อยากแก้แค้น...แต่ดันเจอรัก

ตอนที่ 2 ขอเบอร์
“อยากได้อะไรมั้ย ?”โทโมะถาม
“ไม่”แก้วตอบแล้วเดินหนีไป
“แก้วๆ ตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ collection ใหม่มาแล้วนะ”เฟย์พูด
“ไหนๆ ?”แก้วถาม
“ร้านนั้นไง ไปเร็วๆ”เฟย์พูดพร้อมกับลากแก้วไป

ร้านตุ๊กตา
“เป็นไงแก้ว แกรอคอยมันมาตลอด นู่นเหลือแค่ 1 เซ็ตแล้ว ไม่ซื้อหรอ ?”เฟย์ถาม
“เท่าไหรอ่ะ ?”แก้วถามเฟย์
“4000 บาท แกมีเท่าไหร่ ?”เฟย์ถามกลับ
“มีแค่ 1500 เองอ่ะ แม่ตัดค่าขนมเพราะดันไปมีเรื่องกับไอ้ลูกแหง่ข้างบ้านอ่ะ”แก้วพูด
“อีกแล้วหรอ ?”ฟางถาม
“อืมม ก็มาด่าว่าฉันแบน ฉันเป็นทอมบ้างล่ะ”แก้วพูด
“โธ่! ก็แกทำตัวแบบนี้ไม่ให้เขาคิดได้ไงเล่า”เฟย์พูด
“ช่างเถอะๆ ฉันคงต้องตัดใจแล้วล่ะ”แก้วพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ
“อ๊ะ!”โทโมะพูดพร้อมกับยื่นแบงค์พัน 4 ใบให้แก้ว
“ทำไม ?”แก้วถาม
“เอาไปยืมก่อนก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”โทโมะพูด
“อะไร ?”แก้วถาม
“ไปซื้อก่อนเดี๋ยวจะบอก มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแน่นอน”โทโมะพูด
“เอ่อ...พี่ไม่กลัวแก้วยืมแล้วไม่คืนหรอ ?”แก้วถามโทโมะ
“ไม่กลัวหรอก พี่เชื่อใจว่าแก้วไม่ใช่คนแบบนั้น”โทโมะพูด
“เอ่อ...แก้วเกรงใจ”แก้วพูด
“เอาไปก่อนถ้าไม่ทันเสียดายแย่”โทโมะพูด
“ก็ได้ๆ ขอบคุณนะ”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มให้โทโมะ
รอยยิ้มของเธอทำให้เขาใจเต้นแรง
‘แก้แค้นๆๆๆๆ’โทโมะคิดในใจ
สักพักแก้วก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่สามารถเปลี่ยนโลกทั้งใบได้ (ว่าไปนั้น)
“แล้วข้อแลกเปลี่ยนพี่คืออะไรอ่ะ ?”แก้วถาม
“เบอร์โทรศัพท์ของแก้วไง”โทโมะกระซิบ
“ห๊ะ ?”แก้วงง
“10 ตัวง่ายๆ บอกมาเร็ว”โทโมะพูด
“แก้วไม่ให้ แก้วไม่เอาแล้วตุ๊กตาเนี้ย พี่เอาไปเลย”แก้วพูดพร้อมกับยัดตุ๊กตาใส่มือโทโมะ
“ไม่ได้ พี่ไม่เอาหรอก บอกมาเร็วๆ”โทโมะพูด
“ก็ได้ๆ ไม่น่าเลยจริงๆ 087-2272912”แก้วพูด
(เบอร์นี้เอามาจาก วันเกิดโทโมะแก้วคือ 227และก็เอาวันเดือนที่ป๊าม๊าเกิดมาบวกกันก็คือ 22+7 = 29
6+6 = 12 จึงได้มาเป็น 2272912)
“ขอบใจมาก”โทโมะพูด
หลังจากนั้นโทโมะก็พาแก้วมาส่งที่บ้าน
“ขอบคุณที่มาส่ง”แก้วพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไป

