เสี่ยงกับฉันมั๊ย!?

ตอนที่7 POPPY&FANG
ในขณะที่ตอนนี้พวกเรา2คู่มานั่งกันโต๊ะอาหารแล้ว
แก้ว:ฉันว่าเราเริ่มทานกันดีกว่าไหม- -*มัวแต่มองหน้ากันแบบนี้ชาตติ
หน้าละมั้งจะได้กินน่ะ
ผมมองยัยแก้วที่ทำหัวเสียหงุดหงิดใส่โทโมะอยู่
โทโมะ:แก้ว- -*
โทโมะส่งสายดุๆเพื่อเตือนว่าอย่าทำเสียบรรยากาศ
ฟาง:เอ่อนั้นซินะคะทุกคนเชิญกินเลยคะ^^
ฟางยิ้มอ่อนโยนให้ทุกคนผมมองโทโมะที่ตักอาหารให้แก้วอย่าง
ชำนาญคงจะถูกใช้งานจนชินน่ะซิ- -*
แก้ว:ทำตามซิ!!
แก้วกระซิบผมเหมือนจะบอกให้ผมตักข้าวให้ฟางอย่างที่ไอ้โมะทำ
โทโมะ:ทำซิวะไอ้ป๊อป!!
โทโมะส่งซิกให้ผมตามติดๆและแล้วผมก็ต้องตัก- -*เหตุการณ์มันกด
ดันน่ะครับผมเลือกตักผักบุ้งให้ฟาง
ป๊อปปี้:อ่ะฟางครับ^^
ผมยิ้มให้ฟางฟางยิ้มแก้มได้ให้ผม
ฟาง:เอ่อขอบคุณคะ^^
เรา2คนจ้องตากันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แต่รู้สึกว่าผมใจเต้นไม่หยุดเลย
แก้ว:อะแฮ่ม!!!ฉันว่าพวกฉันคงต้องขอกลับก่อนนะจ๊ะไปเหอะโทโมะ
โทโมะ:อื้ม!!
ผมมอง2คนสามีภรรยาที่วิ่งตามกันไปโดยอย่าทุลักทุเลผมรู้สึกดีใจที่
ไม่ได้เป็นสามีมัน- -*
ฟาง:เอ่อป๊อปปี้คะกินข้าวอิ่มรึยังเอ่ย^^
ฟางหันมาถามผม
ป๊อปปี้:ยังเลยครับคุณฟางทำอร่อยนี่นา><
หยิก!!ฟางยิ้มแก้มผมด้วยความมั่นไส้
ฟาง:นี่แหน่ะ!!ปากหวานนะคะ^^ถ้าชอบกินเยอะๆเลย
ป๊อปปี้:ครับ!!
ว่าแล้วผมก็ยัดกับข้าวใส่ปากอย่างรวดเร็ว
พลั่วะ!!มือเล็กๆตีที่มือของผม
ฟาง:ไม่ใช่ให้ยัดกินเอาๆนะคะ^^!ให้กินเยอะค่อยตักกินจนหมดดูซิ
มอมแมมหมด
ฟางเอาทิชชูมาเช็ดปากผมอย่างประณีประนอม
ป๊อปปี้:ขอบคุณนะครับ-//-
ฟาง:ไม่เป็นไรคะ^^คุณไปนอนพักเถอะ
ว่าแล้วผมมองร่างบางที่ไปทำงานบ้านต่อ....