เพื่อนหรือแฟนฉันยังไม่รู้เลย...

                        ณ สนามบิน
โทโมะพยายามวิ่งสุดชีวิตหาเจ้าตัวเล็กเพื่อนรักแต่ก็เจอจนได้ผู้หิงร่างสูงบางผมซอยออกแนวทอมๆใบหน้าหวาด
ซีดยืนรอคิว
โทโมะ:แก้ว
แก้ว:ไอโมะ!!
แก้วพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วโทโมะได้กอดแก้วไว้
โทโมะ:แกจะไปไหน!!
แก้ว:ฉันจะไปหาพ่อแม่ที่นั้นแล้วแกปล่อยฉันเถอะปล่อยฉัน!!
น้ำตาที่ลินไหลออกมาจากร่างสูงบางที่โทโมะไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้โทโมะไม่มีแรงเป็นเพราะเขาซินะที่ทำให้
แก้วร้องให้
แก้ว:ห่างคือเพื่อนเอื้อมมือแต่มันก็แสนไกลยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิทยิ่งไม่มีสิทธิ์บอกรักเธออ.....
เสีงที่ไพเราะร้องเพลงพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
โทโมะ:แก้วฉันไม่ให้แกไม่หลอก
แก้ว:เอ๋
โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดอย่างแน่น
โทโมะ:ก็เธอคือเพื่อนที่ฉันรักมากและรักแบบแฟน
แก้ว:จริง...
เสียงของแก้วกลับลงไปในคอเมื่อโทโมะจูบแล้วกอดเหมือนปลอบใจในสิ่งที่ได้กระทำมา
แก้วรู้สึกมีความสุขจริงๆในเวลาที่ผ่านมานี้