ในบ้าน
“ใครมาส่งน่ะ แฟนหรอ ?”พี่กิ่งแซว
“ไม่ใช่ รุ่นพี่น่ะ พอดีเจอที่ห้างเขาเลยอาสามาส่ง”แก้วพูด
“ม๊าก็นึกว่าแฟน ลูกสาวม๊าจะได้ขายออก ผิดหวังซะแล้ว”แม่มลพูด
“ม๊าอ่ะ แก้วไปแล้วนะทำการบ้านก่อน ข้าวกินมาแล้วบาย”แก้วพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป

แก้วขึ้นห้องมาก็ไปอาบน้ำ
สักพัก
‘ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ...’
“ฮัลโหล”แก้วพูด
(นอนหรือยัง ? จำกันได้มั้ย ?)ปลายสายพูด
“พี่โทโมะหรอ ?”แก้วถาม
(ดีใจจังที่น้องจำได้ ยังไม่นอนหรอครับ ?)โทโมะถาม
“ถ้านอนแล้วพี่จะโทร.มาหาได้หรอ ? ถามแปลกนะ”แก้วสวน
(55555 นั้นสิเนอะพี่ไม่กวนดีกว่า ฝันดีนะครับ)โทโมะพูแล้ววางสายไป
“^^”แก้วได้แต่อมยิ้มกับคำๆนั้น
‘ฝันดีครับ’เสียงของโทโมะยังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ

ทางด้านโทโมะ
“คุณชายครับไปส่งน้องแพรวกับคุณท่านที่สนามบินเรียบร้อยแล้วครับ”ลูกน้องเอ่ย
“ดี ออกไปได้แล้วไว้มีอะไรแล้วฉันจะเรียก”โทโมะสั่งเสียงเข้ม
“ครับ”ลูกน้องพูด

เช้าวันต่อมาที่มหาลัย
“อรุณสวัสดิ์”แก้วทักทายเพื่อนทั้งสองและอีกสามหนุ่ม
“สายเสมอยัยแก้ว”เฟย์เอ่ย
“พอดีว่า...”แก้วพูดยังไม่จบก็ถูก...
“รถติด กินข้าวไม่ทัน ตื่นสาย”เฟย์ขัดขึ้นมาก่อน
“ไม่มีใครมาส่ง นาฬิกาไม่ปลุก แต่งตัวไม่ทัน”ฟางก็ช่วยกันขัด
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ ?”เฟย์ฟางถาม
“แหะๆ รู้ดีนักนะ”แก้วพูดพร้อมกับเขกหัวเฟย์กับฟางเบาๆ
“ก็มันจริงนิ รู้มั้ยว่าพวกฉันรอแกมากินข้าวด้วยกันเนี้ย
จนฉันจะกินมหาลัยได้แล้วนะ”เฟย์พูด
“ก็บ้านฉันไกลนี่น่า”แก้วพูดพร้อมกับนั่งลง
“รู้ว่าบ้านไกลก็ตื่นให้มันเช้าๆหน่อยสิย่ะ”ฟางพูด
“ค่ะๆ คุณแม่”แก้วพูด
“แก้ววววว!”ฟางดุ
“ปะๆ ไปกินข้าวกัน แก้วหิ๊วหิว”แก้วพูดแล้วลากเฟย์ไป
สามสาวคุยกันอยู่สามคนจนลืมไปเสียสนิทว่ายังมี 3 ชีวิตที่นั่งอยู่ด้วย
ณ Canteen
“กินไรดีแก้ว ?”ฟางถาม
“มือเช้าต้องกินนี้เลย ป้าค่ะ ผัดกระเพราจานนึงคะ”แก้วสั่ง
“นี้มื้อเช้ากินอาหารเผ็ดๆ เดี๋ยวก็แสบท้องหรอก”โทโมะพูด
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”แก้วถาม
“ตั้งแต่เธออยู่ที่โต๊ะนั่นแหละ”โทโมะตอบ
“กินอาหารแบบนี้เดี๋ยวก็แสบท้องหรอก พี่ว่ากินข้าวต้มไม่ก็โจ๊กดีกว่านะ”โทโมะพูด
“พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ยัยนี้อ่ะกระเพราะเหล็ก ส้มตำตอนเช้ายังกินมาแล้วเลย”เฟย์พูด
“ใช่เลย แหนะๆเป็นห่วงแก้วหรอพี่โทโมะ”ฟางถาม
“ก็ใช่น่ะสิ”โทโมะตอบ
คำตอบของเขาทำให้แก้วใจเต้นไม่เป็นจังหวะแถมยังหน้าแดงอีกต่างหาก
“ฮิ้วววววว!”เฟย์ฟางเขื่อนป็อปปี้แซว
“ญาติเสียหรอพวกแกน่ะ”แก้วพูด
“อุ้ย! แรงอ่ะ”เฟย์พูด
“หนูจ๊ะ ได้แล้วค่ะ”แม่ค้าพูด
“ค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินไปที่นั่งที่โต๊ะ
จากนั้นไม่นานทั้งหมดก็มานั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารกัน
“อิ่มจังงงงง”แก้วพูดพร้อมกับลูบท้องเบาๆ
“นี่แหนะ”เฟย์พูดพร้อมกับตีท้องแก้ว
“โอ้ย! ไอ้บ้าเดี๋ยวก็อ้วกพอดี”แก้วพูด
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า”ฟางพูดพร้อมกับหัวเราะ
“พวกน้องๆอยู่ปีไหนกันแล้วเนี้ย ?”เขื่อนถาม
“ปี 4 แล้วค่ะ”เฟย์ตอบ
“จริงดิ! พี่นึกว่าปี 2 เองนะเนี้ย”ป็อปปี้พูด
“เว่อร์ไปพี่ป็อป”ฟางพูด
“จริงๆนะ น้องหน้าเด็กมากเลย”ป็อปปี้พูด
“ขอบคุณคะ”เฟย์ฟางพูดพร้อมกัน
“แล้วพวกพี่ล่ะ ?”เฟย์ถาม
“ปี 4 เหมือนกัน”เขื่อนตอบ
“แล้วทำไม เราต้องเรียกพี่ว่าพี่อ่ะ ?”ฟางถาม
“พี่อายุมากกว่าพวกน้องตั้ง 2 ปีเลยนะ แต่ที่เรียนปี 4 เพราะ
พวกพี่ต้องไปเรียนต่างประเทศอ่ะ เลยต้องมาซ้ำชั้น”ป็อปปี้ตอบ
“อ๋อออ แต่หน้าพวกพี่ก็เด็กกันนะค่ะ”เฟย์พูด
“ไม่หรอก น้องเด็กกว่าอีก”ป็อปปี้พูด

