ฺBy love ตามหารักที่หายไป

                               คอนโดจองเบ 

 " จัดของเร็วจังนะ " จองเบเดินเข้ามาทักน้่องสาวตามปกติ ในขณะที่แก้วก็กำลังเตรียมข้าวของของเธอ เพื่อเดินทางไปเกาหลี ตามที่พี่ชายฝาแฝดตั้งใจไว้ 

 " มันแน่อยู่แล้วล่ะ ว่าแต่ .. พี่ไปไหนมาเหรอค่ะ มีอะไรไม่สบายใจหรือป่าว ? " แก้วเอ่ยถามจองเบอย่างแปลกใจ เพราะสีหน้าที่ดูเป็นกังวลของเขา ทำให้แก้วอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ 

 " อ่อ ! พี่ไปหา .. เออ .. ไปตลาดมาน่ะ " จองเบตอบกลับไป แต่ด้วยท่าทีที่แปลกไปของเขา ทำเอาแก้วสงสัยเป็นอย่างมาก แต่เธอก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ เพราะไม่อยากจะไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา 

 " งั้นเหรอค่ะ ... " แก้วยังคงเก็บความสงสัยนั่นต่อไป ถึงแม้จะเป็นฝาแฝด แต่เธอกลับไม่รู้จักตัวตนของเขาเลยสักนิด 

 " งั้นจองมีก็ไปนอนซะนา ~ พรุ่งนี้จะต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ? " จองเบเตือนน้องสาวอย่างเป็นห่วง

 " จริงด้วยสิ งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ " แก้วพูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที

   จากนั้นจองเบก็เขาไปในห้องของเขา เขายืนอยู่หน้ากระจกใบใหญ่ที่ติดอยู่ฝาผนังห้อง จองเบจัดเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะเริ่มทำอะไรบางอย่าง

 " ฉันทำถูกแล้วสินะ " จองเบบ่นใส่เงากระจกของเขา

 " นายทำถูกแล้วล่ะ ... " จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

 " ใครน่ะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ? " จองเบถามออกไป พร้อมกับมองไปรอบๆห้อง เพื่อหาต้นตอของเสียง แต่ว่า เขาก็ไม่เจอสิ่งใดที่ผิดปกติเลยสักนิด

 " กำลังมองหาใครอยู่เหรอ ... " จากนั้น เสียงนั่นก็ดังอีกครั้ง ทันทีที่จองเบหันไปตามเสียงเมื่อสักครู่ เขาถึงกับสะดุ้งทันที เพราะเสียงที่ว่านั้น มันคือเงาของตนที่สะท้อนจากกระจกตรงหน้าของเขา

 " นาย ! นายเป็นใคร ต้องการอะไรจากฉัน ? " จองเบถามเงาของตัวเอง

 " หึหึ .. ฉันก็คือนายยังไงล่ะ " จองเบในกระจกตอบกลับมา

 " นี่เราบ้าไปแล้วหรือไงเนี่ย เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้ยังไง " จองเบบ่นออกมา พร้อมกับเอามือกุมที่หัว เขาคิดว่าเสียงที่ได้ยิน มันอาจเกิดจากที่เขาคิดมากจนเพ้อไป

 " นายไม่บ้าหรอก เสียงที่นายกำลังได้ยินอยู่ คือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน " จองเบในกระจกบอกกับเขา

 " หยุดทำหน้าแบบนั้นซะทีเถอะ รู้ไหม ว่าใบหน้าแบบนั้นมันน่าขยะแขยงมากแค่ไหน " จองเบต่อว่าเงาของตัวเองเหมือนกับคนบ้า อาจเป็นเพราะจองเบในกระจกยิ้มให้เขาด้วยสีหน้าเดียวกัน กับที่เขายิ้มให้โทโมะ ซึ่งตัวเขาเองเกลียดใบหน้าแบบนั้นเอามากๆ

 " มันเป็นใบหน้าที่แท้จริงของนายไม่ใช่หรือไำง รอยยิ้มแห่งความสุขที่นายกำลังทำนั่นน่ะเหรอ คือตัวตนของนาย  มันก็แค่ของลวงตาที่ไม่สามรถจะเป็นจริงได้หรอก คนเห็นแก่ตัวอย่างนายไม่มีวันจริงใจกับใครหรอก จองเบ .. "    จองเบในกระจกต่อว่ากลับ ด้วยสีหน้าชั่วร้ายเช่นเคย

 " อย่างนายจะไปรู้อะไร นายไม่ใช่ฉันซะหน่อย " จองเบเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

