อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 8 การแก้แค้น ในห้องน้ำ “นี้ฉันรักเธอหรอ ? ทำไมฉันถึงขาดเธอไม่ได้ ? ทำไมฉันรู้สึกมีความสุขเวลาอยู่ใกล้เธอ ทำไมฉันรู้สึกว่าโลกนี้มันสดใสเพราะรอยยิ้มเธอ”โทโมะถามตัวเอง ทางด้านแก้ว “ความสุขมันมีแค่นี้ล่ะ ต่อจากนี้ถ้าพี่ต้องการแก้แค้นแก้ว แก้วก็ยอม แม้ว่าพี่จะต้องการทำให้แก้วเป็นแบบน้องพี่ แก้วก็ยอม มันเพียงพอแล้วสำหรับแก้ว แก้วให้พี่ไปหมดแล้วทั้งตัวและจิตใจของแก้ว”แก้วพูดเบาๆขณะที่เธออยู่หน้าห้องน้ำ เมื่อโทโมะออกมา “พี่โทโมะ”แก้วเรียกด้วยเสียงอันแผ่วเบา “แก้วถามอะไรพีหน่อยสิ”แก้วพูด “อะไรครับ ?”โทโมะถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆแก้ว “พี่โทโมะทำแบบนี้ พี่โทโมะรักแก้วหรือเปล่า ? พี่โทโมะทำไปเพราะอะไร ?”แก้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “...................”โทโมะอึกอัก “พี่ไม่ได้รักแก้วใช่มั้ย ?”แก้วถาม “พี่รักแก้วนะ”โทโมะตอบ “อย่าโกหกแก้วอีกเลย แก้วรู้แล้วว่าจุดประสงค์ของพี่ คืออะไร พี่ทำไปเพราะพี่ไม่ได้รักแก้ว แต่ที่พี่ทำไปเพราะพี่ต้องการแก้แค้นแก้ว”แก้วตอบ “เพราะพี่ชายของแก้วทำน้องสาวพี่ตายใช่มั้ย ?”แก้วถาม “แค่ตอบมาว่าใช่แก้วก็จะยอมให้พี่แก้แค้นทุกอย่างจนกว่าพี่จะพอใจ พอพี่พอใจแก้วจะหายไปจากชีวิตพี่ทันที”แก้วพูดทั้งน้ำตา น้ำตาเธอเขาอยากจะเข้าไปเช็ดเหลือเกินแต่...ความคิดแง่ลบของเขาสั่งการว่า อย่าไปๆ พี่ชายเธอทำให้น้องสาวเขาต้องตายนะ ในเมื่อเธอยอมทำไมไม่แก้แค้นเธอเลยล่ะ “ใช่! ฉันทำไปทั้งหมดเพราะต้องการแก้แค้นเพราะพี่ชายเธอทำน้องสาวฉันตาย!!”โทโมะตะคอกใส่แก้ว “โอเค งั้นทำเลยพี่อยากทำอะไรแก้วก็ทำเลย แก้วยอมแล้ว”แก้วพูดทั้งน้ำตา “ดีงั้นรีบใส่เสื้อผ้าซะ”โทโมะพูด ไม่นานนักแก้วก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย “มานี่”โทโมะพูดพร้อมกับลากแก้ว “จะไปไหน ?”แก้วถาม “อย่าพูดมาก หุบปากแล้วตามฉันมา”โทโมะพูดแล้วลากแก้วขึ้นรถไป “ฉันไม่อยู่สักพัก ไม่มีกำหนดกลับฝากดูแลไร่ด้วย”โทโมะบอกหัวหน้าคนงาน “ไอ้สิงห์ขับไปบ้านพักฉันที่ระยอง”โทโมะพูด “ระยอง ? ไปทำไม ?”