อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 20 ดวงใจของพี่
“แก้ว มารับแทนทำไม พี่บอกให้ถอย”โทโมะพูดทันทีที่รู้ว่าใครถูกยิง
“ถ้าแก้วไม่ออกมาพี่คงไม่ต้องโดนแบบนี้ แก้วขอโทษ”แก้วพูด
“มึงทำแก้ว มึงตายไอ้เสี่ยเม้ง”โทโมะพูดแล้วเดินไปต่อยเสี่ยเม้ง
“จับมันไว้ไอ้พวกโง่”เสี่ยเม้งพูด
“หยุดนะ พวกมึงจะทำอะไรเพื่อนกู”
“ป็อปปี้ มึงมาได้จังหวะมาก”โทโมะพูด
“แน่นอนตอนนี้ก็ขอเป็นพระเอกเพราะตลอดมากูเป็นได้แค่เพื่อนพระเอก”ป็อปปี้พูด
หลังจากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

“โทโมะระวัง”ป็อปปี้พูด
ฉึก!
“พี่โทโมะ”แก้วร้องเรียก
โทโมะที่โดนแทงทรุดไปกับพื้นในทันทีแก้วจึงรีบวิ่งไปดูแต่โดนกายจับไว้ก่อน
“เฮียปล่อยแก้ว แก้วจะไปหาเขา”แก้วพูด
“ไม่ หมวยมากับเฮีย”กายพูดแล้วลากแก้วไป
“พี่โทโมะ พี่โทโมะ”แก้วเรียก
“แก้ว แก้ว”โทโมะเรียกแก้ว
“เฮียปล่อย แก้วบอกให้ปล่อยไง โอ้ยย!”แก้วพูดพร้อมกับสะบัดแขนให้หลุดจากมือกายแต่สะบัดแรงไปแผลที่โดนลูกกระสุนเลยกระทบกระเทือน
“มึงตามแก้วไป ไหวมั้ยว่ะ ?”ป็อปปี้ถาม
“เพื่อแก้วไหวไม่ไหวก็ก็ต้องไหว”โทโมะพูดพร้อมกับพยายามลุกขึ้น แต่ก็โดนเตะอัดเข้าที่แผลเสียก่อน
ที่หน้าบ้านร้าง
“ขึ้นรถ”กายพูด
“ไม่แก้วไม่ขึ้น”แก้วพูด
“หมวย อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง”กายพูด
“แก้วไม่ขึ้นจนกว่าแก้วจะได้เจอพี่โทโมะ”แก้วพูด
“พูดดีดี ไม่ฟังต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย ได้!”กายพูดแล้วอุ้มแก้วขึ้นรถไป
ก่อนที่จะค่อยๆขับรถออกจากบ้านร้างแห่งนี้
ทางด้านโทโมะ
“เป็นไงบ้างว่ะ ?”ป็อปปี้ถาม
“ยังไม่ตาย”โทโมะตอบพร้อมกับเอามือกุมแผลไว้
“อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวก็จบแล้ว”ป็อปปี้พูด
“กูทนได้”โทโมะตอบพร้อมกับค่อยต่อยหน้าลูกน้องเสี่ยเม้ง
ทางด้านแก้ว
“เฮียจะพาแก้วไปไหน ?”แก้วถาม
“กลับบ้าน”กายตอบ
เมื่อถึงที่บ้านแก้ว
“ตายแล้วลมอะไรหอบลูกสาวกับลูกชายแม่กับบ้านเนี้ย ?”แม่มลถามเมื่อเห็นว่าใครที่ขับรถมา
“หายไปนานนะเฮีย แล้วแก้วไปโดนอะไรมา ?”กิ่งถาม
“อุบัติเหตุนิดหน่อย ทำแผลให้น้องด้วยนะกิ่ง”กายพูด
“ได้ๆ ว่าแต่ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาล”กิ่งถามกลับ
“ขี้เกียจไปมันไกล บ้านใกล้กว่า นี้มันก็ถากๆเอง”กายตอบแล้วเดินเข้าบ้านไป
เมื่อแก้วทำแผลเสร็จ
“เสร็จแล้วหรอ ?”กายถาม
“เห็นว่าเสร็จหรือยัง ?”แก้วถามกลับ
“หมวย”กายพูด
“ไม่ต้องมาเรียก ทำไมไม่บอกทุกคนไปล่ะว่าเฮียยิงน้องตัวเอง ป๊อดหรอ ?