“แหมมมม หยอดกันเข้าไป อิจฉาจริงๆ
ไปเรียนดีกว่า”แก้วพูดแล้วเดินไป
ตกเย็น
“แก้ว วันนี้ฉันกับเฟย์กลับบ้านก่อนนะ พอดีมีธุระอ่ะ
กลับคนเดียวได้นะ ?”ฟางถาม
“ได้ดิ ฉันไม่ใช้เด็ก 3 ขวบนะที่จะกลับบ้านไม่เป็น”แก้วพูด
“แต๊งค์มากเพื่อน บายนะ”เฟย์พูดแล้วเดินไปกับเฟย์
“พี่ไปส่งมั้ย ?”โทโมะถาม
“ไม่ต้องหรอก เกรงใจ”แก้วพูดแล้วเดินไป
“เอาน่า พี่ไปส่ง”โทโมะพูดพร้อมกับจับมือแก้วไว้
“ไม่ต้อง”แก้วพูดพร้อมสะบัดมือออก
“มันอันตราย”โทโมะพูด
“อยู่กับพี่มันอันตรายกว่าอีก ดูดิแฟนคลับพี่มองแก้วใหญ่เลย”แก้วพูดพร้อมกับมองไปรอบๆตัวเธอ
“ไม่แคร์”โทโมะพูดพร้อมกับดึงแก้วให้ขึ้นรถไป
ณ ห้างสรรพสินค้า
“ไหนบอกจะพากลับบ้านไง”แก้วพูด
“ก็ตอนนี้ยังไม่อยากพากลับ ไปดูหนังกัน”โทโมะเอ่ย
“มะ...เฮ้ย!”แก้วยังพูดไม่จบโทโมะก็ดึงแก้วไปซะแล้ว

........................................................
จะมีใครรออ่านฟิคเรื่องนี้หรือป่าวก็ไม่รู้นะ ฮะๆ