เสี่ยงกับฉันมั๊ย!?

ตอนที่7 POPPY&FANG

ในขณะที่ตอนนี้พวกเรา2คู่มานั่งกันโต๊ะอาหารแล้ว

แก้ว:ฉันว่าเราเริ่มทานกันดีกว่าไหม- -*มัวแต่มองหน้ากันแบบนี้ชาตติ

หน้าละมั้งจะได้กินน่ะ

ผมมองยัยแก้วที่ทำหัวเสียหงุดหงิดใส่โทโมะอยู่

โทโมะ:แก้ว- -*

โทโมะส่งสายดุๆเพื่อเตือนว่าอย่าทำเสียบรรยากาศ

ฟาง:เอ่อนั้นซินะคะทุกคนเชิญกินเลยคะ^^

ฟางยิ้มอ่อนโยนให้ทุกคนผมมองโทโมะที่ตักอาหารให้แก้วอย่าง

ชำนาญคงจะถูกใช้งานจนชินน่ะซิ- -*

แก้ว:ทำตามซิ!!

แก้วกระซิบผมเหมือนจะบอกให้ผมตักข้าวให้ฟางอย่างที่ไอ้โมะทำ

โทโมะ:ทำซิวะไอ้ป๊อป!!

โทโมะส่งซิกให้ผมตามติดๆและแล้วผมก็ต้องตัก- -*เหตุการณ์มันกด

ดันน่ะครับผมเลือกตักผักบุ้งให้ฟาง

ป๊อปปี้:อ่ะฟางครับ^^

ผมยิ้มให้ฟางฟางยิ้มแก้มได้ให้ผม

ฟาง:เอ่อขอบคุณคะ^^

เรา2คนจ้องตากันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แต่รู้สึกว่าผมใจเต้นไม่หยุดเลย

แก้ว:อะแฮ่ม!!!ฉันว่าพวกฉันคงต้องขอกลับก่อนนะจ๊ะไปเหอะโทโมะ

โทโมะ:อื้ม!!

ผมมอง2คนสามีภรรยาที่วิ่งตามกันไปโดยอย่าทุลักทุเลผมรู้สึกดีใจที่

ไม่ได้เป็นสามีมัน- -*

ฟาง:เอ่อป๊อปปี้คะกินข้าวอิ่มรึยังเอ่ย^^

ฟางหันมาถามผม

ป๊อปปี้:ยังเลยครับคุณฟางทำอร่อยนี่นา><

หยิก!!ฟางยิ้มแก้มผมด้วยความมั่นไส้

ฟาง:นี่แหน่ะ!!ปากหวานนะคะ^^ถ้าชอบกินเยอะๆเลย

ป๊อปปี้:ครับ!!

ว่าแล้วผมก็ยัดกับข้าวใส่ปากอย่างรวดเร็ว

พลั่วะ!!มือเล็กๆตีที่มือของผม

ฟาง:ไม่ใช่ให้ยัดกินเอาๆนะคะ^^!ให้กินเยอะค่อยตักกินจนหมดดูซิ

มอมแมมหมด

ฟางเอาทิชชูมาเช็ดปากผมอย่างประณีประนอม

ป๊อปปี้:ขอบคุณนะครับ-//-

ฟาง:ไม่เป็นไรคะ^^คุณไปนอนพักเถอะ

ว่าแล้วผมมองร่างบางที่ไปทำงานบ้านต่อ....