 " ฮ่าๆๆๆ .. นายเอาอะไรมาพูด นายก็คือฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องแค่นี้ฉันจะไม่รู้ล่ะ " จองเบในกระจกหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะอธิบายออกมา

 " นั่นสินะ นายกับฉันก็คือคนๆเดียวกัน " จองเบพูดขึ้น ด้วยใบหน้าที่เศร้าใจ

 " ฉันช่วยนายได้นะ ถ้านายอยากให้ฉันช่วย " จองเบในกระจกเอ่ยถาม

 " ช่วยเหรอ ? นายหมายความว่าไง " จองเบบอกกับตัวเองอีกคน อย่างสงสัย 

 " หมอนั่นน่ะ สักวันเขาอาจจะพาน้องสาวนายไปก็ได้นะ บางที นายอาจจะไม่ได้เจอเธออีกเลยก็ได้ " จองเบในกระจกเริ่มบอกแผนการของเขา ดูเหมือนว่า เขาพยายามจะยุให้ตัวจริงทำในสิ่งที่เขาต้องการ 

 " โทโมะน่ะ ไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอกนะ ไม่มีทางที่เขาจะทำเรื่องแบบนั้นหรอก " จองเบไม่เชื่อที่คนในกระจกพูด

 " หมอนั่นอาจจะมีเบื้องหลังอยู่ก็ได้นะ บางที เขาอาจซ่อนใบหน้าที่ชั่วร้ายเหมือนกับนายไว้ก็ได้ " จองเบในกระจกเริ่มยุเต็มที

 " นายช่วยฉันได้จริงเหรอ ? " จองเบเริ่มไม่แน่ใจ

 " ได้สิ แค่นายยื่นมือออกมา แล้วทุกอย่าง จะไปเป็นตามที่นายต้องการ " จองเบในกระจกยื่นมือออกมา ในขณะเดียวกัน จองเบก็ยื่นมือตอบ ทั้งสองสัมผัสกันผ่านกระจกใบใหญ่ และต่อจากนี้ไป จองเบก็ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์ 

                                                   กลางดึกคืนนั้น

   ในขณะนั้นเอง แก้วก็นอนไม่หลับเช่นกัน เธอเอาแต่พะวงถึงวันพรุ่งนี้ ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงลุกไปรับสายนั่น แต่พอเห็นชื่อเจ้าของเบอร์ เธอถึงกับตกใจเล็กน้อย เพราะมันเป็นเบอร์ของโทโมะนั่นเอง

 " ฮะ - โหล .. " แก้วพูดขึ้น

 " ยัยทิ่มเหรอ .. " โทโมะตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเบาๆ

 " เป็นอะไรหรือป่าว เสียงนายดูไม่ดีเลย ? " แก้วเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

 " ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ ไอ้จองเบหลับหรือยัง " โทโมะถามกลับไป 

 " พี่น่ะเหรอ นอนไปแล้วล่ะ แล้วนายมีเรื่องอะไร ถึงได้โทรมาหาฉัน ? " แก้วตอบกลับไป ด้วยท่าทีสงสัย 

 " มาหาฉันหน่อยสิ " โทโมะตอบกลับมา 

 " ตอนนี้เลยนะเหรอ นายจะบ้าหรือไง ? " แก้วบอกโทโมะอย่างหงุดหงิด 

 " ก็พรุ่งนี้ ฉันอาจจะ ... ไม่ได้พบเธออีกแล้วนะ " โทโมะพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย 

 " งั้นเหรอ ... แล้วที่ไหนล่ะ อืม ... แล้วเจอกัน " แก้ววางสายลง ก่อนจะตรงไปที่นัดหมายทันที  แต่เหตุการณ์ทั้งหมดก็ไม่พ้นสายตาของจองเบอยู่ดี เขาติดตามเธอไปอย่างเงียบๆ 

                                                    หน้าโรงเรียน K school กลางดึก 

    โทโมะนั่งรอที่หน้าโรงเรียนอย่างเงียบๆ พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา 

 " โท - โมะ ... " แก้วมาถึง ก็ตะโกนเรียกเขาทันที 

 " มาแล้วเหรอยัยทิ่ม ? " โทโมะขานรับ ด้วยสีหน้าเซงๆ 

 " เรียกฉันมา มีธุระอะไรหรือไง ? " แก้วถามกลับไป

 " จำที่นี้ได้ไหม " โทโมะพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 " อ่อ ! เป็นที่แรกที่เราเจอกันนี่นา " แก้วตอบกลับไป

 " ตอนนั้นเธอแต่งตัวเป็นผู้ชาย ฉันเลยคิดว่าเป็นไอ้จองเบ ก็เลยลากเธอไปด้วยน่ะ " โทโมะพูดติดตลก

