เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

        เฃ้ารุ่งขึ้นโทโมะรีบโทรหาแก้วทันที

~ทำไมฉันถึงเลืกรักเธอไม่ได้เพื่อนสนิทชองฉัยทำไมไม่รักฉันเลย.....

แก้ว:(ฮัลโหล)

โทโมะ:เมื่อวานทำไมแกไม่รอฉันว่ะ!!

เสียงที่แสบแก้วหูเหมือนเช่นเคยด่าเป็นชุดแต่แก้วกลับเงียบรับฟังไปเรื่อยๆ

โทโมะ:แกเงียบทำไม

แก้ว:รีบไปเรียนเลยนะไอ้โมะเด๊วสายน๊า^^

น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสุกสกาวเพราะคงจะต้องจากโทโมะไปคงต้องหนีโทโมะไป

โทโมะ:แกรีบมาด้วยนะ

แก้ว:....

แก้วไม่ตอบอะไรเพียงแต่วางสายไป

                                   ณ โรงเรียน

โทโมะ:แก้วเอ๊ยแกมาฃ้าทุกวันเล๊ย!!

โทโมะพิมพำเด๊วความหงุดหงิด

อาจาร์ยเดินมาด้วยสีหน้าไม่มีความสุขเหมือนเคยเหมือนจะมีศิษย์คนนึงจะจากไป

คุณครู:ทุกคนฟัง!!

เสียงในห้องเรียนเงียบโทโมะก็เงียบเฃ่นกัน

คุณครู:หนูแก้วลาออกจากโรงเรียนนี้แล้วจะไม่มีคนที่ทำให้พวกเราความสุขอีกแล้ว....

คูณครูพูดแล้วปาดน้ำตาแต่โทโมะกับนิ่งจริงอย่างที่เขาคิดว่าแก้วเพื่อนรักของเขาต้องหนีเขาไป

เมื่อคุณครูพูดจบคุณครูก็เดินเข้ามาหาโทโมะพร้อมกับของที่มีรูปโทโมะตอนเผลอกับจดหมาย

                                            จดหมายแก้วเพื่อนรักโทโมะ

   หวัดดีเว๊ยแกต้องตั้งใจเรียนนะอย่ามั่วเศร้ารู้ปล่าวฉันจะไปเรียนเมืองนอกนะแกต้องทำคอนเสิร์ตคนเดียวแล้วนะ

ฉันรักแกรักแบบแฟน....แต่ฉันพยายามทำให้แกเห้นแล้วแกไม่ชอบฉันไม่เป็นอะไรหลอกนะแต่ขอให้แกช่วย

คบกับพิมพ์ด้วยฉัยรักแกมานาน18ปีแล้วที่เราอยู่ด้วยกันลาก่อนเพื่อนที่ฉันรักมากขอฝากหัวใจดวงนี้ไว้ที่แกนะ

                        ปล.รักเสมอมาลาก่อน

ดวงตจาของโทโมะหยดลงบนกระดาษแต่มีมือนึงมาเตะบนบ่าโทโมะ

พิมพ์:จะนิ่งทำไมถ้ารักยัยแก้วรีบไปที่สนามบินเลยนะ

โทโมะ:ฉันไม่ได้รักยัยนั้นซะหน่อย

โทโมะพูดแล้วปาดน้ำตา

พิมพ์:แล้วจะเสียใจทำไมฉันรู้นะนายก็แอบมีใจให้แก้วอ่ะแต่นายไม่ยอมรับไม่สงสารแก้วบ้างหลอฉันยอมไม่ได้

หลอกนะถ้าจะคบกับคนที่ไม่รักฉันนายรีบไปได้เล่าเด๊วไม่ทันยัยแก้วน๊า

โทโมะ:อืม

โทโมะรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปสนามบินเขานึกถึงความทรงจำแต่เด็กเมื่อมีนักเลงกลุ่มนึงจะมาทำร้ายเขาแก้วสู้จนพวก

มันเดี๊ยงเลยแต่ความนี้ฉันไม่ยอมฉันก็รักเธอ!!