แก้วถาม “ฉันบอกให้เธอหุบปาก”โทโมะตะคอกใส่แก้ว ‘อะไรกัน ? ทำไมใจร้ายจัง’แก้วคิดในใจ เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากยอมรับในสิ่งที่พี่ชายเธอก่อไว้ ที่ระยอง “อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะพาเธอไป ที่นี้จะมีคนมาส่งอาหารส่งน้ำให้เธอกิน”โทโมะพูดพร้อมกับโยนแก้วลงไปที่เตียง แล้วเดินออกไป “ฮึกๆๆ อย่าร้องแก้วอย่าร้อง อดทนไว้เพื่อพี่ชาย”แก้วพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา ด้านหน้าประตู “แน่ใจนะครับ ว่าจะทำแบบนี้”สิงห์ถาม “ใช่”โทโมะตอบ “ผมเตือนแล้วนะครับ”สิงห์พูดแล้วเดินออกไป ผ่านไป 2 ชั่วโมงแก้วได้แต่ร้องไห้ “เอ้า! ข้าวเธอเอาไปกินซะ แล้วหยุดร้องไห้สักทีรำคาญ”โทโมะตะคอกใส่ “พี่ไม่เคยรักแก้วเลยหรอ ?”แก้วถาม “ใช่ ฉันไม่รักเธอ และจะไม่มีวันรักเธอจำไว้!!!”โทโมะพูดแล้วเดินไป ผ่านไป 3 วันแก้วไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากน้ำ “คุณหนูไม่ยอมทานเลยค่ะ”แม่บ้านพูด “เดี๋ยวจัดการเอง”โทโมะตอบแล้วเดินไปที่ห้องแก้ว “ทำไมไม่กินข้าว ?”โทโมะถาม “ไม่หิว”แก้วตอบ “ไม่หิวก็ต้องกิน”โทโมะพูด “จะมาห่วงกันทำไม ? ฉันตายๆไปซะก็ดีสำหรับนายไม่ใช่หรอ ?”แก้วพูด “หึ! ตอนนี้เรียกฉันกับนายที่เมื่อก่อนล่ะเรียกพี่โทโมะค่ะ”โทโมะพูด “ฉันไม่คิดเลยว่านายจะร้ายขนาดนี้ เมื่อก่อนคงเป็นแค่หน้ากากสินะ ส่วนนี้คือธาตุแท้ของนาย ใช่มั้ยล่ะ ?”แก้วถาม “ใช่ นี้แหละธาตุแท้ของฉัน รู้ไว้ซะก็ดี”โทโมะพูดพร้อมกับเดินมาหาแก้ว “กินข้าวเดี๋ยวนี้”โทโมะพูด “ไม่กิน ไม่หิว”แก้วพูดพร้อมกับปาจานข้าวใส่โทโมะ “พูดดีๆไม่กินใช่มั้ย ? ต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย ? ได้!”โทโมะพูดพร้อมกับตักข้าวขึ้นมา ก่อนจะบีบปากแก้วให้กว้างพอที่จะยัดช้อนเข้าไปได้ โทโมะทำอย่างนั้นจนข้าวหมดจาน “กินตั้งแต่แรกก็จบ ไม่ต้องใช้กำลังให้เหนื่อย”โทโมะพูด “ออกไปเลย หมดธุระแล้วนิ”แก้วพูด “ใครว่าหมดธุระแล้ว มันยังไม่หมดต่างหาก”โทโมะพูดพร้อมกับขึ้นคร่อมแก้ว “จะ...จะทำอะไร ?”แก้วถาม “ทำยังกับเราไม่เคย ฉันมีอารมณ์เธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็เงียบๆไป”โทโมะพูดพร้อมกับค่อยๆจูบแก้ว พร้อมกับค่อยๆฉีกเสื้อกับกางเกงแก้วออกไปแล้วก็เริ่มบทรักมาราธอน(?)ทั้งๆที่แก้วไม่เต็มใจ “ลีล่าไม่เร่าร้อนเหมือนคืนนั้นเลยนะ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้วหลังจากเสร็จบทรักไปแล้วถึง 5 ครั้ง “ออกไป หมดอารมณ์แล้วก็ออกไป”แก้วพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาพันกายไว้ “ไว้จะมาใช้บริการใหม่ เจอกัน”โทโมะพูดแล้วเดินหนีไป “ทำไมพี่เปลี่ยนไปแบบนี้ ฮึกๆ”แก้วร้องไห้ ................................หวานมาเยอะแล้ว เราเข้าสู่จุดกำเนิดของเรื่องดีกว่าเนอะนอกเรื่องไปเยอะแล้ว ฮ่าๆๆๆๆอยากอ่านอีกก็เม้นเยอะๆนะจ๊ะ ^^