 " แถมนายยังจะชวนฉันไปว่ายน้ำด้วยนะ " แก้วพูดขึ้น พลางหัวเราะออกมา

 " นั่นสินะ ฉันนี่ล่ะโง่จริงๆ " โทโมะหัวเราะรับ จากนั้นก็เปลี่ยนน้ำเสียง เป็นน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยเหมือนเดิม 

 " พรุ่งนี้เราคงจะเจอกันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ " แก้วก็เศร้าเช่นกัน 

 " ขอโทษนะ ฉันคงจะไปส่งเธอไม่ได้ " โทโมะพูดขึ้น ด้วยสีหน้าไม่สุขเลยสักนิด 

 " ทำไมล่ะ ? " แก้วถามโทโมะอย่างแปลกใจ 

 " เพราะพี่ .. เออ .. เพราะฉันมีธุระยังไงล่ะ " โทโมะปัดประเด็นออกไป 

 " พี่ฉันคุยอะไรกับนายหรือป่าว เขาบอกนายว่าไง " แก้วถามโทโมะตรงๆ เพราะเธอคิดว่า พี่ชายจะต้องทำให้  โทโมะเปลี่ยนไปแน่ๆ 

 " เขาแค่บอกให้ฉันทำใจก็เท่านั้นเอง " โทโมะยังคงแก้ตัวให้เพื่อน 

 " ฉันจะไปคุยกับเขาเอง " แก้วพูดจบก็หันหลังกลับทันที แต่ทว่า โทโมะกลับเอามือมารั้งแขนของแก้วไว้ 

 " ไม่ต้องหรอก มันไม่จำเป็นแล้วล่ะ ถึงเธอจะไปพูดกับเขา สุดท้ายเราก็ต้องจากกันอยู่ดี " โทโมะบอกกับแก้ว 

 " งั้นเหรอ .. " แก้วนิ่งไปสักพัก 

 " ที่เรียกเธอมาวันนี้ ฉันก็แค่จะเอาของขวัญมาให้ " ว่าแล้วโทโมะก็หยิบของสำคัญของเขาขึ้นมา 

 " นี่นายจะเอาไม้ไอติมมาให้ฉันทำไม ? " แก้วเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะเธอนึกไม่ถึงว่าโทโมะจะเอาแท่งไอติมที่ไม่มีราคามาให้กับเธอ

 " รู้หรือป่าวว่า ไม้ไอติมแท่งนี้ มันเป็นไอติมแท่งแรกที่ฉันกินเลยนะ เพราะงั้นเวลาที่ฉันนึกถึงรสชาติของไอติม ฉันก็จะมองไม้ไอติมนี้ยังไงล่ะ เพราะงั้น เวลาเธอคิดถึงฉัน ก็มองไม้ไอติมแท่งนี้สิ " โทโมะอธิบายอย่างละเอียด 

 " งั้นเหรอ งั้นฉันจะเก็บมันไว้อย่างดีก็แล้วกันนะ " แก้วรับไม้ไอติมแท่งนั้น ก่อนจะนำมันมาแนบกับอก พร้อมกับร้องไห้ออกมาเล็กน้อย ส่วนโทโมะก็มองหน้าของแก้ว ด้วยแววตาเศร้าๆ เขาร้องไห้ออกมาเช่นกัน แต่ก็ยังคงสีหน้าที่เย็นชาเหมือนเดิม 

 " ฉันบอกแล้วไง ว่าหมอนั่นเชื่อใจไม่ได้ " ทันใดนั้น ก็มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้นในหัวของจองเบ 

 " ฉันคิดว่าโทโมะคงไม่ทำแบบนั้นหรอก " จองเบพูดกับตัวเอง 

 " นี่นายยังจะคิดแบบนั้นอยู่อีก เขากำลังพาน้องนายหนีไปนะ " เสียงในหัวของจองเบดังขึ้นอีกครั้ง 

 " แต่ดูท่าทางพวกเขาไม่มีทีท่าว่าจะหนีเลยนี่นา " จองเบบอกกับตัวเอง 

 " เชื่อฉันสิ หมอนั่้นอาจจะมีแผนไว้ก็ได้นะ " เสียงในหัวของจองเบเริ่มยุเขาอีกครั้ง 

 " แล้วฉันต้องทำยังไง " จองเบถามตัวเอง เพื่อขอความเห็นจากเสียงนั่น 

 " นายคงจะรู้อยู่แล้วนี่ " เสียงช่างยุของเขา ดังขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็เดินไำปที่แก้วกับโทโมะ 

      เอ .... เหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อนา ~ ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปจ้า 

   ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~