ฺBy love ตามหารักที่หายไป

              หน้าโรงเรียน K school 
 " ว่าไงนะ น้ำฝน พี่ชาย ... พี่ชายของฉันฟื้นแล้ว ... ยังงั้นเหรอ ? " ทันทีที่แก้วรับสายจากน้ำฝน จู่ๆ เธอก็รีบวิ่งออกจากโรงเรียนไปทันที แต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของโทโมะ ที่บังเอิญได้ยินเธอคุยโทรศัพท์เข้า
 " พี่ชายยังงั้นเหรอ !? " จากนั้นโทโมะก็สะกดรอยตามแก้วอีกครั้ง
 " ยัยนั่น ดูท่าทางรีบร้อนชอบกล มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแ่น่ๆ " ในระหว่างที่โทโมะวิ่งตามแก้วไปอย่างกระชั้นชิด เขาก็นึกถึงข้อสงสัยต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องที่เป็นผู้หญิง หรือ เรื่องพี่ชาย แม้กระทั่งภูมิหลังของเพื่อนสนิทตัวเอง
 " วันนี้แหละ ฉันจะไ้ด้คุยกับพี่เค้าซะที " แก้วที่่วิ่งด้วยฝีเท้าของเธอ จู่ๆ เธอก็อมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงพี่ชายฝาแฝด ซึ่งในไม่ช้าเธอก็จะได้เจอกับเขา
 " เอ๊ะ !? นี่มันโรงพยาบาลของพ่อเรานี่ ยัยนี่ มาหาใครกันน่ะ " โทโมะตกใจเป็นอย่างมาก ที่จุดหมายของแก้วกลับเป็นโรงพยาบาลที่พ่อของเขาเป็นผู้บริหารอยู่ที่นี้ 
         
               ห้อง 408 ปาร์ค จองเบ 
 " พี่จองเบบบบบบ ~ " ทันทีที่แก้วมาถึง เธอก็เอ่ยทักพี่ชายฝาแฝดด้วยสีหน้าดีใจปนร้องไห้ 
 " ปาร์ค จองเบ ? นี่มันชื่อของไอ้จองเบนี่ จริงด้วยสิ ไอ้ป๊อปปี้เคยบอกว่า มันเคยเห็นไอ้จองเบนอนซมอยู่นี่ด้วย " โทโมะหยุดอยู่ตรงหน้าห้องคนไข้พักฟื้น เขาแปลกใจมาก ที่เห็นชื่อเพื่อนของตนกลายเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลแห่งนี้ 
 " อ้าว ~ ยัยแก้ว มาแล้วเหรอ  " น้ำฝนที่นั่งคุยกับพี่ชายของแก้ว ทันทีที่เห็นหน้าของแก้ว เธอก็รีบทักทายตามประสาเพื่อนสนิท 
 " น้ำฝน พี่จอง ... เบ " แก้วร้องไห้ออกมาทันทีที่เห็นพี่ชายฝาแฝดลุกขึ้นนั่ง เขามองหน้าเธอด้วยความสงสัย 
 " งั้นฉันไปก่อนนะ ยัยแก้ว ฉันดีใจกับเธอด้วยนะ " น้ำฝนรีบออกไปทันที ปล่อยให้แก้วได้คุยกับพี่ชายตามลำพัง 
 
                นอกห้อง จองเบ 
 " เอ๊ะ !? คุณเป็นใครเหรอค่ะ (ว้าว หล่อจัง ) " หลังจากที่น้ำฝนออกจากห้องของจองเบ เธอก็ตกใตทันทีที่เห็นโทโมะทำตัวลับๆล่อๆ อยู่หน้าห้องพี่ชายของแก้ว 
 " เธอเป็นเพื่อนสนิทของยัยนั่นใช่ไหม บอกมาเดี๋ยวนี้ ว่าไอ้จองเบกับยัยบ้านั่นน่ะ มีอะไรเกี่ยวข้องกันห่ะ "      โทโมะจ้องเข้าที่ใบหน้าของน้ำฝนด้วยแววตาที่หน้ากลัว ก่อนจะถามเธอถึงเรื่องราววุ่นๆที่เกิดขึ้น
 " คือ ... คือว่า ... ยัยแก้วเป็น ... "
 