แค่นี้ไม่กล้าพูด”แก้วพูด
“หมวยพี่ขอโทษพี่จะยิงมัน หมวยเข้ามาขวางทำไม ?”กายถาม
“เฮียจะยิงคนรักของแก้ว จะให้แก้วทำยังไง นั่งดูเฉยๆหรอ ?”แก้วถาม
“แต่มันคือคนที่ทำร้ายแก้วนะ”กายพูด
“แล้วยังไง ? ถ้าพี่ไม่ไปก่อเรื่องเอาไว้เรื่องมันก็ไม่เกิด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเฮีย เพราะเฮียคนเดียว”แก้วพูดแล้วเดินหนีไป
“จะไปไหน ?”กายถาม
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเฮีย”แก้วตอบ
“จะไปหามันหรือไง เฮียไม่ให้ไป กิ่งมานี้สิ”กายเรียก
“ว่า ?”กิ่งถาม
“ขังหมวยไว้ในห้อง ห้ามให้ออกไปไหนจนกว่าเฮียจะสั่ง”กายพูด
“ทำไม ?”กิ่งถาม
“หมวยตกอยู่ในอันตรายเพราะคนที่มันคบที่ชื่อว่าโทโมะจะฆ่ามัน ถ้าคนของมันมาถามก็บอกว่าไม่รู้ เข้าใจมั้ย?”กายพูด
“ห๊า..โทโมะเนี้ยนะ”กิ่งพูด
“ใช่”
“ไม่จริงนะเจ๊ เฮียกุเรื่อง”แก้วพูด
“ไม่ต้องเถียงหมวยยังไม่รู้ความจริงมากกว่า เฮียเตือนเพราะความหวังดี”กายพูด
“แสดงเก่งแบบนี้สมควรได้รับรางวัล สตรอเบอร์รี่แห่งชาตินะเฮียน่ะ”แก้วพูด
“หมวย!!”กิ่งกับกายดุ
“เฮียไม่มีเหตุผล ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเฮีย เพราะเฮียคนเดียว แก้วเกลียดๆๆๆๆๆๆเฮีย
แก้วจะไม่มีวันให้อภัยเฮีย แก้วเกลียดเฮียขนาดที่จะฆ่าเฮียได้ เกลียดๆๆๆๆๆ
เกลียดดดดดดดดดดดดดด!!!! เฮียจะฆ่าน้องตัวเองทำไมเฮียไม่พูดล่ะ ? พูดออกมาสิ พูดสิ
แก้วเกลียดเฮีย เกลียดดดดดด! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”แก้วพูดแล้วเดินเข้าห้องนอนไปทั้งน้ำตา
“แก้ว...”กิ่งเรียก
“ปล่อยให้หมวยอยู่คนเดียวสักพัก เฮียจัดการทุกอย่างก่อนแล้วจะกลับมา”กายพูดแล้วเดินออกไปข้างนอก
ทางด้านโทโมะตอนนี้ได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว แผลที่โดนแทงก็ไปรักษามาแล้ว ส่วนพวกเสี่ยเม้งก็หนีไปได้
“เป็นไงบ้าง ?”ป็อปปี้ถาม
“ก็เจ็บอยู่ แล้วแก้วล่ะ ?”โทโมะถาม
“โดนลูกน้องเสี่ยเม้งลากไปไหนไม่รู้”ป็อปปี้พูด
“แล้วจะไปไหน ?”ป็อปปี้ถาม
“ไปตามหาแก้ว”โทโมะตอบ
“เจ็บแบบนี้เนี้ยนะ ?”ป็อปปี้ถาม
“อืมม”โทโมะตอบ
“แล้วจะตามหาที่ไหน ?”ป็อปปี้ถาม
“ไม่รู้ว่ะ”โทโมะตอบ
“รอสักพักก่อนแล้วค่อยตามหา ขืนแกไปตอนสภาพแบบนี้มีหวังไม่รอดกลับมาหรอก”ป็อปปี้พูด
