพาจองมีหนีไปยังไงล่ะ " จองเบพูดตามเสียงที่ดังในหัวของเขา 

 " นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะไอ้จองเบ .. ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย " โทโมะพยายามอธิบายให้เพื่อนของเขาเข้าใจ

 " เขากำลังหลอกนาย .. " เสียงในหัวของจองเบพูดขึ้น 

 " ฉันไม่เชื่อที่นายพูดหรอกโทโมะ ทั้งที่สัญญากับฉันไว้แล้วแท้ๆ แต่ทำไมนายถึง .. " จองเบพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด ในขณะที่แก้วก็กำลังสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

 " พี่กับโทโมะ สัญญาอะไรไว้เหรอค่ะ ? " แก้วพยายามหาสาเหตุของความขัดแย้งดังกล่าว เธอจึงเอ่ยถามพี่ชาย ก่อนจะเข้าไปกั้นตรงกลางระหว่างทั้งสอง 

 " เรื่องนี้เธอไม่เกี่ยว .. จองมี .. หลบไป ! " จองเบตะครอกใส่น้องสาวด้วยวาจาที่รุนแรง ในขณะที่ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

 " ทำไมต้องตะครอกใส่กันด้วยล่ะ ฉันน่ะ .. ฉันไม่นึกเลยว่า .. พี่จะพูดแบบนี้กับฉันได้ " คำพูดที่รุนแรงของพี่ชายฝาแฝด ทำเอาแ้ก้วเสียใจเป็นอย่างมาก

 " ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน " ณ ตอนนี้จองเบไม่ฟังเหตุผลของใครทั้งสิ้น เขายอมรับเสียงที่อยู่ในหัวแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

 " นายทำเกินไปแล้วนะ " โทโมะเตือนเพื่อนของเขา ด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง เขาคิดว่า จะต้องเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเขาแน่ๆ จึงทำให้เพื่อนที่สนิทที่สุด เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

 " หุบปากเน่าๆของนายไปซะ ! " จองเบระบายออกไปด้วยความโกรธ

 " ไอ้นี่ ! " โทโมะเตรียมง้างหมัดต่อย เพื่อที่จะเตือนสติเพื่อนของเขา แต่ก็ถูกแก้วรั้งเอาไว้ซะก่อน

 " อย่าเลย เจ็บมือป่าวๆ .. พี่จองเบ ต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่ขอพบพี่อีก จนกว่าพี่จะสำนึกผิด ฉันจะไปอยู่ข้างนอกสักพัก " แก้วพูดขึ้นด้วยท่าทางนิ่งเฉย

 " นี่เธอเห็นเขาดีกว่าฉันหรือไง ? " จองเบยังคงโมโหไม่หยุด

 " เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์ตามหา สงสัยแม่คงจะคิดผิดที่ให้ฉันตามหาพี่ เพราะทีจริง พี่ไม่เคยรักฉันเลยสักนิด พี่น่ะ .. รักแต่ตัวเอง เป็นห่วงแต่ตัวเอง เรื่องเกาหลีอะไรนั่นน่ะ ฉันไม่ไปเด็ดขาด " แก้วต่อว่าพี่ชายของเธอ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ คำพูดที่แทงใจดำ แต่มันคือความจริงนั่น ทำเอาจองเบนิ่งเงียบไป

 " เอางั้นก็ได้นี่ " จองเบบอกกับน้องสาวก่อนจะหันหลังกลับไป   

 " ดีแล้วเหรอ ? ยัยปัญญานิ่ม นี่ ! ได้ยินที่ฉันพูดหรือป่าว " หลังจากที่พี่ชายของแก้วเดินจากไป โทโมะจึงได้โอกาสถามแก้ว ด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง เขาพยายามเรียกเธอหลายครั้ง แต่แก้วก็ไม่ตอบสนอง โทโมะจึงใช้เสียงที่ดังขึ้น แต่มันก็ยังไม่เป็นผล โทโมะจึงเข้าไปดูหน้าของแก้ว ปรากฏว่า ใบหน้าของแก้วกลับเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่เอ่อล้นอย่างท่วมท้น ประกอบกับสีหน้าที่ช๊อกกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ทำเอาโทโมะต้องเข้าไปกอดเธอ เพื่อให้จิตใจที่หว่าเหว่ สงบลง ..

 " ไม่เป็นไรนะ สักพัีกเดี๋ยวก็ดีเองแหละ " โทโมะบอกกับแก้ว ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ในขณะที่แก้วก็กอดเขาไว้แน่นเช่นกัน

 " ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย .. พี่เขาคงจะเสียใจมาก " แก้วพูดขึ้นทั้งน้ำตา

 " เธอเนี่ย .. ช่างเป็นน้องสาวที่ดีจริงๆเลยนา~ ทั้งที่เธอก็ไม่ผิดซะหน่อย แต่ทำไมถึงยังปกป้องเจ้านั่นอยู่อีกล่ะ "  โทโมะถามแก้วอย่างแปลกใจ เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้มันเกิดขึ้นเพราะพี่ชายของเธอต่างหาก ทั้งๆที่มันเป็นความผิดของพี่ชายแท้ๆ แต่แก้วกลับรู้สึกว่า มันเป็นความผิดของตนเองซะได้