                  ทางด้านใน
 " พี่ค่ะ เป็นยังไงบ้าง " แก้วเอ่ยถามจองเบที่ยังคงมองหน้าของเธออย่างสงสัย
 " เธอ ... เธอรู้จักกับฉันเหรอ ช่วยบอกที ฉันเป็นใครกัน นึกอะไร .. ไม่ออกเลย " จองเบพูดขึ้นพร้อมกับเอามือมากุมที่หัวตัวเอง
 " พี่จองเบ " แก้วหน้าเศร้าทันทีที่ เธอรู้ว่าพี่ชายฝาแฝดได้สูญเสียความทรงจำก่อนหน้าที่เขาจะหมดสติไป
 " พี่ จำอะไรไม่ได้เลยเหรอค่ะ ? " แก้วยังคงสอบถามพี่ชายต่อไป
 " ยัยบ้า ทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะห่ะ อะ !? ไอ้จองเบ " โทโมะที่เปิดประตูเข้ามาเพื่อต่อว่าแก้ว แต่เขาก็ต้องตกใจทันทีที่เห็นจองเบนั่งอยู่บนเตียง
 " ขอโทษนะยัยแก้ว คือว่า .. ฉันห้ามเขาไว้แล้ว " น้ำฝนกล่าวขอโทษต่อแก้ว  
 " นาย .. ทำไมนายมาอยู่ที่นี้ หรือว่า นายสะกดตามฉันมาเหรอห่ะ ? " แก้วถามโทโมะ ด้วยความสงสัย  
 " ก็ที่นี้ มันเป็นโรงพยาบาลของพ่อฉัน แล้วทำไม ฉันจะมาที่นี้ไม่ได้ล่ะห่ะ " โทโมะแก้ตัวทันที
 " พวกคุณเป็นใครกันเหรอครับ ? " จองเบที่นั่งอยู่บนเตียง จู่ๆเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง
 " ไอ้จองเบ ไอ้จองเบจริงๆด้วย นี่นาย หายดีแล้วยังงั้นเหรอ " โทโมะเดินไปหาเพื่อนสนิททันที
 " นายเป็นใครน่ะ แล้วฉันเป็นใคร ? นายรู้จักฉันใช่ไหม " จองเบถามโทโมะ ด้วบท่าทางหงุนงง
 " นี่จำฉันไม่ได้เหรอวะ ฉันชื่อโทโมะไง ตอนนายยังเด็ก นายเคยเล่นฟุตบอลกับฉันอยู่เลย " โทโมะตกใจเป็นอย่างมาก ที่เพื่อนของเขาจำอะไรไม่ได้เลย 
 " ขอโทษนะครับ ผมจำคุณไม่ได้จริงๆ " จองเบกล่าวออกมา พลางมองหน้าของโทโมะตัวความสงสัย 
 " ฉันไม่เชื่อหรอกนะโว้ย ว่านายจะจำไม่ได้ " ว่าแล้วโทโมะก็เขย่าตัวของจองเบทันที 
 " นี่ ! ออกห่างจากตัวเขาเดี๋ยวนี้นะโว้ย " แก้วที่ทนดูอยู่นาน จู่ๆ เธอก็กระชากโทโมะออกจากพี่ชายฝาแฝด 
 " เธอ ... มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย " โทโมะจูงมือแก้วออกนอกห้องทันที ซึ่งจองเบกับน้ำฝนก็มองทั้งคู่ด้วยท่าทางสงสัย 
 " พี่จองเบ นี่พี่จำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอค่่ะ ? " น้ำแก้วพูดขึ้น 
 " ขอโทษด้วยนะครับ " ดูเหมือนจองเบจะพูดเป็นแต่คำเดียวจริงๆ 
 