“เดี๋ยวฉันจะช่วยตามหาอีกแรงนึง นอนพักก่อนเถอะ”
“ก็ได้”โทโมะพูดแล้วเดินไปที่เตียงนอน
ทางด้านแก้ว
“พี่โทโมะ แก้วคิดถึงพี่”แก้วพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“แก้ว กินข้าวก่อน”กิ่งรียก
“แก้วไม่กินเจ๊”แก้วตะโกนบอก
“ไม่ได้ แกต้องกิน”กิ่งพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องเข้ามา
“ถึงเจ๊จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เจ๊ก็อยากได้แก้วคนเดิมกลับมานะ”กิ่งพูด
“ฮึกๆ เจ๊แก้วคนเดิมกลับมาไม่ได้แล้ว ถ้าแก้วไม่ได้เจอพี่โทโมะ แก้วคิดถึงเขา
เจ๊พาแก้วไปหาเขาหน่อยได้มั้ย ?”แก้วพูดทั้งน้ำตา
“ถ้าเจ๊มีรถเจ๊คงพาแกไป”กิ่งพูด
“เจ๊ก็ปล่อยแก้วไง นะเจ๊นะ”แก้วพูด
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเฮียกลับมาแล้วไม่เจอแก้วเจ๊จะทำไง แก้วก็รู้ไม่ใช่หรอ ?
ว่าเวลาเฮียโกรธเป็นยังไง ?”กิ่งพูด
“แต่แก้วคิดถึงเขา แก้วอยากเจอเขา อยากดูแลเขา”แก้วพูดทั้งน้ำตา
“กินข้าวดีกว่านะ สักวันแกคงได้เจอเขา”กิ่งพูด
“แก้วไม่หิว เจ๊ออกไปก่อนเถอะแก้วอยากอยู่คนเดียว”แก้วพูดแล้วนอนหันหลังให้
แล้วสักพักกิ่งก็เดินออกไป
“พี่โทโมะ พี่จะเป็นยังไงบ้าง ? พี่ทำแผลหรือยัง ?”แก้วพึมพำออกมา
ทางด้านโทโมะ
“ดวงใจของพี่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ? กินข้าวหรือยัง ?
เราจะได้เจอกันอีกมั้ย ?”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับเหม่อมองบนฟ้า
“เราจะได้มองดาวดวงเดียวกันอยู่หรือเปล่า ? ดวงใจของพี่ตอนนี้ทำแผลหรือยัง ?
นอนคนเดียวหรือป่าว ? เธอหนาวมั้ย ? ร้องไห้เพราะคิดถึงพี่หรือป่าว ?”โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับมองดวงดาวบนท้องฟ้าต่อไป
“รู้บ้างมั้ย ? ว่าพี่คิดถึงดวงใจของพี่ใจแทบขาด”โทโมะพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมา

ตัวอย่างตอนต่อไป :
“พี่โทโมะ”แก้วเรียก
“แก้ว”โทโมะเรียกแก้ว
“พี่คิดถึงจัง เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย ?”โทโมะถาม
“อืมม แก้วสบายดีก็ตอนที่เห็นหน้าพี่นั้นแหละ
พี่ล่ะเป็นไงบ้าง ? แผลที่โดนแทงเจ็บมากมั้ย ?”แก้วถาม
“พี่หายเจ็บแล้วแค่พี่ได้เห็นหน้าดวงใจของพี่”โทโมะพูดพร้อมกับกอดแก้ว