อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 8 การแก้แค้น

ในห้องน้ำ
“นี้ฉันรักเธอหรอ ? ทำไมฉันถึงขาดเธอไม่ได้ ?
ทำไมฉันรู้สึกมีความสุขเวลาอยู่ใกล้เธอ ทำไมฉันรู้สึกว่าโลกนี้มันสดใสเพราะรอยยิ้มเธอ”โทโมะถามตัวเอง
ทางด้านแก้ว
“ความสุขมันมีแค่นี้ล่ะ ต่อจากนี้ถ้าพี่ต้องการแก้แค้นแก้ว แก้วก็ยอม
แม้ว่าพี่จะต้องการทำให้แก้วเป็นแบบน้องพี่ แก้วก็ยอม มันเพียงพอแล้วสำหรับแก้ว
แก้วให้พี่ไปหมดแล้วทั้งตัวและจิตใจของแก้ว”แก้วพูดเบาๆขณะที่เธออยู่หน้าห้องน้ำ
เมื่อโทโมะออกมา
“พี่โทโมะ”แก้วเรียกด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“แก้วถามอะไรพีหน่อยสิ”แก้วพูด
“อะไรครับ ?”โทโมะถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆแก้ว
“พี่โทโมะทำแบบนี้ พี่โทโมะรักแก้วหรือเปล่า ?
พี่โทโมะทำไปเพราะอะไร ?”แก้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“...................”โทโมะอึกอัก
“พี่ไม่ได้รักแก้วใช่มั้ย ?”แก้วถาม
“พี่รักแก้วนะ”โทโมะตอบ
“อย่าโกหกแก้วอีกเลย แก้วรู้แล้วว่าจุดประสงค์ของพี่
คืออะไร พี่ทำไปเพราะพี่ไม่ได้รักแก้ว แต่ที่พี่ทำไปเพราะพี่ต้องการแก้แค้นแก้ว”แก้วตอบ
“เพราะพี่ชายของแก้วทำน้องสาวพี่ตายใช่มั้ย ?”แก้วถาม
“แค่ตอบมาว่าใช่แก้วก็จะยอมให้พี่แก้แค้นทุกอย่างจนกว่าพี่จะพอใจ
พอพี่พอใจแก้วจะหายไปจากชีวิตพี่ทันที”แก้วพูดทั้งน้ำตา
น้ำตาเธอเขาอยากจะเข้าไปเช็ดเหลือเกินแต่...ความคิดแง่ลบของเขาสั่งการว่า
อย่าไปๆ พี่ชายเธอทำให้น้องสาวเขาต้องตายนะ ในเมื่อเธอยอมทำไมไม่แก้แค้นเธอเลยล่ะ
“ใช่! ฉันทำไปทั้งหมดเพราะต้องการแก้แค้นเพราะพี่ชายเธอทำน้องสาวฉันตาย!!”โทโมะตะคอกใส่แก้ว
“โอเค งั้นทำเลยพี่อยากทำอะไรแก้วก็ทำเลย แก้วยอมแล้ว”แก้วพูดทั้งน้ำตา
“ดีงั้นรีบใส่เสื้อผ้าซะ”โทโมะพูด
ไม่นานนักแก้วก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย
“มานี่”โทโมะพูดพร้อมกับลากแก้ว
“จะไปไหน ?”แก้วถาม
“อย่าพูดมาก หุบปากแล้วตามฉันมา”โทโมะพูดแล้วลากแก้วขึ้นรถไป
“ฉันไม่อยู่สักพัก ไม่มีกำหนดกลับฝากดูแลไร่ด้วย”โทโมะบอกหัวหน้าคนงาน
“ไอ้สิงห์ขับไปบ้านพักฉันที่ระยอง”โทโมะพูด
“ระยอง ? ไปทำไม ?”แก้วถาม
“ฉันบอกให้เธอหุบปาก”โทโมะตะคอกใส่แก้ว
‘อะไรกัน ? ทำไมใจร้ายจัง’แก้วคิดในใจ
เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากยอมรับในสิ่งที่พี่ชายเธอก่อไว้
ที่ระยอง
“อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน จนกว่าฉันจะพาเธอไป
ที่นี้จะมีคนมาส่งอาหารส่งน้ำให้เธอกิน”โทโมะพูดพร้อมกับโยนแก้วลงไปที่เตียง