                     ทางด้านนอก 
 " นี่นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะ " แก้วยังคงพยายามที่จะสลัดมือให้หลุด 
 " ไอ้โทโมะ นี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย ? "  แก้วพูดขึ้น อย่างหงุดหงิด 
 " ตามมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละ " โทโมะที่ยังคงลากแก้วต่อไป ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก 
 " ปล่อยฉันน่ะ ฉันจะไปหาเขา " แก้วยังไม่ละความพยายาม จากนั้นเธอก็ดิ้นหลุดออกจากมือของโทโมะสำเร็จ 
 " ยัยบ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงพี่ชาย แต่ว่า เขาน่ะ เขาไม่รู้จักเธอเลยสักนิด เป็นแบบนี้แล้ว เธอยังคิดที่จะไปเจอหน้าเขาอีกยังงั้นเหรอ " โทโมะตะครอกใส่แก้วทันที่ ก่อนที่แก้วจะวิ่งหนี่เขาไป 
 " ถึงเขาจะไม่รู้จักฉัน แต่ตอนนี้้ ฉันเหลือแต่เขาคนเดียว แม่ของฉันคงจะดีใจ ที่ฉันได้เจอกับครอบครัวของฉัน " แก้วร้องไห้ออกมา ก่อนที่จะตอบโทโมะกลับไป
 " ฉันไม่รู้หรอกนะว่า เธอจะรู้สึกยังไง แต่ว่าความจำของไอ้จองเบยังไม่กลับมา แม้แต่ฉัน ก็ยังจำไม่ได้ แล้วเธอคิดว่า เขาจะรู้สึกดีกับเธอยังงั้นเหรอห่ะ " โทโมะพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
 " นายมันไม่ใช่คนไอ้โทโมะ กว่าฉันจะหาเขาเจอน่ะ ฉันต้องทนอยู่กับคนที่ไม่มีหัวใจอย่างนาย รู้ไหมว่ามันทรมานมากขนาดไหน " แก้วยังคงร้องไห้ออกมาไม่หยุด
 " นี่เธอ เจ็บปวดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? " โทโมะที่ตอนแรกเขาแทบจะไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย แต่พอได้เห็นแก้วร้องไห้ ได้ฟังความยากลำบากของเธอ จิตใจของเขาดูจะอ่อนโยนขึ้น
 " นาย เป็นห่วงฉันด้วยหรือไง " แก้วเอ่ยถามโทโมะอย่างสงสัย แต่เธอยังคงร้องไห้ออกมาเป็นพักๆ
 " อะไร ฉันเนี่ยนะ เป็นห่วงเธอ เธอคิดไปเองแล้วล่ะ " โทโมะปฏิเสธทันควัน
 " ชังเถอะ ~ ว่าแต่ นายรู้ด้วยหรอ ว่าทีจริงแล้ว ฉันไม่ใช่พี่จองเบน่ะ " แก้วถามโทโมะอย่างสงสัย ว่าทำไมโทโมะถึงรู้ได้ ทั้งๆที่เธอก็ไม่เคยทำพิรุจอะไรให้เขาเห็นเลยสักนิด
 " ก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ " ทันทีที่แก้วถามเขา เขาก็นึกถึงตอนที่เขาเผลอไปจับหน้าอกของแก้วเข้า
 " นี่ ไำอ้โทโมะ ฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย " แก้วถามโทโมะอีกครั้ง พลางมองหน้าหื่นๆของโทโมะทันที
 " เออ ... ป่าวๆ ฉันก็แค่นึกถึงหน้า .. หน้า " โทโมะพูดตะกุกตะกัก ไม่เป็นเรื่องเป็นราว ยิ่งสร้างความสงสัยต่อแก้วยิ่งนัก
 " หน้าอะไรห่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ! " แก้วคาดครั้นโทโมะ อย่างเอาเป็นเอาตาย
 " ทำไงดีวะเนี่ย พูดอะไรไม่ออกเลย " โทโมะคิดหนัก เพราะถ้าเกิดเขาพลั้งปากบอกแก้วไปว่า เขารู้ตอนที่จับหน้าอกของเธอล่ะก็ มีหวัง ได้นอนพักฟื้นกับจองเบพี่ชายของเธอเป็นแน่
 " นี่ ! จะบอกหรือไม่บอกห่ะ " แก้วเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น
 " เออ .. จริงสิ พอดีฉันมีนัดน่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ล่ะกัน แล้วก็ ห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดนะรู้ไหม " โทโมะถือโอกาสวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
 " เฮ้ นี่นาย ไอ้บ้าเฮ้ย " แก้วหัวเสียอย่างมาก จากนั้นเธอจึงเดินไปที่ห้องของพี่ชายฝาแฝด อย่างเร่งรีบ     
 
               เอาล่ะสิครับ ในที่สุดจองเบก็ฟื้นขึ้นมาจนได้ แต่ว่าจองเบกลับสูญเสียความทรงจำนั่นไป แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามได้ในตอนต่อไปครับ
 
        ~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~~o~