เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

ท่ามกลางเสียงที่กร๊ดบนเวทีนั้นได้หยุดลงเมื่อคอนเสิร์ตจบลงไปอย่างติดขัดนิดหน่อย
โทโมะ:เอ่อเรื่องนั้นฉันขอโทษนะ
แก้ว:อื้อไม่เป็นไร
แก้วยิ้มให้โทโมะเหมือนไม่ได้คิดมากแต่หัวใจโทโมะนั้นดังโครมๆเหมือนแก้วเช่นเดียวกัน
โทโมะ:แกไม่โกรธฉันนะเว๊ย
แก้วยิ้มให้แล้วหยิกแก้มโทโมะอย่างเอ็นดู
แก้ว:โถ่ๆเรื่องเล็กน้อยอย่างอแงน๊า
แก้วหยิกแก้มโทโมะอย่างเอ็นดูคิดว่าอีกไม่นานคงไม่ได้จับใบหน้าคู่สวยนี้แล้วจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้วแก้วยอมแพ้
แก้วจะกลับไปเรียนเมืองนอกพอกันที...
แก้ว:สักวันนึงมันจะมีเรื่องใหญ่กว่านี้อีกนะแกน่ะต้องทำใจให้ได้นะแค่นี้แกยังทนไม่ได้เลยรึไง
แก้วหยุดหยิกแก้มโทโมะแต่มองโทโมะอย่างเศร้าสร้อย
โทโมะ:เธอหมายความว่าไง
ใบหน้าที่คมคายมองอย่างจริงจัง
แก้ว:สักวันแกก็จะรู้เองน่าโอ๋ๆอย่าทำหน้าเครียดนะเด๊วม๊าไม่รักไม่ชอบแล้วนะ
โทโมะ:แก้ว...
แก้วดึงร่างใหญ่เข้ามาสบแต่ก็แอบร้องไห้ถ้าขืนร้องไห้ให้เห็นมันคงต้องตกใจแน่ๆแก้วขอกอดร่างใหญ่นี่ครั้งสุด
ท้ายของหัวใจดวงนี้เหอะนะ
แก้ว:เป็นไรอ่ะ
โทโมะ:แกไม่ได้จะจากฉันไปไหนใช่มั๊ย?
โทโมะสบตานิ่งๆเพื่อจะเอาคำตอบของแก้วแต่แก้วกลับหลบตา
แก้ว:ฉันจะไปไหนแกอ่ะคิดมากน่า
โทโมะ:อืม
ก๊อกๆ
พิมพ์:สวดีคะโทโมะ
โทโมะ:อืม
พิมพ์:ลืมแก้วด้วยซินะโทษที
แก้ว:เออ- -
หมับ!!
แก้ว:ฉันมีเรื่องคุยกับเธอ
                                    ณ ห้องน้ำ
แก้ว:ฉันมีเรื่องเรื่องนึงจะฝากเธอพิมพ์
ที่ของแก้วที่จริงจังเริ่มทำให้พิมพ์เริ่มเครียดแล้ว
พิมพ์:เธอมีอะไร
แก้ว:ฉันขอฝากโทโมะให้เธอได้ไหมดูแลเขาดีๆฉันยอมแพ้แล้ว
พิมพ์:ทำไมละ!!
พิมพ์เผลอจะตะคอกออกมาด้วยความตกใจ
แก้ว:เก็บความสงสัยเธอเถอะฉันบอกไม่ได้แต่ได้โปรดทำตามที่ฉันขอร้องนะ...
พิมพ์:อืม...