แล้วเดินออกไป
“ฮึกๆๆ อย่าร้องแก้วอย่าร้อง อดทนไว้เพื่อพี่ชาย”แก้วพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา
ด้านหน้าประตู
“แน่ใจนะครับ ว่าจะทำแบบนี้”สิงห์ถาม
“ใช่”โทโมะตอบ
“ผมเตือนแล้วนะครับ”สิงห์พูดแล้วเดินออกไป
ผ่านไป 2 ชั่วโมงแก้วได้แต่ร้องไห้
“เอ้า! ข้าวเธอเอาไปกินซะ แล้วหยุดร้องไห้สักทีรำคาญ”โทโมะตะคอกใส่
“พี่ไม่เคยรักแก้วเลยหรอ ?”แก้วถาม
“ใช่ ฉันไม่รักเธอ และจะไม่มีวันรักเธอจำไว้!!!”โทโมะพูดแล้วเดินไป
ผ่านไป 3 วันแก้วไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากน้ำ
“คุณหนูไม่ยอมทานเลยค่ะ”แม่บ้านพูด
“เดี๋ยวจัดการเอง”โทโมะตอบแล้วเดินไปที่ห้องแก้ว
“ทำไมไม่กินข้าว ?”โทโมะถาม
“ไม่หิว”แก้วตอบ
“ไม่หิวก็ต้องกิน”โทโมะพูด
“จะมาห่วงกันทำไม ? ฉันตายๆไปซะก็ดีสำหรับนายไม่ใช่หรอ ?”แก้วพูด
“หึ! ตอนนี้เรียกฉันกับนายที่เมื่อก่อนล่ะเรียกพี่โทโมะค่ะ”โทโมะพูด
“ฉันไม่คิดเลยว่านายจะร้ายขนาดนี้ เมื่อก่อนคงเป็นแค่หน้ากากสินะ
ส่วนนี้คือธาตุแท้ของนาย ใช่มั้ยล่ะ ?”แก้วถาม
“ใช่ นี้แหละธาตุแท้ของฉัน รู้ไว้ซะก็ดี”โทโมะพูดพร้อมกับเดินมาหาแก้ว
“กินข้าวเดี๋ยวนี้”โทโมะพูด
“ไม่กิน ไม่หิว”แก้วพูดพร้อมกับปาจานข้าวใส่โทโมะ
“พูดดีๆไม่กินใช่มั้ย ? ต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย ? ได้!”โทโมะพูดพร้อมกับตักข้าวขึ้นมา
ก่อนจะบีบปากแก้วให้กว้างพอที่จะยัดช้อนเข้าไปได้ โทโมะทำอย่างนั้นจนข้าวหมดจาน
“กินตั้งแต่แรกก็จบ ไม่ต้องใช้กำลังให้เหนื่อย”โทโมะพูด
“ออกไปเลย หมดธุระแล้วนิ”แก้วพูด
“ใครว่าหมดธุระแล้ว มันยังไม่หมดต่างหาก”โทโมะพูดพร้อมกับขึ้นคร่อมแก้ว
“จะ...จะทำอะไร ?”แก้วถาม
“ทำยังกับเราไม่เคย ฉันมีอารมณ์เธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ก็เงียบๆไป”โทโมะพูดพร้อมกับค่อยๆจูบแก้ว
พร้อมกับค่อยๆฉีกเสื้อกับกางเกงแก้วออกไปแล้วก็เริ่มบทรักมาราธอน(?)ทั้งๆที่แก้วไม่เต็มใจ
“ลีล่าไม่เร่าร้อนเหมือนคืนนั้นเลยนะ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้วหลังจากเสร็จบทรักไปแล้วถึง 5 ครั้ง
“ออกไป หมดอารมณ์แล้วก็ออกไป”แก้วพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาพันกายไว้
“ไว้จะมาใช้บริการใหม่ เจอกัน”โทโมะพูดแล้วเดินหนีไป
“ทำไมพี่เปลี่ยนไปแบบนี้ ฮึกๆ”แก้วร้องไห้
................................
หวานมาเยอะแล้ว เราเข้าสู่จุดกำเนิดของเรื่องดีกว่าเนอะ
นอกเรื่องไปเยอะแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
อยากอ่านอีกก็เม้นเยอะๆนะจ๊ะ ^^