 " คงเพราะ .. เป็นฝาแฝดกันล่ะมั้ง " แก้วตอบอย่างไม่ใส่ใจ 

 " แล้วเธอจะเอายังไงต่อล่ะ " โทโมะถามแก้วอย่างเป็นห่วง 

 " คงจะต้องไปนอนบ้านน้ำฝนสักพักล่ะนะ " แก้วพูดขึ้น ด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย 

 " เอางี้ ... เธอไปนอนบ้านฉัน ตกลงตามนี้นะ " โทโมะบอกกับแก้ว 

 " ไม่เอาหรอก เกรงใจพ่อแม่นายป่าวๆ " แก้วพูดขึ้น อย่างเกรงอกเกรงใจ 

 " ไม่เป็นไรหรอก บ้านฉันกว้างจะตายไป แถมฉันยังอยู่คนเดียวอีกด้วย เหงาจะแย่อยู่แล้ว " โทโมะบอกเหตุผล

 " งั้น .. ก็ รบกวนด้วยนะ โทโมะ ~ " แก้วบอกกับโทโมะก่อนจะเดินไปด้วยกัน อย่างช้าๆ 

                                  คอนโดจองเบ ห้องของเขา 

     จองเบกลับมาได้สักพักนึงแล้ว เขามานั่งที่หน้ากระจกบานใหญ่ของเขาเช่นเคย 

 " นี่ .. อยู่หรือป่าว ฉันอยากได้ยินเสียงของนาย " จองเบพยายามเรียกบางอย่าง แต่ดูเหมือนว่า จะไม่มีใครรับรู้ถึงคำพูดของเขาเลยสักนิด  

 " แม้แต่นาย ก็ไม่อยากจะพูดกับฉัน ฉันนี่มัน ... " จองเบบ่นกับตัวเอง อย่างโศรกเศร้า 

 " คงจะเจ็บมากสินะ " ทันใดนั้น เงาของเขาก็เริ่มพูดขึ้น

 " ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นไปเลย พวกเขาคงจะเกลียดฉันแล้วล่ะ " จองเบพูดกับเงาของตน

 " หึหึ ! นายไม่ผิดหรอก คนที่ผิด คือน้องสาวของนาย ที่ไม่เข้าใจนายต่างหาก มีแต่ฉันเท่านั้นที่เข้าถึงนาย ห่วงใยนาย และเจ็บปวดเหมือนกับนาย มากับฉันสิ .. จองเบ ฉันจะทำให้นายตัดขาดกับพวกเขา " จองเบในกระจกเริ่มยุเขาอีกครั้ง

 " จองมีไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย นายโกหกฉัน นายหลอกฉัน " จองเบเริ่มไม่เชื่อที่เงาของเขาพูด

 " ทำไมฉันต้องหลอกนายด้วยล่ะ เพราะฉันก็คือนายไม่ใช่เหรอ ? " จองเบในกระจกพูดขึ้น ด้วยแววตาที่มีเล่ห์นัย

 " ใบหน้าแบบนั้น ใบหน้าที่น่าขยะแขยงแบบนั้น ฉันไม่เหมือนกับนายเลยสักนิด " จองเบโต้ตอบตัวเอง อย่างเอาจริงเอาจัง

 " เลิกปฏิเสธตัวเองได้แล้วจองเบ ไม่มีใครเข้าถึงนายได้ นอกจากฉันอีกแล้ว " จองเบในกระจกยิ้มเยาะอย่างชอบใจ

 " นายก็เหมือนกับคนอื่น ฉันจะไม่ไว้ใจนายอีกต่อไป ! " จองเบพูดพร้อมกับกระหนำหมัดไปที่เงาของเขาอย่างบ้าคลั้ง กระจกบานใหญ่แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว เสียงของเศษกระจกกระทบกับพื้นไม่หยุด พร้อมๆกับเสียงหมัดที่กระทบกับกระจกบานใหญ่ มือที่เต็มไปด้วยเลือด เริ่มหยุดการกระทำนั้นลง จองเบทรุดลงกับพื้น อย่างปวดใจ

 " คิดว่าทำแบบนี้แล้วนายจะไล่ฉันได้ยังงั้นเหรอ นายไม่มีวันเอาฉันออกจากนายได้หรอก เพราะฉันก็คือนาย แล้วนายก็คือฉัน เราคือคนๆเดียวกัน " เสียงในหัวของเขาดังไม่หยุด

 " ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันจะไม่ยอมให้นายครอบงำฉันอีกเด็ดขาด  " จองเบกัดฟันพูด บัดนี้ เขากำลังอยู่ระหว่างความดีและความชั่ว มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่จะขจัดสิ่งนั้นออกไปได้ แต่แทนที่จะขจัดมัน กลับเป็นยอมอยู่ร่วมกับมัน ควบคุมมัน และแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด จองเบครุ่นคิดอย่างหนัก ปัญหานี้เริ่มบานปลายออกไป จนมิอาจ .. แก้ไขมันได้

                        โปรดติดตามตอนต่อไป

   ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~